Μην ξεχνάς να εκπλήσσεις τον εαυτό σου. Αυτό ήταν που σκεφτόμουν όσο ταξίδευα. Όντως, αυτή τη φορά είχε προηγηθεί μια ετοιμασία, κυρίως επειδή είχα στα σχέδια το trekking στα Ιμαλάϊα, όπου απ’ όσο είχα μελετήσει, υπήρχαν διάφορα που έπρεπε να προσέξω – από το νερό και την ασθένεια υψομέτρου μέχρι το εάν θα πληρώναμε και ποιο από όλα τα αμέτρητα ταξιδιωτικά γραφεία που διοργανώνουν εκδρομές παρέχοντας οδηγούς και porters (ανθρώπους δηλαδή που κουβαλούν τα πράγματα μιας ομάδας 2-3 ατόμων)! Ήταν λοιπόν η πρώτη φορά που έψαξα στο διαδίκτυο πληροφορίες και διάβασα για το μέρος που θα επισκεπτόμουν. Καιρός, φαγητό, εξοπλισμός μας απασχόλησε προκειμένου να προετοιμαστούμε καλύτερα και να προγραμματίσουμε λίγο τις μέρες μας. Το «κλασσικό» μόνο δε χρειάστηκε να τακτοποιήσουμε και αυτό ήταν η διαμονή. Πολλές οι επιλογές και μάλιστα φθηνές, επομένως μόνο για ένα δωμάτιο έκανα κράτηση τις 2 πρώτες βραδιές που θα ήμουν και μόνη μου.

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο του Κατμαντού, μπήκα σε mode διαπραγμάτευσης από την αρχή: «επιχείρηση ταξί». Ήξερα ποια ήταν μια λογική τιμή, τη διεκδίκησα και ένας από όλους που περίμεναν, ανέλαβε να με μεταφέρει στο ξενοδοχείο μου. Η διαδρομή; Τι να πω; Απίστευτη η πρώτη αυτή εμπειρία: περίπου 40 λεπτά με τρομερή κίνηση και συνεχόμενα σημεία που ειλικρινά δεν είμαι σίγουρη εάν ένα φανάρι θα έσωζε το κομφούζιο! Παρόλο που ήταν βράδυ, από τον τρόπο που μιλούσε ο ευγενέστατος ταξιτζής για όσα ασταμάτητα τον ρωτούσα μέσα στο ντελίριο γέλιου που βρισκόμουν, κατάλαβα ότι αντιμετωπίζαμε κάτι εντελώς φυσιολογικό, που συμβαίνει κάθε μέρα και με χαμόγελο και… υπομονή (που κανείς δε φαίνεται να φτάνει στο σημείο να τη χρειάζεται), ο καθένας έκανε την δουλειά του στις συνθήκες αυτές και ήταν κιόλας ευχαριστημένος.

Έπεσα για ύπνο και κοιμήθηκα αμέσως αφού χρειαζόμουν ξεκούραση μετά από τις 3 πτήσεις που είχα αλλάξει. Σηκώθηκα την επόμενη μέρα συμπληρώνοντας τουλάχιστον 12 ώρες στο κρεβάτι! Ετοιμάστηκα και βραδάκι πλέον μετά την πρώτη μου ολοήμερη βόλτα στο Κατμαντού επέστρεψα με τις παρακάτω εικόνες…

Το πρωί της Δευτέρας μάς βρήκε στον κεντρικό σταθμό λεωφορείων από όπου στις 8.30 ξεκινήσαμε για το χωριό που θα διανυκτερεύαμε. Διάρκεια ταξιδιού: 8 ώρες. Απόσταση: περίπου 170 χλμ.  Έχω την πεποίθηση ότι και… περπατώντας η διαδρομή θα μπορούσε να γίνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα!!

21/11/2017: Εκκίνηση της πεζοπορίας με… παράλληλη αποσύνδεση από παντός είδους επικοινωνία!

Διασχίζοντας την ζούγκλα και θαυμάζοντας υπέροχα πράσινα τοπία με περίεργα δέντρα και μαϊμούδες να τυλίγονται στους πανύψηλους κορμούς φτάσαμε στο Lama Hotel και τα 2.460 μέτρα υψόμετρο. Το σκηνικό καταπληκτικό καθώς την ώρα που πλησιάζαμε ο ήλιος ετοιμαζόταν να δύσει και στην απόλυτη ηρεμία απολαύσαμε αξέχαστα χρώματα να χάνονται στον ήχο του ποταμιού και στη μαγεία του δάσους…

Την επόμενη μέρα είχαμε άλλες 6 ώρες πεζοπορίας μπροστά μας. Με μια στάση κάπου στα 3.000 μέτρα για φαγητό, καταλήξαμε στο Langtang village (3.580 μέτρα υψόμετρο), όπου το κρύο στην κυριολεξία «ξύριζε» καθώς βρεθήκαμε σε οροπέδιο ωστόσο ο αέρας «τρύπωνε» από παντού… Το βράδυ πάντως με τη ξαστεριά ο ουρανός ήταν μάλλον ο ωραιότερος και φωτεινότερος που έχω δει ποτέ στη ζωή μου!

Τρίτη μέρα. Τα 300 μέτρα ανάβασης που είχαμε μέχρι το επόμενο καταφύγιο που θα διανυκτερεύαμε αποτέλεσαν την πιο ευχάριστη και ξεκούραστη μέρα! Κυρίως γιατί δε χρειάστηκε να ξυπνήσουμε από τις 6.30 και επίσης γιατί απαιτούνταν μόνο μικρά και αργά βήματα με καλές αναπνοές, προκειμένου να επιτύχουμε την προσαρμογή του οργανισμού μας στο υψόμετρο. Έτσι 5.5 χιλιόμετρα πεζοπορίας έγιναν σε 2.5 ώρες, υπολογίζοντας και τη στάση μας για κολατσιό. Όταν φτάσαμε ο ουρανός και πάλι καθαρός, με τις φωτογραφίες μας το απόγευμα την ώρα που έπεφτε ο ήλιος να είναι για μια ακόμη φορά καταπληκτικές.

Τα βράδια μαζευόμασταν στο μοναδικό δωμάτιο του καταλύματος που υπήρχε θέρμανση: εκεί γύρω από το τζάκι και τη φωτιά τρώγαμε όλοι οι φιλοξενούμενοι ότι μας είχε ετοιμάσει ο/η οικοδεσπότης ενώ παράλληλα γνωρίζαμε τις υπόλοιπες παρέες που είχαν κάνει αντίστοιχη διαδρομή με εμάς. Δε θα ξεχάσω ποτέ αυτές τις λίγες ώρες συζήτησης και παιχνιδιού που είχαμε… Όπως και το Ginger tea & Tibetan bread που τρώγαμε καθημερινά για πρωινό!

Η τελευταία μέρα ανάβασης μας επιφύλαξε κάτι απροσδόκητο. Δεν καταφέραμε να φτάσουμε στο στόχο (κατάκτηση της κορυφής Tserko Ri) για κάποιο λόγο που θέλουμε να κρατήσουμε μυστικό… όμως οι υπέροχες εικόνες που είδαμε και τα ατελείωτα χιλιόμετρα που περπατήσαμε (18.5) – περισσότερα από οποιαδήποτε άλλη μέρα – ήταν η αποζημίωση μας… Και παράξενο κι αν είναι… ο καθένας από εμάς ένιωσε τελικά τη χαρά που επιθυμούσε…!

Οι μέρες κατάβασης ήταν εύκολες και κάποιες στιγμές κάπως μελαγχολικές για μένα.. άφηνα πίσω μου τα βουνά που μου χάρισαν ανεπανάληπτες στιγμές με τους φίλους μου, καινούριες γνωριμίες και εμπειρίες, ενώ είχαν γεμίσει με ενέργεια και πάλι τις «μπαταρίες» μου…

Επιστρέψαμε στο χωριό από όπου ξεκινήσαμε (1.460 μέτρα) την Κυριακή, ημέρα διεξαγωγής εθνικών εκλογών. Η επομένη λοιπόν που ήταν η μέρα αναχώρησης αποδείχτηκε επεισοδιακή κι αυτό γιατί το λεωφορείο της γραμμής, στο οποίο μετά κόπων εξασφαλίσαμε εισιτήρια, ήταν το μοναδικό που εκτελούσε το συγκεκριμένο δρομολόγιο. Το γεγονός αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, στο οκτάωρο που είχαμε ξοδέψει όταν ήρθαμε, να προστεθούν άλλες 4 ώρες έτσι γιατί στη διαδρομή συνέβησαν τα πάντα… κάποιος επιβάτης έχασε τη βαλίτσα του και επί 3 ώρες την ψάχναμε στα διπλανά χωριά, το λεωφορείο έπαθε λάστιχο ενώ έσπασε 2 φορές ο καθρέφτης και αντικαταστάθηκε επιτόπου σε κάποιο συνεργείο, κόσμος έμπαινε και έβγαινε με όρθιους στο διάδρομο και κότες στα χέρια, ζαλισμένα πιτσιρίκια στις αγκαλιές των γονιών τους, και… με όλα αυτά και άλλα… έζησα πιστεύω την πιο σουρεαλιστική μέρα που σίγουρα δε θα ξεχάσω ποτέ!

Η μετάβαση στην πραγματικότητα του Κατμαντού ήταν παράξενη… κανείς από τους 3 μας δεν ενοχλήθηκε από το τη σκόνη της πρωτεύουσας, σα να μην ακούγαμε πλέον φωνές, κόρνες, σα να μη βλέπαμε το χάος… τα αυτιά μας και τα μάτια μας ήταν ακόμα απορροφημένα από τις σειρήνες των Ιμαλαϊων…

Το τελευταίο τετραήμερο, οι 2 που απομείναμε, πετάξαμε για την Ποκάρα, στην πόλη που κατευθύνονται οι περισσότεροι τουρίστες καθώς το μεγαλύτερο ποσοστό των ορειβατών επιλέγει το Annapurna Circuit. Εκεί λοιπόν είχαμε την άκρως αντίστροφη εμπειρία… ήταν σαν να βρισκόμασταν σε άλλη χώρα! Είδαμε έναν τόπο τελείως διαφορετικό, μακρυά από το θόρυβο, με καθαρή ατμόσφαιρα, ησυχία, και μια όμορφη λίμνη να συμπληρώνει το «ζεν» της περιοχής.

Σχεδιάσαμε και πραγματοποιήσαμε κάποιες όμορφες δραστηριότητες: Νοικιάσαμε ποδήλατα και ανεβήκαμε στο ψηλότερο λόφο για να θαυμάσουμε τη θέα και να επισκεφτούμε τον βουδιστικό ναό (Stupa).

Ξυπνήσαμε από τα χαράματα για να δούμε την ανατολή από το Sarangot στα 1.600 μέτρα και λίγες ώρες μετά, πετάξαμε από την πλαγιά με αλεξίπτωτο μετρώντας 25 λεπτά ελευθερίας στον αέρα πάνω από την όμορφη λίμνη της Ποκάρα μέχρι να προσγειωθούμε..

Για το τέλος, επιλέξαμε την απόλυτη αναζωογόνηση: Τrekker’s massage! Συνδυασμός Thai massage & Ayurvedic Healing οπότε και γίναμε κυριολεκτικά και μεταφορικά «καινούργιοι»!!

Εάν ποτέ αποφασίσετε να επισκεφτείτε το Νεπάλ, φροντίστε να μιλήσετε με τους ντόπιους και μη τους φοβηθείτε εάν σας πλησιάσουν. Οι “Nepali” είναι εξαιρετικά φιλικοί άνθρωποι και παρόλο που είναι πολύ φτωχός λαός, είναι πάντα χαμογελαστοί και πρόθυμοι να σας εξυπηρετήσουν. Δε ζητούν χρήματα – από τη θρησκεία τους θεωρούν ότι δεν είναι τύχη να παίρνει κάποιος λεφτά. Το μόνο που ίσως περιμένουν είναι να τους δώσετε κάτι να φάνε ή να τους αγοράσετε φαγητό προκειμένου να το πάρουν σπίτι και να το δώσουν στην οικογένειά τους. Για αυτούς τους ανθρώπους θα επέστρεφα ξανά σε αυτή τη χώρα που μέσα από την καθημερινότητά τους έχει κανείς να μάθει τόσα πολλά σχετικά με τις αξίες της ζωής αλλά και για τις εντυπωσιακές διαδρομές και τα απερίγραπτα συναισθήματα που προσφέρουν τα Ιμαλάϊα σε όποιον πραγματικά λατρεύει το βουνό!

“My religion is simple. My religion is kindness” - Dalai Lama

*Tip: Book your first night at Hostel Zostel! Θα γνωρίσετε κόσμο από τις 5 ηπείρους (γενικά το Νεπάλ είναι μάλλον μια χώρα σημείο συνάντησης των world travelers) και δε θα νιώσετε ποτέ μόνοι.

Photo©: Ελένη Αλεξίου