Οι ιστορίες εξερεύνησης είναι γεμάτες από ακραίες σωματικές και ψυχικές στερήσεις. “Σεξουαλικά και κοινωνικά, ο εξερευνητής των πόλων πρέπει να είναι προετοιμασμένος να λιμοκτονήσει”, είχε γράψει ο Apsley Cherry-Garrard, περιγράφοντας την εσωτερική του κατάρρευση μετά από μια περιπέτεια του στην Ανταρκτική. Κι όμως, λίγες αποστολές στην ιστορία των ακραίων εξερευνήσεων μπορούν να συγκριθούν με αυτή των Ejnar Mikkelsen και Iver Iversen στη βόρεια Γροιλανδία, στις αρχές του 20ού αιώνα. Έχοντας εγκαταλειφθεί, πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια μέσα στο σκοτάδι και το χιόνι, κυνηγώντας φαντάσματα και αλεπούδες, λιμοκτονώντας, γράφοντας, παραληρώντας, αλλά το σημαντικότερο … επιβιώνοντας.

Μάιος 1884: Οι άντρες της αποστολής Greely, κοιμούνται στριμωγμένοι σε κάποιο αντίσκηνο, στην βορειοδυτική ακτή της Γροιλανδίας. Ο Roderick R. Schneider κοιτάζει τους συντρόφους του και γράφει στο ημερολόγιό του: «Είναι φρικτό να βλέπεις δεκαοκτώ άντρες να πεθαίνουν μέρα με τη μέρα». Έναν μήνα αργότερα, ο Schneider πεθαίνει από ασιτία. Ο Schneider ήταν ένας από τους 24 άντρες μιας αποστολής αποτελούμενης κυρίως από Αμερικανούς, που ξεκίνησε τον Ιούλιο του 1881, με προορισμό τον Αρκτικό κύκλο και σκοπό να ιδρύσει επιστημονική βάση στον κόλπο Lady Franklin.