KUTP 2017: Στα χνάρια των Κενταύρων!

Στον παλαιότερο αγώνα υπεραπόστασης ορεινού τρεξίματος στην Ελλάδα (πρώτη χρονιά διοργάνωσης ήταν το 2007), τον γνωστό σε όλους Κένταυρο Ορεινό Υπερμαραθώνιο αγώνα Πηλίου, βρέθηκε προσκεκλημένο το Advendure στις 20-21 του Μαΐου που μας πέρασε. Η διοργάνωση που διεξήχθη για 10η χρονιά (με διακοπή 2 ετών), περιελάμβανε τον σήμα κατατεθέν υπερμαραθώνιο αγώνα που φέτος μίκρυνε λίγο (59χλμ, 3200μ D+), έναν μικρότερο αγώνα 23χλμ και 1500μ D+, καθώς και ένα fun run 6χλμ και 300μ D+. Όλοι οι αγώνες είχαν εκκίνηση το πανέμορφο παραθαλάσσιο χωριό της Αγριάς, με τους δύο μεγάλους να ξεκινούν μαζί στις 7:00, ενώ τον μικρό να ξεκινά αρκετά αργότερα (11:00).

 

Φτάνοντας λοιπόν στην όμορφη Αγριά από το προηγούμενο απόγευμα, και αφού τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια μας, κατευθυνθήκαμε στο Δημαρχείο όπου παραλάβαμε το race pack που περιείχε εκτός από το BIB number, την τεχνική μπλούζα της διοργάνωσης και το κουπόνι δωρεάν συμμετοχής στο pasta party αργότερα. Αργά το απόγευμα έγινε και η τεχνική ενημέρωση από τον Τεχνικό Διευθυντή και ψυχή του αγώνα Νίκο Μαγγίτση και τον υπεύθυνο διαδορμών Νίκο Ράιο, οι οποίοι χωρίς πολλά λόγια μας προϊδέασαν για σημεία που χρειάζονταν προσοχή, για τον αναμενόμενο καιρό κλπ.

 

Στην συνέχεια ένας μίνι μπουφές που πρόσφερε και καφέ μας περίμενε στο προαύλιο, όπου αθλητές, εθελοντές διοργανωτές και φίλοι συναντηθήκαμε και ανταλλάξαμε τα νέα μας. Το βράδυ μας βρήκε σε κοντινό παραλιακό εστιατόριο να συμμετέχουμε στο pasta party προσφορά της διοργάνωσης, το οποίο ήταν κανονικό πιάτο, ξεπερνώντας σε γεύση και ποσότητα τα αντίστοιχα πολύ μεγαλύτερων και πλουσιότερων διοργανώσεων… Ήδη διαφαινόταν αυτό που μας είχε πει στην συνέντευξη του πριν τον αγώνα ο Νίκος Μαγγίτσης, ότι η φετινή διοργάνωση είχε όλη την καλή διάθεση ανανέωσης, «φρεσκάδας» και αναγέννησης.  

 

  

Στο αγωνιστικό κομμάτι, δόθηκε η εκκίνηση στις 7:00 και περίπου 100 συνολικά δρομείς αφήσαμε την ήρεμη θάλασσα της Αγριάς για να πάρουμε τα βουνά και να χαθούμε στις ομορφιές του Πηλίου. Η διαδρομή, για όσους την γνωρίζουν ήταν κατά βάση η ίδια, με εκκίνηση και τερματισμό την παραθαλάσσια Αγριά, με 1ο σταθμό το χωρίο Άγιο Λαυρέντιο-7.5χλμ, όπου χώριζαν και οι δύο διαδρομές. Ένας μικρός σταθμός κάτω όμως από τα πλατάνια που είχε τα βασικά. Στην συνέχεια η διαδρομή ακολουθούσε αρχικά ανοδική πορεία κυρίως σε δρόμο, και αφού διένυσε 2-3 χλμ σε άσφαλτο, μπήκε σε ένα φανταστικό σκιερό κατηφορικό μονοπάτι. Στο τέλος του και μετά από λίγο δρόμο πάλι, έφτανε στον 2ο σταθμό του αγώνα (Άγιος Γεώργιος Νηλείας, 13.5χλμ) που ήταν στην πλατεία του χωριού, γεμάτο χαρούμενους εθελοντές και πολύ ίσκιο.

 

 

Από το σημείο εκείνο ξεκίναγε στην ουσία το δυσκολότερο κομμάτι του αγώνα, αλλά μακράν το πιο όμορφο. Με συνεχή ανηφορική πορεία σε δασικό δρόμο έφτανες στην αρχή ενός μαγικού δάσους και στον 3ο σταθμό του αγώνα (Καλύβες, 19.5χλμ) και στην συνέχεια μέσω ενός πανέμορφου ορειβατικού μονοπατιού η διαδρομή διέσχιζε το δάσος από πυκνές και πανύψηλες Αγριολεύκες. Μετά από ένα σύντομο τεχνικό πέρασμα φτάναμε στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής, κορυφή Σχιτζουράβλι (1450μ), όπου το σημείο ελέγχου το είχε ένας χαρακτηριστικός πλέον ντόπιος μαυροφορεμένος τύπος με μακρύ μούσι.

 

 

Στην συνέχεια ο αγώνας ακολουθούσε κατηφορική πορεία σε αρκετά απότομο μονοπάτι που στην συνέχεια ανηφόριζε ξανά για να οδηγήσει μετά από 3 περίπου χλμ στον 4ο σταθμό του αγώνα (Χιονοδρομικό κέντρο Χάνια, 26.1χλμ). Από εκεί με κατηφορική πορεία σε ασφάλτινο δρόμο η διαδρομή πέρναγε μέσα από τα Χάνια και λοξοδρομούσε κάποια στιγμή δεξιά για να βρεθεί πάλι μετά από 2 χλμ μονοπατιού πάλι στον ίδιο δρόμο (Χάνια-Πορταριά) και στον 5ο σταθμό του αγώνα (Κουμούτση, 34χλμ), ενώ ο ήλιος και η μεσημεριανή ζέστη ήταν πλέον εμφανής.

 

Στον 6ο και κεντρικό σταθμό του αγώνα (Δράκεια, 43χλμ) έφτανες, αφού τον έβλεπες από μακριά πολύ ώρα πριν, μετά από μία ήπια ανηφόρα σε μονοπάτι σχετικά καλογραμμένο αλλά σκιερό, με πολλά νερά να τρέχουν, και στη συνέχεια σε συνεχή κατηφορικό χωματόδρομο. Αφού πέρναγες μέσα από την πλατεία του  χωριού και τα όμορφα Πηλιορείτικα καλντερίμια, ξεκίναγε μία κοπιαστική ανάβαση σε χωματόδρομο, που φαινόταν αιώνας εξαιτίας της ανυπόφορης ζέστης. Ευτυχώς μία πηγή με τρεχούμενο παγωμένο νερό στην μέση της απόστασης ήταν σαν όαση μέσα στο λιοπύρι.

 

Στο τέλος της ανάβασης και μετά από 2-3 επίπεδα χιλιόμετρα έφτανες στον 7ο σταθμό του αγώνα (Αλικόπετρα, 47χλμ) όπου ξανά αφενός οι προθυμία των εθελοντών του σταθμού και αφετέρου μια παρακείμενη πηγή ήταν αμφότερα πολύ αναζωογονητικά.

 

Το επόμενο κομμάτι του αγώνα ήταν συνεχόμενα κατηφορικό σε χωματόδρομο που κατέληγε στο προαύλιο μιας μικρής Εκκλησιάς όπου ήταν στημένος και ο 8ος και τελευταίος σταθμός του αγώνα (Ανεμούτσα, 50.1χλμ). Εκεί οι εθελοντές του σταθμού με πολύ κέφι σου έδειχναν προς τα πού φύγεις και σε ενημέρωναν ότι σου μένουν 6χλμ μέχρι τον τερματισμό, και όχι 9 που υπολόγιζες. Γρήγορα λοιπόν λίγη τροφοδοσία και αναχώρηση για τον τερματισμό που ήταν πλέον πολύ κοντά.

 

Μετά από 1χλμ σε μονοπάτι κακοτράχαλο, η διαδρομή μέσω κατηφορικού χωματόδρομου οδηγούσε στις παρυφές της Αγριάς και μέσω πλέον των δρόμων του χωριού και διανύοντας τα τελευταία 500 μέτρα στο παραλιακό δρόμο που έσφυζε από κόσμο στις ψαροταβέρνες και τα καφέ, τερματίζαμε μετά μουσικής, εκεί απ’όπου ξεκινήσαμε. Εκεί, περίμενε πλήθος κόσμου και φυσικά ο Νίκος που σου έδινε το μετάλλιο του τερματισμού αλλά και ένα σνακ αποκατάστασης.

 

Αναφερόμενος στη διαδρομή των 23χλμ, αυτή παρέμεινε ίδια με τη διοργάνωση του 2015 και ο αγώνας των 6,5 χλμ έβαλε το κερασάκι στην τούρτα της διοργάνωσης, αφού πάνω από 50 συμμετέχοντες είχαν την ευκαιρία να τρέξουν σε μια εύκολη διαδρομή με λίγες αναβάσεις.

 

 

Ανακεφαλαιώνοντας, στα υπέρ του αγώνα θα πρέπει να συμπεριληφθεί σίγουρα η φοβερή διαδρομή, κυρίως το δασικό κομμάτι από το 15-30χλμ, που όμοιο του μόνο στην Ροδόπη συναντάς, καθώς και η φοβερή φιλοξενία και φιλότιμη προσπάθεια που έκαναν οι διοργανωτές για την ανανέωση αυτού του αγώνα, προσφέροντας υπηρεσίας πολύ υψηλές σε σχέση με το χαμηλό κόστος συμμετοχής και εν συγκρίσει με άλλους παρόμοιους αγώνες.

 

Ωστόσο, προσωπικά τα πολλά χιλιόμετρα σε δρόμο δεν με ενθουσίασαν, βέβαια δεν είμαι δρομικός γενικά, οπότε δεν έχω απόλυτα αντικειμενική άποψη.

 

 

Δεν ξέρω αν τελικά το ενδιαφέρον των δρομέων για τον αγώνα αυτόν αναζωπυρώθηκε, όπως αντίστοιχα τεράστιο ενδιαφέρον ανανέωσης και αναγέννησης έδειξαν οι διοργανωτές του, ωστόσο ξέρω ότι ο ιστορικός αγώνας αυτός πρέπει για πολλούς λόγους να παραμείνει στο καλεντάρι.

 

Ραντεβού λοιπόν για του χρόνου, στα μονοπάτια του Πηλίου και των Κενταύρων, με ακόμα μεγαλύτερη διάθεση για ανανέωση και φρεσκάδα από όλους μας, αυτό δηλαδή που αρμόζει σε μια τέτοια διοργάνωση.

 

Τα αποτελέσματα των αγώνων μπορείτε να τα δείτε εδώ: 63Κ, 23Κ, .

 

Χρήστος Κατσιρόπουλος

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ