Η ιστορία του αγώνα ξεκινάει πίσω στο 1983 οπότε και ο ιδρυτής του μαραθωνοδρόμος Kenneth Chlouber σκεφτόταν τρόπους για να τονώσει οικονομικά την περιοχή σε μια περίοδο μεγάλης οικονομικής ύφεσης. Χαρακτηριστικός ο διάλογος του Chlouber με τον διευθυντή του τοπικού νοσοκομείου όπου γεμάτος έκπληξη αναφώνησε «Είσαι τρελός! Αγώνας 100 μιλίων; Θα σκοτωθεί κανείς!» για να πάρει την απάντηση «Τότε, πράγματι θα αποκτήσει φήμη, έτσι δεν είναι;»

“Race Across The Sky” είναι το σλόγκαν του αγώνα και όχι άδικα αφού κινείται καθ’ όλη την διαδρομή του σε υψόμετρα άνω των 3.000 μέτρων ενώ το υψηλότερο σημείο του αγώνα είναι το Hope Pass στα 3.850μ το οποίο οι αθλητές βρίσκουν τόσο στο «πήγαινε» όσο και στο «έλα» αφού ο αγώνας είναι ένα μεγάλο out-and-back 50 μιλίων! Ο Leadville 100 ανήκει στο γνωστό Grand Slam of Ultrarunning στο οποίο συμμετέχουν και οι Vermont 100, Western States 100, και Wasatch Front 100.

Μεγάλο μερίδιο της φήμης του αγώνα ανήκει και στην εκπληκτική επίδοση του σπουδαίου Matt Carpenter το 2005. Το 15:42:59 με το οποίο τερμάτισε τότε τον αγώνα θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους μύθους παγκοσμίως, ένα από τα ρεκόρ που έχουν στοιχειώσει δεκάδες κορυφαίους ultrarunners. Πολύ σημαντικό στοιχείο για κάποιον που θα μελετήσει την κούρσα του Carpenter που οδήγησε στο ρεκόρ είναι το γεγονός ότι έτρεξε με περίπου ίδια splits (7.34 – 8.08) τα 50 μίλια του out-and-back! Κανείς άλλος δεν έφτασε ποτέ τέτοια επίδοση στα 50 μίλια της επιστροφής. Οι δυο πιο αξιοσημείωτες προσπάθειες να καταρριφτεί το ρεκόρ έγιναν από τον Anton Krupicka (16.14 το 2007) και από τον Γάλλο Thomas Lorblanchet, o οποίος πλησίασε στα 2 λεπτά διαφορά στα 50 μίλια αλλά έπεσε σημαντικά μετά με συνολικό χρόνο (16.29). Θεωρείται πλέον τίτλος τιμής να τερματίσει κάποιος το Leadville με διαφορά κάτω από μια ώρα από το ρεκόρ του Carpenter! Αυτό από μόνο του δείχνει το μέγεθος της επίδοσης.

Ο ίδιος ο Carpenter, σεμνός και ντροπαλός, δήλωσε μετά το τέλος της επικής του κούρσας και όταν ένας δημοσιογράφος τον ρώτησε γιατί δεν έκανε ζέσταμα: «Πριν τον αγώνα ήμουν καθισμένος στο πεζοδρόμιο και έτρωγα μία μπάρα ενώ η κορούλα μου έπαιζε με τον φακό μου. Η θεωρία μου σε αυτούς τους μεγάλους αγώνες είναι απλή: Κάθε βήμα που κάνω πριν τον αγώνα στον ζέσταμα μπορεί να είναι ένα βήμα που θα μπορούσα να κάνω στον αγώνα…».

Η ιστορικότητα βέβαια του Leadville 100 miler δεν εξαντλείται μόνο στο απίστευτο και ιστορικό αυτό ρεκόρ, για το οποίο ο Derek Griffiths (από τους σπουδαιότερους δημοσιογράφους για ultra στις ΗΠΑ) είχε δηλώσει ότι: «Ήταν μία τέλεια κούρσα για αυτόν. Τελείωσε τον αγώνα πριν νυχτώσει, αν έχεις τον Θεό σου!!! Κανείς δεν το έχει καταφέρει αυτό και νομίζω ότι ο Matt μόλις ανέβασε τον πήχη των ορίων του ultra racing σε πραγματικά υψηλά επίπεδα». Ένας άλλος θρύλος της Αμερικανικής ultra-trail σκηνής έχει γράψει ιστορία στα βουνά του Colorado και μιλάμε για την μεγάλη Ann Trason η οποία το 1994 πέτυχε το εκπληκτικό 18:06:24 κερδίζοντας μάλιστα την 2η θέση της γενικής κατάταξης.

Σημαντικό στοιχείο του Leadville 100 είναι ότι ο αγώνας αυτός αποτέλεσε και το ντεμπούτο των περίφημων Ινδιάνων δρομέων Tarahumara από το Μεξικό, οι οποίοι όχι μόνο συμμετείχαν το 1993 και το 1994, αλλά κέρδισαν και τον αγώνα!

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι η ιστορικότητα και σημαντικότητα του αγώνα είναι πολύ μεγάλη και φέτος αποκτάει για εμάς ακόμη μεγαλύτερη με την συμμετοχή τριών από τους καλύτερους έλληνες δρομείς υπεραποστάσεων βουνού – και όχι μόνο. Μεγάλο λοιπόν το ενδιαφέρον μας οπότε δεν χάσαμε την ευκαιρία να μάθουμε περισσότερα από τους ίδιους…

[Advendure]: Το Leadville 100 miler αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους αγώνες 100 μιλίων στην Αμερική, με την ιδιαιτερότητα να διεξάγεται εξ ολοκλήρου σε πολύ μεγάλο υψόμετρο, γεγονός που δυσχεραίνει σημαντικά τις επιδόσεις των αθλητών. To χαμηλότερο σημείο της διαδρομής είναι στα 2.800 και το υψηλότερο πέρασμα στα 3.840 μέτρα, και μάλιστα η διαδρομή (out-and-back) είναι αρκετά “δρομική” με αποτέλεσμα το αραιό οξυγόνο να είναι μια από τις σημαντικότερες παραμέτρους του αγώνα. Πως σκέφτεσαι να αντιμετωπίσεις αυτή την ιδιαιτερότητα με δεδομένο ότι το χαμηλότερο σημείο στο Leadville αποτελεί και το μέγιστο στα ελληνικά βουνά;

[Κώστας Τσαντός]: Αν και μέχρι τώρα στις αγωνιστικές μου εμπειρίες έχω ξανατρέξει σε υψομετρο, το 2009 στο Tubkal Trail 125km (2000m έως 4167m) μαζί με τον Νίκο Μαγγίτση τότε, η αλήθεια είναι πως εκείνος ο αγώνας δεν ήταν τόσο δρομικός όσο αυτός και πιστεύω πως αυτό θα επηρεάσει αρκετά τον ρυθμό που θα πρέπει να κρατήσω στον αγώνα. Κάπως έτσι σκέφτομαι ότι πρέπει να κινηθώ.

[Παντελής Καμπαξής]: Σίγουρα το Leadville 100miles είναι μια πρόκληση για εμάς το να τρέξουμε σε αυτόν τον επίπονο αγώνα. Προσωπικά οι αγώνες που είναι δρομικοί μου ταιριάζουν, όμως εδώ έχουμε να αντιμετωπίσουμε πέρα από τα μεγάλη απόσταση και το υψόμετρο. Για εμάς τους ερασιτέχνες είναι πολύ δύσκολο να αφήσουμε οικογένεια και δουλειά και να πάμε για εγκλιματισμό 20 μέρες πιο μπροστά όπως κάνουν αρκετοί που έχουν τον χρόνο και την οικονομική άνεση. Φτάνουμε 3 μέρες με τον φίλο μου τον Κώστα στο Denver όπου θα μας πάρει περιμένει ο Αργύρης και επιτόπου θα κάνουμε μία προπόνηση στα 3500μ για εξοικείωση με την διαδρομή

[Αργύρης Παπαθανασόπουλος]: Ζώντας και κάνοντας προπόνηση στην επίπεδη Αγγλία, αντιμετωπίζω μεγάλο πρόβλημα με κάθε αγώνα βουνού πλέον. Πόσο περισσότερο όταν στο Leadville το χαμηλότερο σημείο της διαδρομής είναι στα 2.800μ. Αν προσέγγιζα με την κοινή λογική τις επιλογές αγώνων ανά τον κόσμο, θα έχανα συγκινήσεις και εμπειρίες που μόνο τα βουνά μπορούν να προσφέρουν. Γι’ αυτό και συνειδητά πλέον αγωνίζομαι γνωρίζοντας εκ των προτέρων πόσο μακριά μπορούν να φτάσουν οι αγωνιστικές μου προσδοκίες.

Η μοναδική εξειδίκευση που έγινε φέτος κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας μου, ήταν να περάσω ένα επταήμερο στους Δολομίτες, βάζοντας αρκετή υψομετρική σε συνδυασμό και με τον αγώνα που έτρεξα στο Cortina Trail.

Όσο για τις Αγγλικές μου προπονήσεις, ξαναεπέστρεψα στο “μισητό” λοφάκι της περιοχής που ζω, ανεβοκατεβαίνοντας τα 100 μέτρα υψομετρικής, σαν ρομποτάκι, πλήρως στερούμενος κάθε ευχαρίστηση από την προπόνηση. Κυριολεκτικό βασανιστήριο!

Τέλος και σπουδαιότερο, σχεδιάζω να φτάσω στην περιοχή του αγώνα δύο βδομάδες νωρίτερα και να εγκλιματιστώ στα μεγάλα υψόμετρα, με αναβάσεις του θρυλικού Hope Pass που σχεδόν αγγίζει τα 4000μ!

[Advendure]: Στο Leadville 100 miler έχει γίνει – και διατηρείται μέχρι σήμερα – ένα από τα ιστορικότερα ρεκόρ διαδρομής από τον μεγάλο Matt Carpenter ο οποίος είχε ολοκληρώσει την διαδρομή το 2005 σε 15 ώρες και 42 λεπτά! Ο αγώνας επίσης είναι από τα κλασσικότερα Αμερικανικά 100 milers με πολλές και καλές συμμετοχές. Τι σε τράβηξε προσωπικά στον αγώνα αυτό; Η ιστορικότητα, η δυσκολία του, η αίγλη που έχει δημιουργηθεί όλα αυτά τα χρόνια με αποτέλεσμα να είναι γνωστός ως “"Race Across The Sky"” ή κάτι άλλο;

[Κώστας Τσαντός]: Όλα αυτά που αναφέρεις με επηρέασαν να συμμετάσχω σε αυτόν τον αγώνα αλλά το βασικότερο από όλα ηταν η παρότρυνση και η πολύ μεγάλη βοήθεια του φίλου μου του Αργύρη, για να μπορέσω τελικά να συμμετάσχω σε έναν τόσο ιστορικό αγώνα.

[Παντελής Καμπαξής]: Πρίν 2 χρόνια με τον φίλο τον Αργύρη μου έκανε την πρόταση για το Leadville 100. Ένας αγώνας πρόκληση, τον οποίο από τότε δούλευα στο μυαλό μου. Είχαμε βάλει στόχο κάποιους αγώνες πριν από αυτόν. Βέβαια υπήρξαν και εμπόδια σε αυτή μας την συμμετοχή! Σημαντικότερο από όλα ήταν … να προλάβουμε την δήλωση συμμετοχής η οποία άνοιξε την Πρωτοχρονιά και έκλεισε μέσα σε 4 ώρες! Ευτυχώς για εμάς καταφέραμε γίναμε δεκτοί. Το πιο σημαντικό για μένα ήταν το οικονομικό σκέλος του ταξιδιού. Στις δύσκολες μέρες που ζούμε είναι πολύ δύσκολο να κάνεις τέτοιο ταξίδι. Ευτυχώς για εμένα ο χορηγός μου η ΝΕW BALANCE –η οποία είναι και μεγάλη χορηγός του Leadville 100- που με στηρίζει εδώ και 6 χρόνια μου καλύπτει τα αεροπορικά έξοδα και θα ήθελα να την ευχαριστήσω ιδιαίτερα για αυτό.

[Αργύρης Παπαθανασόπουλος]: Μετά την περσινή εμπειρία μου στο Western States, βίωσα μοναδικά συναισθήματα και εμπειρίες, που λειτούργησαν καταλυτικά για να επιστρέψω σ’ αυτήν την πανέμορφη χώρα. Η μαγεία των Εθνικών Πάρκων, η φιλική κι εξωστρεφής δρομική κοινότητά της, ο μινιμαλισμός με τον οποίο προσεγγίζεται ο χώρος των υπεραποστάσεων, ήταν μόνο μερικοί από τους πολλούς λόγους για να επιστρέψω.

Θα σας δώσω ένα μικρό παράδειγμα του πόσο φιλική και πρωτόγνωρα γενναιόδωρη είναι η δρομική κοινότητα αναφέροντας ένα γεγονός που συνέβη μόλις πριν ένα μήνα. Όταν έτρεξα στον Atacama Crossing το 2012, γνωρίστηκα με τον Christopher με τον οποίο μοιραζόμασταν το ίδιο αντίσκηνο. Από τότε έχουμε μια στοιχειώδη επικοινωνία μέσω του FB, και μόλις ανακάλυψε ότι θα τρέξω στο Leadville, με ρώτησε αν έχω ανάγκη από πλήρωμα υποστήριξης. Χωρίς δεύτερη σκέψη (και μετά κι από την τελευταία εμπειρία μου στον Ολύμπιο Δρόμο που είχα την τελειότερη υποστήριξη που με βοήθησε να «ροκανίσω» τα ατελείωτα χιλιόμετρα πιο ευχάριστα), απάντησα καταφατικά. Την επόμενη μέρα δέχτηκα τρία e-mail απο τρεις ντόπιους που πρόσφεραν απλόχερα όχι μόνο την μηχανοκίνητη υποστήριξη τους την μέρα του αγώνα, αλλά και την διαθεσιμότητά τους να τρέξουμε παρέα στην διαδρομή του Leadville 100.

Γι’ αυτό και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που επιστρέφω στις ΗΠΑ συμμετέχοντας σ’ έναν ακόμα ιστορικό αγώνα. Ειδικά φέτος, η χαρά είναι ακόμα μεγαλύτερη αφού θα έχω δίπλα μου τους δυο καλούς μου φίλους Κώστα και Παντελή. Έπειτα από επίμονο «μαρκάρισμα» κατάφερα να τους πείσω να κάνουν την υπέρβαση και να έρθουν μαζί για μια πρωτόγνωρη εμπειρία αλλά και πρώτη στην ιστορία ομαδική Ελληνική συμμετοχή σε Αμερικάνικο Ultra!

[Advendure]: Εκτός της κίνησης σε μεγάλο υψόμετρο σε όλο τον αγώνα, το Leadville 100 miler έχει την ιδιαιτερότητα να έχει μια διαδρομή out-and-back με τον αθλητή να κάνει διπλό πέρασμα του περίφημου Hope Pass στα 3.840 μέτρα. Αυτό το χαρακτηριστικό άλλους τους ευνοεί και άλλους τους δυσκολεύει Επίσης οι τερματίσαντες εντός του ορίου των 30 ωρών συνήθως δεν ξεπερνούν το 50% των αθλητών που μπαίνουν στον αγώνα και αυτό δείχνει την “κρυφή” δυσκολία του! Τέλος, όπως συνηθίζεται στους αμερικανικούς αγώνες επιτρέπονται οι pacers μετά το 50ο μίλι (στην επιστροφή δηλαδή). Μίλησε μας για το πώς σκέφτεσαι να διαχειριστείς τον αγώνα, ο οποίος διαφέρει αρκετά από ένα συνηθισμένο 100 miler. Θα σε συνοδεύσει κάποιος pacer στα τελευταία αυτά μίλια;

[Κώστας Τσαντός]: Νομίζω πως για να μπορέσω να ξεπεράσω το διπλό πέρασμα από αυτό το υψόμετρο θα πρέπει να διατηρήσω σταθερή ταχύτητα καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα ώστε όταν χρειαστεί, να έχω ακόμη- ψυχικά και ενεργειακά- αποθέματα. Πάντως ανεξάρτητα από την επίδοση χρόνο που θα πετύχω τελικά στον αγώνα, θέλω να βρίσκομαι μέσα στο 50% των αθλητών που θα μπορέσουν να τερματίσουν. Όσον αφορά το σκέλος της ερώτησης που αφορά στους pacers του αγώνα, είναι κάτι που ακόμη δεν το έχω σκεφτεί αφού είναι κάτι τόσο άγνωστο σε εμάς. Ευχαριστώ πολύ για άλλη μια φορά για το ενδιαφέρον και για τη δουλειά που κάνετε στο Advendure.

[Παντελής Καμπαξής]: Στόχος και των τριών είναι ο τερματισμός! Αν καταφέρουμε και τερματίσουμε κάτω από τις 24 ώρες και πάρουμε την ασημένια πόρπη του αγώνα έχει καλώς, αλλά γενικά δεν μου αρέσει να εγκαταλείπω τον αγώνα και ελπίζω για όλους μας να εξελιχθεί καλά. Στον αγώνα θα έχω συνοδό μετά τα μισά της διαδρομής, είναι σημαντικό να έχεις κάποιον να αλλάξεις μια κουβέντα και να σου δίνει κουράγιο για την εκπλήρωση του στόχου σου. Σας ευχαριστώ για την φιλοξενία είστε πάντα μέσα στο ορεινό τρέξιμο και όχι μόνο και κρατάτε τον κόσμο ενήμερο.

[Αργύρης Παπαθανασόπουλος]: Θεωρώ πλεονέκτημα το γεγονός ότι το δεύτερο ήμιση του αγώνα σε βρίσκει σε γνώριμα μονοπάτια και κορυφές, ιδιαίτερα τη νύχτα που η αυτοσυγκέντρωση μειώνεται και η κούραση μεγεθύνεται. Το 2011, όταν τρέξαμε με τον Παντελή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υπεραποστάσεων στην Ιρλανδία, η διαδρομή ήταν ανάλογης ιδιαιτερότητας (out-and-back), και θυμάμαι πως με βοήθησε ιδιαίτερα στον ψυχολογικό τομέα, αφού στο δεύτερο ήμισυ του αγώνα εξαφανιζόταν το “άγνωστο” στοιχείο και ήμουνα προετοιμασμένος για τις “κακοτοπιές”. Επιπλέον είναι ωραίο να συναντάς δρομείς που κινούνται αντίθετα και ουσιαστικά μπορείς να συνειδητοποιήσεις τις διαφορές με τους αντιπάλους σου!

Το μικρό ποσοστό αυτών που τερματίζουν θεωρώ ότι έχει να κάνει περισσότερο με το γεγονός ότι είναι από τους ελάχιστους αγώνες 100 μιλίων που σου δίνεται η δυνατότητα να τρέξεις χωρίς κριτήρια! Οπότε και η συνολική ποιότητα των δρομέων είναι πολύ χαμηλότερη και λιγότερο ικανή ν’ ανταποκριθεί στις αντικειμενικά μεγάλες προκλήσεις του υψομέτρου. Φίλοι μου που έχουν τρέξει τον αγώνα συμφωνούν πως η δυσκολία ξεκινάει μετά το Hope Pass, αφού όλες οι δυνάμεις έχουν καταναλωθεί στην διπλή ανάβαση του, και οι επόμενες αναβάσεις σε βρίσκουν «στεγνό» από ενεργειακά αποθέματα.

Η εμπειρία μου να τρέξω για πρώτη φορά με pacer στο Western States, ήταν συγκλονιστική. Ότι πρόβλημα και να προέκυψε, είχα τον Dave να με βοηθήσει. Πρόβλημα με τον φακό; Έτοιμος ο Dave να μου προσφέρει τον δεύτερο φακό που έφερε στο σακκίδιό του. Τελείωσαν οι μπαταρίες από το Garmin; Ο Dave δίπλα μου να μου δώσει το δικό του. Στιγμή δεν ασχολήθηκα με την σωστή πορεία στο βουνό. Απλώς τον ακολουθούσα τυφλά..κι έτσι ένα μεγάλο μέρος του επιτεύγματος οφειλόταν σ΄αυτόν. Γι’ αυτό λοιπόν και φέτος, ο Dave θα ταξιδέψει από την California, για να με βοηθήσει να φέρω εις πέρας ακόμα μια δοκιμασία σε Αμερικάνικο έδαφος!

Η στρατηγική μου θα είναι ελεγχόμενος ρυθμός μέχρι το πρώτο ήμισυ του αγώνα, ώστε ν’ αποφύγω την εξάντληση και τον κίνδυνο εγκατάλειψης στο δεύτερο ήμισυ.
Θέλω να πιστεύω ότι οι Ultra αγώνες του παρελθόντος θα μου δώσουν την εμπειρία και σύνεση να διαχειριστώ ορθολογιστικά τα αποθέματα ενέργειας και να αποφύγω παλαιότερα λάθη.

Ακόμα μια φορά ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Advendure για την ευκαιρία που μας δίνεται να μοιραστούμε ακόμα ένα «ΤΑΞΙΔΙ» με τους υπόλοιπους δρομικούς μας φίλους από την Ελλάδα.

[Advendure]: Σας ευχαριστούμε πολύ και σας ευχόμαστε καλή επιτυχία! Περιμένουμε μετά τον αγώνα τις εντυπώσεις σας!

Σημαντικά στοιχεία

• Απόσταση: 100 μίλια
• Υψομετρική: 2400 D+
• Εκκίνηση: 16 Αυγούστου 2014, 4:00 (τοπική)
• Χρονικό όριο έγκυρου τερματισμού: 30 ώρες
• Χρονικό όριο Χρυσής και Ασημένιας πόρπης: 25 ώρες
• Τύπος διαδρομής: out-and-back
• Ρεκόρ ανδρών: Matt Carpenter - 15:42:59 (2005)
• Ρεκόρ γυναικών: Ann Trason - 18:06:24 (1994)