Euforia! Κατ’ ευφημισμό… 233 χιλιόμετρα με 20.000 μ θετική υψομετρική διαφορά, εκτός μονοπατιών, σε 110 ώρες ομαδικά και με τη χρήση GPS.

 

 

Αν και είχα μια σχετική εμπειρία από την πετυχημένη προσπάθεια του 2013 στον αγώνα Ronda dels Cims, η πρόταση του Γιάννη Ιωάννου για το τόλμημα του Euforia δεν με άφησε αδιάφορο παρά τις σχετικές αναστολές.

 

Στην εκκίνηση του αγώνα από τους 8 αρχικά δηλωθέντες Έλληνες αθλητές, πήραν μέρος μόνο δύο ομάδες με 4 αθλητές.

 

 

Την Τρίτη 4 Ιουλίου έγινε στις 4 το απόγευμα η τεχνική ενημέρωση, η οποία ήταν υποχρεωτική για όλους τους συμμετέχοντες. Προηγουμένως έγινε μια συνάντηση με τον τεχνικό διευθυντή της διοργάνωσης Gerard Martinez με σκοπό να επιτρέψει στον Γεράσιμο Ευαγγελάτο, που είχε μείνει χωρίς παρτενέρ, να αγωνιστεί μαζί μας. Δεν βρέθηκε κάποιος άλλος αθλητής μόνος του, για να σχηματίσουν ομάδα και έτσι τον παρέπεμψε για τον άλλον αγώνα, το Ronda.  Η ενημέρωση έγινε σε Ισπανικά, Καταλανικά, Αγγλικά και Γαλλικά. Τονίστηκε η δυσκολία του αγώνα, τα σημεία τροφοδοσίας και οι σταθμοί ανεφοδιασμού, η πρόβλεψη του καιρού, δόθηκαν πληροφορίες για τις πρώτες βοήθειες, για τη λειτουργία των GPS και των tracks που θα έδινε η διοργάνωση στην έναρξη του αγώνα καθώς και για τη διαδικασία πιστοποίησης της διέλευσης από τα διάφορα σημεία ελέγχου. 

 

 

Ακολούθησε η επίδοση των φακέλων με τη  τσάντα του αθλητή η οποία ήταν, όπως πάντα γενναιόδωρη. Τσάντα συνοδείας για τους σταθμούς τροφοδοσίας (drop bag), τεχνικό μπλουζάκι, συμπιεστικά χεριών και ποδιών, κυπελάκι τροφοδοσίας, καπελάκι, χάρτης Ανδόρας, χυμός λαχανικών και πληροφοριακό υλικό. Στη συνέχεια έγινε η επίδοση των τσαντών συνοδείας στη διοργάνωση με τα υλικά που θα μας χρησίμευαν κατά τη διαδρομή. Η έκπληξη ήταν ότι θα υπήρχαν μόνο 4 σταθμοί τροφοδοσίας ανά 50 περίπου χιλιόμετρα και τίποτε άλλο ενδιάμεσα σε αυτούς, εκτός από ελάχιστα καταφύγια -και αυτά αν ήμασταν τυχεροί και τα βρίσκαμε σε ώρα λειτουργίας. Αυτό, για να πω την αλήθεια, με ξάφνιασε γιατί πίστευα μέχρι τότε ότι υπήρχαν ενδιάμεσοι σταθμοί και άλλαξα την τελευταία στιγμή την τακτική μου στο θέμα της τροφοδοσίας.

 

 

Στις 6:30 πμ. φτάσαμε στο Ordino, στο μικρό γραφικό χωριό, που ήταν το σημείο εκκίνησης, πρώτοι. Μας υποδέχτηκαν οι διοργανωτές και η μασκότ της διοργάνωσης. Έγινε επιλεκτικός έλεγχος σακιδίων. Μου ζητήθηκε να δείξω την αλουμινοκουβέρτα. Στη συνέχεια μου τοποθέτησαν και ασφάλισαν στο χέρι μου ένα πομποδέκτη (trac) το οποίο ανά 30’’ έστελνε στη διοργάνωση σήμα που πιστοποιούσε την πορεία της ομάδας. Στον συναθλητή μου τον Γιάννη Ιωάννου τοποθέτησαν και ασφάλισαν στο χέρι του ένα πλαστικό λουράκι που θα έπρεπε να τρυπηθεί από κάποιο μηχάνημα σε πέντε επιλεγμένα σημεία στο πρώτο κομμάτι της διαδρομής. Σε λίγη ώρα ο χώρος εκκίνησης γέμισε από ομάδες αθλητών και οι τυμπανιστές της διοργάνωσης έδωσαν ένα έντονο χρώμα και  δυνατό παλμό που μας ξύπνησε από τον πρωινό  λήθαργο. Συναντηθήκαμε με την άλλη Ελληνική ομάδα των Γεωργουλόπουλου–Σοφρά και ο απαρηγόρητος Κεφαλλονίτης Γεράσιμος Ευαγγελάτος αποθανάτιζε κάθε στιγμή με το κινητό του.

 

 

Στις 7 πμ ακριβώς δίνεται η εκκίνηση. Ένα ποτάμι 89 ζευγαριών ξεχύνεται με ενθουσιασμό στους στενούς δρόμους του Ordino. Τρέχοντας σε χαλαρό ρυθμό, σε λίγα λεπτά βγήκαμε έξω από το γραφικό χωριό και πήραμε το μονοπάτι που οδηγεί στους απέναντι λόφους. Ο κόσμος μας επευφημεί, ο καιρός είναι καλός και η διαδρομή κινείται σε καλοδιατηρημένο μονοπάτι μέσα σε πυκνό δάσος πεύκου και έλατου.

 

 

Οι ανηφόρες διαδέχονται τις κατηφόρες και εμείς έχουμε ξεμείνει προς το τέλος των αθλητών. Ο αρχικός ρυθμός είναι γρήγορος και συνιστώ στον Ιωάννου να ελαττώσει ταχύτητα. Μπαίνω μπροστά για να καθορίσω τον ρυθμό και ο Γιάννης με καθοδηγεί επί της διαδρομής. Μετά από μια ώρα ανεβοκατεβάσματος βγαίνουμε σε γυμνό τοπίο, σε ένα λιβάδι, εκτός μονοπατιού σε πολύ ανηφορικό τερέν. Ο ήλιος αρχίζει να καίει και η κατανάλωση νερού αυξάνει.

 

 

Πίνουμε μικρές γουλιές για να κάνουμε οικονομία. Τσεκάρουμε τη διέλευσή μας στα σημεία ελέγχου επί των κορυφών  Estanyo 2914 m, La Cabaneta 2864 m, Collada dels Meners 2719 m, La Serrera 2913 m. Οι καταβάσεις είναι εξαιρετικά κακοτράχαλες, πολύ απότομες, εκτός μονοπατιών πάνω σε σάρες και μαλακό χώμα. Ήδη μια ομάδα ισπανών είναι στα πρόθυρα διάλυσης. Ο ένας είναι ακμαίος ενώ ο άλλος φαίνεται εξουθενωμένος και κινείται με δυσκολία.  Ο αγώνας αρχίζει να δείχνει τα δόντια του και το τι μας περιμένει! Το απόθεμα νερού, που είχαμε των 2 λίτρων, μας έχει τελειώσει και τα χείλη μας έχουν ήδη σκάσει. Μετά από μια απότομη κατηφόρα και έχοντας διανύσει 23 χιλιόμετρα, επιτέλους βλέπουμε νερό να σκάει κάτω από ένα βράχο. Εμείς οι Έλληνες, τρεις ομάδες Ιαπώνων και μία Μεξικανών βουτάμε κυριολεκτικά στο νερό για να ξεδιψάσουμε. Το νερό είναι πολύ κρύο και θέλει αρκετές παύσεις για να το πιείς και να ξεδιψάσεις. Γεμίζουμε τα παγούρια, τους ασκούς και ξεκινάμε. Τώρα κινούμαστε σε επίπεδη κοιλάδα αλλά κάτω από καυτό ήλιο. Τα ακάλυπτα σημεία στο σώμα έχουν κοκκινίσει και αν συνεχίσει έτσι θα έχουμε εγκαύματα.

 

 

Μετά από ώρα συναντάμε το καταφύγιο Sorteny. Κάποιοι συναθλητές μας συστήνουν κρύα μπύρα. Εμείς επιλέγουμε μεταλλικό νερό και κόκα κόλα. Πίνουμε και δεν ξεδιψάμε. Είναι μεσημέρι και ο Ιωάννου με πληροφορεί ότι κινούμαστε αργά αλλά μέσα στα χρονικά όρια σύμφωνα με τους υπολογισμούς του. Ακολουθεί μικρή ανηφόρα μετά το καταφύγιο και στη συνέχεια κατηφορίζουμε σε ομαλή πλαγιά για να συναντήσουμε ένα ρέμα το οποίο ακολουθούμε αντίθετα με τη ροή του και ανηφορικά. Υπάρχουν αρκετοί εκδρομείς, κάποιοι ψαρεύουν, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που τρέχουν κάνοντας προπόνηση. Μετά από ώρα πλενόμαστε στο ρέμα γεμίζουμε πάλι νερό και η διαδρομή αρχίζει να ανεβαίνει και πάλι με μεγάλη κλίση.

 

 

Περνάμε μεγαλοπρεπή καταρράκτη, εφοδιαζόμαστε εκ νέου με νερό και ορμάμε  προς την κορυφή Singuier στα 2638 m. Ακολουθούν διαδοχικές κορυφές Pic d’ Arial 2685 m, Portella de Rialp 2508 m. Είναι απόγευμα και η διαδρομή κινείται σε απότομες κόψεις, πάνω σε κοφτό βράχο, πολύ κακοτράχαλο και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή. Από ψηλά βλέπουμε προς τα κάτω στην πλαγιά πάνω σε σάρες αρκετούς διασώστες και ακούμε το θόρυβο του ελικοπτέρου διάσωσης. Κατεβαίνουμε στον αυχένα και βλέπουμε να αιωρούνται από το ελικόπτερο με σχοινί διασώστες, ενώ κάποιοι άλλοι είναι πάνω από ακίνητο σώμα το οποίο βρίσκεται πολλά μέτρα κάτω στην απότομη πλαγιά. Μας πληροφορούν ότι έχει πέσει κάποιος αθλητής και θα τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Ένας νεαρός ο οποίος βρίσκεται στο σημείο που κινούμαστε βλέποντας το καπέλο μου με το σήμα του Olympus marathon, με πληροφορεί ότι πριν λίγα χρόνια είχε συμμετάσχει στην εν λόγω διοργάνωση.

 

 

 

Ξεκινάμε την πορεία μας με σφιγμένο στομάχι. Μπροστά μας ένας απότομος τοίχος η Font Blanca 2903 m. Ανεβαίνουμε με τα τέσσερα, με χέρια και πόδια σε πυκνό χόρτο. Αργά, οικονομικά και σταθερά περνάμε την κορυφή. Αρχίζει μια απότομη κατάβαση που χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή γιατί έχει χόρτο και γλιστράει. Στην κατάβαση συναντάμε έναν πολύ τρομαγμένο αθλητή ο οποίος μας ακολουθεί αμίλητος. Σε κάποιο σημείο επί της διαδρομής ένας ιάπωνας γλιστράει και μπροστά στα μάτια μας φεύγει με την πλάτη στον γκρεμό. Σαστίζουμε και σκεφτόμαστε τα χειρότερα. Ευτυχώς μετά από 30 μ σταματάει σε μια τούφα χόρτα, χωρίς να κτυπήσει. Ο Γιάννης τον ρωτά αν είναι καλά και αφού έχει χάσει την συγκέντρωσή του πέφτει και αυτός, ευτυχώς χωρίς να κτυπήσει. Προχωράμε με μεγάλη προσοχή και σκεφτόμαστε το ενδεχόμενο ότι αν είχε βρέξει τι θα γινόταν στο σημείο αυτό! Ο αθλητής μάς ακολουθεί αμίλητος πάντα και κάποια στιγμή μάς αποκαλύπτει μιλώντας γαλλικά ότι ο συνοδός του έπεσε στον γκρεμό πριν λίγο και ότι είχε ανοιχτό κάταγμα μηρού και σπασίματα στα χέρια. Μας είπε ότι ήθελε να συνεχίσει τον αγώνα αλλά για να γίνει αυτό έπρεπε να βρει ομάδα να τον δεχτεί. Χωρίς κουβέντα άλλη με τον Γιάννη τον δεχτήκαμε στην ομάδα μας.

 

 

Σε λίγο βράδιασε και κινούμαστε πάντα ψηλά και σε κακοτράχαλο πεδίο. Κάποια στιγμή προς τα μεσάνυχτα, που ευτυχώς είχε πανσέληνο, κατεβαίνουμε απότομη πλαγιά. Κάτω βλέπουμε φώτα από αγρόκτημα και άλλα μικρά φωτάκια από φακούς κεφαλής. Πιστεύουμε ότι η διαδρομή κατεβάζει στο αγρόκτημα. Κάποια στιγμή ο Γιάννης με πληροφορεί ότι πηγαίνουμε λάθος και έχουμε βγει εκτός διαδρομής. Το επιβεβαιώνει και ο Eric. Μαζί μας είναι και ένα ζευγάρι Ιαπώνων, ένας άνδρας και μια γυναίκα. Εντοπίζουν τη λάθος πορεία και αυτοί. Στο σημείο που είμαστε όμως, δεν διακρίνεται κάποιο βατό ίχνος για να το ακολουθήσουμε. Βλέπουμε το στίγμα στο GPS το οποίο δυστυχώς μας ανεβάζει στην απόκρημνη χορταριασμένη πλαγιά, δίπλα στον ορμητικό καταρράκτη. Ανεβαίνουμε αργά, πιασμένοι από τα χόρτα για να μη γλιστρήσουμε. Μετά από ώρα βγαίνουμε ψηλά στον αυχένα στο Port de Tristaina στα 2638 m. Μια μέρα πριν τη πανσέληνο και με μια κίνηση του χεριού λες και θα πιάσεις το φεγγάρι. Ακολουθούμε και πάλι μονοπάτι το οποίο τραβερσάρει μια κορυφογραμμή. Βαδίζουμε ομαλά κάτω από το φως της πανσελήνου  κατά τις 3 το πρωί και για μια ακόμη φορά ο Γάννης Ιωάννου ο «πλοηγός» της ομάδας διαπιστώνει ότι αρκετά πριν έπρεπε να αφήσουμε το μονοπάτι και να ανεβούμε προς την κορυφή. Σαστίζει και ο Γάλλος ο οποίος δεν μας ακολουθεί αλλά πηγαίνει προς τη κορυφή πολύ ομαλά από το σημείο που διαπιστώσαμε τη λάθος πορεία. Με τον Γιάννη γυρίζουμε πίσω και βρίσκουμε το ακριβές σημείο που θα έπρεπε να ακολουθήσουμε για να σκαρφαλώσουμε προς τη κορυφή. Η θέα μας τρομάζει. Ένα κάθετο λούκι από το οποίο τρέχει νερό και εντελώς εκτεθειμένο. Αρχίζουν τα βρισίδια!!! Λέω στο Γιάννη ότι εγώ δεν σκαρφαλώνω από το σημείο αυτό και ας μου βάλει ποινή ο διοργανωτής. Μετά από ώρα διαβούλευσης ακούμε τη φωνή του Eric να μας φωνάζει πάνω από το κεφάλι μας. Είναι στην κορυφή και μας συμβουλεύει να πάμε από τη πλαϊνή διαδρομή που ακολούθησε αυτός και η οποία ανεβάζει εύκολα. Πράγματι σε λίγα λεπτά είμαστε στο Pic de Creussans στα 2682 m. Είναι και σημείο τσεκαρίσματος της διέλευσης. Ακολουθούμε την κορυφογραμμή ακριβώς πάνω στα Ανδοριανογαλλικά σύνορα. Ακολουθεί απότομη κατάβαση σε χορταριασμένη πλαγιά και στις 05:10 το πρωί φτάνουμε στον πρώτο Σταθμό Ανεφοδιασμού στο καταφύγιο Coma Arcalis στα 2200 μ. Είμαστε μέσα στα χρονικά περιθώρια του αγώνα και έχουμε 5 ώρες περιθώριο από το χρονικό όριο αποκλεισμού. Μια διαδρομή 50 χιλιομέτρων σύμφωνα με τη διοργάνωση, 56 σύμφωνα με το δικό μας GPS που χρειάστηκε 22 ώρες για να καλυφθεί ενώ για την αντίστοιχη απόσταση στο Tor des Geants χρειάστηκαν 14 ώρες. Ένα μέτρο σύγκρισης!!

 

 

Αποφασίζουμε να κοιμηθούμε μέχρι τις 06:30 πμ και να ξεκινήσουμε το δεύτερο μέρος του αγώνα στις 07:30 πμ. Ο Eric μας ρωτά για την ώρα αναχώρησης και πέφτει και αυτός για ύπνο. Ένας πολύ ευγενικός κύριος μας οδηγεί σε ένα θάλαμο όπου υπάρχουν πτυσσόμενα κρεβάτια και πέφτω απ ευθείας για ύπνο. Βυθίζομαι σε βαθύ ύπνο και ξυπνώ λίγο πριν τις 06:30. Σηκώνομαι και πάω για φαγητό. Εκεί αισθάνομαι την μεγάλη απογοήτευση. Θέλω να φάω μια σούπα αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει τίποτε. Μόνο κοφτό μακαρόνι που είναι πολύ κρύο και εντελώς άγευστο. Καταβάλλω πολύ μεγάλη προσπάθεια να φάω κάποιες κουταλιές αλλά δυστυχώς είμαι αφυδατωμένος και το στόμα είναι στεγνό. Δεν κατεβαίνει τίποτε. Ζητάω καφέ και ψάχνω κάποιο ποτήρι για να  τον πιώ. Αντί για ποτήρι μου προσφέρουν ένα κομμένο πλαστικό μπουκάλι κόκα κόλας και εκεί μου βάζουν τον ζεστό καφέ. Πίνω κάποιες γουλιές από ανάγκη και γεμίζω τα υδροδοχεία μου με νερό. Τρώω στα γρήγορα κάποιους ξηρούς καρπούς και μερικά φρούτα και πηγαίνω να αλλάξω ρούχα και να ετοιμάσω το σακίδιο μου για τα επόμενα 50 χιλιόμετρα. Είμαι έτοιμος να ξεκινήσω όπως και ο Eric αλλά ο Γιάννης καθυστερεί και έτσι αντί για τις 07:30 φεύγουμε στις 08:00.

 

 

Η ημέρα ξημερώνει με ένα λαμπερό ήλιο και μας περιμένουν άλλα 46 δύσκολα χιλιόμετρα με πολύ μεγάλα υψομετρικά. Το Arcalis βρίσκεται είναι ένα μεγάλο χιονοδρομικό κέντρο και διασχίζουμε αρχικά τις ομαλές πίστες του. Ανηφορίζουμε περνώντας μικρές χιονούρες και λιθώνες.  Προς το τέλος του αυχένα η διαδρομή γίνεται δύσκολη και απότομη. Δεξιά μας είναι η απότομη κορυφή το Pic de Cataperdis στα 2805 m. Ευτυχώς ακολουθούμε μονοπάτι που μας βγάζει στη κορυφή με την υπέροχη θέα.

 

 

Θαυμάζουμε τις γύρω κορυφές, βγάζουμε μερικές φωτογραφίες, τσεκάρουμε τη διέλευση μας στο check point και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής προς τον αυχένα που είχαμε βγει προηγουμένως κατά την ανάβαση. Ακολουθεί απότομη κατηφόρα και, κινούμενοι πάντα στο ίδιο μοτίβο, ανεβοκατεβαίνουμε κορυφές: Pic de les Fonts 2749 m, Collada dels estanys forcats 2742. Περνάμε πολλές αλπικές λίμνες, χιονούρες και λιθώνες. Η διαδρομή έχει πολλές πέτρες και δεν σου επιτρέπει να κινηθείς γρήγορα. Κάποια ώρα προς το μεσημέρι περνώντας μια αρκετά μεγάλη σε μήκος χιονούρα πάνω σε λιθώνα, ο καιρός αρχίζει να κλείνει και πέφτουν οι πρώτες σταγόνες βροχής.

 

 

Βάζουμε τα αδιάβροχα μας και ξεκινάμε. Βγαίνουμε σε αυχένα πάνω σε απαλό χιόνι που έχει μεγάλο μήκος. Από λάθος αρχίζουμε να ανεβαίνουμε προς την κορυφή. Αφού έχουμε φτάσει στο μέσο της απόκρημνης πλαγιάς για μια ακόμη φορά ο «πλοηγός» (Ιωάννου) μας ενημερώνει ότι πηγαίνουμε λάθος και πρέπει να κατεβούμε στον αυχένα και ακολουθώντας τη χιονούρα να φτάσουμε μέχρι κάτω τη λίμνη. Κατεβαίνουμε όσο γρήγορα γίνεται και φτάνουμε σε γραφική αλπική λίμνη όπου βόσκουν κοπάδια αγελάδες. Ακολουθεί η σκληρή ανάβαση προς την ψηλότερη κορυφή της Ανδόρας την Pic Comapedrosa στα 2942 m. Ακριβώς στην αρχή της ανάβασης συναντάμε τους δύο μεξικανούς που σχεδόν πορευόμαστε μαζί από την αρχή του αγώνα. Ο ένας ο Jose Gpe Cruz, μας ζητάει να μάθει ποιες είναι οι ενδεδειγμένες χειρονομίες για να κατέβει το ελικόπτερο διάσωσης.

 

 

Μας πληροφορεί ακόμη ότι έχει σφίξει μυϊκά και παθαίνει κράμπες και ότι θέλει να εγκαταλείψει. Στο σημείο που βρισκόμαστε δεν υπάρχει σήμα κινητής τηλεφωνίας και έτσι ενεργοποιούμε το κουμπί του μηχανήματος καταγραφής ίχνους που μας είχε δώσει η διοργάνωση. Δεν απαντά κανείς και έτσι λέμε ότι ανεβαίνοντας ψηλότερα θα επικοινωνήσουμε με τη διοργάνωση για να τους ενημερώσουμε και να επιληφθούν του θέματος. Οι μεξικανοί μένουν κάτω χαμηλά και εμείς διασχίζοντας λιθώνα και μεγάλες χιονούρες ανεβαίνουμε προς την κορυφή. Κάποια στιγμή με ψιλόβροχο και ενώ η ανηφόρα είναι δύσκολη, απότομη και πολύ κακοτράχαλη μας προσπερνούν οι δύο μεξικανοί σαν αθλητές που μόλις είχαν ξεκινήσει τον αγώνα. Σαστίζουμε! Ο Eric τρίβει τα μάτια του! «Αυτός ήταν που ήθελε ελικόπτερο να τον παραλάβει;» ρωτάει απορημένος. Τέλος πάντων.

 

 

Μετά από λίγη ώρα βγαίνουμε σε αυχένα και αρχίζει ακόμη μεγαλύτερη ανάβαση προς την ψηλή κορυφή. Αργά αλλά σταθερά πρώτος ο Eric, μετά εγώ και κατόπιν ο Ιωάννου φτάνουμε στην κορυφή Comapedrosa 2942m. Φυσάει και ψιλοβρέχει. Αναμνηστικές φωτογραφίες και επιστρέφουμε στον προηγούμενο αυχένα αφού τσεκάρουμε τη διέλευση μας. Στην κατάβαση συναντάμε τους μεξικάνους  και ο ένας μας λέει πως δεν καταλαβαίνει την συμπεριφορά του συνοδού του και ότι είναι έκπληκτος με αυτά που κάνει! Μετά τον αυχένα διασχίζουμε με προσοχή πολύ μεγάλη χιονούρα με επίσης μεγάλη λίμνη. Χρειάζεται προσοχή γιατί ένα γλίστρημα ή στραβοπάτημα η πτώση στην παγωμένη λίμνη θα είναι γεγονός. Σταματάμε σε ένα σημείο για να φάμε κάτι και να πιούμε νερό. Υπάρχουν εκεί κατασκηνωτές πού έχουν στήσει σκηνές και θα διανυκτερεύσουν. Προφανώς θα μείνουν για να δουν τη διέλευση των αθλητών του άλλου αγώνα, του Roda. Ξεκινάμε μια μεγάλη σε μήκος κατάβαση, που μας οδηγεί στο ορειβατικό καταφύγιο Refugi Comapedrosa, δίπλα στην ομώνυμη λίμνη. Ο Eric μας προτείνει αν θέλουμε να φάμε κάτι και να συνεχίσουμε μετά. «Θέλει και ερώτηση!!». Ωραίο καταφύγιο, με αρκετό κόσμο. Καθόμαστε στην τραπεζαρία αλλά η κουζίνα έχει κλείσει και με πολύ παρακαλετό η υπεύθυνη μας προσφέρει μόνο σούπα λαχανικών και ύστερα από ικεσίες μας ετοιμάζει και ένα πιάτο αλλαντικών. Η σούπα κατεβαίνει ευχάριστα αλλά τα αλλαντικά είναι τελείως άνοστα και τα τίμησε μόνο ο Eric!  Αναπληρώσαμε κάπως τις δυνάμεις μας και ετοιμαστήκαμε για τα επόμενα χιλιόμετρα. Ακολουθούμε τώρα την σηματοδοτημένη διαδρομή του αγώνα Roda. Ανεβαίνουμε μια κορυφή της οποίας το όνομα δεν θυμάμαι, πάντα σε μονοπάτι και αρχίζουμε να κατεβαίνουμε. Σε κάποιο σημείο εγκαταλείπουμε το μονοπάτι και κατεβαίνουμε πάλι πλαγιά με χόρτο. Είμαστε στο καταφύγιο άγριας φύσης, στο ένα από τα δύο εθνικά πάρκα της Ανδόρας, αυτό της Coma Pedrosa. Μπροστά μας ξεπροβάλλουν αγριοκάτσικα που η παρουσία μας τα τρομάζει και τρέχουν σαν τρελά. «Τι καλά να μπορούσαμε να τρέξουμε κι εμείς έτσι!».

 

 

Στη συνέχεια η διαδρομή ακολουθεί ισοϋψή, μέχρι την ανάβαση της απέναντι κορυφής. Είναι αργά το απόγευμα και ο καιρός είναι υπέροχος. Μετά την ανάβαση της κορυφής αρχίζει μια πολύ απότομη κατηφόρα, η οποία οδηγεί σε αυχένα. Αριστερά φεύγει η διαδρομή του Roda και εμείς μπαίνουμε σε μια περίφραξη που μας οδηγεί στην κορυφή Pic dels IIacs στα 2692 μ. Φτάνουμε στην κορυφή κατά τις 10 το βράδυ με πανσέληνο και τσεκάρουμε τη διέλευση μας. Έχω μια κρυφή χαρά ότι κατά τις 12 τα μεσάνυχτα θα είμαστε στο επόμενο σταθμό της Margineda και είμαι ανακουφισμένος γιατί θα έχουμε 6 ώρες περιθώριο από το χρονικό όριο που είναι στις 6 το πρωί.  Αρχίζει μια πολύ απότομη κατάβαση, σε πέτρες και χαλίκι και κατεβαίνουμε πολύ αργά και προσεκτικά. «Εντάξει, αν δεν είμαστε στις 12 και στις 01:00 το πρωί καλά είναι!». Κατεβαίνουμε, κατεβαίνουμε και όλο κατεβαίνουμε. Πιο χαμηλά έχει πολύ πυκνό χόρτο και ένα μονοπάτι όλο σκόνη. Περνάμε από αγρόκτημα που βόσκουν αγελάδες. Τέλος φτάνουμε σε χωματόδρομο και ξαναβρίσκουμε τα σήματα του Roda. Στο σημείο αυτό πρέπει να αφήσουμε τη σηματοδοτημένη διαδρομή του Roda και να βρούμε τη διαδρομή του Euforia πάνω στο στίγμα του GPS. Υπάρχουν πολλά μονοπάτια που περνούν από το σημείο αυτό και μας καθυστερούν μέχρι να βρούμε το σωστό. Είναι ένα μικρό ίχνος μονοπατιού, που περνά μέσα από στάσιμα νερά, δίπλα από ένα ποτάμι. Περνάμε με προσοχή τια λασπόνερα και το διασχίζουμε χωρίς να βραχούμε συνεχίζοντας σε κατηφορικό χωματόδρομο, που περνά μέσα από έρημες αγροικίες. Τέλος κάνουμε ελιγμούς για να μην πέσουμε σε βάλτο και αρχίζουμε να ξανανεβαίνουμε. Αρχίζω να προβληματίζομαι ότι κάτι δεν πάει καλά με την πορεία μας.

 

 

Φτάνουμε σε έρημο χιονοδρομικό κέντρο και η διαδρομή αρχίζει να ανεβαίνει την πίστα του χιονοδρονικού. Κανονικά, σύμφωνα με το γράφημα του αγώνα έπρεπε να κατεβαίνουμε και όχι να ανεβαίνουμε. Σκληρή ανάβαση και φτάνουμε σε αυχένα στο coll Botella sta 2047 m. Εκεί βρίσκεται και το χιονοδρομικό κέντρο της Botella. Με το που πάμε στο χιονοδρομικό για πληροφορίες, αυτοί σβήνουν τα φώτα. Κάτω από τον αυχένα στα αριστερά μας φαίνονται τα φώτα μιας πόλης. Σκεφτόμαστε ότι θα είναι τα φώτα της Margineda. Η διαδρομή όμως σύμφωνα με το ίχνος του GPS δεν μας κατεβάζει αλλά τραβερσάρει δεξιά και μπαίνει σε δάσος. Υπάρχει καλοσυντηρημένο μονοπάτι το οποίο μας σκαμπανεβάζει. Μετά από 2 χιλιόμετρα πορείας, ο Γιάννης χάνει την ψυχραιμία του και αμφιβάλει έντονα για τον προσανατολισμό της πορείας μας. Παίρνουμε τηλέφωνο τον Μιχάλη Σοφρά που κατά τη γνώμη μας προπορεύεται με τον Γεωργουλόπουλο, για να πληροφορηθούμε πως κατέβηκαν αυτοί στην Margineda. Ο  Μιχάλης μας απαντά ότι από την προηγούμενη το πρωί έχουν εγκαταλείψει τον αγώνα και βρίσκονται ήδη στην Ελλάδα. Πρώτη έκπληξη! «Όχι δεν πάμε σωστά, το στίγμα είναι λάθος. Θα έπρεπε να μας κατεβάζει και όχι να μας πάει στο πουθενά. Να πάρουμε τηλέφωνο τη διοργάνωση». Παίρνει τηλέφωνο ο Eric. Του απαντάνε ότι «είστε στο σωστό δρόμο αλλά θέλετε άλλα 10 χιλιόμετρα για το σταθμό». Η ώρα είναι 02 το πρωί. Προφανώς έχουμε κάνει λάθος υπολογισμό στο γράφημα και είμαστε μια κορυφή πίσω από αυτή που υπολογίζαμε! Ψυχολογικό σοκ! Ο υπεύθυνος της διοργάνωσης μας πληροφορεί ότι «δεν έχετε διαθέσιμο χρόνο μέχρι το σταθμό. Περιμένετε στο σημείο για να στείλω αμάξι να σας παραλάβει». Στο μεταξύ ο Ιωάννου εκνευρισμένος έχει εξαφανιστεί. Με τον Eric παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής και βγαίνουμε στον αυχένα του χιονοδρομικού που πριν λίγη ώρα είχαμε περάσει. Εκεί είναι και ο Γιάννης ο οποίος μας περιμένει. Τον πληροφορώ ότι η διοργάνωση στέλνει αμάξι να μας παραλάβει και αυτός γίνεται έξαλλος. «ποιος το είπε αυτό. Δεν εγκαταλείπω ποτέ!»

 

Τι σου είναι η υπογλυκαιμία και το ψυχολογικό στρες! Αλλάζει τη συμπεριφορά του ανθρώπου!

 

Περιμένουμε γύρω στη μισή ώρα στον αυχένα και όντως έρχεται ένα αμάξι της διοργάνωσης και μας παραλαμβάνει. Κατηφορίζει πιο κάτω στο άλλο χιονοδρομικό και παραλαμβάνει δύο ομάδες ιαπώνων και τους μεξικανούς οι οποίοι έχουν κυριολεκτικά χαθεί. Όλους μαζί μας μεταφέρουν στην Margineda και μας πληροφορούν ότι μπορούμε να κοιμηθούμε  μέχρι τις 07 το πρωί, γιατί μετά ο σταθμός κλείνει και θα πρέπει μας πάνε στο Ordino στην αφετηρία.

 

Έτσι και έγινε. Αυτό ήταν και το τέλος του αγώνα και της περιπέτειάς μας!

Γενικά:

• Ένας ακραίος αγώνας στα όρια της περιπέτειας και του προσανατολισμού.
• Σκληρό, απαιτητικό, επικίνδυνο και πολύ τεχνικό τερέν
• Τα μονοπάτια -όπου υπήρχαν- στη φυσική τους κατάσταση.
• Διαδρομή εκτός μονοπατιών και χωρίς σηματοδότηση
• Πανέμορφο τοπίο
• Πολύ πλούσιο το πακέτο-δώρο στον αθλητή
• Καλή η ομαδική προσέγγιση που αναπτύσσει το πνεύμα συνεργασίας
• Καλή η χρήση πομπού (trac) και το τσεκάρισμα της διέλευσης
• Χρήσιμη η υποστήριξη των ομάδων διάσωσης καθώς και του ελικοπτέρου διάσωσης και απεγκλωβισμού.
• Πολύ φτωχή η τροφοδοσία στους σταθμούς εφοδιασμού(τουλάχιστον στον πρώτο)  για το επίπεδο της διοργάνωσης.
• Κακώς επιτρέπεται η υποστήριξη αθλητών εκτός των καθορισμένων σημείων.
• Χρειάζεται πολύ μεγάλο σακίδιο
• Χρειάζεται καλή μελέτη της διαδρομής, των κανονισμών του αγώνα, γνώση χρήσης του GPS, υπομονή και επιμονή, γιατί η κίνηση είναι αργή και τα χιλιόμετρα με τα μεγάλα υψομετρικά διανύονται δύσκολα και αργά.
• Τα πρώτα 22 χιλιόμετρα είναι άνυδρα, ενώ στα υπόλοιπα υπάρχει αφθονία νερού.

 

Άλλες πληροφορίες:

• Προσέγγιση στην Ανδόρα από Ισπανία μέσω Βαρκελώνης με αυτοκίνητο σε 2:30 ώρες ή μέσω Γαλλίας από Τουλούζη σε περίπου 2 ώρες. Επίσης υπάρχει από Βαρκελώνη αστική συγκοινωνία μέχρι τη La Vella και από εκεί με άλλο λεωφορείο μέχρι το Ordino.
• Υπάρχουν πολλά καταλύματα για όλα τα βαλάντια. Μια μέση τιμή 40 ευρώ το δίκλινο με πρωινό.
• Η υποστήριξη αθλητών είναι εύκολη γιατί οι αποστάσεις από το Ordino είναι πολύ μικρές και υπάρχει καλή σηματοδότηση
• Υπάρχουν δύο εθνικά πάρκα, όπως και πολλά χιονοδρομικά κέντρα τα οποία λειτουργούν και το καλοκαίρι με πολλές δραστηριότητες.
• Πολύς κόσμος, κυρίως νέοι ασχολούνται με το mountain bike, αλλά και πολλοί τουρίστες ορειβατούν και πεζοπορούν.

 

Φωτογραφίες: Μιχάλης Παπαδόπουλος, Γιάννης Ιωάννου 

 

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•  

View this photo set on Flickr