Η σειρά ορεινών αγώνων  Salomon Mountain Cup ολοκληρώθηκε για φέτος με απόλυτη επιτυχία, με τρεις πολύ όμορφες αλλά και εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους διαδρομές, που επιτρέπουν στους νέους του χώρου να πάρουν με ασφάλεια γεύση ορεινών αγώνων και στους πιο έμπειρους να κάνουν μία δυνατή προπόνηση ενόψει των σημαντικών αγώνων που ακολουθούν στο αγωνιστικό καλεντάρι.

Άνοιξη 1994. Στο μεταίχμιο της νιότης, της ανεμελιάς, στο τέλος των εκπαιδευτικών χρόνων. Στην απαρχή της εξεύρεσης επαγγελματικής ρότας η οποία τότε ήταν προφανώς πιο εύκολη απ’ ότι είναι σήμερα για τους νέους της χώρας μας. Στην αφετηρία των αναζητήσεων για κάτι διαφορετικό από το τρίπτυχο, σχολή – δουλειά – ξενύχτι. Ειδικά από το τελευταίο είχαμε πια χορτάσει. Με ένα σακίδιο Polo στην πλάτη, από αυτά τα κλασικά που είχαμε στο σχολείο, ξεκινούσαμε να εξερευνήσουμε το βουνό, το «έξω» -ή καλύτερα- το «μέσα» μας. Είχαμε διαβάσει για ένα μονοπάτι που ξεκινούσε από το πάρκινγκ του τελεφερίκ του Μοντ Παρνές που μας έφερναν οι μπαμπάδες μας για να παίξουμε με τα χιόνια. «Δύο ώρες με μέτριο ορειβατικό ρυθμό» έγραφαν οι οδηγίες. Δεν μας ενδιέφεραν οι ώρες, δεν είχαμε λόγο να βιαστούμε. Εκείνες τις 2,5 ώρες ήρθε και ο έρωτας με την πρώτη ματιά. Ο ιδρώτας εκείνης της μέρας πότισε την αγάπη μου για το βουνό που άνθισε και μένει ακόμη ανθισμένη με πορφυρένια χρώματα και μεθυστικές μυρωδιές…

Λίγες μέρες έμειναν για τον τρίτο και τελευταίο αγώνα του Salomon Mountain Cup και οι προετοιμασίες συνεχίζονται ώστε να σας προσφέρουμε μία ξεχωριστή αγωνιστική εμπειρία σε μία παραμυθένια διαδρομή μέσα στο δάσος απέναντι από τα Βασιλικά κτήματα, που θα σας κάνει να μην πιστεύετε ότι βρίσκεστε μόνο 30 λεπτά από το κέντρο της Αθήνας!

Έφτασα στο ορειβατικό καταφύγιο “Μπάφι” ντάλα καταμεσήμερο! Ο ήλιος έκαιγε από νωρίς το πρωί κι είχε περάσει αρκετή ώρα που ονειρευόμουν τη βρυσούλα, με το δροσερό νερό, στο προαύλιο του καταφυγίου. Κάποιος κύριος που με είδε εκείνη την ώρα αναψοκοκκινισμένο και ιδρωμένο, σαν κοτόπουλο που μόλις είχε βγει από τον φούρνο, με ρώτησε από πού ερχόμουν. “Άσε, μεγάλη ιστορία…” του λέω και έπειτα κάθομαι να του εξηγήσω και να παινευτώ λιγάκι. “Τώρα πού θα πας;” με ρωτάει. Καθώς απομακρύνομαι του απαντώ “Τώρα έχει σειρά το αγαπημένο μου μονοπάτι!”.

Στην πιο άγρια πλευρά της Πάρνηθας.. δεσπόζει η εντυπωσιακή ορθοπλαγιά του Άρματος, την οποία διασχίζει το νέο μονοπάτι. Το νέο αυτό μονοπάτι στο Άρμα εξελίχθηκε στο απόλυτο hit των πεζοπόρων της πρωτεύουσας φέτος την Άνοιξη. Στην αρχή με σκόρπιες «συνωμοτικές» φήμες, αργότερα με φωτογραφίες και σύντομες περιγραφές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα νέα εξοπλισμού μιας καινούργιας πεζοπορικής διαδρομής τύπου ferrata στην πιο άγρια γωνιά της Πάρνηθας, διαπέρασαν το χώρο εξάπτοντας τη περιέργεια και το ενδιαφέρον, δημιουργώντας εύλογες προσδοκίες για κάτι καινούργιο και διαφορετικό.