Το παπούτσι μου σύρθηκε για μία ακόμη φορά πάνω στη σάρα. Τί γνώριμος ήχος! Αυτός και ο χτύπος της καρδιάς μου. Ο  ήλιος έκαιγε και είχα ανάψει. Ήπια δύο ακόμη γουλιές νερό από  το παγούρι μου και σκούπισα τον ιδρώτα από το πρόσωπό μου.  Πρέπει να πέρασαν μέρες από τότε που το είδα τελευταία φορά στον καθρέφτη. Τα γένια μου είχαν μακρύνει και το πρόσωπό μου θα είχε σίγουρα  σκουρύνει. Το σακίδιο το ένιωθα προέκταση όχι μόνο του κορμιού αλλά και ολόκληρου του «είναι» μου. Από το πρωί δεν είχα συναντήσει ούτε άνθρωπο, ούτε ζώο. Κοντοστάθηκα. «Δεν μπορεί να συνεχίζει από δω το μονοπάτι» σκέφτηκα. Γκρεμοί. Γύρισα το κεφάλι και κοίταξα τα άγρια βουνά που απλώνονταν ως την άκρη του ορίζοντα. Έπειτα, κοίταξα καμιά πενηνταριά μέτρα κάτω στο ποτάμι. Χαμογέλασα. Από το ποτάμι λοιπόν. ΞΑΝΑ!

Τον πολύ καλό φίλο και συναθλητή Δημήτρη Δεσποινιάδη τον έχουμε γνωρίσει μέσα από τις συμμετοχές του και τις πολύ καλές επιδόσεις του στους μεγάλους αγώνες υπεραπόστασης βουνού που γίνονται κάθε χρονιά στην χώρα μας. Ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε και μια άλλη - εξαιρετικά ενδιαφέρουσα - πτυχή της ζωής του.  Ο Δημήτρης είναι ένας από τους ελάχιστους Έλληνες που κάθε χρονιά ταξιδεύουν σε μέρη μακρινά, σε τοπία που είναι μοναδικά και σε χώρες που σίγουρα δεν αποτελούν «ταξιδιωτικό προορισμό» για την πλειοψηφία των ανθρώπων. Διασχίσεις οροσειρών και ερήμων, περάσματα ποταμών και παγετώνων, επαφή με κουλτούρες εντελώς διαφορετικές από την δική μας. Όλα αυτά θα τα γνωρίσουμε νοερά και εμείς, μέσα από μια σειρά άρθρων – και φωτογραφικού υλικού - του Δημήτρη στο Advendure, η οποία θα καλύπτει τα ταξίδια του στην Ινδία, το Νεπάλ, τον Ισημερινό και το Περού. Θα ξεκινήσουμε όμως αυτό το «ταξίδι» στον κόσμο με μια συνέντευξη του Δημήτρη, ώστε να τον γνωρίσουμε και να πάρουμε πρώτα μια γενική εικόνα της της προσωπικότητας του, της κοσμοθεωρίας του, και της οργάνωσης των ταξιδιών του ώστε μετά να μπορούμε να "βρεθούμε νοερά" μέσα από τα άρθρα του στις τέσσερεις αυτές συναρπαστικές περιοχές του όμορφου πλανήτη μας. Ξεκινάμε λοιπόν…

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ