Οι αγώνες του CUΤ διεξαγονται στος τέλος του Μαρτίου, ιδανική περίοδο για να ξεκινήσει η αγωνιστική χρονιά, επιπρόσθετα ο συνδυασμος του ήπιου τερέν, των μικρών θετικών υψομετρικών και της “γρηγόρης διαδρομής’’ δινει την δυνατότητα … για τρέξιμο δίχως αύριο ... και με ταχύτητες στα όρια του καθενός!

Λίγους μήνες πριν, ενημερώθηκα πως η ετήσια συνάντηση της διεθνής ομάδας της Vibram, αποφασίστηκε να γίνει στον αγώνα του Radda in Chianti, έτσι λοιπόν ήταν δεδομένο οτι θα τρέξω στους λόφους και τους αμπελώνες της περιοχής.

Το Chianti βρίσκεται στην καρδιά της Τοσκάνης, περιβαλεται απο όμορφα γραφικά χωριά σπουδαίας αρχιτεκτονικής, πολλά από τα οποία φέρουν το όνομα Chianti, όπως το Gaiole in Chianti, η Castellina in Chianti, η Radda in Chianti όπου και φιλοξενούνται οι αγώνες.

Η Radda είναι ένα μεσαιωνικό χωριό με ιστορία που χάνεται στα βάθη του παρελθόντος, αποτελεί το κέντρο της περιοχής, με σήμα κατατεθέν το διατηρετέο παλάτι το οποίο υπενθυμίζει την ιστορικότητα της. Τα οινοποιεία του Chianti προσφέρουν επιπλέον αίγλη και φήμη, άλλωστε η περιοχή είναι διάσημη για το κορυφαίας ποιότητας κρασί το οποίο παράγει απο τους αμπελώνες που είναι απλωμενοι μέχρι εκεί που πιάνει το ανθρώπινο μάτι.

Οι προετοιμασίες για το ταξίδι ξεκίνησαν από το περασμένο φθινόπωρο. Όσο και εάν η συμμετοχή μου σε έναν αγώνα βρίσκεται πάντα στο επίκεντρο ενός ταξιδιού, αυτήν την φορά φρόντισα να συνδυάσω και την τουριστική πλευρά αυτής της εξόρμησης.

Η Τοσκάνη είναι γεμάτη ομορφιές, τις οποίες αξίζει κάποιος να ανακαλύψει, περιπλανώμενος στις μικρές κωμοπόλεις και στα χωριά. Σε κοντινή απόσταση βρίσκεται η Σιένα, η οποία με εντυπωσίασε ως μια από τις πιο όμορφες πόλεις που έχω επισκεφθεί και είχα προγραμματίσει και την διαμονή μου για λίγες ημέρες, στην Φλωρεντία και δικαιώθηκα στον απόλυτο βαθμό για αυτήν την επιλογή!

Αποφάσισα την συμμετοχή μου στο γρήγορο 20αρι, μου φάνηκε πιο ήπιο έπειτα από την αποκατάσταση ενός τραυματισμού, που με άφησε εκτός προπονήσεων για περίπου 3 μήνες.

Δεν ήταν εύκολη απόφαση, καθώς ήξερα ότι θα υποφέρω με τον τόσο γρήγορο ρυθμό του αγώνα, καθότι θα ήμουν ανέτοιμος και επιπλέον, θα έχανα την ευκαιρία να δω περισσότερες εικόνες της Τοσκάνης, με την συμμετοχή μου σε κάποια από τις μεγαλύτερες τις αποστάσεις του event.

Η διοργάνωση άλλωστε, έχει μεριμνήσει στο να προσφέρει τρεξιματική εμπειρία για όλες τις αποστάσεις, με αγώνες 15km, 20km, 43km, 73km και 103km! Αυτό δίνει την ευχέρεια της επιλογής στον αθλητή, αλλά ενθαρρύνει τις πολλές αθλητικές παρέες που βρέθηκαν εκεί, συμμετέχοντας ο καθένας σε διαφορετική απόσταση.

Συνολικά συμμετείχαν περίπου 3000 αθλητές, πραγματική κοσμοσυρροή, εάν προστεθούν και οι συνοδοί που κατέκλυσαν τα πανέμορφα χωριουδάκια της περιοχής.

Ημουν ενήμερος για τη έλλειψη πολλών ξενοδοχείων στο κέντρο του χωριού, η συντριπτική πλειοψηφία των αθλητών επέλεξε την διαμονή στις γύρω περιοχές και σε αυτήν την περίπτωση, επιβάλλεται η χρήση αυτοκινήτου για τις μετακινήσεις.

Επισκέφθηκα την Radda δυο ημέρες πριν απο την εκίννηση. Θύμιζε ησυχαστήριο που σε γυρνά σε μια άλλη εποχή, αλλά ταυτόχρονα μοιάζει έτοιμο να ζωντανέψει από τους αγώνες του τριημέρου.

Ηδη πολλοί αθλητές απολαμβάνουν την βόλτα τους εκεί, εταιρίες-χορηγοί ετοιμάζονται πυρετωδώς στον εκθεσιακό χώρο, οι αψίδες, τα μπάνερ του αγώνα κλείνουν το μάτι σε όλους μας!

Με τόσους αγώνες πλέον στην Ιταλία, όλα αυτά μου μοιάζουν με την απόλυτη ηρεμία πριν την τρεξιματική καταιγίδα που θα ακολουθήσει. Οι Ιταλοί, έχουν έναν ξεχωριστό τρόπο στις διοργανώσεις αγώνων, έχουν μια απίστευτη ενέργεια, ορμώμενοι από το πάθος τους για το ορεινό τρέξιμο, κάθε αγώνας εκεί είναι μια γιορτή, ένα θετικό κλίμα ευφορίας που σε παρασύρει, σου προκαλεί ενθουσιασμό και έτσι ήμουν βέβαιος για τον χαμό που θα επακολουθήσει στο φιλήσυχο Chianti.

Με τον κόσμο όλο και να πυκνώνει, ήρθαν και οι πρώτες συναντήσεις με Έλληνες φίλους και συναθλητές που ταξίδεψαν εκεί για να αγωνιστούν. Με συνολικά 32 συμμετοχές η παρουσία μας εκεί ήταν πολύ έντονη, δείγμα ότι αφενός η αγάπη μας για το τρέξιμο δεν έχει σύνορα και αφετέρου, ότι οι αγώνες του CUΤ έχουν αγγίξει το ελληνικό κοινό.

Λίγες φωτογραφίες και συζήτηση στο πόδι για την διαδρομή που θα έτρεχε ο καθένας μας και τις πρώτες εντυπώσεις μας, από όσα είχαμε δει έως τώρα. Οι περισσότεροι αιφνιδιάστηκαν όταν τους είπα ότι θα αγωνιστώ στο 20αρι. Άλλωστε υπήρχε δυνατή εκπροσώπηση από τους υπόλοιπους στις μεγαλύτερες διαδρομές. Επομένως ένιωθα ωραία που θα έκανα έναν αγώνα μικρής διαρκείας, χωρίς να με απασχολούν τα πολλά χιλιόμετρα και οι πολλές αγωνιστικές ώρες.

Οι επόμενες δυο ημέρες κύλησαν με πολλές δραστηριότητες με τους υπόλοιπους αθλητές της Vibram, με συναντήσεις για ενημέρωση σχετικά με τον εξοπλισμό, meeting και προβολή ταινίας, φωτογράφιση και προετοιμασίες για τον αγώνα που θα συμμετείχε ο καθένας μας.

Το Σάββατο δόθηκε η εκκίνηση των αγώνων και το Chianti έχει γεμίσει από αθλητές και συνοδούς!

Αυτή η ζωντάνια, αυτό το κλίμα που συναντάς σε τέτοιους αγώνες, είναι αρκετό για να σου δώσει κίνητρο, αλλά και να συνεχίζεις να κανείς σχέδια για το μέλλον και τους επόμενους αγωνιστικούς στόχους και προορισμούς!

Για μένα προσωπικά ήταν μια ευκαιρία να απολαύσω την κάθε στιγμή, απαλλαγμένος από την συμμετοχή μου σε έναν πολύωρο ή πολυήμερο αγώνα όπως συμβαίνει συνήθως!

Άλλωστε το “παράπονο” μου είναι πως έως τώρα δεν είχα την δυνατότητα να βιώσω τον παλμό μιας διοργάνωσης, καθώς συνήθως τρέχω, την στιγμή που οι υπόλοιποι αθλητές έχουν τερματίσει μικρότερες διαδρομές και απολαμβάνουν αυτήν την γιορτή.

Ήταν μια ευκαιρία να δω και να χειροκροτήσω τους αθλητές που τερματίζουν, παρακολουθώντας παράλληλα και την πορεία των υπολοίπων Ελλήνων.

Η γραμμή του τερματισμού στην καρδιά του χωριού, ήταν κατάμεστη και η αποθέωση που γνώριζαν οι αθλητές κατα τον τερματισμό, τους αποζημίωνε απόλυτα για την οποία προσπάθεια είχαν καταβάλει κατα την διάρκεια του αγώνα τους.

Σίγουρα η προσπάθεια ήταν μεγάλη, εάν κρίνω από τους κατάκοπους αθλητές που έφταναν στην γραμμή τερματισμού! Ο γρήγορος ρυθμός του αγώνα, η προσπάθεια για την καλύτερη δυνατή επίδοση, έκανε αρκετούς να τρέξουν στα όρια τους.

Κυριακή πρωί και πλέον, πλησιάζει η στιγμή της εκκίνησης για το 20αρι και έπειτα για το 15αρι. Με τον καιρό να είναι πιο δροσερός από την ζέστη του Σαββάτου, όλα μοιάζουν και είναι ιδανικά. Είναι ο πρώτος μου αγώνας επειτα από τα 300Κ του PTL τον περασμένο Αύγουστο. Γνωρίζω ότι είμαι ακόμα πίσω από άποψη φυσικής κατάστασης, αλλά τι στο καλό ένας αγώνας 20Κ είναι, χωρίς πολλές ανηφόρες … θα τον τερματίσω!

Η εκκίνηση για περισσότερους από 700 αθλητές, δίνεται εν μέσω αποθέωσης από το πλήθος και ο γρήγορος ρυθμός από το ξεκίνημα, μου υπενθυμίζει αυτό που μου είπε ένας Ιταλός φίλος το προηγούμενο βράδυ..πως εδώ τρέχεις δίχως αύριο..!!!

Μια απότομη κατηφόρα μας βγάζει από το χωριό, και ακολουθούν χωματόδρομοι σε φρενήρη ρυθμό και τους πρώτους αθλητές να τους έχω μπροστά μου.

Σκέφτηκα να κρατηθώ όσο μπορώ πίσω τους, σε ένα group όπου θα μπορώ να βρω ένα καλό ρυθμό και θα εχω διάρκεια και ενέργεια εως το τέλος. Η διαδρομή συνεχίζει με αρκετά σκαμπανεβάσματα, με ανηφόρες και κατηφορες μικρού μήκους, λίγα κομμάτια μονοπατιών και τους αμπελώνες να βρίσκονται παντού, δεξιά και αριστερά μας.

Ότι κερδίζω στην κατηφόρα νιώθω πως το χάνω στις ανηφοριές, η κούραση αρχίζει και κάνει την εμφάνιση της κάπου στην μέση της διαδρομής. Επι 45 λεπτά προσπαθώ να σπρώξω το σώμα μου σε έναν ρυθμό, για τον οποίο δεν είμαι έτοιμος ακόμα έπειτα από μακρά αποχή, αλλά ο ένας και μοναδικός σταθμός του αγώνα είναι κοντά και αυτό μου δίνει μια ώθηση.

Πλέον έχω καλύψει την μισή διαδρομή και οι λόφοι που έχω μπροστά μου, κρύβουν το Chianti αλλά όχι για πολύ ακόμα. Τα σκαμπανεβάσματα συνεχίζονται το παλεύω στην κατηφόρα, αλλά οι μικρές ανηφόρες φαντάζουν μεγάλες και μου κόβουν τον ρυθμό.

Βρε λες να εγκαταλείψω από κόπωση, σε έναν σχετικά εύκολο αγώνα 20km;

Όλοι οι αγώνες έχουν την δυσκολία τους, ειδικά όταν δεν είσαι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση και προσπαθείς να κανείς, κάτι περισσότερο από αυτό που μπορείς, εκείνη την στιγμή!

Επιτέλους το Chianti φάνηκε απέναντι μας, πανέμορφο, χτισμένο πάνω στον λόφο, να κοιτά πανοραμικά τους αμπελώνες και με το κάστρο να ξεχωρίζει από μακριά.

Πλέον απομένουν λίγα χιλιόμετρα χωματόδρομου.

Το τελευταίο κομμάτι όλων των αγώνων είναι κοινό, είναι μια απότομη ασφάλτινη ανηφόρα που οδηγεί στο κέντρο του χωριού και στην αψίδα του τερματισμού.

Ψάχνω λίγες ανάσες ρίχνοντας τον ρυθμό μου, είναι ευκαιρία να ρίξω λίγο παλμούς, άλλωστε οι χθεσινές σκηνές με τους κουρασμένους αθλητές που τερματίζαν ξανάπερνά από το μυαλό μου και θέλω να επιστρέψει το χαμόγελο στο πρόσωπο μου!

Πλησιάζω την γραμμή τερματισμού μέσα σε πανηγυρικό κλίμα, ποσό ενέργεια δίνουν στους συμμετέχοντες όλοι οι φίλοι του αθλήματος που είναι εκεί. Ένα μπράβο σε όλους τους ανθρώπους της διοργάνωσης είναι λιγο για όλο αυτό που έχουν δημιουργήσει και κάθε χρόνο, προσθέτουν ένα λιθαράκι, σε ένα αγωνιστικό event το οποίο αναπτύσεται διαρκώς.

Με την σύζυγό μου να με περιμένει καθώς και τους υπόλοιπους αθλητές της ομάδας, γινόμαστε ένα κουβάρι από τις αγκαλιές με το που περνάω την γραμμή τερματισμού.

Ένα καλαισθητο μετάλλιο με περιμένει, κουρασμένος, χαρούμενος, στην 28η θέση μεταξύ 760 αθλητών και στην 3η θέση της ηλικιακής, όχι και άσχημα αλλά έχω ακόμα πολύ δρόμο να διανύσω για τους αγώνες που έχω μπροστά μου, αρχικά με τον MUT100km στην Νότια Αφρική και έπειτα με το Crossing Switzerland 390km στο τέλος του Ιουλίου.

Με τους τερματισμούς να συνεχίζονται, ήρθε η στιγμή να δοκιμάσω το παγκόσμιου φήμης κρασί του Chianti καθώς και να κάνω το απολογισμό αυτού του 4ημερου.

Είδα φίλους από Ελλάδα και εξωτερικό, έζησα μοναδικές στιγμές παρέα με τους συναθλητές της ομάδας και συμμετείχα σε μια μοναδική γιορτή του ορεινού τρεξίματος!

Κατάφερα να συνδυάσω τον πρώτο φετινό μου αγώνα σε ένα υπέροχο μέρος, με μεγάλο τουριστικό ενδιαφέρον όπως είναι η Τοσκάνη. Έκανα ένα υπέροχο road trip σε Μπολόνια, Σιένα, Φλωρεντία, και ενθουσιάστηκα με όσα αντίκρυσα!

Είναι πολλοί οι λόγοι λοιπόν, για να επιστρέψω την επόμενη χρόνια και να τρέξω δίχως αύριο … σε κάποια από τις μεγαλύτερες διαδρομές του Chianti Ultra Τrail!

Θωμάς Πουρλίδας