Πριν αναφερθώ στο αγωνιστικό μέρος, θα ήθελα ν’ αναφερθώ σε δύο γεγονόντα που δίνουν το στίγμα μιας δρομικής κοινότητας, πολύ διαφορετικής από τα όσα έχουμε βιώσει σε ανάλογους αγώνες στην Γηραιά Ήπειρο.

Δρομείς, εθελοντές, θεατές, και πληρώματα υποστήριξης αποτέλεσαν ένα μικρόκοσμο οπού το ‘’εγώ’’ είναι άγνωστη έννοια, και ο καθένας με τον δικό του τρόπο συμβάλλει στη δημιουργία μιας μοναδικής ατμόσφαιρας αλληλλεγύης – υποστήριξης. Κατά την επιστροφή μας, μετά τα πρώτα 80 χλμ, κι ενώ ανεβαίναμε για δεύτερη φορά το Hope Pass, συναντήσαμε τους εκατοντάδες αργότερους δρομείς που έρχονταν από την αντίθετη κατεύθυνση. Το μονοπάτι ήταν στενό και δεν επέτρεπε την ταυτόχρονη διέλευση και από τις δύο κατευθύνσεις. Η διοργάνωση δεν είχε ορίσει κανένα κανονισμό σχετικά με το ποιος έχει την προτεραιότητα. Έκπληκτος διαπίστωσα ότι και κατά την ανάβαση αλλά και κατάβαση, σε συνολικό μήκος μονοπατιού 10 χλμ, ΟΛΟΙ οι δρομείς που συνάντησα θα σταματούσαν δίνοντας την προτεραιότητα στους γρηγορότερους δρομείς! Και όχι μόνο! Όλοι θα σ’ ενθάρρυναν λέγοντας ‘’GREAT JOB’’, και κάποιοι θα σου απευθυνόντουσαν με τον αριθμό που είχες λέγοντας "530 πηγαίνεις περίφημα, συνεχισε με το ίδιο πνεύμα"! Κυριολεκτικά πολιτιστικό σοκ και μάθημα αθλητικής και όχι μόνο παιδείας.

Άλλη μια αναφορά σχετικά με το πνεύμα προσφοράς και βοήθειας από την εγχώρια δρομική κοινότητα, αξιζει να γίνει στην ομάδα υποστήριξης που είχα. Ένα μήνα πριν τον αγώνα, έλαβα ένα e-mail, από φίλο Αμερικάνο δρομέα που είχα γνωρίσει στο Atacama Crossing. Μόλις είχε μάθει ότι θα έτρεχα στο Leadville, και με ρώταγε αν έχω βρει πλήρωμα υποστήριξης (η ίδια η διοργάνωση ενθαρρύνει τους αθλητές να έχουν φίλους με αυτοκίνητο που τους ακολουθούν-υποστηρίζουν σε όλο τον αγώνα). Μόλις του απάντησα ότι δεν έχω βρει πλήρωμα υποστήριξης, παρά μόνο pacer, την επόμενη κιόλας μέρα με είχε φέρει σε επικοινωνία με τρεις φίλους του από το Κολοράντο που ήταν ενθουσιασμένοι στην ιδέα να βοηθήσουν έναν Έλληνα δρομέα! Η βοήθεια που είχα από ουσιαστικά τρεις άγνωστους, και η ανιδιοτελής προσφορά τους, ξεπερνάει κάθε φαντασία και επιβεβαιώνει ότι για την Αμερικάνικη δρομική κοινότητα δεν είναι μόνο η συμμετοχή σε αγώνες το ζητούμενο, αλλά και η υποστήριξη άλλων δρομέων στην εκπλήρωση του στόχου τους.

Στο αγωνιστικό κομμάτι ξεκίνησα αρκετά δυνατά, αφου τα πρώτα 60 χλμ είχαν ελάχιστες απαιτητικές αναβάσεις και θεώρησα ότι ήταν ο μοναδικός τρόπος να κερδίσω χρόνο, πριν την ανάβαση του Hope Pass. Έχοντας τρέξει μια βδομάδα νωρίτερα κάποια κομμάτια του αγώνα, μου έδινε το ψυχολογικό πλεονέκτημα να γνωρίζω τι με περιμένει στην διαδρομή. Φτάνοντας στο Winfield, που είναι το 80 χλμ και ουσιαστικά αρχίζεις την επιστροφή προς το Leadville, ήμουνα στην 15η θέση και αισθανόμουνα σε τέλεια φόρμα. Η ανάβαση του Hope Pass για δεύτερη φορά, με βρήκε λιγότερο δυνατό, αλλά με την ίδια αποφασιστικότητα να την τελειώσω και να φτάσω στην διάσχιση του ποταμού για μια λυτρωτική βουτιά στα κρύα νερά. Από το Winfield, είχα πλέον τη συντροφιά –υποστήριξη του φίλου - pacer David. Με είχε βοηθήσει πέρυσι στο Western States, και φέτος ταξίδεψε από την California, για να με βοηθήσει στην δεύτερη αποστολή μου σε Αμερικάνικο έδαφος.

Φτάνοντας στο 100 χλμ (Twin Lakes) ήμουν πάλι σε εξαίρετη κατάσταση, πριν ξεκινήσω μια απότομη ανάβαση 600 μέτρων. Κατά την διάρκεια της ανάβασης αντιλήφθηκα ότι ο David δεν μπορούσε ν’ ακολουθήσει τον ρυθμό μου! Με 100 χλμ στα πόδια και δύο σκληρές αναβάσεις 2000 μέτρων μόλις ολοκληρωμένες, δεν ήταν αρκετό για να με κρατήσουν σε ρυθμό χαμηλότερο του David. Αυτό είναι ένα από τα χειρότερα σενάρια που μπορούν να συμβούν τρέχοντας με pacer, και πρέπει να παρθούν γρήγορα ρεαλιστικές αποφάσεις. Αρχικά έμεινα σιωπηλός προπαθώντας να τον παρακινήσω μ’ ένα σχετικά αργό ρυθμό. Η βαριά του ανάσα δεν ήταν καλός οιωνός. Μετά από λίγο θα παραδεχόταν ότι δεν αισθανόταν καλά και γεμάτος αμηχανία μου ζήτησε συγνώμη. Εγώ έβραζα μέσα μου. Σκεφτόμουνα την επόμενη κίνηση. Περίμενα να μου πει ο ίδιος πως θα βγει από τον αγώνα και θα με αφήσει μόνο μου να συνεχίσω στον δικό μου ρυθμό. Όταν συνειδητοποίησα ότι είχαν περάσει 16 χλμ μ’ένα αργό Δρομείς, εθελοντές, θεατές, και πληρώματα υποστήριξης αποτέλεσαν ένα μικρόκοσμο οπού το ‘’εγώ’’ είναι άγνωστη έννοια...ρυθμό που με κούραζε περισσότερο, ενώ εκείνος δεν έκανε καμιά σχετική αναφορά, βρήκα το θάρρος να του ανακοινώσω την απόφασή μου να συνεχίσω μόνος μου. Η ιδέα ότι έμενα χωρίς pacer δεν μου ήταν καθόλου αρεστή. Το σκοτάδι πλησίαζε, η θερμοκρασία κατέβαινε, και ακόμα 40χλμ, ίσως τα δυσκολότερα, περιμέναν να δοκιμάσουν κάθε υπόλειμμα αντοχής μου. Φτάνοντας στον προτελευταίο σταθμό, στο 124οχλμ, η ομάδα υποστήριξής μου αδυνατούσε να πιστέψει ότι έφτανα χωρίς τον pacer μου! Προβληματισμένοι από αυτήν την απρόβλεπτη εξέλιξη, και χωρίς να χάσουν πολύ χρόνο αποφάσισαν να βάλουν ένα από τα τρία μέλη του πληρώματος, τον JP, να γίνει ο pacer μου. Το γεγονός ότι είχε τρέξει τον αγώνα πριν από δυο χρόνια και ότι για δυο φορές ήταν pacer σε άλλους δρόμεις, μου έδωσε την αυτοπεποίθηση ότι η ατυχή συγκυρία θα μπορούσε να διορθωθεί. Μόνο (!!!) 36χλμ με χώριζαν απο τον τερματισμό και πίστευα ότι θα καταφέρω να κερδίσω τον χαμένο χρόνο με τον David.

Πράγματι, ξεκινήσαμε με ένα πολύ καλό ρυθμό, ενώ προσεγγίζαμε το δυσκολότερο κομμάτι της διαδρομής, το ‘’Power Line’’. Για έξι χιλιόμετρα ανεβαίνεις ένα απότομο δασικό δρόμο, μ’ενδιάμεσες κατηφόρες μικρής διάρκειας. Τον αποκαλούν το λόφο με τις πέντε ψευδοκορφές, αφού κάθε φορά που φτάνεις σε κάποιο ύψωμα, ξαναχάνεις υψόμετρο και βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια νέα απότομη ανάβαση.

Καθόλη την διάρκεια της ανάβασης κι ενώ έσφιγγα τα δόντια για να κρατηθώ πίσω από τον γρήγορο ρυθμό του JP, παρηγοριόμουν στην ιδέα ότι επιτέλους κάποιος με βοηθούσε να κρατήσω ένα γρήγορο ρυθμό, που κάτω από άλλες συνθήκες θ’ αδυνατούσα. Φτάνοντας στον τελευταίο σταθμό τροφοδοσίας (May Queen), και σύμφωνα με τον χρόνο που είχα, ένας τερματισμός κάτω απο 21 ώρες φάνταζε αυτονόητος. Μόνο 20 χλμ επίπεδης διαδρομής υπολείπονταν, χωρίς τεχνικές δυσκολίες εδάφους.

Κι ενώ ο JP ήταν ενθουσιασμένος και συνεχώς μ’ ενθάρρυνε λέγοντας ότι θα τερματίσουμε πριν τις 21 ώρες, σιγά σιγά άρχιζε να εξελίσσεται ένα παρεμφερές σκηνικό μ’ εκείνο του David!

O ρυθμός του έπεφτε σταδιακά και μετά από τρία χιλιόμετρα μετατράπηκε σε περπάτημα! Αυτή την φορά οι συνθήκες ήταν εντελώς διαφορετικές. Ήμασταν μέσα στο δάσος με συνεχή αλλαγή πορείας και προσανατολισμού, ενώ το βαθύ σκοτάδι και η ολοένα χαμηλότερη θερμοκρασία δημιουργούσαν ένα αίσθημα ανασφάλειας. Το σώμα αναμφισβήτητα κουρασμένο μετά από τόσα χιλιόμετρα, δελεάζοταν από την ιδέα ενός νωχελικού ρυθμού. Ενώ ήξερα ότι αυτός ο ρυθμός θα με οδηγήσει σε απώλεια πολλών θέσεων στην γενική κατάταξη, δεν είχα την δυνατότητα να διατηρήσω ένα γρηγορότερο ρυθμό από μόνος μου. Εκεί ακριβώς χρειαζόμουνα τον pacer, που γι’ακόμα μια φορά ήταν γραφτό μου να μην έχω!

Για 15 ολόκληρα χιλιόμετρα περπατάγαμε σ’ένα ρυθμό 10’/χλμ, και όποτε προσπάθησα να ψιλοτρέξω, ο JP έμενε πίσω. Το κρύο γινόταν όλο και πιο ανυπόφορο αφού είχαμε σταματήσει να τρέχουμε, και η ώρα δεν έλεγε να περάσει. Ενώ όλες οι αρνητικές σκέψεις αρχίσανε να ‘’ροκανίζουν’’ τον εγκέφαλο μου, το γεγονός ότι έχανα ακόμα περισσότερες θέσεις από τις προσπεράσεις άλλων δρομέων, μ’ έφερνε σε οριακές καταστάσεις απελπισίας.

Ήξερα ότι θα τον τερμάτιζα τον αγώνα κάτω από το όριο των 25 ώρων, που ήταν και ο αρχικός στόχος, αλλά συγχρόνως είχα και την πλήρη επίγνωση ότι η τελική μου επιδοση θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερη αν δεν είχα τις ατυχείς συγκυρίες με τους pacer.

Τελικά, η λύτρωση έφτασε μετά από 21 ώρες και 52 λεπτά, καταλαμβάνοντας την 23η θέση. Ανάμικτα τα συναισθήματα μου μετά το πρώτο εικοσιτετράωρο από το πέρας του αγώνα. Από την μια πλευρά χαρούμενος που τερμάτισα υγιής και μέσα στον στόχο, αλλά από την άλλη πλευρά, βαθιά μέσα μου η απογοήτευση ότι ο τελικός μου χρόνος και θέση δεν αντικατοπτρίζει την πραγματική μου κατάσταση και προσπάθεια. Ακόμα ένα μεγάλο μάθημα από τον κόσμο των Ultra, και πως κυριολεκτικά απρόβλεπτες καταστάσεις μπορούν ν’ αλλάξουν την εξέλιξη ενός πολύωρου αγώνα.

Κι ενώ εγώ πάλευα με τις δικές μου αντίξοες συνθήκες, οι καλοί μου φίλοι από την Ελλάδα είχαν να ανταποκριθούν σε πιο σοβαρές προκλήσεις.

Ο Κώστας Τσαντός, με μια πολύ προσεγμένη στρατηγική, τερμάτιζε το πρώτο ήμιση του αγώνα σε εξαιρετική κατάσταση και όλα έδειχναν ότι θα πήγαινε για μια πολύ καλή επίδοση. Δυστυχώς μια παλαιότερη φλεγμονή στο πέλμα ενεργοποιήθηκε κατά την διάρκεια του αγώνα κι επιδεινώθηκε ραγδαία μετά από ένα πολύ τεχνικό πέρασμα 2 χιλιομέτρων, αποτελούμενο από σκληρό έδαφος και βαθιές λακκούβες. 36 χιλιόμετρα τον χώριζαν από τον τερματισμό, κι ενώ βρισκόταν σε μια εξαίρετη βαθμολογική θέση, ο ανυπόφορος πόνος τον οδηγήσει στην δύσκολη απόφαση της εγκατάλειψης.

Διαφορετική ιστορία για τον έτερο φίλο Παντελή Καμπαξη, που ξεκίνησε δυνατά για τα πρώτα 50χλμ του αγώνα, βρισκόμενος στην πρώτη εικοσάδα αθλητών. Φτάνοντας στην πρώτη ανάβαση του Hope Pass, είχε προβλήματα με την τροφοδοσία του, και μετά από την μαρτυρική διπλή ανάβαση έμεινε από ενεργειακά αποθέματα με αποτέλεσμα το σώμα να τον τον εγκαταλείψει.

Ο Leadville 100 είναι αναμφισβήτητα ένας πολύ δύσκολος αγώνας, εξαιτίας του μεγάλου υψομέτρου, των δύο διαδοχικών αναβάσεων-καταβάσεων του Hope Pass, και της τελευταίας ανάβασης του Power Line (600m).

Πλήρωμα υποστήριξης, pacers και εθελοντές βοηθούνε μεγίστως για την ολοκλήρωσή του, σε μια ατμόσφαιρα αλληλεγγύης-προσφοράς, που όμοια του μόνο στο UTMB μπορείς να βρείς. Γι’ αυτό και θα κλείσω το κείμενο παρακινώντας τους φίλους δρομείς να δοκιμάσουν κάποια στιγμή έναν από τους ιστορικότερους – διασημότερους αγώνες Ultra στις ΗΠΑ, και να γευτούν μοναδικές εικόνες και συγκινήσεις.

Photo ©: Hannisze