Δε σηκώθηκα τότε από τον καναπέ, δεν πήγα ποτέ στο Κρίκελλο, ο αγώνας δεν συνεχίστηκε, όμως μπήκε μέσα μου το μικρόβιο του ορεινού τρεξίματος. Πήγα σε πολλούς άλλους αγώνες, γνώρισα μέρη που με μάγεψαν στον τόπο μας, πήγα στο εξωτερικό, έκανα φίλους πολλούς, έκανα ακόμα περισσότερες γνωριμίες, και έγινα μέρος μιας παρέας που αδυνατώ να σκεφτώ πλέον ότι δε θα τους συναντώ κάθε Σάββατο πρωί για τη μικρή μας απόδραση και που έχουμε την τύχη να είμαστε πλέον κάτι πολύ περισσότερο από δρομική παρέα, να είμαστε οικογενειακοί φίλοι.

Άλλαξα σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο ζωής μου, όχι από ανάγκη να αθληθώ και να κυνηγήσω επιδόσεις, αλλά από την ανάγκη να έρθω κοντά στη φύση, να «γειωθώ» και να ανασάνω όποτε μου δίνεται η ευκαιρία, να ξεφύγω από τους ξέφρενους ρυθμούς της πόλης.

Θεωρώ η εισαγωγή ήταν απαραίτητη γιατί θα ήθελα να καταθέσω έναν προβληματισμό αλλά και να μοιραστώ κάποιες σκέψεις, οι οποίες αφορούν κυρίως τους αγώνες ορεινού τρεξίματος στη χώρα μας, δίνοντας πριν το στίγμα και τον τρόπο σκέψης μου.

Οι αγώνες ορεινού τρεξίματος ξεκίνησαν όπως όλα στη ζωή από ανθρώπους με όραμα, με μεράκι και αγάπη για τη φύση και φαντάζομαι την παρόμοια ανάγκη να «γειωθούν» κι εκείνοι.

Ανθρώπους με όραμα που το έκαναν πράξη κι έτσι οργανώθηκαν οι πρώτες πολύημερες διασχίσεις στην Πίνδο και την Τύμφη, ο Ορειβατικός Μαραθώνιος στον Όλυμπο, ο Ηρακλής στην Οίτη, ο εμβληματικός Olympus Marathon, οι αγώνες βουνού στο Παρανέστι, το ROUT, το Alpamayo Trail Race στην Πάρνηθα και άλλοι που αποτέλεσαν τους πιονέρους για αυτό που θα ακολουθούσε.

Το όραμα κάποιων δημιούργησε στόχους για όλους εμάς κι έτσι ένα μεγάλο κύμα σηκώθηκε με ανθρώπους να γιγαντώνουν αυτούς τους αγώνες και να δημιουργούν την ανάγκη και για άλλους ακόμα, σε όλα τα βουνά μας τόσο στην ηπειρωτική όσο και στη νησιωτική Ελλάδα μας.

Θα πρέπει πλέον να αριθμούμε στη χώρα μας περισσότερες από 100 διοργανώσεις με 250 αγώνες στο σύνολο. Φοβερό!

Η άνθιση αυτή όμως παρόλο που συνοδεύτηκε και από ευρεία αύξηση του αριθμού των δρομέων στο σύνολο της, μάλλον ξεπέρασε τον αριθμό που αγώνων που θα μπορούσε να υποστηρίξει, αλλά στον αντίποδα και να στηριχθεί, από τους συμμετέχοντες.

Η πραγματικότητα κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι πως πλέον ο κόσμος παρ όλη την ανάγκη να συμμετέχει σε τέτοιους αγώνες, για να έρθει με ασφάλεια κοντά στη φύση, να ταξιδέψει (αθλητικός τουρισμός), να δοκιμάσει τον εαυτό του σε επίπεδο επιδόσεων, να καλύψει την ανάγκη να κοινωνικοποιηθεί μέσα από αυτούς σε μια περίοδο που όλο και περισσότερο απομονωνόμαστε, φαίνεται και είναι λιγότερος σε συμμετοχές με φθίνουσα πορεία μάλιστα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.

Γιατί;

Γιατί οι αγώνες αυτοί είναι πλέον events και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται! Και δεν το λέω για κακό, το αντίθετο μάλιστα.

Για να στηριχθούν αυτά τα events και να συνεχίσουν να μας τραβάνε κοντά τους κάτι πρέπει να αλλάξει και ζωοφόρος παράγοντας είναι για όλα τα events οι σπόνσορες. Αυτοί που βλέπουν την εμπορική αξία τους και τους χορηγούν για να μπορέσουν να γίνουν ακόμα πιο ελκυστικοί και άρα να αυξήσουν το ενδιαφέρον και τις συμμετοχές.

Στην Αμερική διάβαζα περισσότεροι από 50 εκατομμύρια(!) άνθρωποι τρέχουν, κάνοντας τη μια πολύ ελκυστική αγορά για τις εταιρείες να επενδύσουν το περίπου 20% των καθαρών κερδών τους, ως ορίζει η σύγχρονη πολυεθνική στρατηγική μάρκετινγκ.

Εδώ σίγουρα δεν είμαστε τόσοι και μάλιστα με πολλές εταιρείες αθλητικών ειδών να συρρικνώνονται σε cluster που περιλαμβάνουν πολλές χώρες για να ομαδοποιήσουν και να μαζέψουν τα έξοδά τους, με άλλες να καταργούν τα φυσικά καταστήματα και να δραστηριοποιούνται μόνο μέσω του ecommerce σε πανευρωπαϊκά eshops και άρα καταλαβαίνουμε όλοι που (ΔΕΝ) θα πάει το χορηγικό μάρκετινγκ (αν υπάρχει).

Άρα σε πόσους αγώνες μπορούν να επιμεριστούν αυτοί οι συνεχώς μειούμενοι πόροι του marketing; Όχι σε πολλούς απαντώ.

Σε πόσους αγώνες μπορούν να πάνε οι άνθρωποι που πλέον πιέζονται ακόμα και να πάνε διακοπές με την οικογένειά τους στον τόπο τους; Όχι σε πολλούς απαντώ ξανά.

Σε πόσους αγώνες μπορούν να πάνε οι ελίτ αθλητές το χρόνο, για να βάλουμε και μια άλλη παράμετρο στο θέμα, χωρίς να κινδυνέψουν να τραυματιστούν αλλά και να στοχεύσουν να φορμαριστούν και να πρωταγωνιστήσουν; Χωρίς να είμαι προφανώς ούτε προπονητής ούτε καν αθλητής αλλά με την κοινή λογική θα απαντήσω και πάλι: όχι σε πολλούς.

θα πρέπει ίσως να σκεφτούν πλέον οι διοργανωτές με τους τοπικούς φορείς να συνασπιστούν με φόντο την ελαχιστοποίηση των διοργανώσεων ανά περιοχή προκειμένου να μπορέσουν να κάνουν τον αγώνα πιο ελκυστικό με παροχές και καλύτερη διοργάνωση αντί να κάνουν στο ίδιο βουνό 5-10-15 αγώνες. Και το ανθρώπινο αποτύπωμα μεγαλώνει στη φύση και δεν είναι δυνατόν να πάμε οι ίδιοι άνθρωποι 3-4-5 φορές στον Όλυμπο σε διάστημα 1 έτους ή στη Δράμα ή στην Πίνδο ή στο Μαίναλο....η ισχύς εν τη ενώσει!

Για παράδειγμα ένας αγώνας στη Ροδόπη, στον Όλυμπο, στην Κρήτη, στο Μαίναλο, στην Πίνδο, στην Τύμφη αλλά να είναι signature αγώνας, τυπου Hardrock, με όλους τους τοπικούς και όχι μόνο φορείς ενωμένους ώστε να συνδράμουν για την προώθηση του τόπου και να οργανωθεί ένας αγώνας που θα θέλουν και από το εξωτερικό να έρθουν μιας και καθόλου δεν υστερούμε σε φυσικά τοπία, τουναντίον!

Δύσκολο; ΝΑΙ φυσικά και είναι δύσκολο, αλλά ίσως αποτελεί και λύση όχι μόνο επιβίωσης του κάθε αγώνα αλλά κι εξέλιξης του. Aς έχει παράλληλα event με rafting, hiking, biking κλπ. Κι ας είναι Τετάρτη – Κυριακή η διοργάνωση, αλλά στημένη έτσι που να την περιμένω έναν ολόκληρο χρόνο και να βάλω και επιπλέον άδεια από την εργασία μου για να πάω. Να πάρω και την οικογένειά μου μαζί και να δημιουργήσω έτσι και στα παιδιά μου έναν τρόπο ζωής κοντά στη φύση, να τα κοινωνικοποιήσω με άλλα παιδιά μέσα από αυτή τη διαδικασία και να αφήσουν τα κινητά (γιατί σήμα δεν έχει στα βουνά μας η κινητή τηλεφωνία αλλά δυστυχώς ούτε και διάσωση) στην άκρη.

θέλουμε περισσότερους αθλητές στους αγώνες; Ωραία ας βάλουμε στους μεγάλους σε μήκος ultra αγώνες pacers (συντρόφους) για τους αθλητές που μπορεί να μην έχουν την αθλητική ικανότητα να κάνουν 50-100-200 χιλιόμετρα, αλλά μπορούν να κάνουν 20-40-60 μαζί με έναν αθλητή γνωστό τους ή μη και να του προσφέρουν παρέα, ψυχολογική στήριξη αν τη χρειαστεί, αλλά και οι ίδιοι να ποτιστούν με το μικρόβιο και να πάνε λίγο πιο μακριά στον επόμενο αγώνα τους. Να χτίσουμε την επόμενη γενιά για τους ultra αγώνες στη χώρα μας.

Να γίνουν οι signature αγώνες λίγο πιο δύσκολοι στα κριτήρια για να γίνουν στόχος για τους πολλούς αλλά μέσα από μια διαδικασία εξέλιξης τους από άλλους αγώνες.

Να πριμοδοτήσουν μέσα από τον εθελοντισμό οι αγώνες με τα σφιχτά κριτήρια τη συμμετοχή των αθλητών σε επόμενες διοργανώσεις. Όλοι λέμε για το πόσο σημαντική είναι η δουλειά του εθελοντή αλλά πόσοι πραγματικά έχουμε κάνει εθελοντισμό; Ο φίλος μου ο Δημήτρης έχει πάει εθελοντής 5 φορές ( !!!) από την Αθήνα στη Ροδόπη καλύπτοντας ο ίδιος τα έξοδά του, μόνο και μόνο για να βρεθεί εκεί. Την 6 φορά που ανέβηκε τον έτρεξε τον αγώνα και τον τερμάτισε κιόλας.

Θα μου πείτε αυτά τα κάνουν άλλοι αγώνες ήδη στο εξωτερικό Αντώνη δεν είναι δικές σου ιδέες.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ και δεν είναι, αλλά κάποια στιγμή να αναρωτηθούμε αν πρέπει κι εμείς να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους για να συνεχίζουμε να βάζουμε στόχους και να τους πετυχαίνουμε και γιατί όχι, ίσως για να δημιουργήσουμε και την επόμενη γενιά οραματιστών που θα μας πάνε ακόμα παραπέρα γιατί ναι μεν οι αγώνες αυξάνονται και αναμφισβήτητα στελεχώνονται από ανθρώπους με αγάπη και μεράκι για αυτό που κάνουν, αλλά πόσοι είναι πραγματικά οι οραματιστές; Οι πιονέροι;

Όσο με βαστάνε τα πόδια μου θα πηγαίνω σε ορεινούς αγώνες, θα κυνηγάω τα βουνά και θα τους ψάχνω για να μου δώσουν νέους στόχους να κυνηγήσω και νέες συντεταγμένες για να ψάξω.

Κλείνοντας, την ώρα που γράφω αυτό το κείμενο κοιτάζω έξω από το γραφείο και βλέπω τη γκρίζα πλέον Πάρνηθα. Λυπάμαι, πολύ λυπάμαι, που ίσως να μην προλάβω να την ξαναδώ και να την περπατήσω καταπράσινη, χαίρομαι όμως που την έδειξα στα παιδιά μου όσο πρόλαβα και θα συνεχίσω να προσπαθώ να τα κάνω να καταλάβουν ότι το Κρίκελλο, στο οποίο εγώ παρεμπιπτόντως ακόμα δεν πήγα, πρέπει και εκείνα να το ψάξουν στη ζωή τους…..

Με απεριόριστη αγάπη και ένα μεγάλο ευχαριστώ για το ορεινό τρέξιμο και τους ανθρώπους του

Αντώνης Τσιμπόγος