Χωρίς δεύτερη σκέψη λοιπόν την στιγμή που περνούσα την γραμμή του τερματισμού έκλεινα και το ραντεβού για τον επόμενο χρόνο! Θα ξανάπαω στον ίδιο αγώνα για να τον τρέξω και όπως του πρέπει … τον ίδιο αγώνα ; χμμμ … Μόνο ίδιος δεν ήταν ο αγώνας του ’13 με του ’14 αφού καταρχήν είχαν αντικατασταθεί τα 5 πρώτα χιλιόμετρα που ήταν δρομικά και σχεδόν επίπεδα από το Δίον μέχρι τον Αγ. Κωνσταντίνο νομίζω, με πέντε σουπερ κάθετα από το Λιτόχωρο μέχρι τον Σταυρό.

Δεύτερον ο αγώνας μεγάλωσε κατά 3 χιλιόμετρα στο σύνολο του καθώς και η υψομετρική η οποία πήρε και αυτή τον ανήφορο.

Και τρίτον και κερασάκι στην τούρτα ο καιρός! τον καλό μας τον καιρό, για εμένα που είμαι του κακού καιρού με ζόρισε λίγο. Η θερμοκρασία δεν λέω ήταν ιδανική για το πρώτο ανέβασμα μέχρι τις κορυφές, μετά τις 09:00 - 10:00 όμως η ζέστη έκανε αισθητή την παρουσία της, με αποκορύφωμα το κομμάτι από τον ΑϊΓιάννη μέχρι το Λιβαδάκι … 11 χιλιόμετρα σχεδόν με 1700 μέτρα υψομετρική μες το καταμεσήμερο !

Το μόνο που βρήκα ίδιο λοιπόν στην φετινή έκδοση του Mythical είναι η αμέριστη αγάπη και προσπάθεια του Λάζαρου για τον αγώνα και τους συμμετέχοντες, λες και θέλει να εξιλεωθεί για αυτά που περνάμε στον σκληρότερο αγώνα trail running στην Ελλάδα, καθώς και την ευγένεια και την ζεστασιά όλων των εθελοντών του αγώνα! Σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς.

Στον αγώνα μου τώρα, ξεκινήσαμε όμορφα με καλή διάθεση και ίσως λίγο γρήγορα το πρώτο κομμάτι σύμφωνα με την παρέα. Tο αλπικό και τις κορυφές το κάναμε κανονικά νομίζω. Με σύνεση και νορμάλ ρυθμό κάναμε και την συνέχεια μέχρι τον ΑϊΓιάννη. Ήμασταν σύντομοι στις στάσεις μας και ακόμη και στον κεντρικό σταθμό δεν καθυστερήσαμε.

Τον Γολγοθά μας μέχρι την Τσουκνίδα και το Λιβαδάκι το πήγαμε καλά παρόλη την ζέστη, και κάπου εκεί μετά την Τσουκνίδα συναντήσαμε την ομάδα του ROUT η οποία είχε ξαπλώσει να ξεκουραστεί λίγο από την ανάβαση και την νύστα που τους είχε κυριεύσει με αποτέλεσμα να λειτουργήσουν σαν σειρήνες στα αυτιά του Οδυσσέα … εεε του Τάσου και του Λευτέρη οι οποίοι λαχτάρισαν λίγη ξεκούραση.

Oπως είχαμε πει και πριν τον αγώνα με τα φιλαράκια μου όποιος νιώθει ότι θέλει να ανοίξει μετά το μισό - ¾ του αγώνα φεύγει. Έτσι συνέχισα μόνος από εκεί μέχρι το Λιβαδάκι, όπου μετά από μια σύντομη ανασυγκρότηση ξεκίνησα το τελευταίο κομμάτι του αγώνα.

Ο αγώνας κρίνεται στα τελευταία χιλιόμετρα έχουμε ακούσει τους εμπειρότερους να λένε πάντα, το πίστεψα και είπα, ο δικός μου αγώνας τώρα ξεκινάει. Έκανα την καλύτερη κούρσα της ζωής μου, ένιωθα συνέχεια δυνατός, χωρίς πόνους ή κούραση και έτρεχα έξυπνα ανάλογα το τερέν, έκοβα στις ανηφόρες, έδινα στις κατηφόρες, μάζευα και έστηνα τα μπατον σε χρόνο ρεκόρ για να τα χρησιμοποιώ όταν και όπου χρειαζόταν.

Πίστεψα σε εμένα και ήθελα να φτάσω όσο το δυνατόν πιο κοντά στο 20ωρο, το κυνήγησα δυνατά μέχρι το τέλος! Μου άρεσε που είδα το τελευταίο κομμάτι του αγώνα μέρα, έχει τεράστια διαφορά διότι είναι πολύ πιο εύκολο να κατεβαίνεις τον βραχόκηπο της Γκόλνας με το φως του ήλιου, καθώς και όλο το γύρω- γύρω από το Λιτόχωρο ως τον τερματισμό.

Είναι ένας πολύ δύσκολος αγώνας, όλα τα επιμέρους κομμάτια του είναι πολύ δύσκολα. Κάνεις αμάν να τελειώσει η μια δοκιμασία και η επόμενη από ευχή γίνεται κατάρα. Το ένα κομμάτι πιο δύσκολο από το άλλο, με εξαίρεση μόνο ίσως το κομμάτι από τα Πριόνια μέχρι τις πρώτες ανηφόρες πριν την Καστάνα, που είναι σχετικά κατηφορικό και σε καλό έδαφος, αλλά και αυτό άμα είσαι κομμάτια από τα 90 σχεδόν χιλιόμετρα που έχουν προηγηθεί δεν το παίρνεις χαμπάρι ότι είναι καλό και εύκολο γιατί ώσπου να το καταλάβεις αρχίζουν οι ανηφοροκατηφορες του Ενιπέα και η ανάβαση της Γκόλνας.

Σε αυτόν τον αγώνα όσο πιο πολλές ώρες κάνεις τόσο πιο ζόρικος είναι. Είναι τεράστια η προσπάθεια που καταβάλουν οι τελευταίοι! τους αξίζει ένα τεράστιο μπράβο γιατί είναι πρώτοι σε πείσμα θέληση και αντοχή !

Θέλω να αναφέρω 2 κομμάτια του εξοπλισμού μου που ευχαριστήθηκα παρά πολύ, δεν τα πήρα τσάμπα, δεν το κάνω για διαφήμιση ούτε θα πάρω μπόνους αλλά και αυτό είναι ένα κομμάτι που αξίζει να μοιραζόμαστε όλοι μας για να μαθαίνουμε, κανονικά θα έπρεπε να λέμε και για αυτά που δεν μας αρέσουν αλλά μετά θα είμαστε κακοί … αρκετά από αυτό χορτάσαμε.

Τα παπούτσια της Dynafit ! συγκεκριμένα το μοντέλο της για τα Ultra το Pantera. Ένοιωσα τέλεια, απορρόφηση και κράτημα, άνεση στο μπροστινό μέρος του ποδιού και προστασία, δεν με απασχόλησε καθόλου το θέμα παπούτσι, συμπεριφέρθηκαν άψογα.

Τον τελευταίο καιρό τρέχω φορώντας γυαλιά, γιατί έχω “φάει” μερικά κλαδιά στην μούρη και έχω πληγώσει τα μάτια μου δυο φορές, με τα κλασικά όμως όταν μπαίνεις σε μονοπάτια δεν βλέπεις καλά ειδικά όταν τρέχεις απόγευμα.  Έτσι λοιπόν μου δόθηκε η ευκαιρία να δοκιμάσω τα running γυαλιά της UVEX με φωτοφοβικούς φακούς, οι οποίοι σκουραίνουν στον ήλιο και ανοίγουν στα σκοτεινά. Είναι πολύ ελαφριά και ένιωθα σαν να  έτρεχα σε σκιά!

Θα κλείσω ευχαριστώντας και τους αδελφούς Ράπτη του Bikeme.gr οι οποίοι πίστεψαν την ομάδα μας με το περίεργο όνομα( Goji Berry Team )και μας χορήγησαν τις μπλούζες της ομάδας μας και έκπτωση στα συμπληρώματα και τις υπερτροφές που εισάγουν μέσω της εταιρίας τους Bioin ( www.bioin.gr )

Κυριακάκης Μάνος

ΥΓ.. Τον Πετρόπουλο ; τον coachαρα μου που μέχρι την τελευταία στιγμή τον πρήζω στις ερωτήσεις, για τα τι και τα πως και τις  συμβουλές τι να πω! Χάρηκα ρε Νικόλα που με καμάρωσες και εσύ όπως σε καμαρώνω και εγώ σε κάθε σου αγώνα … σε ευχαριστώ φίλε.

                           Το βίντεο από την περσινή μας προσπάθεια στον Olympus Mythical Trail!