Αν πάμε ένα βήμα παραπέρα και συγκρίνουμε αυτό το νούμερο με το πλήθος των ανθρώπων που συμμετέχει σε μαραθωνίους ή άλλες δημοφιλέστερες αποστάσεις αγώνων δρόμου τότε το πλήθος αυτό είναι σαν να μην υπάρχει! Κάποιος με περισσότερη υπομονή από μένα ίσως μπορεί να το ψάξει καλύτερα αλλά θεωρώ ότι πιο πολλοί άνθρωποι τερματίζουν μαραθώνιο δρόμου σε έναν μήνα από τους ανθρώπους που έχουν ποτέτερματίσει σε αγώνα βουνού 100 μιλίων. Το γεγονός λοιπόν αυτό σε συνδυασμό με την τεράστια πρόκληση που αποτελούν κάνουν τις κούρσες 100 μιλίων τόσο μυθικές και ελκυστικές. Έχουν τρέξει τόσο λίγοι άνθρωποι σε αυτή την απόσταση που μπορούμε να πούμε ότι δεν υπάρχει ο σωστός τρόπος για να τρέξεις έναν τέτοιον αγώνα. (Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω την φράση ότι «δεν έχει γραφτεί ακόμα βιβλίο για αυτό το αντικείμενο»)

Υπάρχουν αρκετές θεωρίες σχετικά με το πώς να προετοιμαστείς και να τρέξεις έναν αγώνα 100 μιλίων, αλλά δεν υπάρχει καμία συνοχή σε αυτές. Κάθε επιτυχημένος δρομέας 100 milers έχει βρει μια προσέγγιση που δουλεύει για αυτόν, αλλά αυτή η προσέγγιση δεν φαίνεται να δουλεύει για όλους. Σε ένα πρόσφατο άρθροτου στο iRunFar ο Ian Torrence μας μιλάει σχετικά με την ανάγκη ενός δομημένου προγράμματος προπόνησης που ισορροπεί ανάμεσα σε τρεξίματα αντοχής, ασκήσεις αντοχής και προπονήσεις ταχύτητας. Λίγες φορές έχω συναντήσει τον Ian στο παρελθόν, αλλά με ένα βιογραφικό που περιλαμβάνει 150 τερματισμούς σε ultra στην 20χρονη καριέρα του, παίρνω στα σοβαρά το καθετί που λέει και γράφει σχετικά με το θέμα. Το πρόβλημα παρόλα αυτά είναι ότι αν λάβω υπόψη τις δικές μου εμπειρίες από τους αγώνες 100 μιλίων που έχω τρέξει, δεν έχω δει κάποια οφέλη από δομημένα προπονητικά προγράμματα. Και δεν είμαι ο μόνος.

Οι τρεις γρηγορότεροι δρομείς που έχουν τρέξει τον Western States 100, ο Tony Krupicka, o Kilian Jornet και εγώ έχουμε κάτι κοινό όσον αφορά την προσέγγισή μας στην προπόνηση, κάτι που δεν μπορείς εύκολα να αγνοήσεις: απλώς βγαίνουμε και τρέχουμε στα βουνά χωρίς κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα, χωρίς κάποια δομή. Ο δρομέας που έχει τερματίσει τους περισσότερους αγώνες 100 μιλίων στον κόσμο (σσ 32), ο Karl Meltzer, το ίδιο. Εκτός αν μετράει το σκάψιμο στο χιόνι ή του να σέρνεις έλκηθρο σαν ασκήσεις αντοχής η προπόνηση ταχύτητας! Από την άλλη, και ο Ian δεν είναι μόνος του σε αυτό που προτείνει, ότι δηλαδή χρειάζεσαι κάποιο πρόγραμμα σαν απαραίτητο στοιχείο μιας επιτυχημένης προετοιμασίας για υπερμαραθώνιο. Από τις αντιδράσεις των αναγνωστών και τα σχόλια τους, πολλοί δρομείς φαίνεται ότι πράγματι έχουν κέρδος από κάποιο παραδοσιακό και δομημένο πρόγραμμα προπόνησης που περιλαμβάνει τακτικές ασκήσεις δύναμης και προπονήσεις ταχύτητας. Τελικά ότι δουλεύει για τον έναν δεν δουλεύει για κάποιον άλλον. Είναι και αυτό άλλος ένας λόγος που κάνεις την απόσταση των 100 μιλίων τόσο γοητευτική και ενδιαφέρουσα!

Το ερώτημα λοιπόν που ζητάει απεγνωσμένα για απάντηση είναι: ποιος έχει δίκιο; Πως μπορούν τόσοι άνθρωποι να διαφωνούν σε κάτι τόσο βασικό για το άθλημα όπως είναι ο τρόπος προπόνησης; Η απάντηση φυσικά είναι ότι κανείς δεν είναι απολύτως σωστός όπως κανείς δεν είναι απολύτως λάθος. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η γοητεία των 100 milers: κανείς τελικά από εμάς δεν ξέρει πραγματικάτι κάνει όταν πρόκειται να τρέξουμε αγώνα 100 μιλίων! Ο φιλόδοξος, πρωτάρης δρομέας 100 μιλίων που θέλει να κάνει το πρώτο βήμα σε αυτή την απόσταση ξέρει καλύτερα από τον καθέναν τι δουλεύει για αυτόν και τι όχι. Πολλοί με ρωτάνε να τους δώσω συμβουλές για την προετοιμασία τους για τον 1ο τους 100miler. Συνήθως τους δίνω διάφορες συμβουλές σχετικά με τα logistics του αγώνα (drop bag, εξοπλισμός κλπ) και μετά τους λέω να βγουν να τρέξουν μέχρι να βρουν τι είναι αυτό που δουλεύει καλύτερα για αυτούς. Στο τέλος, τους λέω να είναι πολύ σκεπτικοί με τον οποιονδήποτε τους λέει ότι ξέρει ποια προετοιμασία είναι η καλύτερη για αυτούς.

Κάποια στιγμή νομοτελειακά, οι αγώνες 100 μιλίων θα γίνουν και αυτοί κάτι το συνηθισμένο και θα έχουν δοκιμαστεί από τόσο κόσμο, έτσι ώστε να προκύψει μια σωστή μέθοδος προετοιμασίας. Θα είναι μια πικρή μέρα αυτή όμως για το άθλημα. Όλος αυτός ο μύθος, όλη αυτή η μαγεία και η σαγήνη των αγώνων 100 μιλίων προέρχονται τελικά από το γεγονός ότι κανένας από εμάς δεν ξέρει τι κάνει πραγματικά…"

Για όσους θέλουν να διαβάσουν το πρωτότυπο αγγλικό κείμενο, βρίσκεται εδώ.