Μετά την ανακοίνωση των νέων μέτρων για τον περιορισμό της πανδημίας, επικοινωνήσαμε με την Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, με θέμα την υποχρεωτική (ή όχι) χρήση της μάσκας για αθλούμενους ή αθλητές που κάνουν ατομικό τρέξιμο στην ύπαιθρο. Σύμφωνά με την απάντηση που λάβαμε: "Οι αθλούμενοι και οι αθλητές δεν φορούν μάσκα κατά τη διάρκεια της άσκησης και της προθέρμανσης." 

Επιτέλους  σύντομα θα αρχίσουμε να τρέχουμε ελεύθερα ακόμα κι αν δεν είναι πλήρης η ελευθερία μας .Αυτή η περίοδος αναγκαστικής διακοπής ήταν υποχρεωτική , χρήσιμη και απαραίτητη, αλλά τώρα τρέμουν τα πόδια μας από  την επιθυμία μας να ξαναρχίσουμε. Στην πραγματικότητα, υπήρχε ένας μεγάλος  αριθμός δρομέων που έκαναν εναλλακτικές μορφές προπόνησης αντί για τρέξιμο. Πολλοί έκαναν ασκήσεις ενδυνάμωσης και διατάσεων, κυκλική προπόνηση  και core stability, δηλαδή όλες οι δραστηριότητες που είναι πολύ χρήσιμες για τη διατήρηση του καλύτερης δυνατής φυσικής κατάστασης  σχήματος, αλλά το τρέξιμο είναι ένα άλλο πράγμα!

Μετά από ένα πολύ μεγάλο διάστημα καραντίνας, φαίνεται ότι η στιγμή της επανέναρξης της κανονικής μας φυσικής δραστηριότητας μπορεί να είναι κοντά. Ας δούμε πως μπορεί να είμαστε έτοιμοι,  οποτεδήποτε κι αν συμβεί.  Εμείς οι δρομείς συνηθίζουμε να ζούμε τις στιγμές της ελευθερίας μας πηγαίνοντας για ένα τρέξιμο και σε αυτό το χρονικό σημείο βρισκόμαστε εκτοπισμένοι, χωρίς πιθανότητα να βγούμε έξω (στην Ιταλία έχει απαγορευθεί οποιαδήποτε εξωτερική δραστηριότητα μεταξύ αυτών και το τρέξιμο!). Ο σεβασμός των κανόνων ήταν στην πραγματικότητα μια θεμελιώδης απαίτηση που επιβλήθηκε από τις αρχές και από τις συνειδήσεις μας, για να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε αυτήν τη δύσκολη στιγμή. Το γνωστό μήνυμα  «Μένω σπίτι» ήταν μια σύσταση  που πρέπει να τηρηθεί.

Στον απόηχο των πολλών ευχών για το νέο έτος, (ναι πέρασαν κιόλας 14 μέρες από όλα αυτά τα χρόνια πολλά, με ευτυχία, με χαρά και για εμάς τους δρομείς το “και με πολλά χιλιόμετρα”) , θα ήθελα να μοιραστώ μερικές σκέψεις. Σκέψεις προσωπικές, σκέψεις ενός δρομέα. Επηρεασμένος θετικά από την ώθηση και την όρεξη που σου δίνει το πνεύμα των εορτών, όπου όλος ο κόσμος γύρω σου δε γκρινιάζει και είναι χαρούμενος, έχω ήδη αρχίσει να θέτω στόχους - μικρούς και μεγάλους -  που θα ήθελα να πραγματοποιήσω την νέα χρονιά. Οι περισσότερες σκέψεις γίνονται όσο τρέχω, αν όχι οι μοναδικές. Θεωρώ ότι οφείλουμε να παλεύουμε για τα θέλω μας και αυτά που προσωπικά μας ολοκληρώνουν και μας κάνουν να νιώθουμε συναισθηματική πλήρωση. Ώπα-ώπα κάτσε! Ας το πάρουμε αλλιώς.