Το 1986 ξεκίνησε σαν τα προηγούμενα χρόνια εκείνης της εποχής, όπου όλα έμοιαζαν να πηγαίνουν καλύτερα. Η Ελλάδα διήγε ήδη τη δεύτερη τετραετία του ΠΑΣΟΚ και της περίφημης «Αλλαγής», ενός έξυπνου, επικοινωνιακού τρυκ του δημιουργού της Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος φορούσε πλέον γραβάτα και συνομιλούσε -εξ ανάγκης?- και με πολιτικούς που δεν χαρακτηρίζονταν επαναστάτες. Το «Εοκικό» (από την ΕΟΚ) χρήμα ήδη έρεε προς την άτακτη παρέα του νότου, με τους γλεντζέδες κατοίκους της, που πήγαιναν για ύπνο όταν ξημέρωνε, ενώ οι Ευρωπαίοι έτριβαν τα μάτια τους με το εξωπραγματικό φαινόμενο! Στους δρόμους οι περαστικοί σιγοψιθύριζαν τα σουξέ της εποχής, που είχαν αλλάξει πλέον ύφος και άγγιζαν περισσότερο τη νέα γενιά. Στον κόσμο κυριαρχούσε η Περεστρόικα του τελευταίου Σοβιετικού ηγέτη, Μιχαήλ Γκορμπατσώφ,την ώρα που ΗΠΑ και Βρετανία ήταν κάτω από την εξουσία υπερσυντηρητικών ηγετών. Ο κόσμος της τέχνης είχε ξεσηκωθεί μαζί με τους μαύρους Νοτιοαφρικάνους για την αποφυλάκιση του εμβληματικού ηγέτη Νέλσον Μαντέλα. Τα βράδια η Ελλάδα έβγαινε ταβέρνα και τραγούδαγε Παιδιά της Πάτρας, στο σπίτι έβλεπε βιντεοκασέτες και έγχρωμη τηλεόραση και προσκηνούσε το αστέρι του Νίκου Γκάλη στα παρκέ του μπάσκετ. Η ελληνική κοινωνία ζούσε μια γενικότερη ανεμελιά και ελαφρότητα που χάριζε η ευημερία των οικονομικών δεικτών. Ο νεοέλληνας αποκτούσε και πάλι καινούργιες συνήθειες χάρη στις ...«καλύτερες μέρες» των Σοσιαλιστών, οι οποίοι όπως όλοι οι πολιτικοί εξάλλου, έκαναν μνημόσυνο με …ευρωπαϊκά κόλλυβα.

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ