Salewa Olympus Mythical Τrail, η απόλυτη περιπέτεια!

By 20 Ιουλ 2022

Νότιος Υμηττός, ώρα 4.30 το πρωί 26 Φεβρουαρίου 2022. Ξημερώματα της ημέρας των γενεθλίων μου. Μόλις έχω φτάσει στην κορυφή του αγαπημένου μου μονοπατιού στο μνημείο Μιχαηλίδη. Σταματάω δύο λεπτά να βγάλω μια μπάρα και να γεμίσω τα φλασκιά μου νερό. Ο τσουχτερός βοριάς χαϊδεύει το πρόσωπο μου ενώ τα μαύρα σύννεφα κάνουν αγώνα δρόμου επάνω από το κεφάλι μου.Ξαφνικά νοιώθω μια περίεργη ενέργεια στην ατμόσφαιρα σαν κάποιος να με παρακολουθεί. Πατάω ένα click  το κουμπί του φακού μου να δυναμώσει το φώς και βλέπω δυο πορφυρά μάτια να λαμπυρίζουν. Είμαι πολύ χαρούμενος! Άλλος ένας καλός οιωνός. Είναι ο φύλακας του πνεύματος του βουνού η κόκκινη αλεπού. Με  παρατηρεί από μακριά όλο περιέργεια  κάνει δύο άλματα και χάνεται μέσα στο πυκνό σκοτάδι. Νοιώθω την ψυχή μου να γαληνεύει. Το ορεινό τρέξιμο δεν είναι απλά ένα συνηθισμένο άθλημα αλλά μια θεϊκή δραστηριότητα! Άλλη μια νυχτερινή προπόνηση προετοιμασίας για την απόλυτη περιπέτεια που λέγεται Salewa Olympus Myhical Trail ολοκληρώνεται με το καλύτερο τρόπο.

Οι μέρες και οι μήνες πέρασαν, οι προπονητικοί κύκλοι έγιναν με όση επιτυχία θα μπορούσαν να γίνουν από έναν άνθρωπο που δουλεύει σχεδόν όλη μέρα και έχει οικογένειά με δυόμισι ετών παιδί.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα από αυτές τις επικές προπονήσεις και να που βρίσκομαι κάτω από τα πλατάνια στο πανέμορφο αυτό χώρο της εκκίνησης στο Λάκο Λιτοχώρου μαζί με το ultroπαρεάκι, Παναγιώτης Π, Σπύρος Κ, Γιώργος Σ και Μίλτος Ξ (δυστυχώς λείπουν οι δύο αγαπημένοι μου φίλοι ultraδες ο Δημήτρης Ρ και ο Γιώργος Κ). Εκεί ακούμε με πολύ προσοχή τον τεχνικό διευθυντή του αγώνα Λάζαρο Ρήγο να μας εξηγεί ακόμη και την παραμικρή λεπτομέρεια.

Υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να ήμουν νευρικός και ανασφαλής μπροστά σε ένα τόσο δύσκολο εγχείρημα, όμως αμέσως ένοιωσα μια σύνδεση με το βουνό που μου πήρε κάθε ίχνος αγωνίας και άγχους. Ήμουν πάρα πολύ καλά προετοιμασμένος σε όλα τα επίπεδα, είχα προσεγγίσει την απόσταση και το βουνό με σεβασμό. Όσο αφορά τους χρόνους και τις επιδόσεις μου νομίζω ότι είχα καταφέρει να παραμερίσω αρκετά τον εγωισμό  και την ματαιοδοξία μου. Ήμουν έτοιμος να τρέξω με την ψυχή μου.

Ώρα 19.30, 1 Ιουλίου 2022, 30 λεπτά πριν την εκκίνηση. Φίλοι και συναθλητές αρματωμένοι σαν μοντέρνοι Μαραθωνομάχοι έφταναν από παντού. Πρόσωπα γνωστά, έτοιμα να αφεθούν στην αρχαία τέχνη της ημεροδρομίας.

Αν το σκεφτεί κανείς και οι αρχαίοι ημεροδρόμοι όπως ο Ευχίδας και ο Φειδιππίδης trail runners ήταν που συνήθιζαν να κινούνται νύχτα για να μην τους πιάσει ο εχθρός. Ανάμεσα τους και μια γνωστή φυσιογνωμία της παγκόσμιας σκηνής ultra ο Γάλλος Antoine Guillon.

5,4,3,2,1 και το όνειρο ξεκινάει. Χειροκροτήματα, φωνές και κάποια κρύα αστεία όπως αυτά που συνηθίζονται στις εκκινήσεις των ultra.

Δεν αργούμε να μπούμε στο πρώτο μονοπάτι. Τα πόδια μου σφιχτά, και η αναπνοή μου ασυνήθιστα γρήγορη. Η πρώτη μεγάλη ανηφόρα δεν άργησε να φανεί και εγώ πάλευα να ρίξω τους παλμούς  και να χαλαρώσω τα πόδια μου. Φτάνοντας στην κορομηλιά στο 13ο Km (+1240) συναντάω τον φίλο μου τον Παναγιώτη Π να τσακίζει κάτι λουκουμάκια, μετά έφυγε σίφουνας!

Το σκοτάδι είχε νικήσει το φως.. Επιτέλους.. Αμέσως ένοιωσα μια ασφάλεια και άρχισα να βρίσκω τον εαυτό μου. Ο ρυθμός μου ήρεμος και ταχύς ίσα ίσα να μπορώ να απολαμβάνω το απίστευτο νυχτερινό τοπίο αλλά ταυτόχρονα να κινούμαι σχετικά γρήγορα.

Σκεφτόμουν πόσο τυχερός  είμαι που το ζω, αισθανόμουν σα να έχω μπει σε άλλη διάσταση.

Οι ώρες κυλούσαν γρήγορα, ούτε που κατάλαβα για πότε έφτασα στην πετρόστρουγκα στο 19ο Km ( +2175). Τα παιδιά τού σταθμού με υποδέχτηκαν  με σούπα, βραστή πατάτα και όλα τα καλούδια. Πέντε λεπτά ήταν αρκετά για να γεμίσω τα φλασκιά μου και να φάω, τώρα πάλι βρίσκομαι να χορεύω στο κατηφορικό τεχνικό μονοπάτι. Ένα πράγμα είχα στο μυαλό μου, να μην ενθουσιάζομαι με τις κατηφόρες γιατί μετά θα το πλήρωνα.

Κατηφορικά τεχνικά μονοπάτια φανταστικά χωμένα μέσα στα δέντρα. Μονοπάτια γλιστερά βγαλμένα από παραμύθι. Ειδικά το μονοπάτι μετά το σημείο Γκορτσιά στο 24ο Km (- 844) Θύμιζε κατάβαση σε χωματοπέτρινο καταρράκτη.

Δεν άργησα να μπω στο μονοπάτι δίπλα στον ποταμό Ενιπέα. Ο ήχος του ποταμού μαζί με το βαθύ σκοτάδι και την δέσμη του φακού μου να φέγγει τις μεγάλες πέτρες μπροστά μου δημιουργούσαν ένα μαγικό συναίσθημα. Όλο αυτό το ειδυλλιακό σκηνικό με μετέφερε  στην Ελληνική μυθολογία και συγκεκριμένα στον Ορφέα.

Η μυθολογία γράφει, σαν έπαιζε ο Ορφέας την λύρα του ο λύκος βάδιζε μαζί με το πρόβατο και η αλεπού μαζί με το λαγό. Τα νερά των ποταμών άλλαζαν την φορά τους για να τον ακούσουν, ακόμη και οι ίδιοι οι θεοί έσκυβαν από τα παλάτια τους στον Όλυμπο για να ακούσουν το τραγούδι του. Ο Ορφέας αναθρεμμένος  από τις εννέα μούσες σίγουρα κάπου εδώ θα μεγάλωσε σκέφτηκα, στο μονοπάτι που τρέχω τώρα.

Όλο αυτό το απίστευτο σκηνικό έκανε το μυαλό μου να βλέπει τα δέντρα σα δρυάδες (νύμφες των δασών) και τις πέτρες σαν Ορεάδες (νύμφες των βουνών). Ξάφνου όμως ανθρώπινες φωνές και ασυνήθιστοι θόρυβοι με προσγείωσαν στην πραγματικότητα του αγώνα και του χρόνου.

Μόλις είχα φτάσει στο μεγάλο σταθμό στα Πριόνια στο 30ο Km (+2616). Οι υπεύθυνοι του σταθμού έτρεχαν σαν τις μέλισσες να εξυπηρετήσουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν. Λίγη βραστή πατάτα, λίγη coca cola, λίγα αλμυρά, ενώ ταυτόχρονα γινόταν  ο απαραίτητος έλεγχος από τους διοργανωτές στον εξοπλισμό μου.

Έφτασε λοιπόν η ώρα να ξεκινήσει μια από τις πιο διάσημες ανηφόρες του αγώνα το Γουμαροστάλι.

Οι μύτες των παπουτσιών μου λυγίζουν, τα μπατόν καρφώνονται με δύναμη στο έδαφος. Οι μικρές πέτρες κυλάνε προς τα πίσω και η βαριά αναπνοή μου ταράζει την γαλήνη του δάσους. Το ταλαιπωρημένο στομάχι μου με εκλιπαρεί να πάω πιο αργά αλλά η ανηφόρα είναι τόσο απότομη που αυτό δε γίνεται. Κοιτάω ψηλά στην ανηφόρα, η δέσμη του φακού μου λούζει τα πυκνά δέντρα και τα ανακλαστικά σημάδια επάνω τους σχηματίζουν ένα τεράστιο ποτάμι φωτός μέσα στο σκοτάδι. Σκέφτομαι στη ζωή και στα ultra στις δύσκολες ανηφόρες μόνο μπροστά μπορείς να πας, αν σταματήσεις η αν κάνεις πίσω χάθηκες!

Το μυαλό μου στην μοναξιά της στιγμής δεν άργησε να ταξιδέψει. Σκέφτηκα ποσό τυχερός είμαι που ζώ στο σήμερα και κάνω το χόμπι μου. Αν είχα γεννηθεί τη δεκαετία του 20  ή του 30 μπορεί να ήμουν ένας από αυτούς τους ανθρώπους του μόχθου, αγωγιάτες και υλοτόμους που μεταφέραν ξύλα από το Οροπέδιο των μουσών στα Πριόνια που βρίσκονταν και τα νεροπρίονα. Γουμαροστάλι λοιπόν ήταν εκεί που στάλιζαν (ξεκούραζαν) Γουμάρια (Μουλάρια).

Πόσα ατυχήματα θα είχαν γίνει άραγε; Αυτοί οι άνθρωποι με τι εξοπλισμούς, με τι παπούτσια, τι ρούχα θα δούλευαν για ένα μεροκάματο; Τα ζώα πως μπορούσαν να κινούνται φορτωμένα σε τόσο δύσκολα μονοπάτια. Ο Σεβασμός μου για αυτά τα καλοκάγαθα ιπποειδή τεράστιος!

Το γαϊτανάκι των σκέψεων και τις φαντασίας μου διακόπτεται από κάποιες ομιλίες. Ο φακός των συναθλητών μου που με πλησίαζαν ήταν λίγα μέτρα πίσω μου. Ωχ... για να με φτάνουν πρέπει να πηγαίνω πολύ αργά σκέφτηκα... "Φίλε αν θέλεις να τραβηχτώ να περάσετε μου λες".. φωνάζω. "Οχι φιλαράκι πας με πολύ καλό ρυθμό..  συνέχισε"!

Ήταν οι φίλοι Ιωακείμ Π και Πάνος Α που θα συνεχίζαμε μαζί για πολλά χιλιόμετρα. Ο Ιωακείμ τρομερά ευχάριστος στην παρέα και άριστος γνωστής του βουνού και ο Πάνος μεγαλύτερος σε ηλικία με μια φωνή όλο ηρεμία και αυτοπεποίθηση ήταν ότι χρειάζομαι για να έχω μια ευχάριστη εναλλαγή. Όπως διαπίστωσα αργότερα ο Πάνος έτρεχε με κάποιου είδους ειδικά σανδάλια σχεδιασμένα για τρέξιμο. Απίστευτα πράγματα συμβαίνουν εδώ σκέφτηκα, είχα γνωρίσει τον πρώτο Έλληνα Ταραουμάρα! (Ινδιάνοι υπερμαραθωνοδρόμοι που τρέχουν με σανδάλια)

Οι αλλεπάλληλες συζητήσεις περί αθλητικών παπουτσιών και αθλητικών ρολογιών έκαναν τα περίπου 6 χιλιόμετρα ανηφόρας και +1000 υψομετρικής διαφοράς να περάσουν αναίμακτα και ευχάριστα.

Δεν άργησα να δω τα πρώτα αμυδρά χρώματα της ανατολής. Σίγουρα είναι μια εικόνα που θα με συνοδεύει για καιρό. Ήταν η ώρα που φτάναμε στη Πετρόστρουγκα για δεύτερη φορά μετά από 36 χιλιόμετρα και +3600 υψομετρική.

Εκεί με περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη, βλέπω τον φίλο μου Παναγιώτη Π να δέχεται τις πρώτες βοήθειες από τους υπεύθυνους του σταθμού. Είχε πάθει βαρύ διάστρεμμα. Για μια στιγμή μέσα στο αμυδρό φως της ανατολής είδα την απελπισία στα μάτια του. Είναι η στιγμή που αρχίζει το μυαλό σου να παλεύει με την εγκατάλειψη. Νοιώθεις κάπως σα το τραυματισμένο ελάφι που πρόκειται να γίνεις λεία στους πεινασμένους λύκους. Είσαι μόνος σου όμως όπως ήσουν πάντα. Πρέπει να βρεις τρόπο να διαχειριστείς τα αδιαχείριστα. Ούτε ο τραγοπόδαρος πάνας προστάτης των αρχαίων ημεροδρόμων δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Πρέπει εσύ να δώσεις γροθιά στο μαχαίρι.

Αυτό είναι και το ultra όμως! Πρέπει να σκαρφίζεσαι χίλια δυο τεχνάσματα να ξεγελάς το σώμα και το μυαλό ώστε να συνεχίζεις. Πρέπει ότι και να σου συμβαίνει να συνεχίσεις να προχωράς αλλιώς χάθηκες! Σα να είμαστε προγραμματισμένοι από την φύση να ακμάζουμε με τις δυσκολίες και να παρακμάζουμε με τις ευκολίες. Η αλήθεια είναι ότι οι εμπειρίες μας είναι το λίπασμα της ψυχής μας.

Είπα στον Παναγιώτη "μην τολμήσεις να σκεφτείς την εγκατάλειψη, θα τα πούμε στον επόμενο σταθμό στο οροπέδιο

Η ανηφόρα είχε μαλακώσει αλλά ο ήλιος είχε αρχίσει να ανεβαίνει. Σκέφτηκα τώρα που ξεκινάει η μέρα θα πέσουν κορμιά από την ζέστη και την ακτινοβολία. Ο Ιωακείμ ασταμάτητος τόσο στο ρυθμό  όσο και στα αστεία του. Συνέχισε να είναι η καλύτερη παρέα.

Πλησιάζοντας προς το οροπέδιο των μουσών έχω την αίσθηση ότι βρίσκομαι σε άλλο πλανήτη. Οι ορεινοί όγκοι απλώνονται γύρω μου σα τους Τιτάνες και τους  Κύκλωπες ενώ στο βάθος ξεχωρίζει ο μοναδικής ομορφιάς πέτρινος όγκος ο θρόνος του Δία. Τα μάτια μου μεθάνε από τα αλπικά λιβάδια  ενώ τα σπάνια αγριόγιδα απολαμβάνουν μια τέλεια ημέρα.

Από μακριά βλέπω το καταφύγιο σαν όαση, φτάνω μετά από λίγα λεπτά (Km - 41 +4388). Ο ήλιος και η ακτινοβολία σου έκαιγαν την γυμνή σάρκα αλλά το κρύο σου θύμιζε ότι βρισκόσουν σε ένα πολύ ξεχωριστό μέρος.

Το φαγητό στο καταφύγιο όπως και σε όλο τον αγώνα άριστο. Το πληρέστερο που έχω συναντήσει ποτέ σε αγώνα.

Δέκα λεπτά το πολύ κάτσαμε στο καταφύγιο και τώρα να που βρισκόμαστε στα εμβληματικά ζωνάρια. Με πολύ προσοχή και ταχύτητα κινηθήκαμε στο πιο επικίνδυνο σημείο του αγώνα.

Ιωακείμ - "Κοίτα Τάσο να και το Σκολιό"

Τα βαριά μου βλέφαρα σηκώθηκαν ψιλά, και τα πονεμένα από τον ιδρώτα μάτια μου αντίκρυσαν την δεύτερη υψηλότερη κορυφή της Ελλάδας το Σκολιό, στα 2911 υψόμετρο.

Εγώ - "Πλάκα μου κάνεις! Θα ανεβούμε εκεί πάνω";

Σκολιό ένας βράχος γυμνός και αφιλόξενος σμιλευμένος από τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Σίγουρα ο Δίας αν δεν αλυσόδενε τον Τιτάνα Προμηθέα στον Καύκασο θα το έκανε στο Σκολιό.

Ο ρυθμός μας παρά την κούραση ήταν αρκετά γρήγορος για τα δεδομένα. Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στην κορυφή. Βρισκόμαστε στο 46ο Km ( +4911). Η θέα των πιο όμορφων κορυφών της Ελλάδας σαγηνευτική. Με ευκολία μπορούσαμε να θαυμάσουμε τις κορυφές: Μύτικας - 2918, Στεφάνι - 2909, Προφήτης Ηλίας - 2803, Μεγάλη Τούμπα - 2801,Μικρή Τούμπα - 2740.

Δυστυχώς έπρεπε να φύγουμε γρήγορα, κατηφορίσαμε με γοργά βήματα στην κατηφόρα, εκεί συνάντησα άλλο ένα γνωστό φίλο υπερμαραθωνοδρόμο που αντιμετώπιζε σοβαρά στομαχικά προβλήματα. Τον ρώτησα αν χρειάζεται κάτι να του δώσω. Δεν είχε κουράγιο ούτε να μου απαντήσει...

Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στην κορυφή Άγιος Αντώνης (KM – 48, + 5012). Άλλο ένα μέρος με απίστευτη θέα. Στην απότομη κατηφόρα που ακολούθησε πίστεψα ότι δεν έχω πόδια άλλα πέδιλα του σκι. Όπως και να είχε ζούσα άλλη μια απολαυστική μοναδική κατηφόρα.

Ο Ήλιος είχε φτάσει ψηλά, όσο κατεβαίναμε υψόμετρο η υγρασία επηρέαζε αρνητικά το υδατικό μας ισοζύγιο ενώ η ζέστη μαστίγωνε με μανία και το τελευταίο κύτταρο στο σώμα μας.

Λιβάδια παντού και μια όμορφη Ελλάδα που περιμένει να ανακαλυφθεί από τους Έλληνες! Άγρια άλογα να τρέχουν ελευθέρα και πουλιά να μας συντροφεύουν από τον Ουρανό.

Περνάμε τα σημεία Μπάρα (KM – 49), Σέλωμα (KM -64), Μπιχτέσι (KM – 67) και φτάνουμε στο σταθμό πηγάδι στο 75ο KM (+5724).

Φωνές χειροκροτήματα χαμός, τα μικρά παιδιά που είχαν έρθει να υποστηρίξουν την προσπάθεια μας έκαναν πολύ καλή δουλειά. Το παγωτό που πρόσφεραν στο σταθμό μου δρόσισε την ψυχή ενώ η βραστή πατατούλα με την coca-cola μου έδωσαν το φιλί της ζωής.

Ο Ιωακείμ και εγώ φεύγουμε από το σταθμό και μπαίνουμε σε ένα πανέμορφο δασικό δρόμο με πλατάνια και πυκνά δέντρα. Είχε αρχίσει σιγά σιγά η μέρα να χάνει την μάχη από την νύχτα.

Ιωακείμ "Σίγουρα θα τερματίσουμε 26-27 ώρες, πάμε πολύ καλά"

Εγώ "Μακάρι να τερματίσουμε και στις 32 ώρες, έχουμε δρόμο ακόμη, πολλά μπορούν να συμβούν".

Δεν πέρασαν τρία λεπτά από τη κουβέντα μας και ξαφνικά παρατηρώ τον Ιωακείμ να κοιμάται τρέχοντας. Το πρόσωπο του ήταν χλωμό και μετά δυσκολίας μπορούσε να τρέξει.

Εγώ" Ρε τι κάνεις ξύπνα! Πας καλά; ".

Ιωακείμ" Φίλε δε την παλεύω κλείνουν τα μάτια μου, δεν μπορώ να τα κρατήσω ανοιχτά"

Εγώ " έχω να σου δώσω  gel  αν θέλεις να συνέλθεις"

Ιωακείμ "Όχι εντάξει θα μου περάσει σίγουρα"

Εγώ "Εντάξει συνέχισε με προσοχή, θα τα πούμε στον Αη Γιάννη.”

Τα πόδια μου ήταν καλά και αισθανόμουν πολύ δυνατός. Συνέχισα τρέχοντας σε ρυθμό ultra και αν και είχα δύο πτώσεις φτάνω στον σταθμό Αη Γιάννη (KM – 86, +5931) σε πολύ καλή κατάσταση. Με πολύ χαρά βλέπω τους φίλους μου Σπύρο Κ και Γιώργο Σ μόλις να σηκώνονται για να συνεχίσουν για το τερματισμό. Το χαμόγελο τους μαρτυρούσε την εξαιρετική κατάσταση τους. Είχαν μείνει μόνο 15 χιλιόμετρα για τον τερματισμό.

Αμέσως  ο Διονύσης (γνωστή φυσιογνωμία του αγώνα) μου έφερε το drop bag. Έβαλα στην άκρη τον εξοπλισμό ηλίου (καπέλο, γυαλιά, αντηλιακό) και έβγαλα πάλι από τη τσάντα το φακό μου.  Ξάφνου ακούω χειροκροτήματα, ο Ιωακείμ βγαίνει κατάκοπος από το Δάσος και πλησιάζει στο σταθμό. Τον είχε ξαναπάρει ο ύπνος τρέχοντας στο μονοπάτι με αποτέλεσμα να πέσει σε ένα δέντρο και να χτυπήσει. Δυστυχώς αναγκάζεται να εγκαταλείψει την προσπάθεια του μετά από 86 χιλιόμετρα και +5931 υψομετρικής διαφοράς.

Πόσο κρίμα! Αλλά αυτό είναι το ultra. Μόνο 15 χιλιόμετρα είχαν μείνει. Έτσι και Ορφέας στην Ελληνική μυθολογία είχε κάνει έναν τιτάνιο αγώνα να σώσει την αγαπημένη του Ευρυδίκη από τον κάτω κόσμο και λίγο πριν βγει στο φως του κόσμου των θνητών τα έχασε όλα!

Το σούρουπο κάλυψε σαν απαλό σεντόνι τα πυκνά δέντρα του Ολύμπου και όλα γύρω μου άρχισαν να γαληνεύουν. Είχα ξεκινήσει για την τελευταία δύσκολη ανηφόρα του αγώνα την Τσουκνίδα.

Τα πόδια μου για κάποιο λόγο κυλούσαν μόνα τους, όλα γύρω μου είχαν σιωπήσει, είχα γίνει ένα με το πνεύμα του βουνού. Η σιωπή του δάσους εκκωφαντική και στο πυκνό σκοτάδι παντού έφεγγαν πυγολαμπίδες. Η σκληρή ανάβαση συνεχιζόταν όλα μου φαινόντουσαν εύκολα και φυσικά.

Ένα φως από φακό ξεχώρισα από μακριά, δεν άργησα να πλησιάσω. Συναντάω ένα συναθλητή που σίγουρα πρέπει να ήταν άνω των 65 ετών. Παναγία μου σκέφτηκα τι λιοντάρι είναι αυτό. Κάπως έτσι θα ήταν και ο μεγάλος βασιλιάς Λεωνίδας από την Σπάρτη. Άλλοι στην ηλικία του σαπίζουν στα καφενεία σε τσιμεντένιες γειτονιές και αυτός ο υπεραθλητής οργώνει τον Όλυμπο καλύτερα και από αγρίμι.

Εγώ "πως είμαστε όλα καλά;”

Φίλος " όλα καλά φίλε μου, σε λίγο φτάνουμε τσουκνίδα"

Εγώ "Να είσαι καλά φίλε καλό τερματισμό να έχουμε!"

Φίλος "Ναι καλό τερματισμό"

Έτσι και έγινε, σε πολύ λίγο έφτασα στο σημείο Τσουκνίδα (ΚΜ – 91, +6680). Μια νεαρή κοπέλα ντυμένη σαν χιονοδρόμος προσπαθούσε να μου γεμίσει τα φλασκιά ενώ ένας άλλος κύριος προσπαθούσε να δει μέσα στο σκοτάδι για να σημειώσει τον χρόνο.

Πόσα ευχαριστώ θα ήθελα να πω στους ανθρώπους αυτούς. Προσφέρουν τον μόχθο τούς για να πραγματοποιούμε εμείς τα όνειρα μας.

Είχα αλλά εννιά χιλιόμετρα περίπου για τον τερματισμό. Ήμουν χαρούμενος για το επίτευγμα μου αλλά από την άλλη δεν ήθελα να τελειώσει αυτό το όνειρο.

Άρχισα να τρέχω στην δύσβατη τεχνική κατηφόρα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Τα άτσαλα βίαια βήματα μου και ο μεταλλικός ήχος των μπατόν  που χτυπούσαν το χώμα έσπαγαν  την εκκωφαντική σιγή του δάσους. Όσο πιο γρήγορα έτρεχα και γλιστρούσα στις πέτρες τόσο πιο πολύ ένοιωθα την σύνδεση με το σώμα μου και  την φύση, όσο πιο γρήγορα έτρεχα τόσο το μυαλό σιωπούσε και βυθιζόμουν στην ευχαρίστηση της στιγμής!

Ένα έντονο φως που περνούσε ανάμεσα από τα κλαδιά των δέντρων και δημιουργούσε κάποια περίεργα σχήματα με παραξένεψε. Ήταν οι φακοί κάποιων συναθλητών μου. Πλησίασα περισσότερο, άκουσα μια γνώριμη φωνή. Ήταν η φωνή του φίλου μου του Σπύρου. Ο Σπύρος μαζί με το Γιώργο και ένα άλλο φίλο βαδίζανε σταθερά προς τον τερματισμό. Με το Σπύρο είχαμε γνωριστεί τις προηγούμενες ημέρες στο Λιτόχωρο. Πολύ έμπειρος αθλητής ultra, ένα χαμογελαστό παιδί με αστείρευτη θετική ενέργεια.

Αθληταράδες μουυυυυυυ!!! Τους φώναξα ενθουσιασμένος που τους συνάντησα.

Σπύρος "Μα καλά τι κάνεις; τρέχεις γρήγορα, πρόσεχε"

Εγώ "πάμε να το ευχαριστηθούμε αδέρφια μου"

Τα τελευταία χιλιόμετρα πέρασαν και οι ταλαιπωρημένες σόλες των παπουτσιών μου πατάνε μετά από ώρες ασφάλτινο δρόμο. Μετά από 29 ώρες και 40 λεπτά βρισκόμουν στο μέρος του τερματισμού. Χειροκροτήματα, φωνές, ένας μικρός χαμός. Τα μάτια μου προς στιγμή διασταυρώνονται με τα ταλαιπωρημένα ξενυχτισμένα μάτια του ανθρώπου που κρατούσε τα μετάλλια. Συγχαρητήρια, μου είπε και μου κρέμασε ένα μετάλλιο κόσμημα στο λαιμό μου.  Λίγο πιο κάτω με περίμενε και ο φίλος μου ο Ιωακείμ να με αγκαλιάσει και να μου πει συγχαρητήρια.

15 Ιουλίου 2022, Αθήνα λεωφόρος βουλιαγμένης. Εγκλωβισμένος σε ένα ατελείωτο μποτιλιάρισμα με τα τζάμια ανεβασμένα και το air condition στο full. Στο μυαλό μου ακόμη παίζονται εικόνες από τον αγώνα  σαν σινεμά και στα αυτιά μου ακούω αυτή την εκκωφαντική σιγή του δάσους του Ολύμπου. Αναμνήσεις με χρώμα, αναμνήσεις με γεύση. Αυτό είναι το ultra!

Salewa Olympus Myhical Trail 2022...ο αγώνας των αγώνων!!

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ