Η Εκκίνηση

Το Μπούρτζι , ένας κατάφυτος λόφος σε μια μικρή χερσόνησο που οριοθετεί το παλιό με το νέο λιμάνι της Σκιάθου, είναι ίσως το ποιο κατάλληλο σημείο που θα μπορούσε να επιλεγεί από τους τελετάρχες του αγώνα για να υλοποιηθεί αυτή η σύναξη των αθλητριών – αθλητών, που σκοπό έχουν ένα και μόνο, να γνωρίσουν, με τα μάτια τους, το νησί του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Δηλαδή να διαβούν δυσκολοδιάβατα ή άγνωστα μονοπάτια, να ανέβουν στα βουνά του “αγγίζοντας” τη φύση του, να τρέξουν σε απρόσιτες από τον πολιτισμό παραλίες κατάφυτες από κοχύλια απρόσμενες αγάπες, γλυκοαναμνήσεις με την υπογραφή της αλμυρής ανάσας και την αύρα αιωρούμενων φιλιών. Άλλωστε βοά ο τόπος, είναι Ηλίου φαεινότερον ότι η θάλασσα είναι μετά τον έρωτα η πιο μεγάλη πηγή έμπνευσης. Η ιέρεια του πελαγαίου Ποσειδώνα, η Δέσποινα, εξηγεί στους αμφίβιους Μραθωνοδρόμους τις ιδιαιτερότητες της τόσο συναρπαστικής αλλά και τόσο δύσκολης διαδρομής. Διαδρομής που με επιμέλεια χάραξε ο ευδαίμων παιδαγωγός του νησιού, ο Γιάννης ο οποίος κρατάει ένα μεγάλο κοχύλι, που αφθονεί στις Ελληνικές θάλασσες, μια Μπουρού, που χρωστά το όνομα της στον Τρίτωνα, γιο του Θεού της θάλασσας . Την Φυσά με δύναμη και η τρομπέτα της θάλασσας ηχεί και δείχνει την ρότα του ταξιδιού μας.

Στη Μεγάλη Άμμο

Τρέχουμε στα γραφικά στενά σοκάκια της παλιάς πόλης. Κάθε ματιά μου είναι και επιθυμία μου να σταματήσω και να αποτυπώσω τις εικόνες που ξετυλίγονται μπροστά μου. Σπιτάκια αριστουργήματα λαϊκής νησιωτικής αρχιτεκτονικής κυριολεκτικά κρέμονται πάνω από την απέραντης ομορφιάς γαλαζοπράσινη Θάλασσα. Σαν συστοιχία φάρων που οι φαροφύλακες τους αφού δίνουν το λαμπερό φως τους στα πλοία που αρμενίζουν στο Αιγαίο, αμέσως μετά διαγωνίζονται στο ποιος εξ αυτών θα έχει τον κάλλιστο “φάρο”.

Τα καλντερίμια με οδηγούν στην Μεγάλη άμμο, μια παραλία '' όνομα και πράγμα '' όπου ο αέρας, ο νους, η ψυχή, τα όνειρα, οι επιθυμίες δεν φυλακίζονται .Ξεχύνονται σαν θεραπευτικά κύματα και θεραπεύουν κάθε πληγή της καρδιάς. Μπρος μου μια συναθλήτρια μου συναγωνίζεται την θαλασσινή τριχρωμία σε κομψότητα και χάρη. Κινείται στην μαλακή άμμο σαν λικνιζόμενο από τον Σορόκο αλμυρίκη. Όπου πατεί σηματοδοτεί με το αποτύπωμα του ποδιού της καλώντας το κύμα να ξεδιψάσει με το ίχνος που αφήνει στην αυλή του, την αμμουδιά. Το μυαλό μου αναπαράγει ένα υπέροχο στοίχο του Γιάννη Ρίτσου καθώς την κοιτώ , '' Τι όμορφη που είσαι. Σε πεινάω. Σε διψάω. Σου δέομαι : Κρύψου , γίνε αόρατη για όλους , ορατή μόνο σ΄ εμένα.''

Στο κάστρο

Η μοναδικότητα των αγώνων στα νησιά, αυτό που κυριολεκτικά λατρεύω, έγκειται στο γεγονός ότι συχνά πυκνά από το μηδέν της ανυπότακτης θάλασσας ανεβαίνω στις κορυφές αγέρωχων βουνών τις οποίες για να τις προσεγγίσω '' καταθέτω '', πέραν από τον σωματικό κάματο, μεγάλο μέρος του ασυνείδητου αλλά και συνειδητού εαυτού μου . Η ''κατάθεση '' μου αποδίδει άμεσα υπεραξίες. Γίνομαι ευέλικτος, ανεκτικός, ο δείκτης της ευτυχίας μου είναι στα ύψη δημιουργώντας αγάπη ευγένεια και συνεπώς αυτοεκτίμηση.

Δρασκελίζω το ανηφορικό μονοπάτι που οδηγεί στην επιβλητικά δεσπόζουσα χερσόνησο όπου βρίσκεται το αρχαίο κάστρο που προστάτευε το νησί. Η αφύσικη για την εποχή υγρασία σε συνδυασμό με την υψηλή θερμοκρασία μου στέρεψαν, στέρησαν το νερό από τα παγούρια μου. Και εκεί που λέω , Δημήτρη τι κάνουμε τώρα, ανταμώνω ένα θεόσταλτο ποτάμι με γάργαρο νερό. Τείνω τις φούχτες μου και πίνω αχόρταγα τον υδάτινο φίλο, το νερό, το αίμα της γης που με μιας γίνεται και δικό μου. Πανταχόθεν ανανεωμένος γεύομαι, ερωτεύομαι την χλωρίδα που διανύω.

Κουκουναριές, πεύκα, κουμαριές, πουρνάρια, σκίνα , μυρτιές αλλά και αρωματικά φυτά, δάφνη, κρίταμος, μάραθο, φασκόμηλο, ρίγανη, θυμάρι πείθουν τη συνειδητότητα μου να δεχθεί ότι αυτή η μικρή πλωτή γη - μόλις 47 τετραγωνικών χιλιομέτρων - είναι μια γωνιά του παράδεισου που τα συναισθήματα μου σαν γενναιόδωρα μηνύματα διασχίζουν βουνά και θάλασσες διαλαλώντας τη μεγάλη αλήθεια , '' Ότι σου λείπει, βρίσκεται σε ακτίνα θέλησης.''

Ιερά Μονή Ευαγγελιστρίας , ''η κορυφή της Σκιάς του Άθωνα '' - Σκιάθος ( δηλαδή του Αγίου Όρους)

Στις ατέλειωτες περιπλανήσεις μου στα Ελληνικά και όχι μόνο βουνά έχω συναντήσει πολλές φορές ορόσημα Θρησκευτικότητας και πνευματικότητας σε τόπους, εκκλησιές, Μονές και σε ξεχωριστούς ανθρώπους. Η διαδρομή του αγώνα θέλοντας να μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη των Θαλασσοβουνήσιων δρομέων περνάει μέσα από τον προαύλιο χώρο της Ιεράς Μονής Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Εκστατικά στέκομαι μπρος στην εικόνα της Παναγίας η οποία δεσπόζει στην κορυφή μιας ''πυραμίδας'' από βασιλικούς που την στηρίζουν μοσχοβολώντας πίστη.

Η παράδοση λέει ότι στα παλιά χρόνια ο τυφλός καλόγερος Οράσιος έβρισκε τη γαλήνη φροντίζοντας νυχθημερόν την αγιοσύνη της, την εικόνα της. Όμως η έλλειψη της όρασης του και ο βαρύς χειμώνας δεν του επέτρεπαν να βρίσκει το δρόμο από το κελί του στην εικόνα της. Οι άλλοι καλόγεροι του έλεγαν, κάτσε στ΄ αυγά σου, δεν είναι για εσένα αυτό το καθήκον, άστο σ΄ εμάς. Ένα βράδυ λοιπόν ικέτεψε την Παναγία να τον βοηθήσει για να πηγαίνει κοντά της. Το ξημέρωμα τον ξύπνησε μια ευωδιά τόσο δυνατή που σχημάτιζε ένα εύρωστα ευωδιαστό μονοπάτι από βασιλικό. Το ακολούθησε και το ακολουθεί από τότε γνωρίζοντας ότι πολλά θα λέγονται από τους ανθρώπους γύρω του τα οποία τα αγνοεί γιατί αφήνει να τον οδηγεί η καρδιά και το ένστικτο του. Στην Ευαγγελίστρια παράγεται από τους Μοναχούς ο περίφημος Αλυπιακός οίνος ,για τον οποίο ο Σκιαθίτης διηγηματογράφος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης αναφέρει ότι “είναι κατάλληλος να ανακουφίζει τας λύπας , τους καημούς και τα βάσανα του κόσμου τούτου”. Να λοιπόν το '' Γιατρικό '' που δεν λείπει από κανένα Σκιαθίτικο σπίτι δίνοντας στους Σκιαθίτες αέναο χαμόγελο και ευημερία ψυχής και σώματος.

Τερματίζοντας

Μεσημέρι Κυριακής και τρέχω στο λιμάνι περιτριγυρισμένος από πλήθος τουριστών οι οποίοι αγνοούν την ύπαρξη μου ή μάλλον με βλέπουν σαν κάποιο ακόμη γραφικό που ιδρώνει λαχανιάζοντας μεσημεριάτικα. Μυημένος, ευλογημένος, σαγηνευμένος από την συνύπαρξη μου με την περιπέτεια των 24 χιλιομέτρων που έζησα τους την προβάλω δια μέσω των ματιών μου. Η ανταπόκριση τους εντυπωσιακή αφού γι αυτό ταξίδεψαν και επιτέλους το βρήκαν, τη Γωνιά του παράδεισου, την Σκιάθο. Όσοι τυχεροί από αυτούς, τους εν δυνάμει Μαραθωνοδρόμους είδαν την '' γιγαντοοθόνη '' των ματιών μου καταθέτουν υπόσχεση ζωής να τερματίσουμε μαζί το 2024 στο ονειρεμένο Μπούρτζι πίνοντας ένα ποτήρι ξέχειλο με Αλυπιακό οίνο!