Τα συναισθήματα ανάμεικτα, ο Γιάννης θα έτρεχε το τρίτο ULTRA σε λιγότερο από δύο μήνες και εγώ σχεδόν 2 χρόνια μετά τον τραυματισμό στην πελματιαία θα δοκίμαζα τις δυνάμεις μου σε υπεραπόσταση. Κατά την εγγραφή μας διαπιστώσαμε την φιλικότητα των διοργανωτών και εθελοντών κάτι που συνεχίσθηκε και κατά την διάρκεια του αγώνα. Το κλίμα ήτανε “παρείστικο”, η ενημέρωση πλήρης και στα Αγγλικά για τους λίγους ξένους που είμαστε εκεί. Κατόπιν ακολούθησε pasta party στο κολυμβητήριο της πόλης.

Τα μεσάνυχτα προς το Σάββατο λάβαμε εκκίνηση 62 αθλητές για το PERSENK ULTRA 130 & 35 για το OREHOVO ULTRA 80. Η διαδρομή κοινή για τα πρώτα 41 χιλιόμετρα ως το πανέμορφο ορεινό χωριό OREHOVO στα 1000 μ. όπου και βρισκότανε το κεντρικό σημείο τροφοδοσίας και ιατρικής περίθαλψης, από το οποίο εμείς θα περνάγαμε 2 φορές έχοντας και τα σακίδια υποστήριξης στο 41 & 89 χιλ. Τα πρώτα χιλιόμετρα ανηφορικά, ενώ στο 17ο χιλιόμετρο ήτανε ο πρώτος σταθμός (BABA PEAK). Από εκείνο το σημείο και μετά ο ρυθμός μου συντονίστηκε με του Γιάννη μέχρι το τέλος του αγώνα.  

Την νύχτα φώτιζαν οι παρατεταμένες αστραπές στον ορίζοντα ευτυχώς μακριά από εμάς, ενώ η ομίχλη που συναντούσαμε σε κάποια σημεία έδινε ένα τόνο μυστηρίου. Η ανηφοριά έδινε στο 28ο χιλιόμετρο την θέση της σε παρατεταμένη κατηφόρα μέχρι το Orehovo  στο 41ο χιλιόμετρο. Το ξημέρωμα, μας βρήκε λίγο πριν τον σταθμό και στις 6:30 περίπου μπήκαμε στο όμορφο χωριό. Μικρό διάλειμμα για ανάκτηση δυνάμεων και συνέχεια για την κορυφή Persenk το ψηλότερο σημείο του αγώνα στα 2.300 μ. (66ο χιλ.), υπό το φως της ημέρας πλέον.

Κατά την άποψη μου από το Orehovo μέχρι την επιστροφή μας σε αυτό (47 χιλιόμετρα συνολικά.), η διαδρομή είναι από τις πιο όμορφες που προσωπικά έχω τρέξει. Πανέμορφα χτιστά παλιά μονοπάτια μέχρι την κορυφή και ατέλειωτα μονοπάτια χαμένοι μέσα σε πυκνό δάσος. Η κατηφοριά αυτή από την κορυφή, μας οδήγησε σε ένα θαύμα της φύσης στην περιοχή Wonder Bridges (71 χιλ.). Πρόκειται για 3 τεράστιες φυσικές πέτρινες γέφυρες όπου από κάτω κυλάει ποτάμι. Ο σταθμός τροφοδοσίας περιελάβανε και το κεντρικό γεύμα, νόστιμη πατατόσουπα που φάγαμε με μεγάλη όρεξη.  Με ανανεωμένη διάθεση ξεκινήσαμε για μια ακόμη ανάβαση 6 χιλιομέτρων ως το Kabata Peak και την είσοδο μας στην περιοχή των αρκούδων, ενώ ακολούθησε καταρρίχηση μέσα από βράχια και τρέξιμο σε ανήλιαγα κατηφορικά μονοπάτια ως το Orehovo.

Γύρω στις 16.00 και μετά από 12 χιλιόμετρα από το Kabata Peak μπήκαμε στο χωριό προκειμένου να “ φρεσκαριστούμε” και να συνεχίσουμε το τελευταίο σκέλος της διαδρομής που ήτανε 40 περίπου χιλιόμετρα. Στα 10 χιλιόμετρα ανάβασης μέχρι το Byala Chervka (99ο χιλ.), οι υπολογισμοί έδιναν και έπαιρναν για τον χρόνο άφιξης στον τερματισμό. Οι συζητήσεις συνεχίστηκαν και στα επόμενα 15 χιλιόμετρα μέχρι υποτίθεται τον τελευταίο σταθμό που ήτανε και πρώτος, τον BABA PEAK στα 114 χιλιόμετρα της διαδρομής.  Στο μεταξύ τα πρώτα σημάδια της κούρασης έκαναν την εμφάνιση τους και στους δύο, άλλα το ηθικό ήτανε ακμαίο  και ο ρυθμός κατάβασης προς τα τελευταία 16 χιλιόμετρα όπως μας πληροφόρησαν, αρκετά ζωηρός.

Δυστυχώς 9 χιλιόμετρα πριν το τέλος, και στην τελευταία ανηφόρα του αγώνα η κόπωση έγινε πολύ έντονη και για τους δύο, το χειρότερο όμως ήτανε η ψυχολογική πίεση που αρχίσαμε να νιώθουμε, καθώς σχηματίσθηκαν αμφιβολίες σχετικά με τον αρχικό υπολογισμό που κάναμε της διαδρομής προσέγγισης του τερματισμού και είχε καθορίσει όλον τον προηγούμενο ρυθμό μας. Οι φόβοι μας βγήκαν αληθινοί στα 7 χιλιόμετρα πριν το τέλος όταν στο τελευταίο σημείο ελέγχου και τροφοδοσίας, το οποίο παρεμπιπτόντως οι διοργανωτές δεν το είχαν στο πλάνο που μας είχανε δώσει, μια ευγενική  εθελόντρια, μας πληροφόρησε ότι η διαδρομή είναι τελείως καινούρια και είναι όλη μονοπάτι εκτός το τελευταίο χιλιόμετρο. Η ψυχολογική μας πτώση ήτανε ραγδαία και όποιος έχει τρέξει υπεραποστάσεις καταλαβαίνει πόσο δύσκολο είναι. Κόντεψε να τα παρατήσουμε εκεί πέρα. Τελικά το πείσμα μας επικράτησε και σιγά σιγά κατηφορίσαμε μέχρι την είσοδο της πόλης, όπου όχι μόνο ένας άλλα 3 pacers μας περίμεναν να μας οδηγήσουν μέχρι τον τερματισμό. Μετά από 23.59 λεπτά η γύρα των 132 χιλιομέτρων είχε τελειώσει με τους ευγενικούς εθελοντές να μας συγχαίρουν για την προσπάθεια μας. Τελικός απολογισμός 10οι στην γενική κατάταξη και 5οι στην κατηγορία μας.

Η διαδρομή είναι σχετικά δρομική με χωματόδρομους, πολλοί από αυτούς εγκαταλελειμμένοι άλλα σε καλή κατάσταση για τρέξιμο, τα μονοπάτια είναι κυρίως καθαρά και κάποια χορταριασμένα. Σε μερικά σημεία με πολλά χόρτα δημιούργησαν μονοπάτι με χορτοκοπτικό μηχάνημα εύκολα αναγνωρίσιμο ακόμη και την νύχτα. Γενικά εκτός από την κατάβαση μέσα από τον βραχώδη σχηματισμό κινείσαι γρήγορα και απροβλημάτιστα ακόμη και την νύχτα φυσικά εάν έχεις δυνάμεις.

Ενέσεις ενέργειας το άφθονο παγωμένο νερό σε πολλά σημεία που τρέχει από βρύσες, προσωπικά εγώ γέμισα μόνο μια φορά από σταθμό. Η περιοχή έχει ηπειρωτικό κλίμα που σημαίνει πολύ ζέστη ή πολύ κρύο. Τις ημέρες του αγώνα είχε πολύ ζέστη άλλα λόγω ότι η διαδρομή είναι σχεδόν όλη μέσα σε πολύ πυκνό δάσος εμείς δεν αντιμετωπίσαμε ιδιαίτερο πρόβλημα.

Στα σημεία τροφοδοσίας υπήρχαν όλα τα βασικά που χρειάζονται σε τέτοιους αγώνες, στο 41 & 89 χιλιόμετρο υπήρχε ο ίδιος κεντρικός σταθμός με την βάση επικοινωνίας και ιατρική κάλυψη. Στο 71 χιλιόμετρο υπήρχε ο κεντρικός σταθμός φαγητού. Γενικά με τον Γιάννη δεν αισθανθήκαμε ότι κάτι μας έλλειπε από θέμα τροφοδοσίας. Λόγω της πυκνής βλάστησης το αίσθημα της απομόνωσης είναι μεγάλο εάν κινείσαι μόνος ιδίως την νύχτα. Σχετικά με τις αρκούδες προσωπικά δεν συναντήσαμε καμιά, εγώ είδα μόνο κόπρανα δυό φορές. Το κουδουνάκι είναι υποχρεωτικός εξοπλισμός όπως επίσης και μια σειρά από άλλα πράγματα που αναγράφονται στο web-site του αγώνα. Να ξέρετε ότι θα σας ζητηθούν κατά την εγγραφή σας που σημαίνει ότι πάτε στην γραμματεία με το σακίδιο έτοιμο.  

Το μόνο αρνητικό που μας προβλημάτισε, ήτανε η κακή σηματοδότηση από το 100o χιλιόμετρο και μετά καθώς τα ανακλαστικά σήματα ήτανε τελείως λάθος τοποθετημένα και σε πολλά σημεία είχε μόνο ταινία που την νύχτα είναι δυσδιάκριτη. Πιστεύω ότι χωρίς καθαρό μυαλό είναι πολύ εύκολο να χαθείς. Χαρακτηριστικά να αναφέρω ότι ο προπορευόμενος Τούρκος αθλητής χάθηκε με αποτέλεσμα να πέσει στη πέμπτη θέση για να τελειώσει τελικά δεύτερος τον αγώνα.   Είναι κρίμα γιατί οι διοργανωτές και οι εθελοντές κάνουν μια μεγάλη προσπάθεια προσπαθώντας να δημιουργήσουν ένα διεθνές Βαλκανικό event και σίγουρα κάτι τέτοιο δεν βοηθάει. Είμαστε όμως σίγουροι με τον Γιάννη ότι βρίσκονται στον σωστό δρόμο και τέτοια λάθη θα διορθωθούν στο μέλλον. Εμείς ως αθλητές και διοργανωτές αγώνων σας συστήνουμε την συμμετοχή σας σε μια μελλοντικά διοργάνωση σε έναν από τους δύο αγώνες.

Κλείνοντας θα ήθελα προσωπικά να συγχαρώ τον Γιάννη Ρείζη για τη προσπάθεια που κάνει να τελειώσει 4 ultra σε 4 μήνες, του έχει μείνει το ROUT. Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω τον φίλο Μιχάλη Μαρκιανό με του οποίου τις προπονητικές οδηγίες και υποστήριξη κατάφερα να επανέλθω στον χώρο των ultra αγώνων.  Τέλος ένα μεγάλο ευχαριστώ στην γυναίκα μου Λένα για την υπομονή της και την συνεχή υποστήριξη στα long run.

Νίκος Κίτρινος