Η λογική του «οποιαδήποτε απόσταση πέραν του μαραθωνίου θεωρείται υπερμαραθώνιο» δεν μας βρίσκει σύμφωνους. Ο υπεραμαραθώνιος δεν μπορεί να μετρηθεί σαν απόσταση, ειδικά όταν μιλάμε για αγώνες βουνού. Μπορεί ένας αγώνας 100χλμ να είναι δυσκολότερος από έναν 100 μιλίων για πολλούς λόγους. Άρα λοιπόν εστιάζουμε στην προσπάθεια που καταβάλλει ο αθλητής για να ολοκληρώσει έναν αγώνα. Ο ανυπέρβλητος Γιάννης Κούρος είχε υποστηρίξει πως για να χαρακτηριστεί κάποιος «υπερμαραθωνοδρόμος» θα πρέπει να έχει μία «ψυχική ιδιοσυγκρασία συνοδευόμενη από μία φιλοσοφία και στάση «υπέρβασης» , να υπερβεί τους φυσικούς περιορισμούς του κορμιού και να καταφέρει να καλύψει συγκεκριμένες αποστάσεις με μία λογική ταχύτητα, που απαιτείται ως κριτήριο, σύμφωνα και με την διάρκεια του αγώνα.». Μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους με μία προσθήκη. Δρομέας που δεν έχει περάσει μία ολόκληρη νύχτα αγωνιστικής προσπάθειας δεν μπορεί να θεωρείται ότι έχει ζήσει μία ολοκληρωτική εμπειρία υπερμαραθωνίου. Όποιος διαφωνεί με αυτό αρκεί να το προσπαθήσει για να αλλάξει γνώμη…

Με αυτά υπόψη λοιπόν, ας καταρρίψουμε μαζί κάποιους μύθους που ίσως μας αποτρέπουν από το να προσπαθήσουμε να τρέξουμε για πρώτη φορά έναν αγώνα υπερμαραθώνιο. Να ζήσουμε την εμπειρία του να «πέφτεις» και να βρίσκεις την δύναμη να «σηκώνεσαι», να βιώνεις την απόλυτη συντροφικότητα ή την απέραντη μοναξιά…

Μπορώ στην προπόνηση να προσομοιώσω τον πρώτο μου ultra.

Μέγα λάθος! Δεν έχετε την παραμικρή ιδέα πως μπορεί να είναι ένας ultra. Ειδικά στο βουνό. Μιλώντας σε προσωπικό επίπεδο, τίποτα και καμία προπόνηση δεν θα μπορούσε να με προετοιμάσει για την εμπειρία του CCC το 2010 που ήταν για μένα ο πρώτος. Μην περιμένετε τίποτα από έναν ultra, ή καλύτερα … να περιμένετε τα πάντα! Το «ελπιδοφόρο» είναι ότι και ο βετεράνος που έχει φάει τα χιλιόμετρα με το κουτάλι και στέκεται δίπλα σας στην εκκίνηση, δεν έχει και αυτός την παραμικρή ιδέα του πως μπορεί να είναι ο αγώνας που θα αρχίσει. Μπορεί να ξέρει την διαδρομή, να έχει τρέξει 2 μερόνυχτα δεκάδες φορές, αλλά με σιγουριά δεν μπορεί να σας πει πως θα είναι ο αγώνας σήμερα. Αυτή είναι η μαγεία στις υπεραποστάσεις όπου και ο «απλός» τερματισμός σκεπάζεται από ένα πέπλο αβεβαιότητας για όλους, ανεξαρτήτως εμπειρίας και αθλητικής απόδοσης. Τα πάντα μπορούν να συμβούν!

Σίγουρα μπορείτε να προσομοιώσετε τις –πιθανές- συνθήκες που θα συναντήσετε, το τερέν, την νύχτα. Κάντε ότι μπορείτε και παρόλα αυτά δεν θα καταφέρετε να είστε 100% έτοιμοι για τον αγώνα. Αντί όμως αυτό να σας αγχώνει, χρησιμοποιήστε το υπέρ σας! Ξανασκεφτείτε το… δεν υπάρχει η πίεση για να είμαστε 100% έτοιμοι, κανείς δίπλα σας δεν θα είναι. Δεν σημαίνει ότι θα κατέβετε απροπόνητοι ή χωρίς μία εύλογη εμπειρία ή χιλιόμετρα –εν προκειμένω στο βουνό- αλλά δεν χρειάζεται η πίεση της απόλυτης ετοιμότητας. Καλή διατροφή στον αγώνα –το σημαντικότερο ίσως-, ικανότητα στο να προσαρμοζόμαστε στις καταστάσεις και προθυμία του να αλλάξουμε την στρατηγική μας ή τον στόχο στον αγώνα είναι τα κλειδιά για έναν ασφαλή τερματισμό που θα θυμάστε για πάντα.

Δεν μπορώ να τρέξω ακόμη ultra δεν είμαι στην καλύτερη φόρμα μου

Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για έναν απλό τερματισμό. Λογικό αφού δεν μπορεί κανείς να έχει την απαίτηση στην πρώτη του συμμετοχή σε έναν 100 miler να κάνει και καλή επίδοση. Οπότε μην ανησυχείτε αν είστε στην καλύτερο περίοδο της ζωής σας από άποψη φυσικής κατάστασης. Χιλιόμετρα χρειάζονται αρκετά στα πόδια σίγουρα, πλήρωση των όποιων κριτηρίων απαιτεί ο διοργανωτής και καλή γνώση των ειδικών χαρακτηριστικών του αγώνα – πυκνότητα σταθμών τροφοδοσίας, υδροδοσία, τερέν, υψομετρικές κλπ- και μπορείτε να σταθείτε με αξιοπρέπεια στην εκκίνηση αλλά και στον τερματισμό! Η εμπειρία, η αυτοπεποίθηση και οι καλές επιδόσεις θα έρθουν στην πορεία. Το σώμα θα μάθει να ανταποκρίνεται και να συνέρχεται πιο γρήγορα από πολύωρους αγώνες αρκεί η μετάβαση να γίνεται όσο το δυνατόν πιο σταδιακά. Επιτέλους υπάρχουν και στην Ελλάδα αρκετοί αγώνες «μετάβασης» στα μεγαλύτερα ultra οπότε … οι δρόμοι είναι ανοιχτοί!

Δεν έχω υποστήριξη, πως θα τρέξω τόσες ώρες μόνος μου;

Ναι! Δεν υπάρχει καλύτερο σχολείο αντιμετώπισης του απρόοπτου από το να μην έχεις εξωτερική υποστήριξη στον αγώνα. Δεν εννοούμε από την διοργάνωση, αλλά από ομάδα υποστήριξης (φίλους, συγγενείς κλπ). Επίσης δεν αποτελεί δικαιολογία μιας και στην Ελλάδα, σε αγώνες βουνού τουλάχιστον, η δυνατότητα εξωτερικής υποστήριξης είναι ελάχιστη λόγω και της μικρής δυνατότητας πρόσβασης από μηχανοκίνητο μέσο στους σταθμούς του αγώνα όπου και επιτρέπεται η υποστήριξη.

Όσον αφορά τώρα την «υποστήριξη» συγγενών και φίλων –εκτός της δρομικής κοινότητας; Το σίγουρο είναι ότι θα σας αντιμετωπίσουν το λιγότερο σαν εξωγήινους. «Πόσες ώρες???», «Που θα κοιμάσαι?», «Θα κάθεσαι να τρως?» και άλλες τέτοιες χαριτωμένες –και άκρως φυσιολογικές μεταξύ μας- ερωτήσεις να είστε έτοιμοι να ακούσετε. Όλοι στο τέλος θα καταλήξουν στο προφανές συμπέρασμα ότι «που πας, θα καταστραφείς» ή ότι «θα πάς να φας τα μούτρα σου και θα σου περάσει». Οπότε μην περιμένετε και από εκεί υποστήριξη. Δεν πειράζει. Στο χέρι σας είναι να αποδείξετε το αντίθετο.

Ι am too old for this shit…

Καθόλου! Για να πούμε την αλήθεια ο μέσος όρος ηλικίας των πιο πετυχημένων αθλητών μεγάλων αποστάσεων είναι από 40 μέχρι 50 ή και παραπάνω. Ακόμη και 60ρηδες που έχουν φάει τα χιλιόμετρα με το κουτάλι μπορούν να σας κάνουν να τρίβετε τα μάτια σας. Βάλτε έναν 18χρονο που είναι στην καλύτερη φάση της αθλητικής του απόδοσης να τρέξει υπερμαραθώνιο. Ακόμα και αν το «υποστηρίζει» σωματικά, πνευματικά τις περισσότερες φορές δεν θα έχει αυτό που χρειάζεται. Μεγαλύτερη ηλικία σημαίνει –τις περισσότερες φορές…- ωριμότητα σκέψης, εμπειρία, αυτογνωσία. Ξέρεις ποιος είσαι, τι θέλεις να κάνεις και γιατί. Οι υπεραποστάσεις είναι ίσως το μοναδικό αθλητικό πεδίο στο οποίο η ηλικία περνάει σε 2η μοίρα. Για την ακρίβεια, εδώ ο χρόνος μπορεί να επιδράσει και θετικά. Εκτός αυτού, ο σεβασμός που αποπνέουν οι άνθρωποι που έχουν χύσει καντάρια ιδρώτα σε δρόμους και βουνά είναι παρακαταθήκη για όλους εμάς τους «νεότερους». Είναι τιμή μας να στεκόμαστε πλάι τους, στην εκκίνηση, στο μονοπάτι, στον τερματισμό. Ποτέ δεν είναι αργά λοιπόν.

Νιώθω ότι μόνο εγώ θα υποφέρω, κανείς άλλος δεν ζορίζεται τόσο…

Μεγάλο λάθος. Κορυφαίοι αθλητές έχουν γονατίσει από τα πρώτα χιλιόμετρα, για τους δικούς τους λόγους. Δείτε το παράδειγμα του Sebastien Chaigneau στον UTMF, αλλά και άλλων κορυφαίων αθλητών. Εύλογα θα αναρωτηθείτε: «Μα καλά, επαγγελματίας αθλητής και δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει;». Οι αγώνες υπεραπόστασης είναι σκληροί για όλους. Αμείλικτοι. Στην τελευταία ανηφόρα του αγώνα μετά από 150 χιλιόμετρα θα υποφέρεις. Θα ιδρώσεις. Θα ζαλιστείς. Το ίδιο υπέφερε και αυτός που πέρασε από εκεί 10 ώρες πριν και βγάζει λεφτά από αυτό. Το μονοπάτι δεν κάνει διακρίσεις. Η απόσταση εκδικείται. Μπορεί βέβαια εσύ να χρειαστείς 40 ώρες για να τελειώσεις τον αγώνα αλλά και αυτός που χρειάστηκε 30 δεν έκανε περίπατο. Μπορεί να τελείωσε και τον αγώνα σε χειρότερη κατάσταση από εσένα. Οπότε μην ανησυχείς. Δεν θα είσαι μόνος σου. Αν χρειαστεί να ξαποστάσεις σε μία πέτρα στην άκρη του μονοπατιού κάντο. Ο επόμενος που θα περάσει θα σε ρωτήσει αν είσαι καλά, αν χρειάζεσαι κάποια βοήθεια. Και αν χρειάζεσαι θα στην δώσει. Γιατί κάποια στιγμή έχει αισθανθεί και αυτός το ίδιο και ξέρει… Αυτή είναι η μαγεία των υπεραποστάσεων!

Μόλις τελειώσω τον πρώτο μου ultra όλοι θα με θαυμάζουν.

Αν αυτός είναι ο λόγος που θα το προσπαθήσετε για πρώτη φορά, μάλλον δεν θα το συνεχίσετε. Ακόμη και έτσι να είναι όμως, οι εμπειρίες που θα ζήσετε και αυτά που θα μάθετε για τον εαυτό σας μπορεί να σας κάνουν να αλλάξετε γνώμη και να μην χρειάζεται τελικά … «να σας θαυμάζουν». Το τρέξιμο υπεραποστάσεων είναι μία διαδικασία πνευματική. Μια εμπειρία ψυχής και σώματος. Θα κερδίσετε πολλά παραπάνω αν εισέλθετε σε αυτόν τον κόσμο με αγνές και ταπεινές προθέσεις. Έναν αγώνας 24 και 48 ωρών δεν μπορείτε σε καμία περίπτωση να τον τρέξετε για κανέναν άλλον στον κόσμο. Μόνο για εσάς. Αν όχι για εσάς για έναν σκοπό πολύ ανώτερο από την εκπλήρωση ίσως κάποιας προσωπικής ματαιοδοξίας, όπως για παράδειγμα για έναν φιλανθρωπικό σκοπό. Τότε και μόνο τότε η εμπειρία θα είναι ολοκληρωτική.

Τρέξτε στον «Κλασικό Μαραθώνιο» των 5χλμ μαζί με όλους τους celebrities και σίγουρα θα βγείτε κάποια φωτογραφία. Τρέξτε σε έναν μαραθώνιο δρόμου μαζί με χιλιάδες δρομείς και σίγουρα θα σας περιμένουν στον τερματισμό τα φλας και οι κάμερες. Αν το κάνετε και σε έναν καταπληκτικό χρόνο θα έχετε να το λέτε κιόλας. Θα είστε ένας σούπερ σταρ. Είναι και της μόδας τελευταία…

Αν θέλετε την αναγνώριση, οι υπερμαραθώνιοι δεν είναι το σωστό μέρος. Δεν υπάρχει εδώ τηλεόραση, ούτε δεκάδες φωτογράφοι στον τερματισμό. Από τις εσχατιές της Ροδόπης δεν μπορείτε να ποστάρετε στο Facebook. Δεν έχει σήμα ούτε για τηλέφωνο. Ίσως να μην μπορείτε καν να βγάλετε το κινητό από την κούραση. Από τον μυθικό Όλυμπο δεν θα μπορείτε να ποστάρετε στο DailyMile, τα δάκτυλά σας θα έχουν παγώσει και το μόνο που θα σκέφτεστε θα είναι η σούπα του Στύλλα. Είστε μόνοι σας εκεί έξω. Αντιμετωπίζετε τους δαίμονές σας με ίδιες δυνάμεις και μόνο αν ξέρετε γιατί το κάνετε μπορείτε να αντεπεξέλθετε στις δυσκολίες. Το κάνετε … εσείς ξέρετε καλύτερα γιατί το κάνετε. Όχι όμως για τους άλλους. Δεν θα βρείτε χιλιάδες κόσμου να σας επευφημούν και στον τερματισμό εκτός από τους διοργανωτές θα είναι οι φίλοι που θα έχουν τερματίσει πιο πριν και σας περιμένουν με αγωνία και δάκρυα στα μάτια. Ναι, για αυτούς μπορείτε να το κάνετε. Αξίζει να το κάνετε!

Σίγουρα ο τερματισμός θα σας γεμίσει με ανείπωτη χαρά και θα πλημμυρίσετε από πρωτόγνωρα συναισθήματα. Σίγουρα θα θέλετε οι φίλοι σας να το μάθουν. Και πρέπει να το μάθουν για να δουν ότι ο φίλος τους τα κατάφερε, παρά τις όποιες αντιξοότητες. Και μπορεί να παρακινήσει και μερικούς από αυτούς. Αυτό όμως απέχει παρασάγγας από το «τρέχω για να γίνω κάποιος». Το τρέξιμο υπεραποστάσεων δεν μας κάνει «κάποιους». Ο τερματισμός σε έναν υπερμαραθώνιο σίγουρα δεν μας κάνει καλύτερους ανθρώπους –λίγους άλλαξε το τρέξιμο- αλλά σίγουρα βγάζει στην επιφάνεια πτυχές του εαυτού μας που ελάχιστα γνωρίζαμε μέχρι εκείνη την στιγμή. Και αυτό είναι αρκετό…