Μετά το ξεπέρασμα του σκληρού αρκτικού χειμώνα, ο Mike βρίσκεται ήδη αντιμέτωπος με νέα προβλήματα, όπως τα ατελείωτα έλη και τα κουνούπια. Ωστόσο είναι αισιόδοξος, πιστεύοντας ότι όλα θα πάνε καλά στο τέλος και τον ερχόμενο Σεπτέμβριο θα αγκαλιάζει την οικογένειά του, επιστρέφοντας από μια ακόμα μεγάλη περιπέτεια στις εσχατιές του πλανήτη.

1 Αυγούστου 2004 – Τα κατάφερα κι έφτασα στο Obskafa Guba! Ήταν ένα δύσκολο πέρασμα. Έλεγξα τον καιρό μαζί με την ομάδα υποστήριξης στην Ελβετία και με ενημέρωσαν ότι οι συνθήκες του ανέμου θα είναι ιδανικές τις επόμενες λίγες μέρες. Ξεκίνησα νωρίς το πρωί και κωπηλάτησα 38km σε 5 ώρες. Ήταν δύσκολα γιατί μετά τα πρώτα 15km τα ρεύματα άρχισαν να με παρασέρνουν προς τα πίσω. Ήμουν πολύ χαρούμενος που κατάφερα να φτάσω απέναντι, το ίδιο και οι φρουροί που είχαν παραταχθεί στην ακτή για να με προϋπαντήσουν. Για μια ακόμα φορά βρέθηκα αντιμέτωπος με το ίδιο πρόβλημα. Είχα πορευθεί κατευθείαν σε ένα ακόμα «κλειστό» χωριό. Δεν είχα ειδική άδεια και για αυτό τέθηκα αμέσως σε «κατ’ οίκον περιορισμό». Η υποστήριξή μου ανέλαβε και πάλι δράση από τη Γαλλία κι έτσι μετά από 8 ώρες κατάφερα και πάλι να ξεκινήσω.
Η αναχώρηση δεν ήταν και τόση απλή όσο έλπιζα. Έλεγξα το ποτάμι και διαπίστωσα ότι η στάθμη του νερού είναι πολύ χαμηλή. Έψαξα και βρήκα τον οδηγό ενός ελικοπτέρου που υπάρχει εκεί και τον ρώτησα εάν θα μπορούσε να μεταφέρει το καγιάκ μου στην εκβολή του ποταμού Yuribei, στις ακτές του Αρκτικού ωκεανού. Συμφώνησε να γίνει αυτό τη Δευτέρα 2 Αυγούστου κι έτσι λοιπόν θα περιμένω μέχρι να γίνει. Τότε θα μπορώ και πάλι να ξεκινήσω το περπάτημα χωρίς να είμαι φορτωμένος με το σκάφος. Μέχρι να φτάσω εκεί είναι 170km σε ευθεία.
Δεν πιστεύω ότι θα έχω κι άλλες στάσεις εξαιτίας των αδειών. Τώρα μπορώ να κατευθυνθώ προς τον Αρκτικό ωκεανό και να συνεχίσω με το καγιάκ μου παραπλέοντας την ακτή προς τη Θάλασσα Μπάρεντς.

26 Ιουλίου 2004 – Συνέβη την Παρασκευή και πήγαινα τόσο καλά… Ξαφνικά βρέθηκα μπροστά σ ένα δρόμο που πηγαίνει σε μια πόλη που λέγεται Yamburg. Εκεί πέρα ήταν που με σταμάτησαν οι συνοριακοί φύλακες. Μου έκαναν ερωτήσεις και ζήτησαν τα χαρτιά μου. Τότε έγινε φανερό ότι δεν είχα μια συγκεκριμένη άδεια που θα μου επέτρεπε να κινούμαι σ αυτή την περιοχή. Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν ήθελα να πάω σ αυτή την πόλη, ήθελα μόνο να περάσω σ ένα ποτάμι που βρίσκεται 30km πιο μακριά. Το ποτάμι θα με οδηγούσε κατευθείαν στην ακτή, απ όπου θα μπορούσα να κωπηλατήσω βόρεια και να επιχειρήσω να διασχίσω τον κόλπο που υπάρχει εκεί προς το πιο κοντινό σημείο απέναντι. Αποφάσισα να μείνω εκεί όλο το Σαββατοκύριακο και να σχεδιάσω έναν άλλο δρόμο «διαφυγής» μιας και μέχρι τη Δευτέρα δεν θα μπορούσε να γίνει τίποτα. Στο μεταξύ όμως, το ίδιο απόγευμα είχα επικοινωνία με τη Βάση στη Γαλλία και πήρα το ΟΚ για να συνεχίσω. Ήμουν πολύ τυχερός!
Ο επόμενος στόχος μετά τον κόλπο είναι να διασχίσω μια μεγάλη στεριά για να φτάσω σε μια κωμόπολη με το όνομα Ust Yuribey στη βόρεια ακτή. Υπάρχει ένα ποτάμι που οδηγεί κατευθείαν εκεί αλλά θα συναντήσω και πάλι το ίδιο πρόβλημα: ατελείωτους μαιάνδρους και θα πρέπει τελικά να κωπηλατήσω 50km για να προωθηθώ 5km προς τη σωστή κατεύθυνση. Αυτό με απογοητεύει. Τα ποτάμια επίσης είναι πολύ ρηχά και το σκάφος βρίσκει συνεχώς στην άμμο. Πρέπει να κινηθώ γρήγορα, πριν κατέβουν κι άλλο τα νερά…

19 Ιουλίου 2004 – Είναι σπουδαίο που κινούμαι και πάλι αλλά όχι χωρίς να κάνω ζιγκ-ζαγκ. Το Prijon καγιάκ μου είναι σπουδαίο όπως συνήθως αλλά το σύστημα με τα πανιά που στάλθηκε από τις Η.Π.Α. έσπασε από την πρώτη εβδομάδα. Έμεινα εντελώς χωρίς ιστίο και δεν μπορούσα να εκμεταλλευτώ τους δυνατούς ανέμους. Η τύχη μου όμως άλλαξε σήμερα εντελώς. Έφτασα σ ένα μικρό χωριό πάνω στον αγωγό και δυο άνθρωποι έφτιαξαν στα γρήγορα ένα καινούργιο κατάρτι για να αντικαταστήσω το σπασμένο. Τώρα το σύστημα πανιών δουλεύει και πάλι. Αυτοί οι άνθρωποι με πέρασαν για τρελό αλλά χάρηκαν πολύ που κατάφεραν να με βοηθήσουν.
Πέρασα μερικές μέρες απογοήτευσης τελευταία. Θα ταξίδευα 12-14 γεμάτες ώρες καθημερινά και θα προωθούμουν 11km με μια ώρα κουπί αντίθετα στο ρεύμα του ποταμού. Σύντομα ανακάλυψα ότι για κάθε 10km πορείας έφευγα μόνο 1 προς τα δυτικά. Αυτό συνέβαινε εξαιτίας των μαιάνδρων του ποταμού. Είναι εντελώς αποθαρρυντικό να κινούμαι με τέτοιο ρυθμό, ειδικά μετά από τόση προσπάθεια!! Το απολαμβάνω που είμαι στο καγιάκ. Κάνει μεγάλη διαφορά και ακόμα απολαμβάνω το τοπίο τριγύρω. Είναι κρίμα που βρίσκονται εδώ κουνούπια και χαλάνε αυτό το σκηνικό. Μαύρα σμήνη τριγύρω μου! Δεν μπορώ να τα αντέξω.

5 Ιουλίου 2004 – Η πρόοδός μου δεν ήταν και σπουδαία αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει λόγος να πιέσω τον εαυτό μου. Αυτή την εποχή όλα τα ποτάμια και τα ρυάκια είναι φουσκωμένα εξαιτίας του χιονιού που λιώνει κι εγώ βρίσκομαι μέχρι τη μέση μέσα στα νερά αν δεν ισορροπώ πάνω σε κάποιον αγωγό. Περιμένω με αγωνία να μου φέρουν το καγιάκ μου.
Είναι ξεκάθαρο τώρα ότι πρέπει να κινούμαι γρήγορα τώρα που θα είμαι πάνω στο καγιάκ, αφού βλέπω ότι το επίπεδο των νερών πέφτει συνεχώς με γοργό ρυθμό. Σύντομα τα ρυάκια δεν θα είναι φουσκωμένα κι εγώ θα πρέπει να κουβαλάω το καγιάκ στα χέρια μου πάνω στη στεριά. Αν δεν μπορώ να διασχίσω από τη στεριά θα πρέπει να κάνω μια μεγάλη παράκαμψη και να ξαναβρεθώ στα βόρεια, συναντώντας και πάλι τον Αρκτικό Ωκεανό.
Είχα την εμπειρία να ζήσω καταπληκτικές κλιματικές μεταβολές την τελευταία εβδομάδα, όπου κάποιες μέρες έκανε ζέστη μέχρι 26οC. Δεν ήμουν καθόλου συνηθισμένος σε κάτι τέτοιο! Τα κουνούπια πέρασαν υπέροχες μέρες τρώγοντάς με ζωντανό! Τώρα οι θερμοκρασίες έπεσαν περίπου 5 βαθμούς, που είναι κι οι φυσιολογικές γι αυτή την εποχή στην Αρκτική. Ευτυχώς, τα κουνούπια έκαναν μερικές μέρες ανακωχή.
Σκέφτομαι ότι αυτές τις μέρες θα πρέπει να είδα το πιο καταπληκτικό τοπίο μέχρι τώρα. Είδα τα πρώτα λουλούδια να ανθίζουν, πάπιες, χήνες, κύκνους, φωλιές, αυγά – τόσο πολύ χρώμα, κίνηση και ήχο, μετά από ατέλειωτους μήνες παρουσίας στο σκληρό και γυμνό περιβάλλον της Αρκτικής. Είναι μεγάλο προνόμιο να είμαι εδώ και να βιώνω αυτή την εμπειρία! 

25 Ιουνίου 2004 – Δεν υπάρχει πια ίχνος από χιόνι. Αυτό το διαπίστωσα μόλις ήθελα άλλη μια μέρα ακόμα για να φτάσω στο Dudinka κι αναγκάστηκα να αφήσω το έλκηθρο και τα σκι μου. Κι έτσι τώρα είμαι με τα πόδια μ ένα σακίδιο στην πλάτη κι όλα να πηγαίνουν σχετικά καλά …αλλά με μια διαφορά! Με το χιόνι να έχει λιώσει και η χώρα να έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο έλος, μερικές φορές το νερό φτάνει μέχρι τη μέση μου. Βρήκα ωστόσο ένα μάλλον ενδιαφέροντα τρόπο να ξεπεράσω το πρόβλημα κι αυτό το κατάφερα με το να ακολουθώ τους πετρελαιαγωγούς που κινούνται δυτικά …όχι από κάτω τους αλλά φυσικά από πάνω!! Είναι κωμικό και είτε το πιστεύετε είτε όχι είναι σαν να περπατάς πάνω σε τεντωμένο σχοινί τσίρκου, καθώς οι αγωγοί είναι μάλλον στενοί. Πρέπει να προσέχω συνεχώς. Οι αγωγοί μπορούν επίσης να φτάσουν σε ύψος τα 10 έως 15 μέτρα πάνω απ το έδαφος. Δεν πρέπει να κάνω λάθος γιατί αν γλιστρήσω από εκεί πάνω, αυτό θα είναι και το τέλος της αποστολής. Είναι ένας καλός τρόπος να προωθηθώ καθώς διατηρούμαι στεγνός και απ ότι μου είπαν οι αγωγοί κινούνται για περίπου 200 km δυτικά. 
Οι θερμοκρασίες ανέβηκαν αρκετά. Είχα την εντύπωση ότι χθες είχε 20 βαθμούς και σήμερα παλεύω με τα κουνούπια, για πρώτη φορά στην αποστολή. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι είναι μεγάλα και λυπάμαι που έδωσα πίσω στους ανθρώπους της υποστήριξης το εντομοαπωθητικό υγρό, όταν είχαμε την τελευταία μας συνάντηση.
Χθες, έφτασα σ ένα ποτάμι όπου ο αγωγός περνούσε απέναντι κάτω από το επίπεδο του νερού. Ευτυχώς για μένα, εντόπισα κάποιους ανθρώπους που βρίσκονταν στην απέναντι όχθη λίγο πιο πέρα. Μου δάνεισαν μια αυτοσχέδια βάρκα για να περάσω απέναντι και μου πήρε σχεδόν όλο το πρωινό για να καταφέρω να φτιάξω ένα κουπί. Τελικά κατάφερα να περάσω απέναντι αλλά διένυσα ελάχιστη απόσταση εκείνη τη μέρα. Οι άνθρωποι εκείνοι μου είπαν ότι είδαν μια καφετιά αρκούδα (grizzly) δυο μέρες νωρίτερα κι ότι υπάρχουν πολλές στην περιοχή. Τώρα ξυπνούν από τη χειμέρια νάρκη τους και καλύτερα να είμαι προσεκτικός.
Το σχέδιό μου σ αυτή τη φάση της αποστολής είναι να κινηθώ δυτικά σ ένα μικρό χωριό που λέγεται Messo Yakha κι εκεί ελπίζω να συναντήσω κάποιον για να μου δώσει το Prijon καγιάκ μου. Για μια ακόμα φορά μπλεχτήκαμε με τα γραφειοκρατικά προβλήματα. Οι άνθρωποι της υποστήριξης δεν μπορούν να με ξανασυναντήσουν για να μου δώσουν το καγιάκ καθώς οι άδειές τους έχουν λήξει. Κι έτσι τώρα στηριζόμαστε στις τοπικές αερογραμμές για να μου το φέρουν. 

16 Ιουνίου 2004 (Dudinka) – Ο Mike ξεκίνησε στις 16 Ιουνίου το 9ο σκέλος της αποστολής Arktos, ξεκινώντας από το χωριό Dudinka. Του απομένουν ακόμα 2.950 χιλιόμετρα μέχρι να φτάσει στο Βόρειο Ακρωτήριο και να γίνει ο πρώτος άνθρωπος που θα συμπληρώσει τη non-stop διάσχιση του Αρκτικού Κύκλου. 
«Η Ρωσία υπήρξε μια φανταστική εμπειρία. Αφού κατάφερα να ξεπεράσω μια σειρά γραφειοκρατικά προβλήματα κατάφερα να κινηθώ επιτέλους με ταχύτητα. Στην επαρχία του Chukotka, στην ανατολική ακτή της Ρωσίας, η Ρωσική Ομοσπονδιακή Αστυνομία επέμενε ότι έπρεπε να συνοδεύομαι κι ότι έπρεπε να ακολουθήσω μια προσυνεννοημένη πορεία. Ευτυχώς δεν πέρασε πολύς καιρός κι όταν βρέθηκα στα σύνορα της Γιακουτίας (Yakutia), άρχισα να ξαναβρίσκω το ρυθμό μου και να έχω μια φανταστική πορεία non-stop από τότε. Ποτέ άλλοτε δεν ένιωσα τόσο ευάλωτος κι αδύναμος μπροστά στη φύση. Η φύση κυβερνά στην Αρκτική. Ακόμα κι έτσι κατάφερα να περάσω το δεύτερο αρκτικό μου χειμώνα, διασχίζοντας την πιο κρύα περιοχή του πλανήτη στην πιο κρύα περίοδο του χρόνου –είμαι περήφανος για τον εαυτό μου».
Την προηγούμενη εβδομάδα ο Mike δέχτηκε την επίσκεψη αρκετών εκπροσώπων του Τύπου και των χορηγών του στην τούνδρα, κάπου ανάμεσα στο παραθαλάσσιο χωριό Dudinka και στη μεγαλούπολη του Noril’sk, στην χερσόνησο του Taimyr. Ο Mike συνεχίζει να καταπλήσσει με τον ενθουσιασμό, την αισιοδοξία και την αστείρευτη φυσική και πνευματική δύναμή του. 
Σήμερα ο Mike ξεκινά το 9ο σκέλος της αποστολής του, από το Noril’sk στο Murmansk. Θα είναι ένα προβληματικό σκέλος στην αποστολή του αλλά ο Mike δεν ανησυχεί. Βλέπει όλα τα προβλήματα σαν μια πρόκληση και είναι ενθουσιασμένος. Τώρα στην Αρκτική είναι άνοιξη. Οι λίμνες ξεπαγώνουν, η γη άρχισε να ξαναγίνεται βάλτος και τα ποτάμια ξεκίνησαν και πάλι τη ροή τους. Προς το παρόν τα ποτάμια είναι αρκετά παγωμένα για να πάρει το καγιάκ του και η στεριά αρκετά παγωμένη επίσης για να συνεχίσει με τα πόδια ή με το ποδήλατο. Όμως δεν σκοπεύει να σταματήσει και να περιμένει. Είναι αποφασισμένος να συνεχίσει με τα σκι, τραβώντας πίσω του το έλκηθρο μέχρι να μη μπορεί να προχωρήσει άλλο.
«Η αναμενόμενη άφιξή μου στο Βόρειο Ακρωτήριο τοποθετείται στα μέσα Σεπτεμβρίου του 2004 –δύο χρόνια κι ένα μήνα μετά το ξεκίνημα! Ήταν μια μεγάλη προσπάθεια αλλά και μια φανταστική περιπέτεια! Ανυπομονώ να γυρίσω στο σπίτι μου». 

7 Ιουνίου 2004 (Noril’sk) – Για τις τελευταίες λίγες μέρες μπορώ να διακρίνω την πόλη του Noril’sk που βρίσκεται κάπου στο ορίζοντα. Ήμουν χαρούμενος να κάνω μια παράκαμψη στα βόρεια. Όμως είναι καλύτερα να αποφύγω τις μεγάλες πόλεις και το ασταμάτητο πήγαινε-έλα ανθρώπων και αυτοκινήτων. Παραείναι μεγάλη η αντίθεση σε σχέση με κείνο που έζησα τα τελευταία δύο χρόνια στη διάρκεια της αποστολής Arktos. Υποθέτω ότι αυτό σημαίνει πως δεν είμαι έτοιμος να ενσωματωθώ στον πολιτισμό?!?! (Ίσως θα πρέπει να αρχίσω να ετοιμάζομαι γι αυτό).
Είμαι χαρούμενος για την πρόοδό μου, καθώς έχω καταφέρει να ταξιδεύω περίπου 45km τη μέρα, μέσα σε παχύ χιόνι και σε κακές συνθήκες χιονοθύελλας. Σήμερα είναι η πρώτη μέρα που σταμάτησε να χιονίζει κι έχει καταγάλανο ουρανό.
Με την αλλαγή του καιρού υπάρχουν πάντα ένα-δυο μικρά προβλήματα να λύσω. Ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζω τώρα είναι ότι το χιόνι κολλάει στα παπούτσια μου και η ζέστη των ποδιών μου το λιώνει, με αποτέλεσμα τα πόδια μου να είναι και βρεμένα και κρύα ταυτόχρονα. Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι το φρέσκο χιόνι κολλάει στις ‘φώκιες΄ από τα πέδιλα του σκι μου κι έτσι αυτά δεν γλιστράνε πια. 
Την Πέμπτη θα συναντήσω την ομάδα υποστήριξης ακριβώς έξω από το παραθαλάσσιο χωριό Dudinka. Μαζί τους θα είναι και οι χορηγοί αλλά και δημοσιογράφοι. Νομίζω ότι θα μπορούσε να στηθεί ένα πάρτι στην τούνδρα! Περιμένω με ανυπομονησία αυτή τη συνάντηση που θα με ανακουφίσει ανανεώνοντας τις προμήθειες και τον εξοπλισμό μου. Φαίνεται ότι όλος μου ο εξοπλισμός θέλει αντικατάσταση –φθείρεται σε οριακό σημείο μετά από δυο χρόνια σκληρής δουλειάς. 
Φαντάζομαι ότι όλοι εσείς τώρα μπαίνετε στο καλοκαίρι και τα λουλούδια τώρα ανθίζουν. Συχνά προσπαθώ να θυμηθώ πώς είναι να αισθάνεσαι τη ζέστη και να βλέπεις τα χρώματα της άνοιξης.

27 Μαΐου 2004 (Volochanka) – Είναι όμορφα εδώ! Τα δέντρα κάνουν μια τόσο όμορφη αλλαγή. Είναι απίστευτο, αλλά παρότι υπάρχουν μεγάλες ποσότητες χιονιού στο ύπαιθρο, μόλις κανείς μπαίνει στα χωριά υπάρχει μόνο λάσπη! 
Τώρα έφτασα σ ένα μικρό χωριό που λέγεται Volochanka. Βρίσκεται χτισμένο στις όχθες του ποταμού Kheta και οι κάτοικοί του είναι είτε ψαράδες είτε κτηνοτρόφοι και κυνηγοί. Τώρα είναι η εποχή του χρόνου που οι περισσότεροι κάτοικοι βρίσκονται έξω στην ανοιχτή γη κυνηγώντας χήνες κι έτσι το χωριό είναι ήσυχο. Για μια ακόμα φορά με εκπλήσσει το γεγονός ότι όλα τα κτίρια και τα αυτοκίνητα που βλέπω μοιάζουν ετοιμόρροπα. Δείχνουν ότι με τον πρώτο αέρα θα καταρρεύσουν όλα. 
Την τελευταία βδομάδα ένα μικρό Σιβηριανό χάσκι αποφάσισε να με ακολουθήσει στην τούνδρα. Δεν έχω ιδέα πώς βρέθηκε από το πουθενά αλλά το βρήκα κουλουριασμένο ένα πρωί έξω απ το αντίσκηνό μου, 200 χιλιόμετρα μακριά από οποιοδήποτε χωριό. Τον βάφτισα Άρκτο. Ο Άρκτος με κάποιο τρόπο κατάφερε να ξεφύγει από το αφεντικό του στη διάρκεια κάποιου κυνηγιού. Με ακολουθεί τώρα εδώ και έξι μέρες. Ευτυχώς το ψωμί που μου είχαν δώσει νωρίτερα οι κτηνοτρόφοι των ελαφιών έπιασε τόπο. 
Φτάνοντας στο χωριό σήμερα το πρωί, συναντήθηκα με τον ιδιοκτήτη του σκύλου. Ένιωσε μεγάλη έκπληξη που ο σκύλος του κατάφερε να επιβιώσει σε ένα τόσο μεγάλο ταξίδι. Κι έτσι πάλι είμαι μόνος. Πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν σπουδαία να έχω μια παρέα για αλλαγή. 
Θα κοιμηθώ σήμερα και θα ξεκινήσω και πάλι αργά το βράδυ. Έχω αλλάξει τις ώρες μου. Τώρα περπατώ στη διάρκεια της νύχτας και κοιμάμαι τη μέρα. Οι θερμοκρασίες είναι πιο χαμηλές τη νύχτα και η πρόοδός μου είναι γρηγορότερη. 

16 Μαΐου 2004 (Khatanga) – Είμαι πολύ χαρούμενος που κατάφερα να φτάσω στο Khatanga και να διαβώ τρία μεγάλα ποτάμια πριν λιώσει ο πάγος. Οι θερμοκρασίες βρίσκονται ακόμα χαμηλά, αλλά με αρκετή έκπληξη διαπιστώνω ότι το χωριό του Kahatanga δεν σκεπάζεται πια από χιόνι και πάγο, παρά μόνο από λάσπη. Είναι καταπληκτικό να βλέπεις τις αλλαγές των εποχών. Τώρα μπορώ να νιώσω τη ζέστη του ήλιου και να έχω ηλιοφάνεια 24 ώρες τη μέρα. 
Είχα μερικές ενδιαφέρουσες στιγμές καθοδόν προς το Khatanga, αλλά αντίθετα με τα όσα μου έλεγαν οι άνθρωποι δεν συνάντησα ούτε μια φορά αρκούδες. Όταν χρησιμοποιούσα τον ‘αετό’ μου έπιανα ταχύτητες 30 και κάποιες φορές 40 km/h. Είναι μια υπέροχη αίσθηση. Το μόνο πρόβλημα, είναι ότι σ αυτές τις ταχύτητες δεν μπορείς να σταματήσεις από μόνος σου ή να αντιδράσεις γρήγορα. Μια μέρα έτρεχα με ταχύτητα και προσπέρασα μια κορνίζα στο χιόνι. Το έλκηθρο απογειώθηκε και με χτύπησε καθώς πέφταμε και οι δύο στο έδαφος. Νόμιζα ότι δεν θα ξανασηκωθώ ποτέ όρθιος. Ήμουν τυχερός, αφού δεν έσπασα κόκαλα παρά μόνο μελανιές για να μου θυμίζουν ότι στο μέλλον πρέπει να είμαι πιο προσεκτικός. 
Την επόμενη μέρα απ αυτό το γεγονός, σταμάτησα όταν είδα μερικές μαύρες κουκίδες να κινούνται στο άσπρο τοπίο. Σχεδόν σοκαρίστηκα, γιατί δεν είμαι συνηθισμένος να βλέπω άλλη κίνηση εκτός από μένα στο πεδίο. Οι κουκίδες σιγά-σιγά μεγάλωναν καθώς πλησίαζαν σε μένα και στο τέλος είδα μερικούς εκτροφείς ελαφιών να φτάνουν εκεί που βρισκόμουν. Τι σπουδαία συνάντηση! Με προσκάλεσαν να πάω στην καλύβα τους και μου μίλησαν για τη ζωή τους, πώς εκτρέφουν τα ελάφια και πώς κινούνται κάθε 2-3 εβδομάδες μαζί με τα κοπάδια τους, όταν αρχίζει να τελειώνει η τροφή. Τα ελάφια σέρνουν στην κυριολεξία τα σπίτια τους, τα παιδιά τους, τις γυναίκες τους, την κουζίνα τους, τα πάντα!! …και μετά με ρώτησαν για τη δική μου ζωή και για το τι ακριβώς κάνω εκεί. Εξέτασαν κι άγγιξαν προσεκτικά οτιδήποτε μου ανήκε, εξετάζοντας τα υλικά, την τροφή και τελικά έβγαλαν τα πάντα πάνω από το έλκηθρό μου. Δεν είχαν δει τίποτα παρόμοιο μέχρι τότε! Με κάλεσαν να μείνω μαζί τους τη νύχτα αλλά ήμουν σε θέση να συνεχίσω το δρόμο μου. Έτσι, μου γέμισαν το έλκηθρο με φρέσκο ψωμί και σ αντάλλαγμα το μόνο που μπόρεσα να τους προσφέρω ήταν η μερίδα σοκολάτας που είχα για εκείνη τη μέρα. Δεν έδειχνε να είναι αρκετό για μια τόσο σπουδαία στιγμή. 
Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι κατηφόρισα προς την οριογραμμή του δάσους, πράγμα παράξενο καθώς βρίσκομαι στο πιο βορινό πλάτος από το ξεκίνημα ολόκληρης της αποστολής μου. Είναι σπουδαίο να βλέπω και πάλι δέντρα αλλά είναι εφιάλτης για να σέρνω το έλκηθρό μου. Το καλύτερο απ όλα τώρα, είναι ότι συνεχίζω στον παγωμένο ποταμό Kheta για όσο μπορώ ακόμα. Είναι ένας αγώνας ενάντια στον πάγο που λιώνει. 

10 Μαΐου 2004 (Tiksi) – Ήταν μια σπουδαία βδομάδα αυτή που πέρασε. Κινήθηκα σαν πύραυλος! Τις τελευταίες τρεις μέρες έκανα 250 χιλιόμετρα! 
Ευχόμουν να κινηθώ με τέτοια ταχύτητα, καθώς γνώριζα ότι σύντομα θα ξεκινήσει το λιώσιμο του πάγου κι αν δε φτάσω στο Khatanga πριν απ το λιώσιμο θα έχω σοβαρά προβλήματα. Χρησιμοποίησα τον ‘αετό’ μου (kite) περνώντας πολύ κοντά από το δέλτα του ποταμού Λένα. Οι θερμοκρασίες βρίσκονται περίπου στο -20, πράγμα που είναι καλό αλλά στις ταχύτητές μου θα πρέπει να είμαι προσεκτικός με τα κρυοπαγήματα. 
Χθες έφτασα στο Ust Olenek. Μου φαίνεται ότι σ αυτό το χωριό ζουν μόλις 4 άνθρωποι. Όπως συμβαίνει με όλους τους οικισμούς της Αρκτικής, κάποτε ήταν μεγαλύτερο, αλλά με τον καιρό οι άνθρωποι άρχισαν να το εγκαταλείπουν για να αναζητήσουν καλύτερη τύχη στο νότο.
Η επόμενη έννοια μου είναι οι αρκούδες. Βρίσκομαι πάλι σε λάθος μέρος στο λάθος χρόνο. Διασταυρώνομαι με ίχνη πολικών αρκούδων που κινούνται βόρεια προς τις ακτές, περιμένοντας να λιώσουν οι πάγοι. Οι ντόπιοι με προειδοποιούν συνεχώς και με προμήθευσαν με φωτοβολίδες. 

4 Μαΐου 2004 – Το Tiksi είναι μια μικρή πόλη, γνωστή σαν η «θαλάσσια πύλη» της Δημοκρατίας της Γιακουτίας. Κατοικούν περίπου 6.000 άνθρωποι και βρίσκεται χτισμένη στη βόρεια ακτή της Σιβηρίας. 
«Πέρασα ωραία στο Tiksi. Βιάστηκα να φτάσω εκεί καθώς γνώριζα ότι η γυναίκα μου και οι δύο κόρες μου με περίμεναν εκεί. Τι έκπληξη να τους δω ξανά μετά από εφτά μήνες! Το ξέρω ότι κάθε φορά λέω το ίδιο πράγμα αλλά θεέ μου πώς μεγάλωσαν τα παιδιά! Ξέρω ότι μου έκανε μεγάλο καλό που τους συνάντησα και που σ αυτό το διάστημα δεν άλλαξε τίποτα. Οι πέντε μέρες που περάσαμε εδώ ήταν σαν τον παλιό καλό καιρό. Πέρασαν πολύ γρήγορα και τώρα η οικογένειά μου επέστρεψε στην Ελβετία για να συνεχίσει τη ζωή της εκεί»
«Απροσδόκητα για τους κατοίκους της πόλης, δεν ήμασταν οι μόνοι ξένοι στο Tiksi. Το Σεπτέμβριο του 2003, ένας Ολλανδός, ο Henk de Velde, κατέπλευσε στο λιμάνι με ένα 17μετρο μεταλλικό σκαρί, το Campina. Ο Henk ξεχειμώνιασε σ αυτή τη μικρή πόλη και τώρα, 9 μήνες μετά, ετοιμάζεται να σαλπάρει μόλις λιώσουν οι πάγοι. Μόλις ελευθερωθεί από το φράγμα των πάγων θα συνεχίσει να πλέει με το σκάφος του κατά μήκος του βόρειου θαλάσσιου δρόμου, οδηγώντας το ιστιοφόρο του πίσω στην Ολλανδία, μέσω Murmansk και Νορβηγίας». 
«Κι εγώ είμαι στο δρόμο για το σπίτι μου ή τουλάχιστον μπορώ να το ισχυρίζομαι, ότι το σπίτι μου πλησιάζει όλο και περισσότερο. Όπως συνήθως κατευθύνομαι δυτικά, με κατεύθυνση την Khatanga, σε απόσταση 1.000 χιλιομέτρων μακριά. Και πάντα με διάφορα εμπόδια στο δρόμο μου! Είναι τώρα δυο μέρες που δεν μπορώ να κουνηθώ εξαιτίας της θύελλας. Εκτός από τους σφοδρούς ανέμους υπάρχει και πολύ χιόνι που παρασέρνεται από τον αέρα. Κάθε τόσο πρέπει να βγαίνω από το αντίσκηνο για να τινάζω το χιόνι. Σύντομα θα με θάψει!! Αύριο έχει πανσέληνο κι έτσι ελπίζω να αλλάξει ο καιρός και να μπορώ να κινηθώ. Ελπίζω ακόμα και το πολύ χιόνι να σταματήσει να πέφτει. Το βαθύ χιόνι δυσκολεύει την πορεία μου»
«Όταν θα φτάσω στο Khatanga, θα χρειαστεί να αλλάξω τον εξοπλισμό μου. Η ομάδα υποστήριξης θα μου φέρει το Prijon καγιάκ, ελαφρύτερο ρουχισμό και εξοπλισμό. Θα είναι όμορφα να αλλάξω λίγο αυτό το ρυθμό της ασταμάτητης κίνησης που έχω. Τα πόδια μου χρειάζονται ξεκούραση. Σίγουρα δεν είναι όπως πριν, αλλά σίγουρα μετά από ένα περπάτημα μιάμιση φορά γύρω από τη Γη, υποπτεύομαι ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε!