Big Backyard Ultra, ένας Αγώνας Χωρίς Τέλος ... για Highlanders!

Τυπική σκηνή του Big Backyard Ultra. Δρομέας προσπαθεί να κοιμηθεί για 5-6 λεπτά πριν ... Τυπική σκηνή του Big Backyard Ultra. Δρομέας προσπαθεί να κοιμηθεί για 5-6 λεπτά πριν ... © Will Thomas

Πλέον, μετά από δεκαετίες εξέλιξης των αγώνων υπεραπόστασης, υπάρχουν αγώνες για όλα τα γούστα και τις ικανότητες. Αγώνες γρήγοροι, αγώνες μεγάλοι, κάθετα χιλιόμετρα, μεγάλες υψομετρικές, σε κόψεις, σε ανεμοδαρμένες βουνοκορφές, σε παγετώνες, σε «Κοιλάδες του Θανάτου», σε ερήμους, στην Ανταρκτική. Πολλά επίσης και τα διαφορετικά «φορμάτ». Αγώνες πολυήμεροι συνεχόμενοι, αγώνες σε πολλαπλά ετάπ και διαδρομές, ομαδικοί, ατομικοί, σκυταλοδρομίες και ότι άλλο φανταστεί ο νους. Ο νους όμως μερικών διοργανωτών είναι λίγο … διαφορετικός από των υπόλοιπων! Όταν μιλάμε για τον έναν και μοναδικό Lazarus “Laz” Lake, κατά κόσμον Gary Gantrell, ιθύνων νου, εμπνευστή και διοργανωτή του Barkley Marathon, τότε να μην περιμένετε τίποτα λιγότερο από … ατελείωτη ταλαιπωρία «δίχως νόημα»! Το “Meaningless suffering” παίρνει άλλες διαστάσεις όταν μιλάμε για τον αγώνα που ο απίστευτος Gary διοργανώνει κυριολεκτικά στην αυλή του, τον Big Backyard Ultra! Αν λοιπόν σας κεντρίσαμε την προσοχή, συνεχίστε παρακάτω με δική σας ευθύνη!

Στο "Long Walk" (Μακριά Πορεία) του Stephen King, 100 νέοι, διαγωνιζόμενοι σε έναν φρικιαστικό αγώνα, το κορυφαίο "αθλητικό" γεγονός που διοργανώνει μια απάνθρωπη κυβέρνηση σε ένα δυστοπικό μέλλον, πρέπει να διατηρήσουν τον ρυθμό των 6,5χλμ/ώρα για όσο περισσότερο αντέξουν. Αν πέσουν κάτω από αυτόν τον ρυθμό παίρνουν μία προειδοποίηση, μία "κίτρινη κάρτα". Στις "3 κίτρινες", έρχεται η αποβολή από τον αγώνα. Η αποβολή αυτή όμως σημαίνει και θάνατο! Μόνο ένας μπορεί να μείνει μέχρι το τέλος, ζωντανός και σαν έπαθλο θα μπορεί να ζητήσει ότι θέλει για όλη την υπόλοιπη ζωή του... Δεν εξηγείται αλλιώς. ο Gary Gantrell διαβάζει Stephen King...

Ο Big Backyard Ultra είναι ένας αγώνας χωρίς απόσταση ή χρονική διάρκεια. Απλώς ένας κύκλος 6,5 περίπου χιλιομέτρων (4,167 μιλίων) τον οποίον οι συμμετέχοντες πρέπει να έχουν ολοκληρώσει σε μία ώρα. Με το τέλος της ώρας, όσοι έχουν καταφέρει να φτάσουν ξανά εκεί, παίρνουν εκκίνηση για τον επόμενο κύκλο! Αυτό επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά μέχρι να μείνει μόνο ένας που θα μπορέσει να ολοκληρώσει έναν ολόκληρο κύκλο σε μία ώρα. Ένα σαδιστικό, «Σισυφικό» μαρτύριο, στην ουσία ένας αγώνας για … «Highlanders» αφού στην πραγματικότητα όπως και στην επική ταινία με πρωταγωνιστή τον Cristopher Lambert … «There can be only one»! Δαιμονικό?

Όσοι έχουν φτάσει νωρίτερα από την μία ώρα, έχουν κάποια λεπτά ξεκούρασης. Τρία λεπτά πριν την εκκίνηση του επόμενου loop, τρία σφυρίγματα από τον αρτίστα των βασανιστηρίων Laz. Στα δύο λεπτά, δύο σφυρίγματα. Στο ένα, το τελευταίο σφύριγμα. Όσοι έχουν προλάβει και μπορούν και θέλουν στέκονται στην γραμμή της εκκίνησης. Ξανά! Οι υπόλοιποι DNF. Για την ακρίβεια, όλοι DNF πλην ενός!

Αγώνας που στέφει νικητή μόνο έναν Highlander τερματίσαντα υπήρχε και τον είχαμε παρουσιάσει πολύ παλαιότερα, στην Χιχόν της Ισπανίας, όπου σε έναν κύκλο 1,8 χλμ όποιος έριχνε γύρο σε κάποιον άλλον, τον έβγαζε εκτός αγώνα! Αυτό συνεχιζόταν μέχρι κάποιος να «ρίξει» γύρο και στον τελευταίο εναπομείναντα στον αγώνα!  Δυστυχώς ο αγώνας δεν συνεχίζεται στις ημέρες μας, παρόλα αυτά ο Gary Gantrell συνέλαβε ως ιδέα κάτι πολύ πιο σαδιστικό!

Το loop των 4,167 μιλίων βρίσκεται στην κυριολεξία στην αυλή του Gary, σε μια αγροτική έκταση δικής του ιδιοκτησίας, στο Tennessee. O αγώνας ξεκίνησε το 2012 ως αφιέρωση στο pit bull που βρήκε ο Gary, πεινασμένο και πληγωμένο από όπλο στην αυλή του, το οποίο και ονόμασε Big. Εξ΄ου λοιπόν και το όνομα του αγώνα, “Big Backyard Ultra”.

 

Από την διαδρομή στο δάσος γύρω από το σπίτι του Gary Gantrell | Photo (c) Kevin D.

H διαδρομή είναι σχετικά επίπεδη αλλά με αρκετές εναλλαγές πορείας, αρκετά «φιδίσια». Από την προηγούμενη λέξη θα μπορούσαν να λείπουν τα εισαγωγικά μιας από την διαδρομή δεν λείπουν τα φίδια! Για αυτόν τον λόγο, όταν νυχτώνει, αλλάζει η διαδρομή και οι δρομείς κάνουν ένα πέρα-δώθε ίδιας απόστασης στην άσφαλτο έξω από το σπίτι του Gary.

Στην αρχή κάθε επόμενου γύρου, τα σαδιστικά αστεία του Laz ηχούν στα αυτιά των κολασμένων που συνεχίζουν σαν βασανιστήριο: «Τζάμπα τρέχατε γρήγορα, πάλι τελευταίοι είστε!», «Έλα, πας για την πρώτη θέση, δυνατά!», «Μπράβο, ανέβηκες μερικές θέσεις!». Όσο όμως το βασανιστήριο συνεχίζεται, τόσο όσοι τρέχουν συνειδητοποιούν ότι δεν είναι αστείο! Όλοι είναι στην πρώτη θέση μέχρι να εγκαταλείψουν! Όσο γρήγορα και να τρέχουν είναι στην τελευταία θέση. Σουρεαλισμός! Είτε τελειώσεις σε 45’ είτε σε 55’ είναι το ίδιο και το αυτό! Ο χρόνος χάνει το νόημά του, όλα επαναλαμβάνονται με την ίδια συστηματική και εκνευριστική ακρίβεια!

Ένα loop τελειώνει, ένα άλλο ξεκινά... | Photo (c): Kevin D. Liles

Σε αντιδιαστολή με τον νικητή της "Μακριάς Πορείας" του Στίβεν Κινγκ όπου ο νικητής ζητάει ότι θέλει για την υπόλοιπη ζωή του, εδώ ο νικητής παίρνει συμμετοχή για κάτι ακόμη "χειρότερο". Το έπαθλο του νικητή, του μόνου τερματίσαντα ή αυτού που πήρε τις περισσότερες εκκινήσεις από τους άλλους (πάρτε το όπως θέλετε, ένας είναι αυτός) είναι από μόνο του μεγάλο θέλγητρο: απευθείας πρόκριση για συμμετοχή στον επόμενο Barkley Marathon. Πόσο πιο μαζοχιστικό από αυτό??? Από την άλλη, τουλάχιστον στον Big Backyard Ultra, σε αντίθεση με τον Barkley, υπάρχει τουλάχιστον ένας νικητής … ή μήπως όχι?

Το 2014 ο αγώνας διήρκησε για 49 ώρες. Η «νικητήρια» απόσταση ήταν 204,2 μίλια. Το «νικητήρια» μιλώντας για εκείνη την περίπτωση δεν είναι και πολύ ακριβές. Ο Johan Steene από την Σουηδία και ο Jeremy Ebel από το Colorado ξεκίνησαν στις  18 Οκτώβρη το Σάββατο το πρωί μαζί με άλλους 40 δρομείς. Το Σάββατο έγινε Κυριακή. Η Κυριακή έγινε Δευτέρα. Οι δυό τους είχαν μείνει για πολλές ώρες μόνοι και κοντραρίζονταν σώμα με σώμα, ώρα με την ώρα. Ο Steene όμως είχε και ένα αεροπλάνο να προλάβει! Έτσι λοιπόν δεν είχε άλλη επιλογή από το να σταματήσει τον αγώνα. Ο Ebel σε μια κίνηση συντροφικότητας σταμάτησε και αυτός μαζί του. Έτσι και οι δύο τους έτρεξαν 204,183 μίλια, αναμφίβολα μία απίστευτη επίδοση. Αυτό όμως που είναι ακόμη πιο απίστευτο έχει να κάνει με τον κανόνα του «Last Man Standing», του Highlander, του ενός και μοναδικού που έχει θεσπίσει ο Gary Gantrell. Βάσει λοιπόν αυτού του κανόνα … δεν νίκησε κανείς! Έχασαν και οι δύο! Ο Gary διηγιόταν αυτή την ιστορία με μεγάλη περηφάνια! Ο μύθος του Barkley συνεχιζόταν! Μύθο που oι Steene και Ebel ήθελαν να ζήσουν έτσι κι αλλιώς συμμετέχοντας τα επόμενα χρόνια (τρεις φορές ο Steene, μία ο Ebel) στον αγώνα που "τρώει τα παιδιά του", κατά κόσμον Barkley Marathon.

Εκτός από τις γνωστές μαζοχιστικές ψυχές που περιφέρονται ασκόπως σε αυτού του είδους τους αγώνες, ο Big Backyard Ultra φέτος τράβηξε το ενδιαφέρον ουκ ολίγων δρομέων πρώτης γραμμής. Ανάμεσά τους, η Courtney Dauwalter, νικήτρια του φετινού Western States, η γνωστή μας πια Cassie Scalon η οποία μας τίμησε τρέχοντας στον φετινό Olympus Marathon, o Greg Salvesen (κάτοχος του ρεκόρ του Infinitus 888K), o Joe Fejes (κάτοχος του ρεκόρ 6ημέρου των ΗΠΑ), ο David Johnston, 4 φορές νικητής του Iditarod Trail Invitational 350, αγώνας 350 μιλίων στην Αλάσκα, ο Guillaume Calmettes, περσινός νικητής με 245,835 μίλια και ο Johan Steene, ο Σουηδός που έπρεπε να πάρει το αεροπλάνο το 2014, φέτος ήξερε και είχε κλείσει επιστροφή λίγες μέρες αργότερα. Παρότι ο ίδιος είχε προνοήσει, η συμμετοχή του ήταν περιπετειώδης. Η πτήση από Σουηδία έπρεπε να γυρίσει πίσω γιατί το αεροπλάνο εμφάνισε μηχανικό πρόβλημα. Παίρνοντας την αμέσως επόμενη πτήση για Ουάσινγκτον έχασε την ανταπόκριση για Τενεσή. Έτσι έφτασε εξουθενωμένος στις 11 το βράδυ πριν τον αγώνα ψάχνοντας εναγωνιωδώς για προμήθειες για τον αγώνα. Σημαντική λεπτομέρεια που ξεχάσαμε να αναφέρουμε: ο αγώνας δεν παρέχει απολύτως ΤΙΠΟΤΑ! Οι δρομείς βασίζονται στις δικές τους προμήθειες. Καθοδόν προς την εκκίνηση του αγώνα μέσα στη νύχτα, η τροχαία που έκανε περίπολο τον σταμάτησε στον δρόμο γιατί μέσα στην βιασύνη του δεν είχε ανοίξει τα φώτα. Προσπαθώντας να τους εξηγήσει που πάει, τους είπε ότι πάει “σε έναν αγώνα που κάνει ο τύπος που κάνει και το Barkley”. Τότε οι αστυνόμοι με πραγματική συμπόνοια του έσφιξαν το χέρι και τον άφησαν να συνεχίσει τον δρόμο του…

 

Κάπου, στα πρώτα loops του αγώνα, οι δρομείς είναι πολλοί και ακόμα με το χαμόγελο στα χείλη ... | Photo (c): John Price

Φέτος ο αγώνας είχε μια σημαντική προσθήκη. Τις “Jeerleaders”! Τρεις κοπέλες οι οποίες 30” πριν από την έναρξη κάθε loop χόρευαν και τραγουδούσαν: «Q-U-I-T, if you just quit then you’ll be free»!

 

 

Με τέτοια σύνθεση για πρώτη φορά φέτος, το στοίχημα ήταν το αν ξεπερνούσαν οι δρομείς το φράγμα των 300 μιλίων. Στις 12 ώρες, 53 από τους 70 δρομείς συνέχισαν, αριθμός ρεκόρ. Στα 100 μίλια, 30 ήταν οι ψυχές που συνέχιζαν. Τραυματισμοί, έλλειψη ύπνου και απελπισία οδήγησαν τους περισσότερους στην έξοδο. Πέντε ήταν αυτοί που συνέχισαν μετά τα 200 μίλια. Οι Calmettes, Dauwalter, Steene παρότι από την αρχή του αγώνα κουτούλαγε από την αϋπνία, Gavin Woody  και Salvesen. Μετά από 56 loops (233.335 μίλια), ο Steene συνέχισε να εκπλήσσει. Μαζί του οι Dauwalter και Woody. Βρισκόμασταν ήδη στην 3η ημέρα, το σκοτάδι ξεκινούσε και θα ξεκινούσαν το αδιανόητο πέρα δώθε στην άσφαλτο μέχρι το επόμενο ξημέρωμα.

O Woody πίσω από την Dauwalter | Photo (c): John Price

Στον 65ο γύρο, ο Woody δεν μπορούσε να περπατήσει, οι τετρακέφαλοί του ήταν διαλυμένοι. Έτσι, Dauwalter και Steene έμειναν μόνοι τους μέσα στη νύχτα για την τελική μάχη. Στην αρχή του του 66ου loop, η Dauwalter λέει στον Steene “Ξέρεις ότι μπορείς να τελειώσεις αυτό το μαρτύριο όποτε θες», για να λάβει την απάντηση από τον αποφασισμένο Steene “Ναι, αλλά δεν ξέρω πως!». Ο Steene είχε μάτια που γυάλιζαν. Ήταν αποφασισμένος μετά την περιπέτεια που είχε το 2014, φέτος να πάρει το αίμα του πίσω. Στα επόμενα 2 loops η Dauwalter ήταν φανερό ότι υπέφερε. Ο Steene πλέον μπορούσε να την κοιτάξει στα μάτια και να έχουν το ίδιο pace μετά από τόσες ώρες, μέρες. Στο 67 loop η Dauwalter κάνει τον πιο αργό χρόνο της, 53:26. Οι δυό τους έτρεχαν ασταμάτητα από το Σάββατο το πρωί και ήταν Τρίτη ξημερώματα. Στην αρχή του 68ου loop εμφανίζεται στην αψίδα ο Steene αφού είχε καταφέρει να κοιμηθεί για 5-6 λεπτά στην σκηνή του. Μια διαδικασία που επαναλαμβανόταν εδώ και μέρες. Δευτερόλεπτα πριν την εκκίνηση εμφανίζεται και η Dauwalter. Όχι όμως για να ξεκινήσει, αλλά για να τον αγκαλιάσει και να τον συγχαρεί. Ο Johan Steene έπρεπε να κάνει άλλο ένα loop τελείως μόνος για να στεφθεί νικητής. Κάτι που έκανε συμπληρώνοντας 283,335 μίλια (456 χιλιόμετρα) μίλια σε 68:48:36! Ένας απίστευτος Highlander!

 

Johan Steene, ο φετινός Highlander του Big Backyard Ultra! | Photo (c): Jerry Palmer

Όσο υπάρχουν αγώνες σαν τον Barkley, τον Big Backyard Ultra, διοργανωτές σαν τον Gary Gantrell αλλά πολύ περισσότερο, άνθρωποι οι οποίοι τους ακολουθούν και τους πιστεύουν, τότε το αληθινό πνεύμα και η ψυχή των υπεραποστάσεων δεν θα πεθάνει ποτέ …

 

Πηγή: Trail Runner Magazine

Τάκης Τσογκαράκης

Η αγάπη του για το βουνό ξεκινάει πολλά χρόνια πίσω με τις πρώτες αναβάσεις στην αγαπημένη του Πάρνηθα και μετέπειτα με την σχολή Ορειβασίας του ΕΟΣ Αχαρνών. Το 2007 έτρεξε τον πρώτο του αγώνα ορεινού τρεξίματος και από τότε ονειρεύεται "όλο και ψηλότερα, όλο και μακρύτερα". Ελπίζει να το κάνει για πολλά χρόνια ακόμα...

www.advendure.com

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ