Άραγε ποια μεταφυσική πίστη στηρίζει την λήψη της απόφασης μας  ότι οι ακραίες πράξεις  μας, όπως η παρουσία μας στην γραμμή της εκκίνησης του Tera, σήμερα  ξημέρωμα Σαββάτου στο Τσεπέλοβο, δεν ενέχει κινδύνους; Ο νους παίζει πολλά παράξενα παιχνίδια σε τέτοιες ακραίες καταστάσεις. Έπαινοι και παρελθόντα αντίστοιχα επιτεύγματα  αυθόρμητα πηγάζουν από την ''τράπεζα '' της ψυχής και χτίζουν τον γοργοπόδαρο πύργο της αυτοπεποίθησης του καθενός μας, τον οποίο μάταια η φωνή της γνωστικής νοημοσύνης - η λογική - προσπαθεί να σταματήσει. Ο Στρατηγός του αγώνα, ο καλόκαρδος Βασίλειος, σαλπίζει την έναρξη της “εκστρατείας” . Ο Ουλαμός των παθιασμένων βουνοκατακτητών ορμά μπροστά και ψηλά. Μοιάζει με  κινούμενη ασυγκράτητη πορφυρή φλόγα που ο σκοπός της είναι ένας και μοναδικός, να συναντήσει και να καθυποτάξει τον “Δράκοντα των βουνών” γινόμενη ένα μαζί του.

ΑΒΑΛΟΣ , Η ΠΟΡΤΑ ΤΗΣ ΤΥΜΦΗΣ 

“Αν θες να διαβείς τον Άβαλο να είσαι αντρειωμένος, καρδιά με σπίθα να κρατάς σαν είσαι πονεμένος”. Η γοητεία  του να τρέχεις στα μονοπάτια στο τελείωμα της νύχτας, την μαγική στιγμή που η ημέρα φαίνεται να παίρνει το πάνω χέρι από τη νύχτα συνεπικουρούμενη από τα αγουροξυπνημένα τιτιβίσματα των πουλιών, τότε που η δέσμη του φακού σου δεν είναι πια μόνη της στον αγώνα της με τη μάζα του σκότους, τότε που τα μουντά στοιχεία του βουνού  αποκτούν οντότητα και από αόρατα γίνονται ορατά, τότε που υπαρξιακά ανήκεις στην πανδαισία της φύσης, μην αναρωτηθείς που βρίσκεσαι. Είσαι εκεί που ανήκεις, στην αγκάλη της Τύμφης.

Ανεβαίνεις, περιδιαβαίνεις  βραχομονοπάτια που σου μιλούν  και  στρέφουν τις γοητευμένες ματιές σου  προς την κορυφή που πρωτολέει καλημέρα ο Ήλιος, τον Άβαλο. Είναι η εισαγωγή σου στο όνειρο που από εσένα εξαρτάται να γίνει όραμα στην διάσταση που δεν υπάρχει χρόνος παρά μόνο χώρος. Χώρος ιδεατός να ξετυλίξεις τις άπειρες φαντασιώσεις σου, ναι αυτές που χάριν του τρεξίματος μεγάλων αποστάσεων αναδύονται από την νεανική ατίθαση σου ηλικία και σε επαναφέρουν πλήρως σε αυτή. Αντικρίζω τον πολυπόθητο Άβαλο και ένα αίσθημα ανανέωσης με κυριεύει, ανάμεικτα συναισθήματα χαράς ευχαρίστησης και ψυχικής αγαλλίασης αναδύονται εξαιτίας μιας κορυφής που μοσχοβολάει ελευθερία, αφού οι επίδοξοι κατακτητές της  έγιναν εκούσιοι σκλάβοι της άγριας ομορφιάς της.

ΜΟΝΗ ΣΤΟΜΙΟΥ, ΝΤΑΒΑΛΙΣΤΑ, ΔΡΑΚΟΛΙΜΝΗ - Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΓΗΡΑΝΣΗΣ

Μάθαμε, μας δίδαξαν, έγινε αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής μας ότι το γήρας είναι αναπόφευκτο. Κάθε ζωντανό ον γερνάει λοιπόν εκτός εάν είσαι “επαναστάτης”, δηλαδή “αιρετικός της συνήθους ζωής” που δίνει μάχες με το χρόνο, όχι από τον καναπέ του αλλά εκεί που το μεγαλείο της φύσης διασχίζεται δια μέσου της ψυχοπνευματικής ικανότητας με όχημα το κορμί και μόνο το κορμί.

Ροβολάω προς την Μονή Στομίου τον υψηλού βαθμού δυσκολίας κατήφορο και νιώθω την επιβράδυνση της γήρανσης να είναι ενεργοποιημένη σε τέτοιο βαθμό που τα όργανα μου γίνονται βιολογικά νεότερα, απίστευτα πράγματα, η διαδικασία της γήρανσης έχει  αναστραφεί, γίνομαι νεότερος δια μέσω της εναρμόνισης μου με τις απίστευτα σκληρές συνθήκες του φυσικού περιβάλλοντος στο οποίο η παρουσία μου του προσδίδει ανθρωπογενή χαρακτηριστικά.

Η ύπαρξη πόσιμου νερού κατά τη διάρκεια της διαδρομής συναντάται από πολύ συχνά έως σπάνια. Στη Μονή Στομίου σου παρέχεται αφθονία αυτής της θεϊκής δημιουργίας που αποτελεί την πηγή της ζωής , στεφανωμένη από την αγάπη και την έγνοια των γυναικών και των ανδρών του σταθμού οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με το υψηλό καθήκον της φροντίδας των δοκιμαζόμενων Ημεροδρόμων.

Σε όλα αυτά τα καλούδια αν προσθέσω  και την παχιά σκιά που σαν δροσερό σπιτικό με έχει καλοδεχτεί, με κάνουν να αποστρέφω τα μάτια μου από την αρχή του μονοπατιού της άμετρης ερωμένης , της Νταβάλιστας. Είναι η 6η φορά που θα “αναμετρηθούμε”. Στην τελευταία αναμέτρηση μας το 2021 λίγο έλειψε να με κρατήσει στο εκπάγλου καλλονής Σύμπαν της, αέναα σκλάβο της, ένα σύγχρονο Οδυσσέα.

Η έκφραση “Από μηχανής θεός” χρησιμοποιούταν στην αρχαία Ελληνική τραγωδία και σήμαινε την ξαφνική παρέμβαση του θεού ώστε να προσφέρει λύσεις και σωτηρία σε μια δύσκολη κατάσταση. Ο δικός μου “Από μηχανής θεός” στεκόταν από πάνω μου. “Τι θα γίνει θα σηκωθείς Δημήτρη ή έχεις σκοπό να ριζώσεις εδωνά” με ρωτάει χαμογελαστά ο Πέτρος, ο λοχαγός του αγώνα. Τον κοιτάζω και συνειδητοποιώ ότι μόλις έλυσα τον Γόρδιο δεσμό της Νταβάλιστας. Η ανελέητη ανηφόρα δεν χαρίζεται σε κανέναν, είναι ίσως το πιο δύσκολο ορεινό πέρασμα της Ελλάδας αφού απαιτεί κάθε ικμάδα δύναμης για να αναρριχάσαι κυριολεκτικά σ' αυτές τις εκθαμβωτικές πλαγιές που η κλίση τους από την αρχή έως το τέλος της είναι 35 % - 45% .

Τεράστια αιωνόβια δένδρα μας συνοδεύουν, σφεντάμια, οξιές, πεύκα, έλατα σε άτακτη διάταξη αλλά με υποδειγματική πειθαρχία ντύνουν τις σχεδόν κάθετες πλαγιές με απείρου κάλους εικόνες. Το μονοπάτι στη ουσία είναι ένα ατέλειωτο απότομο “λούκι”, όπου εκεί μύησε στη θρησκεία  των βουνών . Κάθε μου πάτημα σαν Αετοπέταγμα, σαν ένα αόρατο χέρι να με ωθεί προς τις μύτες των πλαγιών.

Γυρνάω και βλέπω τον Πέτρο, τα χρώματα του ουράνιου τόξου κοσμούν το πάντα χαμογελαστό πρόσωπο του. Τώρα εξηγείται το Αετόπεταγμα σου Δημήτρη σκέφτομαι, η θεϊκή δύναμη αυτού του ανθρώπου που πηγάζει από την εγγενή εναρμόνιση του με το ανάγλυφο των βουνών, με έλκει και με ωθεί σαν αετόπουλο προς την κορυφή.

                                                                                   Με τον Πέτρο Τζουμάκα!

Προσεγγίζουμε δια μέσω ενός στενού περάσματος το ποτάμι, το ακούμε και οι πόροι ακόμη του σώματος μας ξεσηκώνονται αδημονώντας την συνάντηση μαζί του. Ανδρειωμένοι από την συνύπαρξη με τον ποταμό που βρυχάται υδάτινη μεταδιδόμενη ικανότητα αναρρίχησης  και μετατρέπει τον κάματο και τις κομμένες ανάσες μας σε ενέργεια φτάνουμε στα 1.750 μέτρα και αντικρίζουμε μια οριζόντια λάκα που λιμνούλες και ρυάκια σαν κεντήματα περίτεχνα κοσμούν το μονοπάτι που μας ορίζει μας καθορίζει μας αγγίζει στην Δρακόλιμνη στα 2.050 μέτρα. Ο θρύλος λέει ότι ο Δράκοντας της Τύμφης “αρπάχτηκε” για τα όμορφα μάτια μιας Δράκαινας με τον Δράκοντα του απέναντι βουνού, τον Σμόλικα. Άρχισαν λοιπόν να πετάνε τεράστιους βράχους ο ένας στον άλλο και να τα αποτελέσματα και τα δυο βουνά έχουν Δρακόλιμνες που η ωραιότητα τους και η ευμορφία τους μπολιάζει τους θαρραλέους επισκέπτες τους , καταδικάζοντας τους να ανθίζουν αειθαλή έρωτα !

ΑΣΤΡΑΚΑ, ΒΡΑΔΕΤΟ, ΤΣΕΠΕΛΟΒΟ - Ο ΑΝΕΜΟΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΦΕΥΓΑΤΗ! 

Η ζέστη μας έχει ζώσει και μας έχει κυριολεκτικά σαρώσει. Σαν αόρατες πυρωμένες βδέλλες τα κύματα λάβας που μας περιβάλλουν εισχωρούν στα κορμιά μας, κατακτούν τα πνευμόνια μας, φράζουν τις φλέβες μας κάνοντας την ροή του αίματος προς την καρδιά μας κοπιαστική, καυτή σαν τον άδενδρο και αφιλόξενο τόπο που διασχίζουμε.

Ξαφνικά οριζόντια ρεύματα ανέμου ξορκίζουν την ζέστη και τα παράγωγα της από το κορμί μας. Κοιτάμε με ευγνωμοσύνη προς την απόκρημνη κορυφή της Αστράκας  στα 2.500 μέτρα και βλέπουμε αποσβολωμένοι και εκστασιασμένοι την γενεσιουργό αιτία του ανέμου μας. Είναι ο Δράκοντας των βουνοκορφών εκεί ορθός, ευαισθητοποιημένος από τον αγώνα μας και ταυτόχρονα απίστευτα δυνατός. Πλαταγιάζει τα τεράστια γκριζόμαυρα φτερά του στέλνοντας μας  λείο άνεμο που φουσκώνει τα πανιά μας κάνοντας το καράβι μας καλοτάξιδο στην απεραντοσύνη των αλπικών λιβαδιών.

Ένα κοπάδι με άγρια άλογα ξεδιψά στη Λούτσα Ρομπόζη, τη μικρή λίμνη. Εικόνα που ανεξίτηλα καταγράφεται  στη μνήμη μας και  καθώς τα βλέμματα μας συναντώνται μας μεταλαμπαδεύουν την αδούλωτη ψυχή τους. Μας προκαλούν να την περάσουμε στα κύτταρα μας και να την ονομάσουμε Ελευθερία. Να πετάξουμε τα “πέταλα” που μας έχουν καρφώσει στις πόλεις και  κρατούν αιχμάλωτες τις στιγμές μας, να είμαστε εφεξής “ξεπετάλωτοι”.

Στο Βραδέτο, το ορεινότερο χωριό του Ζαγορίου, στη μικρή ζηλευτή πετροπλατεία του, διασώστες και εθελοντές έχουν στήσει προσωπικά πανηγύρια για κάθε Ημεροδρόμο που φτάνει στην πόρτα τους. Νιώθω εξουθενωμένος, ισοπεδωμένος από την υπερπροσπάθεια μου. Ένα σκιερό πέτρινο πεζούλι γίνεται ο παράδεισος μου και ευθύς εμφανίζεται και ο Άγγελος μου. Τη λένε Αναστασία είναι διασώστης και τα μάτια της ξεχειλίζουν στιγμές που μια ζωή δεν αρκεί για να τις θυμάμαι. Γεμίζει με νερό τις φούχτες της και με αναγεννά δροσοχαϊδεύοντας τα μαλλιά  μου, το πρόσωπο μου. Τελικά η απόδειξη ότι ένας άνθρωπος είναι όμορφος είναι ότι βλέπει την ομορφιά στους άλλους, ολόκαρδα σε ευχαριστώ Άγγελε μου.

                                                              Παναγιώτης και Γιώργος .. συνοδοιπόροι στον αγώνα!

Η αριστοτεχνικά περίεργη σκάλα του, η περίφημη Σκάλα του Βραδέτου η οποία δεσπόζει στην κακοτράχαλη περιοχή μια ανάσα από την χαράδρα του Βίκου, αποτελείται από 1.100 στροβιλιστά πέτρινα σκαλοπάτια. Κάθε σκαλοπάτι και η λογική αναρωτιέται με τρόμο, που πας; Εκεί που αξίζω απαντά με σιγουριά η καρδιά. Το Τσεπέλοβο από ψηλά, ένα δάκρυ στο πρόσωπο μου που αποτελείται από 1% νερό και 99% συναίσθημα .

                                                                          Τάσος Γαλάνης .. το παρόν και το μέλλον!

Υ.Γ … Το άρθρο αυτό από καρδιάς το αφιερώνω στους Συναθλητές μου Ημεροδρόμους οι οποίοι δεν πέρασαν τη γραμμή του τερματισμού, έχουν όμως την ανυπέρβλητη δύναμη να συνεχίζουν και το Λιονταρίσιο Θάρρος να στέκονται στη γραμμή της εκκίνησης. Τους αξίζει μαζί με το μετάλλιο και ο απέραντος σεβασμός μας!