Την προηγούμενη χρονιά (2021) είχα δοκιμάσει για πρώτη φορά τον αγώνα στο μυθικό βουνό. Είχα ξεκινήσει προετοιμασία το 2019, αλλά η διπλή ακύρωση του αγώνα εν μέσω Covid το 2020, με είχε κάνει να κάνω μια συνεχόμενη προετοιμασία για 2 ολόκληρα χρόνια, μέχρι τον αγώνα του 2021. Τότε, στο 31ο χιλιόμετρο στα Πριόνια, αναγκάστηκα να εγκαταλείψω. Ήταν η χρονιά που είχε 38 βαθμούς θερμοκρασία, και η υγρασία μέσα στον Ενιπέα ήταν κοντά στο 90%. Το κακό πλάνο τροφοδοσίας μου, με οδήγησε στην αφυδάτωση. Αν και το σκέφτηκα πολλή ώρα μέχρι να το κάνω, τελικά εγκατέλειψα, και έτσι εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι 3 σχεδόν χρόνια προετοιμασίας πήγαν άδικα. Ήταν το πρώτο μου DNF και η πρώτη φορά που έβαλα τα κλάματα σε κάτι που να έχει σχέση με το τρέξιμο.

Εκείνη η στιγμή στα Πριόνια, που είχα τα μαύρα μου τα χάλια, διαμόρφωσε την μετέπειτα πορεία μου στο ορεινό τρέξιμο. Για τον επόμενο χρόνο, ο σκοπός μου έγινε ο επόμενος Olympus Marathon. Το έβαλα σαν σκοπό της αθλητικής μου ζωής. Προετοιμάστηκα καλύτερα, έκανα καλύτερο πλάνο και ήμουν έτοιμος.

Και να που βρίσκομαι στην γραμμή της εκκίνησης, με ένα γόνατο χτυπημένο, από το πουθενά, και το μυαλό μου να σκέφτεται ότι μάλλον ο Όλυμπος δεν με θέλει και πολύ. Κάποιο θέμα είχε ο Δίας μαζί μου.

Ξεκίνησα τον αγώνα και μέχρι το 5ο χλμ, το γόνατο ήταν δύσκολα. Οπότε σκεφτόμουν ότι "δεν γίνεται ρε φίλε να ανεβοκατέβεις το βουνό με γόνατο που να πονάει". Αποφάσισα να πάω μέχρι την αρχή του μονοπατιού του Ορλιά και βλέπουμε. Με το που έφτασα στο 6ο χλμ και μπήκα στο μονοπάτι, ως δια μαγείας το γόνατο σταμάτησε να πονάει. Εκεί αναθάρρησα, και λέω πάμε να συγκεντρωθούμε στο στόχο.

Αρχίζει η ανάβαση για το καταφύγιο της Κορομηλιάς, και κάπου στα μισά είχε έρθει η ώρα να φάω (βάση του αναβαθμισμένου πλάνου τροφοδοσίας μου) την πρώτη μπάρα μου. Έλα όμως που οι μπάρες που είχα πάρει ήταν σαν τούβλα, και στην ανηφόρα δεν μπορούσα ούτε να τις μασήσω αλλά ούτε να τις καταπιώ. Κι αυτό γιατί οι ανάσες μου ήταν τέτοιες που με το που έβαζα μια μπουκιά μπάρα στο στόμα, ένιωθα να με πνίγει. Για ακόμη μια φορά σκέφτηκα "Houston, we have a problem" - again”!

Όσο ανηφόριζα για την Κορομηλιά άρχισα να κάνω υπολογισμούς, ως σαν άλλος Jimmy Lovell στο Apollo 13. Έχω τόσες μπάρες, τόσα τζελάκια, και υπολόγισα να τρώω μια μπάρα ανά τόση ώρα. Άρα, πρέπει να βρω κάτι στους σταθμούς του αγώνα που να αντικαταστήσω την ενέργεια από τις μπάρες. Με πρόχειρους υπολογισμούς κατέληξα στη μια ολόκληρη μπανάνα (3 κομμάτια περίπου) σε κάθε σταθμό που ήταν διαθέσιμες.

Φτάνω στο Οροπέδιο σε 4 ώρες και 36 λεπτά. Εκεί σκέφτομαι ότι "εντάξει βγάλαμε την ανάβαση την μεγάλη, πάμε συντηρητικά μέχρι τα Πριόνια, και μετά με προσοχή στον Ενιπέα". Ήξερα ότι ο Ενιπέας είναι ένας αγώνας μέσα στον αγώνα.

Τσιμπάω και μια ολόκληρη μπανάνα από το σταθμό και φεύγω. Στην κατάβαση πριν το σταθμό στο 26ο χλμ, στο καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός, το πόδι μου σκοντάφτει σε μια πέτρα. Δίπλα στο σημείο που σκόνταψα, υπήρχε μια χιονούρα. Βάζω λοιπόν το χέρι μου να στηριχτώ στη χιονούρα για να μην πέσω, αλλά η χιονούρα ήταν κούφια. Και βρίσκω αέρα και πέφτω με το πονεμένο (πρωινό) γόνατο πάνω σε μια πέτρα που ήταν από κάτω. Το γόνατο μάτωσε και πάλι και άρχισε να πονάει χειρότερα από το πρωί.

Φτάνω στο καταφύγιο, μιλάω με κάτι διασώστες, μου το καθαρίζουν, βάζω λίγο σπρέι και λίγο πάγο και λέω: “Πάμε και βλέπουμε στα Πριόνια. Ούτως ή άλλως μέχρι εκεί αναγκαστικά πρέπει να κατέβω”.

Αρχίζω την κατάβαση για τα Πριόνια, το γόνατο δείχνει για άλλη μια φορά να ανταποκρίνεται και πλέον είμαι πνευματικά σε κατάσταση που λέω "πάμε το έχουμε". Στο 30ο χλμ όμως, λίγο πριν τα Πριόνια αρχίζω να έχω αφόρητες κράμπες στους προσαγωγούς. Κάθε φορά που προσπαθώ να κατέβω ένα "σκαλί" οι προσαγωγοί μου σφίγγουν. Φτάνω στο σταθμό, βλέπω την οικογένεια μου και τους δίνω τις μπάρες που δεν είχα φάει σε όλη τη διάρκεια του αγώνα.

Πηγαίνω στους διασώστες να τους πω για τις κράμπες, και εκεί οι μισοί διασώστες μου λένε, μην βάλεις πάγο στην κράμπα και οι άλλοι μισοί μου λένε να βάλω. Τους απαντάω, "παιδιά κάντε το ιατρικό σας συμβούλιο, και μου στέλνετε την απόφαση στο Λιτόχωρο".

Παίρνω δύο saltsticks μαζεμένα μπας και βοηθήσουν και μπαίνω στον Ενιπέα.

Και εκεί, λες και οι Θεοί αποφάσισαν ότι αρκετά έχω περάσει τα τελευταία 3 χρόνια, και ότι τους απέδειξα ότι το θέλω πολύ, και τα τελευταία 13χλμ μέσα στο φαράγγι, κύλησαν ομαλά και χωρίς κανένα απολύτως παρατράγουδο.

Ακόμη και όταν κατάλαβα ότι θα το κάνω κάτω από 9 ώρες, δεν ήθελα να χάσω τη συγκέντρωση μου, γιατί πίστευα ότι κάτι θα γίνει στο τέλος και θα πάει όλη η προσπάθεια τζάμπα.

Τερμάτισα έβγαλα την κραυγή που φαίνεται στη φωτογραφία, πήρα αυτό το μετάλλιο που τόσο ονειρευόμουν, και βούτηξα όπως ήμουν κάτω από το μικρό καταρράκτη στο πάρκο του Λιτοχώρου.

Γαβριήλ Παπαδόπουλος