Ο Μιχάλης Στύλλας αντιμέτωπος με τους Γίγαντες των Άλπεων!

© Babis Giritziotis / GOExperience © Babis Giritziotis / GOExperience

Ο Μιχάλης Στύλλας για τους ανθρώπους που ασχολούνται με τα αθλήματα βουνού σε όλες τις εκφάνσεις τους δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Μόνιμος κάτοικος του βουνού των Θεών τα τελευταία χρόνια ως διαχειριστής του καταφυγίου «Κάκαλος» είναι ίσως από τους λίγους που αποφάσισαν να κάνουν πράξη τα όνειρά τους. Για τους περισσότερους ο 'Mike' είναι γνωστός για τα περίφημα κατορθώματά του στις ψηλές βουνοκορφές και στις απότομες ορθοπλαγιές σε βουνά σε όλον τον κόσμο. Σίγουρα λιγότεροι είναι αυτοί που γνωρίζουν όμως ότι ο Μιχάλης Στύλλας έχει πάρει μέρος σε μερικές από τις πιο δύσκολες και απαιτητικές αγωνιστικές προκλήσεις στον πλανήτη. Το Badwater στην Κοιλάδα του Θανάτου και το Iditarod στην Αλάσκα είναι μόνο μερικά από αυτά. Έτσι, παρότι η παρουσία του σε αγώνες ορεινού τρεξίματος περιοριζόταν τα τελευταία χρόνια στην συμμετοχή του στον ROUT της Ροδόπης, η ανάγνωση του ονόματός τους στις λίστες προεγγραφέντων για τον Tor des Geants δεν μας έκανε έκπληξη. Δεν αντισταθήκαμε λοιπόν στην ανάγκη να μάθουμε περισσότερα για ένα αν μη τι άλλο δυνατό comeback του Mike σε μεγάλους αγώνες στο εξωτερικό.

[Advendure]: Το Tor de Geants καλύπτει μια απόσταση 330 Km με +24.000 θετική υψομετρική, τα οποία πρέπει να διανυθούν σε 150 ώρες. Το σημείο κλειδί του αγώνα είναι ότι η διοργάνωση αφήνει τον αθλητή να επιλέξει το πότε και αν θα κοιμηθεί - σε αντίθεση με τους αγώνες μορφής stage - μιας και είναι αδύνατον κάποιος να καλύψει την απόσταση χωρίς στάσεις για ύπνο. Πως σκέφτεσαι Μιχάλη να διαχειριστείς αυτήν την κρίσιμη παράμετρο του αγώνα; Μίλησε μας επίσης για την τροφοδοσία που σκέφτεσαι να έχεις, η οποία επίσης είναι κρίσιμης σημασίας για τέτοιου μέγεθος δοκιμασία...

[Μ. Στύλλας]: Η αλήθεια είναι ότι τέτοιοι αγώνες απαιτούν τόσο σωστή προετοιμασία, όσο και ορθή στρατηγική. Η προετοιμασία δεν έχει απρόβλεπτες καταστάσεις μιας και γίνεται σε σχετικά οικείο περιβάλλον ενώ η στρατηγική και το πλάνο που έχει στο μυαλό του ο καθένας μεταβάλλονται ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες, τη ψυχολογία και τις μακροχρόνιες συνήθειες του καθενός σε φαγητό και ύπνο. Επειδή πρόκειται για ένα καθαρά βουνίσιο αγώνα χωρίς περιορισμούς στις στάσεις και στη διατροφή, η προσωπική μου προσέγγιση σε όλα είναι αντίστοιχη με αυτή των μεγάλων ορειβατικών/αλπικών διαδρομών που ορίζει «συνέχεια και από λίγο», ή να το περιγράψω πιο απλά, «φάε πριν πεινάσεις, πιες πριν διψάσεις και κοιμήσου πριν νυστάξεις». Επειδή είναι πάρα μα πάρα πολλά τα χιλιόμετρα ένα είδος συντηρητισμού στο σώμα και στο μυαλό μπορεί να βοηθήσει πολύ προς το τέλος του αγώνα, όπου η συσσωρευμένη κόπωση (σωματική και πνευματική) οδηγούν σε ένα είδος ομιχλώδους ταλαιπωρίας / αδιαφορίας. Εάν και από προσωπική εμπειρία γνωρίζω ότι μπορώ να είμαι άυπνος ενώ κινούμαι για περισσότερο από 40 ώρες στο Tor Des Geants υπολογίζω σε 2-3 ώρες ανά 24ωρο σε κάποια από τα καταφύγια μακριά από τους μεγάλους σταθμούς (life base stations). Άλλωστε νιώθω πιο άνετα στα καταφύγια.

Όσον αφορά το φαγητό, ο φίλος και συναθλητής Δημήτρης Δεσποινιάδης μου είπε χαρακτηριστικά «Μην πάρεις ούτε καραμέλες…» εννοώντας ότι η τροφοδοσία του αγώνα υπερκαλύπτει τις ανάγκες των αθλητών, μιας και οι σταθμοί είναι πολύ συχνοί και έχουν ποικιλία στο φαγητό. Βέβαια από το σακίδιο μου δεν θα λείπουν κάποια βασικά πράγματα όπως τα αγαπημένα μου σάντουιτς (γνωρίζω πολύ καλά ότι στο Courmayeur θα βρω άριστα αλλαντικά), μερικές σοκολάτες, σταφίδες, κλπ., δηλαδή αυτά που έχω συνηθίσει να τρώω στο βουνό εδώ και 30 χρόνια.

 

Ο Μιχάλης Στύλλας στον αγαπημένο του ελληνικό αγώνα, στον ROUT 100 Miles | Photo (c): Babis Giritziotis

 

[Advendure]: Η διαδρομή του αγώνα είναι μαγευτική καθώς θα περάσετε από τις παρυφές των γιγάντων Mont Blanc (4.810μ), Gran Paradiso (4.061μ), Monte Rosa (4.634 μ) και Matterhorn (4.478μ) αλλά και από 30 αλπικές λίμνες και με 32 κουκλίστικα χωριά σε μια από τις ωραιότερες κοιλάδες των Άλπεων, την Aosta. Ταυτόχρονα είναι και απίστευτα δύσκολη, καθώς έχει μήκος 330χλμ με 24.000 θετικής υψομετρικής διαφοράς και με 25 περάσματα πάνω από τα 2.000 μέτρα. Ποιό είναι το βαθύτερο κίνητρο που σε ώθησε στο να συμμετέχεις σε αυτόν τον αγώνα πρόκληση; Επιλέγεις αγώνες με βάση την ομορφιά της διαδρομής, την δυσκολία του εγχειρήματος ή και τα δύο;

[Μ. Στύλλας]: Στο Mont Blanc και το Matterhorn έχω ζήσει μερικές από τις καλύτερες και τις χειρότερες προσωπικές στιγμές σαν ορειβάτης. Τις κοιλάδες από τις οποίες περνάει ο αγώνας τις έχω δει επί το πλείστο από ψηλά και αποφάσισα ότι είναι ώρα να τις περπατήσω και να γευτώ το τοπίο χωρίς το ρίσκο και την ψυχολογική επιβάρυνση της αλπικής αναρρίχησης. Η ομορφιά της κοιλάδας της Aosta, η φιλοξενία που επιδεικνύουν οι ντόπιοι, και ο αλπικός χαρακτήρας της διαδρομής σίγουρα αποτελούν το βασικό κίνητρο. Η δυσκολία του αγώνα το δεύτερο μιας και είχα πάνω από μια δεκαετία να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου σε ένα πολυήμερο ορεινό αγώνα τρεξίματος.

 

Στον αγαπημένο του Όλυμπο... | Photo (c): Babis Giritziotis

 

[Advendure]: Βασικό χαρακτηριστικό του αγώνα είναι τα 25 περάσματα πάνω από τα 2.000 μέτρα, δηλαδή η κίνηση σε μεγάλα υψόμετρα για ορεινό τρέξιμο. Θα σε βοηθήσει πιστεύεις η μακρά διαμονή σου στο οροπέδιο των Μουσών στον Όλυμπο; Να υποθέσουμε ότι και οι προπονήσεις σου γίνονταν σε αντίστοιχο υψόμετρο με βάση το καταφύγιο;

[Μ. Στύλλας]: Η παρατεταμένη διαμονή στο Οροπέδιο των Μουσών σίγουρα βοηθάει. Θυμάμαι παλιότερα να φεύγω από τον Όλυμπο και σε λιγότερο από 2 εβδομάδες να βρίσκομαι στα 7000 μέτρα στο Νεπάλ. Το υψόμετρο στο οποίο βρίσκεται το καταφύγιο είναι ιδανικό για να χτίσει κάποιος μία πολύ καλή βάση εγκλιματισμού. Βέβαια, λόγω του φόρτου εργασίας κατά την καλοκαιρινή περίοδο, τις περισσότερες φορές οι προπονήσεις απαιτούν υπερβάσεις και αυτό δεν είναι πάντα εύκολο.

Για το Tor Des Geants η αρχή της σαιζόν ήταν πολύ καλή, αρκετές εβδομάδες με πολλά χιλιόμετρα, μία εβδομάδα στις Άλπεις με μεγάλες υψομετρικές και ως επίλογος αυτής της φάσης η συμμετοχή στον αγώνα Terra 80km του Zagori Mountain Run. Μεγάλη βοήθεια και συμπαράσταση σε όλη αυτήν την προετοιμασία είχα από το συνεργάτη και πολύ καλό δρομέα Κώστα Σιαμήτρα ο οποίος δεν σταματάει ποτέ να θέλει να τρέχει. Ο Αύγουστος ήταν δύσκολος για όλους μας και προτιμήσαμε την ξεκούραση (όσο αυτή ήταν εφικτή με το καταφύγιο γεμάτο σε καθημερινή βάση) και τις μικρές βόλτες (30’ – 1h) στα πέριξ του καταφυγίου, παρά την περαιτέρω πίεση για πολλά χιλιόμετρα.

Η διάρκεια του αγώνα τον καθιστά τέτοιο, ώστε 10 ή και παραπάνω ώρες να χάσει κάποιος προς χάρη ξεκούρασης και ενός ζεστού μπάνιου, υπάρχει μπόλικος χρόνος για την ολοκλήρωση του.

 

Το υψόμετρο δεν αποτελεί πρόβλημα για τον Mike | Photo (c): Babis Giritziotis

 

[Advendure]: Σε τέτοιου μεγέθους αγώνες ο εξοπλισμός παίζει πολύ σημαντικό ρόλο όπως και η ομάδα υποστήριξης. Μίλησε μας για αυτή την παράμετρο της προσπάθειας σου, μιας και ήδη εδώ και καιρό αποτελείς μέλος της ομάδας της The North Face, εταιρείας που ειδικεύεται στο outdoor αλλά και στο ορεινό τρέξιμο.

[Μ. Στύλλας]: Ο εξοπλισμός είναι μία παράμετρος που μπορεί να κάνει μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε ένα επιτυχή τερματισμό και μία εγκατάλειψη. Το γεγονός ότι ως μέλος της ομάδας της The North Face συν των άλλων, μου παρέχεται η δυνατότητα να δοκιμάζω και να χρησιμοποιώ τόσο τον ορειβατικό εξοπλισμό, όσο και τα προϊόντα για ορεινό τρέξιμο αποτελεί μεγάλο πλεονέκτημα. Όσον αφορά τα παπούτσια που αποτελούν ίσως το πιο σημαντικό μέρος του εξοπλισμού για το Tor Des Geants, η προτίμηση μου επικεντρώθηκε στα ULTRA MT τα οποία προσωπικά θεωρώ ως τα καλύτερα παπούτσια της TNF με δεύτερο ζευγάρι τα ULTRA Cardiac. Όσον αφορά το ρουχισμό μία μίξη από Summit και Flight Series θα είναι απαραίτητη μιας και ο καιρός δε φαίνεται να είναι καθόλου καλός. Τα δύο τελευταία χρόνια η βοήθεια της TNF είναι αμέριστη και νομίζω ότι αρκετά πράγματα δεν θα είχαν πραγματοποιηθεί χωρίς αυτήν.

Όσον αφορά την ομάδα υποστήριξης νομίζω ότι για το συγκεκριμένο αγώνα δεν είναι και τόσο απαραίτητη μιας και οι σταθμοί έχουν μεγάλη πυκνότητα και οι άνθρωποι της περιοχής ανοίγουν μέχρι και τα σπίτια τους για να φιλοξενήσουν τους αθλητές. Προσωπικά δεν επιδίωξα να έχω ομάδα υποστήριξης μιας και η συμμετοχή τον αγώνα αποτελεί ένα είδος «διακοπών περιπέτειας» στον επίλογο ενός ακόμα πολύβουου καλοκαιριού στον Όλυμπο.

 

Ο ποιοτικός εξοπλισμός είναι βασική προϋπόθεση επιτυχούς ολοκλήρωσης ενός τόσο δύσκολου αγώνα | Photo (c): Babis Giritziotis

 

[Advendure]: Οι περισσότεροι σε γνωρίζουν από τις σπουδαίες αναβάσεις σου τόσο στην κορυφή του Έβερεστ το 2004, όσο και από άλλα κατορθώματά σου στις Γαλλικές Άλπεις, στη βόρεια ορθοπλαγιά του Eiger στην Ελβετία, στο Makalu (8463μ), στο Dhaulagiri (8167m), στο Cho Oyu (8201μ) και αλλού. Ίσως αρκετοί να μην γνωρίζουν ότι έχεις συμμετάσχει σε μερικές από τις πιο δύσκολες και απαιτητικές αγωνιστικές προκλήσεις στον πλανήτη. Θες να μας κάνεις μία μικρή ιστορική αναδρομή σε αυτές;

Την αναδρομή αυτή την είχα κάνει την άνοιξη επί χάρτου όταν οριστικοποιήθηκε η συμμετοχή στο Tor Des Geants και μάζευα τις εμπειρίες μου από τα παλιά. Εάν και το φλερτ με το ορεινό τρέξιμο έγινε στον Όλυμπο, η όλη κατάσταση απογειώθηκε στην Αμερική μεταξύ 1999 – 2002. Ήταν η αυξανόμενη ανάγκη εσωτερικής αναζήτησης νέων εμπειριών από τη μία σε συνδυασμό με την ευκολία της ακαδημαϊκής ζωής. Επειδή την εποχή εκείνη οι ορειβατικές μου εμπειρίες ήταν περιορισμένες και δεν επέτρεπαν τις υπερβάσεις που ονειρευόμουνα (Αλάσκα, Ιμαλάια), οι αγώνες μεγάλων αποστάσεων ήταν μία πολύ καλή διέξοδος προς την περιπέτεια και την εξερεύνηση, με χαμηλό όμως ρίσκο.

Σημαντικό ρόλο σε αυτό έπαιξαν δύο γεγονότα: ότι την εποχή εκείνη από άποψη ωραρίων και σωματικής κούρασης είχα μία πολύ πιο σταθερή και εύκολη δουλειά σε σχέση με σήμερα, γεγονός που έκανε τις προπονήσεις πιο εύκολες, καθώς και το γεγονός ότι η trail running κουλτούρα της πόλης που διέμενα, η οποία ήταν πολύ ανεπτυγμένη. Ο “καυτός” Badwater (220km), το “παγωμένο” Iditasport (250km) (σσ Advendure: μην παραλείψετε να διαβάσετε την ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ μαρτυρία του Μιχάλη Στύλλα για τον Iditasport στην Αλάσκα που είχε δημοσιευθεί παλαιότερα στο a-z εδώ) και το “πολύ ψηλό” Annapurna Mandala Trail (320km), ήταν η κορυφή του παγόβουνου μιας συναρπαστικής τριετίας. Στις ΗΠΑ που όλα ήταν εύκολα, οι υπερβάσεις αποτελούσαν και ακόμα αποτελούν ένα ταμπού και εάν κάτι απολάμβανα από τις υπερβατικές συμμετοχές σε μεγάλους και δύσκολους αγώνες ήταν να διαψεύδω ένα άτυπο πνεύμα αποθάρρυνσης (το οποίο βέβαια έχουμε και στην Ελλάδα) και να ξεπερνάω μικρές προσωπικές φοβίες και ανασφάλειες χτίζοντας προσωπική εμπιστοσύνη (self-confidence). Να φανταστείς ότι βασιζόμενος στο υπερβατικό πνεύμα εκείνων των χρόνων ο πρώτος αγώνας mountain bike που έκανα στη ζωή μου ήταν 160χιλιομέτρων με 6000 μέτρα υψομετρικής…βέβαια όταν κατέβηκα από το ποδήλατο ένοιωθα πως ανάμεσα στα πόδια μου είχα μια σέλα μόνιμα κολλημένη. Αυτές ήταν ευχάριστες υπερβάσεις μιας και οποιαδήποτε συνέπειες περιοριζόταν σε τραυματισμούς και όχι σε χειρότερες καταστάσεις.

Στη δεκαετία που ακολούθησε την περίοδο των μεγάλων αγώνων ανά τον πλανήτη (2003 – 2013), οι αναρριχήσεις και οι ορειβατικές αποστολές αυξήθηκαν κατά κόρων και η ορμή αλλά και ο εγωισμός του υπερβατικού πνεύματος προερχόμενου από τους δύσκολους υπερμαραθώνιους μετριάστηκε, άλλες φορές συνειδητά και άλλες φορές με πολύ άσχημο τρόπο (ατυχήματα, θάνατοι συντρόφων, κλπ) φτάνοντας τελικά μετά από χρόνια σε μια ισορροπία. Αυτήν την ισορροπία θέλω να απολαύσω στον Tor Des Geants, μακριά από εγωισμούς και χρόνους.

 

Ο Μιχάλης Στύλλας στην εκκίνηση του Badwater! | Photo (c): Mike Styllas

 

[Advendure]: Ο Tor des Geants είναι ουσιαστικά για τους περισσότερους μία γρήγορη πεζοπορική διάσχιση της Aosta σε αγωνιστικά ωστόσο πλαίσια και κανόνες (χρονομέτρηση, μερική υποστήριξη, χρονικά όρια αποκλεισμού, κατάταξη). Από την άλλη, άλλοι επιλέγουν την μαγεία των μοναχικών διασχίσεων με ή χωρίς υποστήριξη για την κατάρριψη κάποιου ρεκόρ (Fastest Known Time) και υπάρχουν βέβαια και αυτοί που επιλέγουν τις πολυήμερες διασχίσεις χωρίς να ενδιαφέρονται για επιδόσεις και χρονόμετρα. Εσένα, ως αθλητής υπεραντοχής, τι είναι αυτό τελικά που σε εκφράζει περισσότερο; Θα δοκίμαζες να καταρρίψεις κάποιο FKT στο μέλλον;

[Μ. Στύλλας]: Ο χρόνος ποτέ δεν με ενδιέφερε στους αγώνες, γιατί μετά από βάσανα και απογοητεύσεις κατάλαβα ότι δεν είναι του χαρακτήρα μου αν αναλώνομαι σε ανταγωνιστικά παιχνίδια, τόσο με άλλους και ιδιαίτερα με το χρόνο. Για μένα η συμμετοχή στον Tor Des Geants φαντάζει όπως πολύ σωστά ανέφερες μία πολύ καλά οργανωμένη γρήγορη και μεγάλη ορεινή πεζοπορία με αρκετά τμήματα που μπορεί κάποιος να τρέξει. Η πολυκοσμία διαλύεται μετά από 40 ώρες και ο καθένας μπορεί να είναι είτε μόνος του, είτε με άλλους. Προσωπικά αναζητώ την απομόνωση σε ένα πολύ καλά οργανωμένο αγώνα. Οι μοναχικές διαδρομές σε απομονωμένα μέρη με ενθουσιάζουν περισσότερο από όλα, αλλά μακριά από χρόνους και επιδόσεις. Είναι τόσο προσωπικά τα βιώματα του καθενός σε πολυήμερες διασχίσεις που ο όρος FKT δεν περιγράφει τίποτα για αυτά. Είναι κάτι σαν το πολυσυζητημένο Piolet D’Or στον Αλπινισμό…με τι κριτήρια μπορούν κάποιοι να αποφασίσουν από ένα γραφείο το πως βίωσαν μία αλπική και τεχνικά δύσκολη διαδρομή σε άγνωστα και απομονωμένα μέρη οι συμμετέχοντες. Η κρίση και στις δύο περιπτώσεις είναι καθαρά υποκειμενική και δεν ανταποκρίνεται στη πραγματικότητα, οπότε όροι σαν το FKT για μένα προσωπικά δεν έχουν καμία υπόσταση. Τη μικρή χειμερινή διάσχιση που κάναμε με τους Δημήτρη Δεσποινιάδη και Μπάμπη Γκιριζιώτη στη Ροδόπη, τη θεωρώ μία από τις καλύτερες στιγμές του χειμώνα και μακάρι να ήταν μεγαλύτερη. Απλά ούτε καν θυμάμαι πόσες ώρες περπατήσαμε κάθε μέρα ή και συνολικά. Η συνολική εμπειρία μας έμεινε!

 

'Οι μοναχικές διαδρομές σε απομονωμένα μέρη με ενθουσιάζουν περισσότερο από όλα, αλλά μακριά από χρόνους και επιδόσεις...' | Photo (c): Babis Giritziotis

 

[Advendure]: Πιτσιρικάς τότε, δύσκολα φαντάζομαι ξεχνιούνται τα πρώτα αγωνιστικά σου βήματα στο ορεινό τρέξιμο στον μοναδικό τότε αγώνα στην Ελλάδα, στον Ορειβατικό Μαραθώνιο του Ολύμπου το 1991. Τα τελευταία χρόνια η μόνη αλλά μόνιμη εμπλοκή σου με τον χώρο του ορεινού τρεξίματος ήταν οι συνεχόμενες συμμετοχές σου στον ROUT Rodopi Advendurun 100 Miles. Πως πήρες την απόφαση να συμμετάσχεις μετά από χρόνια σε έναν αγώνα στο εξωτερικό; Σκοπεύεις να προσπαθήσεις κάτι αντίστοιχο στο μέλλον;

[Μ. Στύλλας]: Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον 6ο Ορειβατικό Μαραθώνιο Ολύμπου και την εξιλέωση που ένοιωσα όταν τερμάτισα στην πλατεία Λιτοχώρου. Την επομένη στο σχολείο κανένας δε με πίστευε όταν έλεγα στους συμμαθητές μου τι είχα κάνει και τους περιέγραφα το γεγονός ότι στο Οροπέδιο είχε 5οC.

Τον ROUT τον έζησα από την πρώτη χρονιά και έχω συνδεθεί συναισθηματικά τόσο με την περιοχή και τα φυσικά της κάλλη, αλλά κυρίως με τους εθελοντές, τους διοργανωτές και τους αθλητές οι οποίοι όλοι μαζί απαρτίζουν μία πολύ ωραία οικογένεια. Το πνεύμα του ROUT που διαμορφώνεται από όλους τους παραπάνω, είναι αυτό που χαρακτηρίζει τον αγώνα και με κάνει να θέλω να επιστρέφω σχεδόν κάθε χρόνο. Οι τερματισμοί τις δύο τελευταίες χρονιές μου έδωσαν την αυτοπεποίθηση να πάρω μία απουσία από το μονοπάτια της Ροδόπης και να δοκιμάσω κάτι μεγαλύτερο. Εφόσον η κλήρωση ήταν ευνοϊκή ο Tor Des Geants ήταν μία κρυφή επιθυμία εδώ και κάποια χρόνια και προσβλέπω με ανυπομονησία την εκκίνηση.

Εάν πάνε καλά τα πράγματα στον Tor Des Geants θα ήθελα στα επόμενα χρόνια να δοκιμάσω το PTL και στο μέλλον να επιστρέψω στις ΗΠΑ για τον Hardrock 100 στον οποίο είχα κληρωθεί το 2002, αλλά όταν γινόταν ο αγώνας, εγώ γιάτρευα τα κρυοπαγήματα στο πόδι που με φιλοδώρησαν η ξεροκεφαλιά και ο υπέρμετρος εγωισμός κατά τη διάρκεια της παρθενικής μου αποστολής στα Ιμαλάια.

 

Στον Ορειβατικό Μαραθώνιο Ολύμπου το 1991 ... | Photo (c): Mike Styllas

 

[Advendure]: To πιο πρόσφατο project σου ήταν η εξερεύνηση άγνωστων στους περισσότερους «γωνιών» του Ολύμπου παρέα με τον Μπάμπη Γκιριτζιώτη και την υποστήριξη της The North Face. Υπάρχουν πλάνα για συνέχιση αυτού του τόσο ενδιαφέροντος project και σε άλλα ελληνικά βουνά;

[Μ. Στύλλας]: Αυτό ήταν άλλη μία κρυφή επιθυμία που είχα εδώ και χρόνια και δεν μπορούσα να πραγματοποιήσω λόγω της ολοένα εντατικότερης χειμερινής ενασχόλησης με το καταφύγιο. Τελικά το project κράτησε δύο χρόνια αντί για ένα, μιας που πλαισιώθηκε από συμπληρωματικές αναβάσεις και επιπλέον γυρίσματα και σύντομα θα έχουμε την τελική πλήρη περιγραφή του.

Η προσθήκη του Δημήτρη Δεσποινιάδη (ο οποίος αρέσκεται σε τέτοιου είδους διασχίσεις) στην ομάδα της TNF και η ολοένα αυξανόμενη εμπειρία του Μπάμπη σε χειμερινές ταλαιπωρίες (στον Όλυμπο κυριολεκτικά τα είδε όλα μέσα σε δύο μήνες, νυχτερινή αναρρίχηση, χιονοθύελλές, ραπέλ στο άγνωστο και διανυκτερεύσεις κρεμάμενος!) και η συνοχή της ομάδας που δοκιμάστηκε φέτος στη χειμερινή Ροδόπη, μας έχουν ανοίξει την όρεξη προς αντίστοιχα project για τον ερχόμενο χειμώνα, τα οποία ανάλογα των συνθηκών θα λάβουν χώρα είτε κοντά στη συνοριακή μας γραμμή, είτε κάπου ψηλά περιτριγυρισμένοι από τα νερά του Βορείου Αιγαίου!

 

[Advendure]: Έχουμε μάθει έναν Μιχάλη Στύλλα ανήσυχο και περιπετειώδες πνεύμα. Έχεις κάποια σχέδια που να περιλαμβάνουν ορειβατικές / αναρριχητικές αποστολές στο εξωτερικό;

[Μ. Στύλλας]: Σχέδια υπάρχουν πάντα. Η υλοποίηση είναι αρκετές φορές δύσκολη και ιδιαίτερα τώρα που βρισκόμαστε στο μάτι του κυκλώνα, ο οποίος εκτός από οικονομικός έχει και άλλα πρόσωπα (κοινωνικός, πολιτισμικός, κλπ.). Μετά από μία απουσία κάποιων ετών από τα βουνά της Ασίας, ευελπιστούμε να επιστρέψουμε την περίοδο του ερχόμενου Πάσχα στην περιοχή του Kashmir της Ινδίας για να πραγματοποιήσουμε κάποιες αναβάσεις και καταβάσεις με σκι στα βουνά της περιοχής.

 

[Advendure]: Σε ευχαριστούμε πολύ για τα τόσα ενδιαφέροντα που μας είπες και σου ευχόμαστε κάθε επιτυχία στην δύσκολη "αποστολή" σου. 

Τάκης Τσογκαράκης

Η αγάπη του για το βουνό ξεκινάει πολλά χρόνια πίσω με τις πρώτες αναβάσεις στην αγαπημένη του Πάρνηθα και μετέπειτα με την σχολή Ορειβασίας του ΕΟΣ Αχαρνών. Το 2007 έτρεξε τον πρώτο του αγώνα ορεινού τρεξίματος και από τότε ονειρεύεται "όλο και ψηλότερα, όλο και μακρύτερα". Ελπίζει να το κάνει για πολλά χρόνια ακόμα...

www.advendure.com

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ