- "Φεύγετε;" Τον ρωτάει μια περίεργη κυρία που μένει λίγο παρακάτω και έτυχε να ανηφορίζει εκείνη την ώρα.

- "Ναι! Πάμε για κάμπινγκ στο Ποσίδι", απαντάει ο γείτονας. "Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει"!

- "Έχεις δίκιο, σαν τη Χαλκιδική δεν έχει", συμφωνεί και η περίεργη κυρία που τώρα δείχνει ικανοποιημένη από την απάντησή του.

Είμαι έτοιμος να βάλω μπροστά όταν ξαφνικά βλέπω την ίδια κυρία να πλησιάζει το παράθυρό μου.

- "Και ‘σεις; Φεύγετε για διακοπές;", με ρωτάει με τρόπο που φανερώνει πως δεν πρόκειται να υποχωρήσει αν δεν της απαντήσω.

- "Ναι, κάτι τέτοιο..."

- "Αααα... Και πού θα πάτε;"

- "Στο Ανήλιο, δίπλα στο Μέτσοβο", της απαντώ κοφτά.

Η περίεργη κυρία έχει μείνει να με κοιτάει λες και της είπα ότι είμαι εξωγήινος και ήρθα να καταστρέψω τη γη. Υποθέτω πως προσπαθεί να εντοπίσει γεωγραφικά το Ανήλιο και το Μέτσοβο, μέσα στο μυαλό της, αφού για την ίδια η Χαλκιδική είναι το κέντρο του κόσμου. Όση ώρα στέκεται εκεί πέρα με εμποδίζει να φύγω και ο Νίκος ήδη μας περιμένει στο Ανήλιο. Γυρνώ, λοιπόν, την κοιτάζω κατάματα, και της λέω τονίζοντας με στόμφο την κάθε λέξη...

- "Σαν τη Χαλκιδική, όμως, δεν έχει!", της λέω για να την βγάλω από την αμηχανία της!

- "Αααχχ... Έχεις δίκιο αγόρι μου... Να προσέχεις εκεί που πας, καλό δρόμο!"

Δύο ώρες αργότερα βρίσκομαι στο Ανήλιο και το θερμόμετρο έχει επιτέλους πέσει κάτω από τους τριάντα βαθμούς, οριακά βέβαια αλλά και μόνο που βλέπω το “2”, αντί του “3”, μπροστά από το “9” αρχίζω και δροσίζομαι. Στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας του χωριού έχει, από νωρίς, μαζευτεί αρκετός κόσμος! Όλοι ήρθαμε να τιμήσουμε με την παρουσία μας τον Νίκο Καλοφύρη, έναν άνθρωπο που αγαπάει την έννοια “βουνό”, προσπαθεί να αναδείξει την ομορφιά του τόπου του και να βοηθήσει τα νέα παιδιά να ασχοληθούν με το ορεινό τρέξιμο βάζοντας από μικρά τον αθλητισμό στη ζωή τους! Ο ίδιος βρίσκεται μαζί με την οικογένειά του κοντά στη γραμματεία, καλωσορίζοντας όλους αυτούς που ήρθαν να συμμετάσχουν στον πρώτο “Fatzeto Race” που θα διεξαχθεί σε λιγάκι. Ο νέος αυτός αγώνας έχει μήκος 5.5 χιλιόμετρα με 600 μέτρα θετική, υψομετρική διαφορά και άλλα τόσα μέτρα αντίστοιχη αρνητική, υψομετρική διαφορά. Είναι αυτονόητο πως ότι ανεβαίνεις πρέπει να το κατεβείς και τα νούμερα δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να περιγράψεις κάτι τέτοιο.

Δίχως να το καταλάβω, πιάνω τον εαυτό μου να νιώθει αρκετά ενθουσιασμένος, ίσως επειδή κυριαρχεί ολόγυρα ένα συναίσθημα ευφορίας! Όπου κι αν στρέψω το βλέμμα μου θα δω κάποιο φίλο ή γνωστό. Είναι άξιο απορίας πως στα μέσα του Αυγούστου, μια μεγάλη μάζα κόσμου βρίσκεται στα 1.000 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας, περιμένοντας να τρέξει και να ιδρώσει, ενώ θα μπορούσε να είναι σε κάποια παραλία, ξαπλωμένη στην άμμο, πίνοντας φραπέ. Ορισμένοι, μάλιστα, στο δρόμο για τις διακοπές τους έκαναν μια μικρή παράκαμψη και πέρασαν από το Ανήλιο για το σκοπό αυτό. Τι να κάνουμε, Καλοφύρης είναι αυτός και μας κακομαθαίνει με κάτι τέτοια!  

Η ώρα πλησιάζει 18:00 και ο Νικόλας παίρνει το μικρόφωνο για να μας πει δυο λόγια για τον αγώνα πριν δώσει την εκκίνηση. Ουσιαστικά, τα πρώτα 2.5 χιλιόμετρα αποτελούν την τεχνική ανάβαση από το σταθμό στο Ανήλιο μέχρι την κορυφή “Φατζέτου” κατά τη διάρκεια του ορεινού μαραθωνίου “Ursa Trail”. Στην κορυφή, όπου βρίσκεται το πυροφυλάκιο, θα υπάρχει σταθμός τροφοδοσίας και από εκεί κι έπειτα θα ακολουθεί μια γρήγορη, σύντομη και τεχνική κατάβαση που οδηγεί σε 3 μόλις χιλιόμετρα πίσω στο χωριό. Το τελευταίο χιλιόμετρο είναι κοινό για το πήγαινε και το γύρνα και διασχίζει το Ανήλιο μέσα από πετρόχτιστα καλντερίμια. Αυτό, λοιπόν, που απομένει είναι ένας μικρός κύκλος 3.5 χιλιομέτρων, περίπου, που δεν είναι άλλο από μια υπερσυμπυκνωμένη δόση ορεινού αγώνα που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο! Κοιτάζω πάλι ολόγυρα, καθώς μετράμε αντίστροφα, και βλέπω πολύ καλούς δρομείς, Καλαμπούκας, Παπαηλίας, Γιαννόπουλος, Χριστάνας και αρκετοί άλλοι! Μα και πολύ καλοί φίλοι στέκονται μαζί μου στη γραμμή της εκκίνησης, Αθανασόπουλος, Κατσάρας, Μπατσιτέγος, Τσαουσίδης και μερικοί ακόμη τα ονόματα των οποίων μου διαφεύγουν. “Ω ρε μάνα μου, χαμός θα γίνει” σκέφτομαι καθώς ακούω το “Πάμε!”.

Μετά από μερικές ανάσες έχω ήδη βγει από το χωριό και ακολουθώ το γκρουπάκι των γρήγορων αθλητών που προπορεύονται εμπρός μου και χάνονται ένας-ένας ανάμεσα στα δέντρα. Η διαδρομή μας οδηγεί διαρκώς ψηλότερα, μέσα από πυκνό δάσος οξιάς και κωνοφόρων, που ρίχνουν αισθητά τη θερμοκρασία. “Επιτέλους, λίγη δροσιά” λέω μέσα μου καθώς φαντάζομαι το γείτονα μου που πιθανότατα έχει γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα προσπαθώντας να στήσει τη σκηνή του μέσα στην Αυγουστιάτικη κάψα. “Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει και κουραφέξαλα”, σκέφτομαι… Και ‘γω, βέβαια, έχω γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα αλλά σε λίγο η θέα που θα απολαύσω θα με αποζημιώσει στο μέγιστο! Η παρατεταμένη ανηφόρα διακόπτεται σε κάποια σημεία από μικρές ευθείες που αφήνουν την καρδιά να επανέλθει σε πιο φυσιολογικούς παλμούς και τα πόδια να ξεμουδιάσουν λιγάκι.

Σύντομα, θα φτάσω στο βράχινο πέρασμα που προηγείται της κορυφής “Φατζέτου” και κάπου εκεί θα μου έρθουν μνήμες από την πρώτη διοργάνωση “Ursa Trail” που τότε ονομαζόταν “Στα Χνάρια της Αρκούδας” και δεν υπήρχαν οι αλυσίδες και η ξύλινη σκάλα για να βοηθήσουν τους αθλητές να ανέβουν. Φυσικά, όπως τότε έτσι και τώρα η δυσκολία της ανάβασης δεν άλλαξε, παρά την προσθήκη αυτών των βοηθητικών μέσων. Ωστόσο, αυτό που άλλαξε και πρέπει να αναφερθεί είναι ότι ο κίνδυνος να τραυματιστεί κάποιος, χτυπώντας στα βράχια, έχει πλέον ελαττωθεί στο ελάχιστο!

Μπροστά μου, τώρα, βρίσκεται ο σταθμός τροφοδοσίας, στο πυροφυλάκιο, μαζί με αρκετούς εθελοντές που μας συγχαίρουν. Αν και υπάρχουν τα πάντα για να αναπληρώσει κανείς τις δυνάμεις του για την κατηφόρα που ακολουθεί, η εικόνα που αντικρίζεις κοιτώντας πίσω είναι αρκετή για να σε γεμίσει δύναμη. Καταπράσινοι, ορεινοί όγκοι ξεδιπλώνονται τριγύρω, το Ανήλιο είναι στα πόδια μου και το γραφικό Μέτσοβο, ακριβώς απέναντι, βρίσκεται σκαρφαλωμένο πάνω στην πλαγιά. Αν κοιτάξεις προσεκτικότερα, μπορείς να διακρίνεις τον Άραχθο ποταμό στο βάθος χαμηλά ενώ όσο πιο πολύ χρόνο αφιερώνεις για να σταθείς εκεί τόσο πιο πολύ κερδισμένος βγαίνεις! Δυστυχώς, θα ήθελα να κάτσω περισότερο αλλά έχω και έναν αγώνα που πρέπει να τελειώσω.

Μερικοί προτιμούν τις ανηφόρες από τις κατηφόρες. Πολλοί από αυτούς ισχυρίζονται ότι ο κυριότερος λόγος που το κάνουν αυτό είναι η επιβάρυνση και η καταπόνηση που δέχονται τα πόδια στην απότομη κατηφόρα. Και αυτή είναι και η γενικότερη αλήθεια. Παρόλα αυτά, δεν είμαστε εδώ για να πούμε την αλήθεια αλλά για να πούμε πως νιώθουμε και ‘γω νιώθω υπέροχα όταν κατηφορίζω “όλα μέσα” σε στενά, δασικά μονοπάτια με έντονη κλίση! Αν με έβλεπε ο Καλοφύρης εκείνη τη στιγμή από τη μια θα έλεγε “Δες τον πώς πάει, σαν μπάλα!” και από την άλλη θα χαμογελούσε γιατί θα καταλάβαινε από την έκφραση του προσώπου μου πόσο πολύ ευχαριστιόμουν τον αγώνα του! Φυσικά, αυτό που χρειάζεσαι για να διασχίσεις όλη αυτήν την κατηφόρα, εκτός από ένα ζευγάρι γερούς τετρακέφαλους, είναι εξαιρετική σηματοδότηση που θα σε οδηγεί με ακρίβεια, χωρίς να χρειάζεται να πάρεις το βλέμμα σου από το μονοπάτι! Τι; Πιστεύετε πως θα γράψω κάτι αρνητικό για τη σηματοδότηση; Τζάμπα περιμένετε, οπότε ας συνεχίσουμε γιατί πρέπει να τερματίσω κιόλας. Αν η ανάβαση για “Φατζέτου” ήταν σύντομη σκεφτείτε πόσο σύντομη ήταν η κατάβαση μέσα από το ίδιο δάσος που περιέγραψα πρωτύτερα, ειδικότερα, μάλιστα, όταν η ίδια η διαδρομή σε εμπνέει να τρέξεις γρηγορότερα! Κάποια λεπτά αργότερα βρίσκομαι και πάλι στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας του χωριού, περνώντας κάτω από την αψίδα του τερματισμού. Ο κόσμος που έχει συγκεντρωθεί εκεί δεν περιμένει μονάχα τους αθλητές να τερματίσουν αλλά και να σερβιριστεί ο μπουφές με τις πίτες που έχουν ετοιμάσει οι νοικοκυρές του χωριού! Όλες νοστιμότατες μα αν πρέπει να δώσω βραβείο σε κάποια τότε αυτή είναι η τραγανιστή τυρόπιτα στο τελευταίο ταψί στα δεξιά!

Αλήθεια, δεν μπορώ να βρω κάποιο μειονέκτημα να προσάψω στη μικρή αυτή διοργάνωση που είχε τα πάντα. Με ένα υποτυπώδες αντίτιμο, αξίας 5 ευρώ, είχες ηλεκτρονική χρονομέτρηση, αναμνηστικό μπλουζάκι και δίπλωμα, πολύ όμορφα βραβεία για τους 3 πρώτους νικητές της κάθε κατηγορίας, τροφοδοσία κατά τη διάρκεια του αγώνα, δροσερό καρπούζι, γεύμα αποκατάστασης φτιαγμένο από τα χεράκια των γυναικών του χωριού και δυνατή μουσική για να απογειώσει το κέφι! Και επειδή ο Νικόλας δε ξεχνάει κανέναν είχε ετοιμάσει και μίνι αγώνες για όλους τους μικρούς φίλους που έγιναν παράλληλα με τον “Fatzeto Race”.  Το μοναδικό πράγμα που θα ζητούσα θα ήταν να μην αλλάξει η ημερομηνία του αγώνα με κάποια άλλη που θα συμπίπτει με τις ημέρες της διεξαγωγής του “Ursa Trail”. Το “Fatzeto Race” είναι μια καλοκαιρινή συγκέντρωση φίλων και δεν πρέπει να χάσει αυτόν το χαρακτήρα της.  

Αποχαιρετώντας τον Νίκο Καλοφύρη, το Ανήλιο και τον πρώτο “Fatzeto Race”, φεύγω χαμογελαστός πίσω στη Θεσσαλονίκη και στην Αυγουστιάτικη κάψα έχοντας πάρει πρώτα μια μεγάλη ανάσα δροσιάς που θα με βγάλει σίγουρα μέχρι το τέλος του καλοκαιριού.   

Θεοχάρης Λεζπουρίδης