Στην διάρκεια της προετοιμασίας μου για τη συμμετοχή μου στο TOR 2021 επεδίωξα – ίσως λάθος μου- να διαβάσω δεκάδες αναφορές που αναμφίβολα κατάφεραν να μου δώσουν την εντύπωση ότι αυτός ο αγώνας θα ήταν αναπόφευκτα μια απίστευτη δοκιμασία ταλαιπωρίας, σωματικής καταπόνησης, συναισθηματικών βασανισμών, μια δύσκολη πορεία προς κάτι το πρωτόγνωρο, ένα κολαστήριο…Είχα κάθε λόγο να αγχώνομαι. Και αν και είχα ομολογουμένως πειστεί σε κάποιο βαθμό για αυτό, είχα υποσυνείδητα, από μήνες πριν, αφοσιωθεί στην επιλογή μου αυτή. Σε μια επιλογή που ήταν αποκλειστικά δική μου. Μια επιλογή που θα ήταν κρίμα να μην μπορέσω να υποστηρίξω...

Από τον Σεπτέμβριο του 2010 οπότε και ο πρώτος Tor des Geants πήρε σάρκα και οστά, έχει περάσει πολύ καιρός. Εντεκα χρόνια στην ιστορία του ευρωπαϊκού ultra trail δεν είναι λίγα. Έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι καθώς υπάρχουν πια οι αγώνες οι οποίοι συναγωνίζονται ή και ξεπερνούν σε δυσκολία τον Γύρο των Γιγάντων. Παρόλα αυτά ήταν αυτός ο αγώνας που έσπασε για τους περισσότερους από εμάς στην σκέψη και μόνο το φράγμα των 100 μιλίων που μέχρι τότε είχαμε καθορίσει σαν αγωνιστικό όριο. Πραγματικά εντυπωσιασμένοι τότε από το μέγεθος του εγχειρήματος αφού η διαχείριση δυνάμεων και η τακτική που πρέπει να έχει κάποιος για τον αγώνα αυτόν ήταν πέρα από κάθε φαντασία...

Προσπαθώντας να γράφω μια περιγραφή για τον αγώνα συνέχεια ή περιγραφή μου γινόταν μακροσκελής και κουραστική. Στο τέλος θυμήθηκα τον σπουδαίο Ουμπέρτο Έκο στο Επιμύθιο στο Όνομα του Ρόδου (1), ο οποίος όταν του ζήτησαν από τον εκδοτικό του οίκο να περικόψει τις πρώτες 100 σελίδες του κειμένου τις οποίες θεώρησαν βαριές και κουραστικές, αρνήθηκε υποστηρίζοντας οτι αν κάποιος ήθελε να μπει σε μια μονή και να ζήσει εκει επτα ημέρες ,όφειλε ν’αποδεχτεί το ρυθμό της. Έτσι σκέπτομαι τώρα και εγώ για τον αγώνα. Όποιος θέλει να ζήσει και να νιώσει ένα αγώνα 5 ημερών πρέπει να δαπανήσει δύο ώρες από τον χρόνο του. Αρκετά όμως με την εισαγωγή ας ξεκινήσουμε, καθίστε αναπαυτικά και απολαύστε την ανάγνωση.

Με το 3/4 για τις ελληνικές συμμετοχές ετοιμάζεται να κλείσει ένας από τους σπουδαιότερους και δυσκολότερους αγώνες ultra trail στον κόσμο, ο περίφημος Tor des Geants των 340 χιλιομέτρων και 25.000 μέτρων θετικής υψομετρικής! Πρώτος από τις ελληνικές συμμετοχές ο Βαγγέλης Δημζάς ο οποίος πέρασε την γραμμή του τερματισμού μετά από 136 ώρες και 22 λεπτά στην 307η θέση της γενικής κατάταξης. Σπουδαία εμφάνιση και για την Ασημίνα Ιγγλέζου η οποία γίνεται η πρώτη ελληνίδα που τερματίζει στον πολύ δύσκολο αυτό αγώνα, κάτι που έκανε μετά από 141 ώρες και 31 λεπτά! Ο Κώστας Κοταλακίδης έχει ήδη συμπληρώσει 330 χιλιόμετρα και αναμένεται και αυτός να τερματίσει μέσα στην ημέρα πριν το χρονικό όριο των 150 ωρών!

Από τον Σεπτέμβριο του 2010 οπότε και ο πρώτος Tor des Geants πήρε σάρκα και οστά, έχει περάσει πολύ καιρός. Εννιά χρόνια στην ιστορία του ευρωπαϊκού ultra trail δεν είναι λίγα. Έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι καθώς υπάρχουν πια οι αγώνες οι οποίοι συναγωνίζονται ή και ξεπερνούν σε δυσκολία τον Γύρο των Γιγάντων. Παρόλα αυτά ήταν αυτός ο αγώνας που έσπασε για τους περισσότερους από εμάς στην σκέψη και μόνο το φράγμα των 100 μιλίων που μέχρι τότε είχαμε καθορίσει σαν αγωνιστικό όριο. Πραγματικά εντυπωσιασμένοι τότε από το μέγεθος του εγχειρήματος αφού η διαχείριση δυνάμεων και η τακτική που πρέπει να έχει κάποιος για τον αγώνα αυτόν ήταν πέρα από κάθε φαντασία...