Ένα μείγμα από αθλητές έμπειρους και με επιτυχίες σε μικρότερες αποστάσεις όπως ο Νίκος Καλοφύρης, Σλάβεκ Ματράς, Κώστας Γιαννόπουλος, Θανάσης Καλογερόπουλος, Βίκυ Καρπούζα, αθλητές που έχουν φάει τα βουνά και τους αγώνες υπεραπόστασης με το κουτάλι όπως ο Γιάννης Μπάγιος, Θανάσης Σκόπας αλλά και αθλητές οι οποίοι θα κάνουν την υπέρβαση δίνοντας τον καλύτερό τους εαυτό για να περάσουν από το «Σκοτάδι στο Φως» και να ακούσουν τις μαγικό ήχων των κουδούνων του Δασικού Χωριού όπως οι Κατερίνα Φεταλίδου, Σοφία Κρανά, Μαρία Ελευθεριάδου, Ασημίνα Ιγγλέζου, Μάριος Γιαννακού, Παναγιώτης Μαστροπέρρος, Κώστας Κουρνούτος, Αλέξανδρος Νικολαϊδης. Τέλος, το αφιέρωμα στους αθλητές θα κλείσει διαβάζοντας τις σκέψεις ενός ανθρώπου συνώνυμου με τους αγώνες της Ροδόπης και ήταν ο πρώτος που ολοκλήρωσε τον Μάρτιο του 2010 την διαδρομή που έμελλε να αποτελέσει και τον πρώτο αγώνα βουνού 100 μιλίων στην χώρα μας, του Λάζαρου Ρήγου, ο οποίος θα αφήσει την τσάπα και τα ταμπελάκια σηματοδότησης και θα τρέξει για πρώτη φορά φέτος επίσημα τον φετινό ROUT!

Ξεκινάμε δίνοντας τον λόγο πρώτα στις κυρίες οποίες φέτος έχουν την τιμητική τους! Για πρώτη φορά στον αγώνα θα τρέξουν ούτε λίγο ούτε πολύ δώδεκα γυναίκες δρομείς εκπροσωπώντας επάξια το γυναικείο –και όχι ασθενές- φύλο: Μαρία Ελευθεριάδου, Ασημίνα Ιγγλέζου, Βίκυ Καρπούζα, Σοφία Κρανά και Κατερίνα Φεταλίδου. Η συνέχεια ανήκει στους άντρες και με αλφαβητική σειρά στους Μάριο Γιαννακού, Κώστα Γιαννόπουλο και Νίκο Καλοφύρη ενώ στο 2ο μέρος του αφιερώματος, την σκυτάλη παίρνουν οι Θανάσης Καλογερόπουλος, Κώστας Κουρνούτος, Σλάβομιρ Ματρας, Παναγιώτης Μαστροπέρρος, Γιάννης Μπάγιος, Αλέξανδρος Νικολαϊδης, Θανάσης Σκόπας και τέλος ο Λάζαρος Ρήγος.

Μαρία Ελευθεριάδου

Όταν σου ζητάνε να πεις τις σκέψεις σου για την πρώτη συμμετοχή σου σε εναν αγώνα 100 μιλίων είναι σαν να σε βάζουν σε έναν καθρέφτη να περιγράψεις αυτό που βλέπεις μέσα από μία διαδικασία ενδοσκόπησης.

Ως εσωστρεφής άνθρωπος, δυσκολεύομαι.. Πρέπει λοιπόν να ξεκινήσω το άρθρο παραθέτοντας τα δεδομένα με έναν διαφορετικό τρόπο.. Ξεκινώντας από τα απλά.. Ρωτάς, απαντάω.

Ασχολείσαι καιρό με το τρέξιμο?
Ξεκίνησα τον Απρίλιο του 2013 λίγο πριν τον αγώνα του Alpamayo, και μην έχοντας καμία προηγούμενη επαφή με οτιδήποτε αερόβιο. Μέχρι σήμερα, και ως πρώην καπνίστρια, η σχέση μου με αυτήν την έννοια είναι έρωτας σε εμπόλεμη ζώνη..

Πως πήρες λοιπόν την απόφαση να εμπλακείς στον πόλεμο?
Αιτία ήταν κάποιες πεζοπορικές βόλτες στην Πάρνηθα με φίλους κ σκύλους! Κάποιοι φίλοι, Σταυρούλα Βεντούρη, απολάμβαναν την βόλτα με το φυσιολογικό ρυθμό χαλαρών ανθρώπων φωτογραφίζοντας τα μοναδικά στιγμιότυπα της φύσης. Οι σκύλοι τρέχανε, και κάποιοι άλλοι, Ελενα Αμπιλέκα, σπινάραμε στις κατηφόρες κυνηγώντας τους.. Μοιραία ήρθε το διαζύγιο κ όλοι αναζητήσανε μια καλύτερη τύχη.. Και την βρήκανε!

Ήταν θέμα τύχης λοιπόν?
Μάλιστα.. ήταν θέμα τύχης. Βλέπαμε ανθρώπους να ανεβοκατεβαίνουν στο Μπάφι με ένα μπλουζάκι κι ένα κολάν ενώ εμείς ήμασταν φασκιωμένοι με μπουφάν κ σκούφους κ αναρωτιόμασταν πόσο καλή φυσική κατάσταση κ αντοχή είχαν για να το κάνουν αυτό.. Στην αναζήτηση λοιπόν της δικής μου καλύτερης τύχης, έπεσα πάνω στον Αποστόλη Μόσχο. Νομίζω ήταν καθοριστικό. Η αρχή έγινε.

Αρχή κ τέλος?
Υπάρχει μια αρχή. Πολύ συγκεκριμένη για μένα. Μετά ακολούθησε δουλειά.. Δύσκολη, σκληρή, κοπιαστική. Δεν θυμάμαι τα ενδιάμεσα με λεπτομέρειες. Μόνο τίτλους. Κομμάτια, τεμπάκια, ανοίγματα, διατάσεις, long, κ ότι άλλο. Στόχος ο ένας μετά τον άλλον.. Μικρά κ μεγάλα βήματα, επιτυχίες κ αποτυχίες. Όμως κάναμε ένα βήμα την κάθε φορά. Κ ήταν το βήμα αυτό, που οδηγούσε κ οδηγεί στο επόμενο. Τέλος? το τέλος θα σήμαινε ότι δεν κάνουμε άλλα βήματα. Άρα δεν υπάρχει τέλος.

Και τώρα?
Τώρα πάμε για τα 100μίλια.. Έχω εξτριμ προπονητή κ εξτριμ δρομικό σύντροφο. Αχτύπητος συνδυασμός για κάθε "παλαβομάρα". Και φυσικά έχω φίλους που με ενθαρρύνουν! Φίλους πρότυπα, φίλους έμπνευση, φίλους καλούς!

Τι σκέφτεσαι?
Δεν σκέφτομαι. Είπαμε πάμε κ θα πάμε. Δεν θέλει σκέψη, δουλειά κ οργάνωση μόνο. Αυτό που θέλω να πω είναι πως, δεν υπάρχει κάτι παραπάνω το οποίο με υποκινεί βαθιά μέσα μου να κάνω την υπέρβαση ή να μετρήσω να όρια μου.. Ίσως είναι το λεγόμενο "κάψιμο", ίσως οι νεράιδες που περιμένω να δω. Ίσως είναι απλά η απομάκρυνση από την καθημερινότητα, ή ο διαλογισμός κ η αυτοσυγκέντρωση. Στην πραγματικότητα δεν το έχω ψάξει. Μου αρέσει αυτό που κάνω, εκτονώνω την ενέργειά μου, είναι ένα παιχνίδι με κανόνες που κάθε φορά πρέπει να βελτιώνεις για να αλλάξεις πίστα.

Τι φοβάσαι?
Δεν φοβάμαι. Θα μπορούσα να φοβάμαι ότι δεν θα τα καταφέρω, κατάσταση πιθανή για τον καθένα, αλλά αυτό είναι ενδεχόμενο σε κάθε αγώνα. Επιπλέον πρέπει να ομολογήσω ότι η αποτυχία είναι το μεγαλύτερο κίνητρο για βελτίωση! Επί των πρακτικών θεμάτων, είμαι τυχερή που σ αυτόν τον τόσο σπουδαίο αγώνα θα έχω κοντά μου για υποστήριξη τον προπονητή μου. Κι όσο αυτός θα λέει "εκεί μέσα θα είσαι εσύ μόνη σου", εγώ θα του απαντώ ότι "εκεί έξω θα είσαι εσύ που θα με περιμένεις".

Τι σε ανησυχεί?
Ο καιρός. Δεν θέλω να βρέχει. Είμαι κρυουλιάρα κ επιπλέον δεν φοράω αδιάβροχη μάσκαρα.. Η βροχή κ το κρύο είναι παράγοντας δυσχέρειας κ μπορεί να γίνει αιτία διακοπής του αγώνα. Επίσης πάντα σε όλους τους αγώνες αυτό που με απασχολεί πολύ είναι το θέμα της διατροφής. Ενώ σχεδιάζω πάντα τι θα φάω, πότε κ πόσο, μέσα στον αγώνα η κούραση δεν είναι καλός αρωγός κ είναι λεπτές οι γραμμές που μπορεί να χάσεις το παιχνίδι λόγω έλλειψης ενέργειας.

Αγωνίες?
Ναι. Αυτό που αναρωτιούνται όλοι.. Πως θα είναι το ταξίδι.. Ακούμε μαγικές ιστορίες γεμάτες από τα συναισθήματα αυτών που το βιώσανε, κ ανυπομονούμε να μάθουμε πως θα είναι για μας.. Σίγουρα θα είναι μακρύ. Υπολογίζω από 8 έως 38 ώρες καλώς εχόντων.

Όνειρα κ στόχους?
Δεν τα είπαμε? το ένα βήμα φέρνει το άλλο αν κ μερικές φορές πρέπει να γυρίζουμε πίσω να διορθώσουμε αυτό που θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει καλύτερα..

Καλό ταξίδι σε όλους

Ασημίνα Ιγγλέζου

Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό διότι σε μερικούς μόνο μήνες εχω απολαύσει δυο απο τους πιο δυνατούς αγώνες στην χώρα μας τον Olympus Marathon και το TERA 80Κ στο Ζαγόρι. Δεν ξεχνώ και τον Μαραθώνιο Αθήνας άπλα τώρα θα επικεντρωθώ να μιλήσω για το βουνό. Δεν έχω περισσότερο απο ένα χρόνο που ασχολούμαι με το ορεινό τρέξιμο και όχι περισσότερο απο δύο χρόνια γενικά με αγώνες. Ασχολούμουν πάντα με το να γυμνάζομαι και να διατηρώ μια καλή φυσική κατάσταση, άλλωστε έχω κάνει κάποιες σπουδές όσο αφορά άλλο είδος εκγύμνασης όπως yoga , pilates και αυτό όχι για επαγγελματικό σκοπό αλλά διότι ήθελα η ίδια να μάθω σωστά κάποιες γνώσεις, άλλωστε είμαι ερασιτέχνης που σημαίνει εραστής αυτού που κάνω, ίσως για αυτό έχω τόσο πάθος.

Από όλα τα αθλήματα που έχω γνωρίσει, το τρέξιμο μου ταίριαξε πιο πολύ. Η πρώτη μου επαφή ήταν στην διοργάνωση nightrun 10χλμ στην πόλη μου τη Λαμία. Από τότε λάτρεψα τον τρόπο που χτύπησε η καρδία μου , έτσι κάθε φόρα αναζητούσα να νιώσω την ίδια ένταση όλο και περισσότερο. Εργάζομαι πρωί απόγευμα, είμαι μητέρα δυο κοριτσιών και υπεύθυνη για πολλές άλλες δραστηριότητες κατά καιρούς. Γι’ αυτό τον λόγο οι προπονήσεις μου δεν είναι κάτι σπουδαίο σε σχέση με την απαίτηση που έχουν τέτοιου είδους αγώνες .Αυτό που προσπαθώ είναι να έχω μια καθημερινή επαφή 7 χλμ περπάτημα ή τρέξιμο 40’ TRX ή άλλου είδους μυική ενδυνάμωση(βάρη, λάστιχα). Προσπαθώ να βελτιώνομαι μέσα απο αγώνες ,για τον λόγο αυτό συμμετέχω σε όσους περισσότερους αγώνες κάθε αγώνας με φτιάχνει για τον επόμενο.

Τώρα μπροστά μου έχω τον μαγικό αγώνα τον ROUT των 100 μιλίων. Η απόφαση αυτή πάρθηκε τον τελευταίο μήνα. Γοητεύτηκα από το μέρος και από όλα όσα άκουγα απο αθλητές που το έχουν τρέξει. Ίσως βάση λογικής κάποιοι θεωρούν πως οι προπονήσεις μου δεν με έχουν έτοιμη για αυτόν τον αγώνα. Όμως εγώ νιώθω πάντα έτοιμη όταν σταθώ στην γραμμή εκκίνησης. Δεν μπορεί να προβλέψει κανείς που μπορείς να φτάσεις, ούτε εμείς οι ίδιοι αν δεν το προσπαθήσουμε, τα ο να σφίγγουμε το χέρι μας στην αναβολή, ώστε να προετοιμαστούμε για την επόμενη ευκαιρία, μας δίνει ήδη μια χαμένη ευκαιρία. Όταν τα βήματά μου αρχίζουν να διασχίζουν την διαδρομή νιώθω έτοιμη, όσο πιο δύσκολη η διαδρομή τόσο μεγαλύτερο το πάθος μου να απολαύσω κάθε τι που με περιβάλει. Ξέρω πως είμαι στο φυσικό μου στοιχείο και έχω έρθει στην καλύτερη επαφή με τον εαυτό μου. Αυτό μου φτάνει. Δεν με αγχώνουν τα χιλιόμετρα, υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν περισσότερα για να επιβιώσουν μάλιστα χωρίς τον δικό μας εξοπλισμό.

Σε αρκετούς μικρούς αγώνες 10χλμ κ 25χλμ έχω καταφέρει κάποια θέση 1η ,3η. Αν με ρωτούσες τι έχει για εμένα σημασία ποιούς αγώνες έχω βιώσει κ βελτιωθεί σαν άνθρωπος ανεπιφύλακτα θα σου απαντούσα τους μεγάλους χωρίς έπαθλο γιατί εκεί το έπαθλο είναι και μόνο που στέκεσαι στην γραμμή εκκίνησης.

Λίγες ημέρες πριν το ROUT ανυπομονώ να βρεθώ ανάμεσα σε σημαντικούς αθλητές. Διψάω να δοκιμάσω την εμπειρία του ROUT.Η καρδία μου είναι έτοιμη για τον τερματισμό μου…. το σώμα δεν έχει άλλη επιλογή από το να ακολουθήσει. Αν το καταφέρω τότε του χρόνου το ROUT θα είναι ένα άλλο ROUT με περισσότερες γυναικείες συμμετοχές, έτσι θέλω να πιστεύω ,έτσι πρέπει να είναι διότι όπως και να το κάνουμε οι γυναίκες είμαστε πλασμένες να αντέχουμε πιο πολύ!

Βίκυ Καρπούζα

Να λοιπόν που έφτασε η ώρα της μεγάλης πρόκλησης! Μια σκέψη, ένα όνειρο παράτολμο πραγματοποιείται σε λίγες μέρες. Και το περίεργο είναι πως όσο μεγαλώνω αντί να μικραίνω τις αγωνιστικές αποστάσεις, αυτές αυξάνονται με ιλιγγιώδη νούμερα.

Άξια αναφοράς είναι η αντίδραση της μητέρας μου, που πίστευε πως τώρα που μεγάλωσα και δεν κερδίζω σχεδόν πουθενά, σχεδόν καθόλου εύκολα, θα σταματούσα να τρέχω. Όταν της είπα όμως ότι πρωταγωνιστώ στην ηλικιακή μου κατηγορία, απλά έκανε στροφή και έφυγε μουρμουρίζοντας «ο Θεός να βάλει το χέρι του!!!»

Το ROUT ήταν μια επιθυμία μου καιρό τώρα και πήρα μια μικρή γεύση τρέχοντας πέρσι το Rodopi Challenge. Μου άρεσε η μοναξιά των απομακρυσμένων σταθμών, μου άρεσε που μίλαγα μόνη μου, ο υπέρμετρος ενθουσιασμός όταν έβλεπα τους σταθμούς με τους εθελοντές και τον κόσμο. Αυτό θέλω να ξαναζήσω φέτος, αλλά με καλύτερες προϋποθέσεις.

Στο RoC ήταν σε έξαρση ένας θυρεοειδής που δεν γνώριζα ότι είχα (χρόνια υπέβοσκε εν αγνοία μου) κι ενώ ήθελα να τρέξω στο ROUT πέρσι, από τη μια ο υπερθυρεοειδισμός και από την άλλη η αδυναμία μου να λείψω με άδεια από το σχολείο όπου δουλεύω, δεν μου επέτρεψαν να βρεθώ στην περσινή εκκίνηση. Περνώντας λοιπόν από όλα τα στάδια της θεραπείας και ρύθμισης του θυρεοειδή (απορία, θυμός, αγωνία, κατάθλιψη και απογοήτευση), βρήκα στον δρόμο μου έναν επιστήμονα ιατρό, φίλο και δρομέα τον Γιάννη Παπαδόπουλο, που ανέβασε στα ύψη την αισιοδοξία μου και τις προσδοκίες μου ότι θα ξανατρέξω το ίδιο καλά με πριν.

Και να’ μαι έτοιμη να σταθώ στην εκκίνηση για τα 164χλμ. Έτοιμη; Τρόπος του λέγειν! Το μόνο που ξέρω είναι πως για όποιο αποτέλεσμα αγωνιστικό πλέον δεν θα φταίει ο ρυθμισμένος θυρεοειδής μου, αλλά όλα τα άλλα…

Για τον αγώνα τον ίδιο δεν έχω καμία σκέψη, καμία εξωφρενική αγωνιστική προσδοκία, παρά μόνο απλές επιθυμίες. Να απολαύσω τα χρώματα της Ροδόπης που μου έχουν λείψει εδώ και κάποια χρόνια, να συντρέξω με αγαπημένους αθλητές, να περάσω σώα και αβλαβής από την νύχτα στο φως… και αν τα καταφέρω να ξεπεράσω οποιαδήποτε απρόβλεπτη κατάσταση (ο αδύναμος κρίκος είναι το στομάχι μου) να τερματίσω και να ακούσω τις κουδούνες να χτυπάνε και για εμένα!

Εύχομαι καλή επιτυχία σε όλους όσους συμμετέχουν, αθλητές και εθελοντές, και δίνω ραντεβού στο δασικό χωριό του Ερύμανθου σε λίγες μέρες.

Σοφία Κρανά

Μία παρέα από 7 Κερκυραίους θα ξεκινήσουμε για να ζήσουμε την περιπέτεια του Rout. Θα προσπαθήσω να κλείσω αγωνιστικά αυτή τη χρονιά με τον πιο μεγάλο αγώνα της Ελλάδος και ελπίζω επιτυχώς. Ευτυχώς είμαι απόλυτα υγιής και χωρίς τραυματισμούς μετά το TDS, αλλά ψυχολογικά δεν νιώθω ακόμα έτοιμη να αντιμετωπίσω το «θηρίο» του Rout. Υπάρχει φόβος μήπως κάτι δεν πάει καλά, γιατί είναι λίγο το διάστημα από το TDS και είναι υπερβολή. Με δέος, σεβασμό, σύνεση και με πολύ καλή παρέα θα ξεκινήσω αυτό το όμορφο ταξίδι με στόχο να το απολαύσω και ελπίδα τον τερματισμό.

Κατερίνα Φεταλίδου

Η μαγευτική φύση στην ορεινή Ροδόπη! Η δυνατότητα να την χορτάσεις με όλες σου τις αισθήσεις μέρα και νύχτα για 164 ατέλειωτα χιλιόμετρα! Η πάλη με τον εαυτό σου, την κούραση, την βροχή, το κρύο ή την ζέστη, τη λάσπη! Αχ! άραγε τι καιρό θα κάνει; Θα τα καταφέρω τελικά; Συνάντηση με παλιούς καλούς φίλους, γνωριμία με καινούργιους. Ο αγώνας απαιτητικός, χωρίς πολλούς σταθμούς υποστήριξης, σου δίνει όμως τη γλύκα της αυτονομίας, της ελευθερίας. Οι προπονήσεις να δίνουν μια ξεχωριστή νότα στην καθημερινότητα, άλλοτε με καλή παρέα, τις πιο πολλές φορές όμως μοναχικές και μακριά από την ομορφιά των βουνών ( λόγω πολλών υποχρεώσεων) να κάνουν το πείσμα, την υπομονή και την προσμονή του αγώνα να μεγαλώνουν. Λίγο πριν ξεκινήσω για την Ροδόπη. Για έναν αγώνα που τόσο περιμένω! Ενα ταξίδι στ´ όνειρο!!!!

Μάριος Γιαννακού

Η ώρα έφτασε για τον ROUT. Θα τρέξουμε σε αυτο το ευλογημένο μέρος μεσα στα πανέμορφα και απομονωμένα μονοπάτια της Ροδόπης. Πριν έναν χρόνο περίπου άκουγα απο τον φίλο μου τον Πέτρο Γιαγκου για έναν αγωνα που θα έτρεχε ,στον οποίο αγώνα οι αθλητές έτρεχαν 164 χιλιόμετρα για 40 συνεχόμενες ώρες χωρίς ύπνο.’ ’Δεν γίνεται αυτό’’, του είπα καθώς εγώ τότε προετοιμαζόμουν για τον πρώτο αγώνα μου στο βουνό την 1η Νοεμβρίου και η αλήθεια είναι πως τα έβρισκα σκουρα. 11 μηνες μετά ο χρόνος με βρίσκει στην εκκίνηση αυτού του αγώνα (γιορτής ) Η προπόνηση αρκετή καθώς προσπαθούσα να καλύψω χιλιόμετρα που μου έλειπαν από τα πόδια. Το νεαρό της ηλικίας μου ήταν ένα ακόμη πρόβλημα καθώς σε τέτοιους αγώνες η υπομονή και το μυαλό παίζουν κυρίαρχο ρόλο, και σίγουρα οι μικρότερες ηλικίες υστερούν σε αυτά. Η υπομονή για να φτάσω εδώ κτίστηκε από την προηγούμενη προσπάθεια μου πριν 1μιση χρόνο, αυτή της απώλειας 51 κιλών με πολύ κόπο. Οι συμβουλές του φίλου Γιάννη Κουρκουρικη με βοήθησαν, λαμβάνοντας και παράλληλα μηνύματα του τύπου ‘’και μη ξεχνάς όλα είναι στο μυαλό’’. Εκστασιασμένος σχεδόν που είμαι στην εκκίνηση αυτου του θρυλικού και σκληρού αγώνα εύχομαι όλοι οι συναθλούμενοι μου να ακούσουν τις κουδουνες και να λυτρωθούν στην αγκαλιά του Κατσανου στο τέλος. Ένα τέλος που αποτελεί και μια νέα αρχή.

Κώστας Γιαννόπουλος

Πρώτος στόχος για μένα φέτος ήταν μια καλή επίδοση στον αγώνα του TERA κάτι το οποίο επετεύχθη , έπειτα από αυτό τον αγώνα αμέσως στο μυαλό μου μπήκαν οι μεγάλοι αγώνες του Οκτωβρίου στο δάσος της Ροδόπης. Έτσι σε συνεργασία με την εταιρία μελισσοκομικών προϊόντων Bee fit και τον Παντελή Γινόπουλο βάλαμε στόχο τον αγώνα του ROUT. Έτσι ξεκίνησε η προετοιμασία για τον αγώνα αυτό, έχοντας ως αρχικό κομμάτι της προετοιμασίας τις πολλές ώρες κίνησης ημερησίως στις πρώτες εβδομάδες και περνώντας στο δεύτερο στάδιο σε αρκετά χιλιόμετρα τρεξίματος εβδομαδιαίος (εδώ συμβουλεύτηκα το άνθρωπο που κατέχει το ρεκόρ του αγώνα και κορυφαίο στις μεγάλες αποστάσεις, τον Νίκο τον Πετρόπουλο), μέχρι τον μαραθώνιο του Ηρακλή όπου πέρασα στο τελευταίο στάδιο αυτό της αποκατάστασης-αποφόρτισης όλης αυτής της πίεσης τόσο του μυϊκού συστήματος αλλά και της ψυχικής πίεσης των πολλών ωρών και χιλιομέτρων, για ν το πετύχω αυτό έκανα εναλλακτικές δραστηριότητες με καλούς φίλους και παράλληλα με μικρές προπονήσεις τρεξίματος. Πρώτος στόχος για μένα αποτελεί ο τερματισμός στον αγώνα, σίγουρα θέλω να πιέσω τον εαυτό μου να κινηθεί γρήγορα παρότι είμαι άπειρος σε τόσο μεγάλους αγώνες, πιστεύω ότι βρίσκομαι σε καλή κατάσταση, η φιλοσοφία γύρω από τις προπονήσεις όλη την χρονιά είναι τέτοια, που θεωρώ ότι συν της μίνι προετοιμασίας που πραγματοποίησα, θα με βοηθήσει αρκετά. Πέρα από τον Παντελή τον Γινόπουλο που με στηρίζει και στο διατροφικό κομμάτι με μελισσοκομικά προϊόντα (ενδεικτικά: γύρη, βασιλικό πολτό, μέλι, κεραλοιφή), στον αγώνα αυτό έχω την στήριξη στην υπόδηση της εταιρίας TECNICA και του καλού μου φίλου Κυριάκου Ευκαρπίδη που μεριμνά για το υπόλοιπο κομμάτι του εξοπλισμού . Λόγω της απειρίας είμαι αρκετά ενθουσιώδης και περιμένω να βρεθώ στην γραμμή της εκκίνησης, όπως ανέφερα θα κινηθώ γρήγορα από την αρχή (και ας ελπίζουμε να μου βγει σε καλό…). Φοβία για εμένα αποτελεί η νύχτα που θα έρθει, παράλληλα με την κούραση των πολλών ωρών και χιλιομέτρων, ελπίζω να βρω την δύναμη να το ξεπεράσω, έχοντας στο νου μου την γραμμή του τερματισμού καθώς και τη σκέψη των φίλων, που θα με ακολουθεί σε αυτό το ταξίδι.

Νίκος Καλοφύρης

Τρέχω για πρώτη φορά στον ROUT όμως τα μέρη της Ροδόπης μου είναι αρκετά οικεία καθώς τα έχω επισκεφτεί στο παρελθόν με τη χιονοδρομία για προετοιμασία, αργότερα για τουρισμό και πιο πρόσφατα με τις συμμετοχές μου στους αγώνες του Παρανεστίου.

Η φυσική μου κατάσταση είναι αρκετά καλή και νιώθω έτοιμος για τον αγώνα. Ο ανταγωνισμός είναι καθαρά θέμα αναμέτρησης του αθλητή με την απόσταση και τον χρόνο και δεν πρέπει να παρασύρετε από τον ρυθμό που είναι έξω από τα πλάνα του. Ο προσωπικός μου στόχος είναι ο τερματισμός καθώς έχω δοκιμάσει δύο φορές αγώνα 100 μιλίων, μία στη Γαλλία στο UTMB όπου εγκατέλειψα με στομαχικά προβλήματα και μία πέρσι στο VFT όπου μας σταμάτησε ο καιρός.

Επίσης στον αγώνα θα δοκιμάσω και κάποια καινούρια υλικά της The North Face (παπούτσια, ρούχα) που πιστεύω θα κάνουν την αγωνιστική μου προσπάθεια πιο εύκολη. Εύχομαι καλή δύναμη στους αθλητές αλλά και στη διοργάνωση. Καλή αντάμωση στη Ροδόπη!

Αφιέρωμα ROUT 2015

- Rodopi AdvEnduRun 2015, η Aρχή μίας άλλης Eποχής

- ROUT 2015 - Ο λόγος στους αθλητές: Μέρος 2ο

- Χρήστος Κατσάνος: Όλα γίνονται όταν το έχεις μέσα σου