Κι όμως, όσο κι αν έχουμε γράψει, το πιο ουσιαστικό ίσως δεν το έχουμε ακόμη “καταγράψει” για αυτή τη διοργάνωση, που είναι φτιαγμένη με ψυχή και μεράκι, από το Νίκο Καλοφύρη και την ομάδα του.

Το σημερινό άρθρο, λοιπόν, δεν αφορά τις διαδρομές, τις σημάνσεις, τους νικητές ή τα βάθρα. Αυτά θα τα βρείτε αναλυτικά στο μεταγωνιστικό δελτίο τύπου του αγώνα.

Αντί γι’ αυτό, θα μοιραστούμε σκέψεις, συμπεράσματα και ερωτήματα που γεννήθηκαν από τη μακροχρόνια παρακολούθηση της εξέλιξης του Ursa Trail, καθώς και από τη φετινή, καθοριστική εμπειρία μας στον αγώνα. Γιατί φέτος, ήταν καταλυτική χρονιά και αυτό αξίζει να ειπωθεί.

Ας ξεκινήσουμε από τους αριθμούς. Πέρσι, στους τέσσερις αγώνες του Ursa Trail πήραν εκκίνηση 1.045 αθλητές. Φέτος, ο αριθμός αυτός εκτοξεύτηκε στους 1.363! Προφανώς, οι εγγραφές ήταν ακόμη περισσότερες, όμως δεν έφτασαν όλοι στο Μέτσοβο. Παρ’ όλα αυτά, μιλάμε για μια αύξηση της τάξης του 24%, σε μια περίοδο, μάλιστα, που το ορεινό τρέξιμο γενικότερα δεν διανύει την καλύτερη του φάση, ως προς τις συνολικές συμμετοχές. Αυτό καθιστά την αύξηση ακόμη πιο εντυπωσιακή.

Μια νέα διοργάνωση μπορεί να γνωρίσει τέτοια άλματα, ειδικά στα πρώτα της βήματα. Αλλά όταν πρόκειται για μια καταξιωμένη διοργάνωση, με χρόνια ιστορίας, η αύξηση αυτή σημαίνει κάτι βαθύτερο: Αναγνώριση. Αναγνώριση της σκληρής δουλειάς, της συνέπειας, της ποιότητας και της αγάπης που επενδύεται κάθε χρόνο από τους διοργανωτές. Και αυτή η αναγνώριση επιστρέφει ως εμπιστοσύνη και συμμετοχή.

Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και την ελκυστικότητα του Μετσόβου - με τις δυνατότητες φιλοξενίας, τις παροχές και την ατμόσφαιρα που προσφέρει, συνδυάζοντας αθλητισμό και τουρισμό σε ένα απολαυστικό τριήμερο για αθλητές και συνοδούς - τότε γίνεται πιο εύκολο να κατανοήσει κανείς την επιτυχία. Και βέβαια, πίσω από όλα αυτά, δεσπόζει η προσωπικότητα του Νίκου Καλοφύρη, που λειτουργεί σαν μαγνήτης, δίνοντας στο Ursa Trail τη μοναδική του ταυτότητα.

Στο Ursa Trail επιβεβαιώθηκαν για ακόμη μία φορά οι τάσεις που παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια στο ορεινό τρέξιμο στην Ελλάδα. Η εντυπωσιακή αύξηση των συμμετοχών καταγράφηκε κυρίως στους μικρότερους αγώνες – στα 21Κ και τα 11Κ – ενώ ο μαραθώνιος των 40Κ διατήρησε περίπου τα ίδια νούμερα με πέρσι. Βέβαια, ο αγώνας των 21Κ ήταν σταθμός του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος Ορεινού Τρεξίματος, αλλά η συμμετοχή σε αυτό δεν εξηγεί παρά ένα μικρό μέρος της συνολικής ανόδου.

Το φαινόμενο είναι ευρύτερο. Αν παρατηρήσουμε την τελευταία τριετία, διαπιστώνουμε μια αισθητή μείωση στους αθλητές που επιλέγουν ultra trail αγώνες, σε σχέση με το 2019 που αποτέλεσε χρονιά-κορύφωση για το είδος. Μαζί με αυτό, έχει μειωθεί και ο αριθμός των ίδιων των αγώνων υπεραπόστασης βουνού - για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Το συμπέρασμα είναι απλό: στην Ελλάδα, οι αγώνες των πολλών ωρών και χιλιομέτρων δεν “τραβούν” πια όπως παλιά.

Την ίδια στιγμή, στο εξωτερικό, οι εγγραφές σε αντίστοιχους αγώνες εξαντλούνται μέσα σε λίγες ώρες, με τις διοργανώσεις (ιδιαίτερα αυτές με τη στάμπα “by UTMB®”) να σημειώνουν sold out. Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα αντίθεση, την οποία αξίζει να αναλύσουμε πιο διεξοδικά, κάτι που θα γίνει σε ξεχωριστό άρθρο, σύντομα.

Μέσα σε όλα αυτά, υπήρξε και μια ελπιδοφόρα είδηση: η είσοδος της Εύβοιας στον χάρτη των ultra trail διοργανώσεων, με το Evia Ultra Trail που έχει ήδη ανακοινωθεί για τον Απρίλιο του 2026. Μια νέα προσπάθεια, με προοπτικές. Eυχόμαστε πραγματικά να πάει όσο καλύτερα γίνεται!

Στον αγώνα των 21Κ πήραν εκκίνηση 579 αθλητές και αθλήτριες. Προσωπικά συμμετείχα κι εγώ, και μπορώ να πω πως παρότι τα πρώτα χιλιόμετρα μέσα στο Μέτσοβο – σε άσφαλτο και καλντερίμια – είχαν προφανή σκοπό να “απλώσουν” το πεδίο πριν μπούμε στο ανηφορικό single-track μονοπάτι μετά το 4ο χιλιόμετρο, υπήρξε συνωστισμός, ιδιαίτερα όσο βρισκόταν κανείς πιο πίσω στο γκρουπ των αθλητών.

Η αλήθεια είναι πως ήταν η πρώτη φορά που η διοργάνωση άνοιξε τόσο πολύ τη συμμετοχή στον συγκεκριμένο αγώνα και, όπως συμβαίνει σε κάθε νέο άνοιγμα, η φετινή χρονιά λειτούργησε και λίγο ως “πιλοτική”. Ίσως, από του χρόνου, για τη διευκόλυνση όλων, θα μπορούσε να εξεταστεί το ενδεχόμενο εκκινήσεων κατά κύματα. Ο UTMB Index, για παράδειγμα, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως βάση για την κατάταξη των αθλητών και την εκτύπωση των bibs, ώστε να επιτευχθεί πιο ομαλή ροή στο μονοπάτι και καλύτερη εμπειρία για όλους.

Τροφή για σκέψη, άλλωστε το Ursa Trail συνεχίζει να μεγαλώνει, και επειδή αναζητά λύσεις και βελτιώσεις κάθε χρονιά.

Και μιας που μιλάμε για “τροφή για σκέψη”, ας περάσουμε σε ένα καυτό θέμα που απασχολεί την κοινότητα του ορεινού τρεξίματος εδώ και χρόνια. Θυμάμαι το φετινό πρωταπριλιάτικο αστείο που σκαρώσαμε για το Ultra Ursa Trail — μια κίνηση που, με έναν περίεργο τρόπο, συνέβαλε ώστε η διοργάνωση να αποφασίσει να δοκιμάσει φέτος ένα διήμερο ή τριήμερο stage race τον Σεπτέμβριο. Είναι μια ευκαιρία να εξεταστεί αν υπάρχει περιθώριο για την επιστροφή αυτού του αγώνα.

Προσωπικά, όμως, δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος για μια οριστική επανεκκίνηση. Μετά από πολλές συζητήσεις με τον Νίκο, την Ελευθερία και άλλους σημαντικούς ανθρώπους της διοργάνωσης, συνειδητοποίησα πως, χωρίς τη συστηματική και συνεχή ενεργοποίηση των περιοχών που διασχίζει ο αγώνας - όπως η Βωβούσα, η Μηλιά και άλλες - δεν μπορούν να γίνουν θαύματα. Αυτό άλλωστε ήταν και ο βασικός λόγος που ο αγώνας σταμάτησε. Εντάξει, εμείς σαν αθλητές πολλά μπορεί να θέλουμε, αλλά πρέπει και να μπορούν να γίνουν και μάλιστα με υψηλή ποιότητα σε όλα και ασφάλεια.

Βλέποντας την τεράστια προσπάθεια που καταβάλλει ο Νίκος και η ομάδα του, με ατελείωτες ώρες δουλειάς στα μονοπάτια, την προσοχή στην ποιότητα και την ασφάλεια που θέλουν να παρέχουν στους αθλητές, αλλά και το γεγονός ότι ανάμεσα στις δυο διοργανώσεις παρεμβάλλεται το καλοκαίρι, το βλέπω δύσκολο.

Ωστόσο, ως Advendure, ελπίζουμε και ευχόμαστε να “κινηθούν” όλοι οι αρμόδιοι φορείς και εμπλεκόμενοι, ώστε να επανεκκινήσει κάποια στιγμή αυτός ο αγώνας που, τα μόλις τρία χρόνια που διεξήχθη, αποτέλεσε πραγματικό στολίδι για το ultra trail στη χώρα μας!

Και θα κλείσουμε αυτό το άρθρο σκέψεων και προβληματισμών με κάτι που βλέπει κανείς μπαίνοντας στην αρχική σελίδα της διοργάνωσης: «Ελεύθερα Βουνά – Χωρίς Αιολικά».

Κατά τη διάρκεια των απονομών, ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα ακούγοντας τη θέρμη και την αποφασιστικότητα με την οποία μιλούσε η Δήμαρχος Μετσόβου, Μαρία-Χριστίνα Αβέρωφ, ενάντια στη μαζική προσπάθεια εγκατάστασης αιολικών πάρκων στις κορυφογραμμές της Πίνδου, μια προσπάθεια που επιχειρείται με κάθε μέσο, μεθοδικά και επίμονα.

Και εντυπωσιάστηκα γιατί, σε μια χώρα σαν τη δική μας, όπου συχνά οι θεσμοί σιωπούν μπροστά στα μεγάλα συμφέροντα, δεν είναι καθόλου αυτονόητο να παίρνει ένας θεσμικός φορέας τόσο ανοιχτά και ξεκάθαρα θέση. Μπράβο της!

Ακόμη περισσότερο, μπράβο για την έκκληση της να γίνει μαζικό το κίνημα αντίστασης σε τέτοιες παρεμβάσεις σε περιοχές μοναδικής φυσικής ομορφιάς και μεγάλης περιβαλλοντικής, ιστορικής και πολιτιστικής αξίας. Από όλους εμάς που αθλούμαστε, τρέχουμε, πεζοπορούμε, χαιρόμαστε τη φύση και νοιαζόμαστε για το μέλλον των βουνών μας. Και των παιδιών μας!

Προφανώς, αυτό είναι ακόμη ένα στοιχείο που κάνει το Ursa Trail να ξεχωρίζει: δεν λογαριάζει κόστος όταν πρόκειται να υπερασπιστεί την Πίνδο. Και αυτό αξίζει το σεβασμό και την υποστήριξη όλων μας.

Ραντεβού και πάλι στα Μονοπάτια της Αρκούδας!

Δημήτρης Τρουπής