Όλα καλά πια.. πέρασε ο εφιάλτης της Τρίτης. Ήμουν και εγώ πάνω στο πέρασμα, τρελή χιονοθύελλα και άγριο κρύο. Πολύς και αμαθής ο κόσμος και εγώ όμως χάλια ήμουν, αλλά πέρασα και μετά όσο πιο γρήγορα κατηφόρα…

Ο καιρός ήταν χάλια μας το είχε δηλώσει. Το πέρασμα ήταν στεγνό την Δευτέρα, αλλά από τις 15:00 στο high camp άρχισε το ψιλόχιονο, στις 19:00 το είχε στρώσει παντού και δε σταμάταγε. Το καταφύγιο εκεί φιλοξενούσε υπερδιπλάσιο αριθμό επισκεπτών, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ξεκουραστούν όλοι, απλά να κάθονται. Στις 10:00, διώχνανε κόσμο γιατί δεν είχαν κρεβάτια και ο κόσμος επέμενε να μείνει για την πρωινή ανάβαση στο πέρασμα.

Τρίτη 14/10: υπολογίζω θα είναι 200-250 άτομα τουρίστες, οδηγοί και αχθοφόροι εκεί. Ξυπνάμε στις 4:00 και όταν ανοίγω την πόρτα το χιόνι έπεφτε ακόμα χοντρό και το είχα στρώσει 30 πόντους. Μου πήρε λεπτά να συνηθίσω το κρύο. Κατά τις 05:00 το καραβάνι ξεκινά για πάνω με τους φακούς να σχηματίζουν ουρά για πολύ ώρα… Όσο ανεβαίναμε τόσο ανέβαινε η ένταση του αέρα, του κρύου, της κούρασης και φυσικά φαινόταν η έλλειψη χειμερινού εξοπλισμού. Εγώ μούσκεμα με παγωμένα πόδια , δεν είχα κάτω αδιάβροχο και γκέτες και πλατσ-πλουτς μέσα στις μπότες. Είπαν ότι είχε να χιονίσει τόσο τέτοια εποχή από το 1976, δεν ήταν κάτι συνηθισμένο για εκεί εκείνη την εποχή του χρόνου.

ΦΤΑΣΑΜΕ στο πέρασμα στις 09:30 και δεν είχα μυαλό ούτε σώμα..ήμουν παγωμένο κομπρεσέρ και το μόνο που ήθελα ήταν να κατηφορίσω....άλλα που? την πέτρινη συστοιχία στο πέρασμα με το ζόρι την διέκρινα.. XAΛIA..

Σίγουρα, κόσμος, γκρουπ σκόρπισαν, έμειναν πίσω χάθηκαν και ότι άλλο… Αλλά εγώ δε ξέρω και ας ήμουν εκεί, είπαμε κινούμενο κομπρεσέρ, αυτό ήμουν. Με το που πάει κάτω ο πρώτος οδηγός, από πίσω και εγώ, οριακά ήμουν. Ξεκινάμε κατάβαση σε χιόνι πάνω από 1 μέτρο, αέρας λυσσαλέος, κούραση, αλλά εγώ κάτω πάω καλύτερα και κάθε βήμα νοιώθω καλύτερα. Νοιώθω πια τα πόδια μου απίστευτες γλίστρες και τούμπες, γιατί ότι πατιόταν γινόταν ακαριαία πάγος.

Φτάνω στο Chaharu στα 4172μ. μπαίνω (στο κατάλυμα) να ξαποστάσω και τρώω ένα μαντολάτο μουσκεμένο που είχα, τσάι ξέχασα να ζητήσω. Ξεκινώ μετά από μισή ώρα πάλι για κάτω. Παντού σκόρπιος κόσμος στο βουνό, τούμπες και ορατότητα στα 30μ. Βρίσκω κάτι γνωστούς μιλάμε λίγο και συνεχίζουμε παρέα, εκεί ο Τάρεκ ο αχθοφόρος και φίλος μου πλέον μου μιλάει για ένα νεκρό και πρόβλημα πάνω ψηλά στο βουνό προς το πέρασμα. Τα νέα στα νεπαλέζικα διαδίδονται πιο γρήγορα. Κατεβαίνω μόνος την περισσότερη ώρα αλλά τουλάχιστον έχω οπτική επαφή με κόσμο.

14:00: μπαίνω στο Mukinah πιο ήρεμος και χαλαρός πια και την πέφτω στο Lodge North Pole. Τρώω, τσαγιάζομαι, ταβλιάζομαι.

15:19: Ξυπνάω και μαθαίνω το νούμερο των νεκρών είναι 6 και 10 αγνοούνται, ακόμη χιονίζει έξω. Τρώω σκορδόσουπα και με πιάνει το στομάχι μου. Τα νούμερα ανεβαίνουν κι άλλο. Νύχτα πια την πέφτω για ύπνο. Το πρωί τα νέα ακόμη χειρότερα, ο καιρός όμως καλοκαιρινός, ούτε σύννεφο στο βουνό.

Με τις υγρές μπότες μου συνεχίζω για Jomson. Εκεί μαθαίνω ότι η τραγωδία πια ήταν χωρίς προηγούμενο. Έμεινα απέναντι από το αεροδρόμιο, που ήταν σε συναγερμό, ελικόπτερα συνέχεια πάνω-κάτω είδα και 2 στρατιωτικά φορτηγά εκεί…

Φωτό Σ. Μπόγλου