Περιπέτεια, στόχος, αποστολή, όνειρο…όποια λέξη και να διαλέξω δεν είναι ούτε υπερβολή ούτε λάθος για να περιγράψω την ανάβαση στο Vinson Massif στην Ανταρκτική, την 7η για εμένα, από τις 7 κορυφές του project 7 Summits (της ανάβασης στις 7 υψηλότερες κορυφές των ηπείρων του κόσμου). Όταν ξεκίνησα τα 7 Summits το 2014 με την ανάβαση στο Κιλιμάντζαρο - την υψηλότερη κορυφή της Αφρικής -  στόχος μου (ανομολόγητος τα πρώτα χρόνια που είχα απλά τελειώσει 2 σχολές αρχαρίων και δεν είχα ορειβατικές περγαμηνές) ήταν να ανεβαίνω 1 κορυφή το χρόνο. Παρόλο που το αρχικό πλάνο με τη σειρά των κορυφών δεν ακολουθήθηκε, δεν τα πήγα και άσχημα. Με μια ανάβαση το χρόνο (εννοείται πως δεν είχα υπολογίσει την CoVid-19 που καθήλωσε όλο τον κόσμο στο σπίτι του) κατάφερα να φτάσω εν έτη 2021 στην τελευταία και σημαντικότερη για μένα κορυφή. Ήταν το τέλος ενός στόχου και η αρχή ενός νέου, αφού από την Ανταρκτική ξεκινά και επίσημα η νέα μου αποστολή: η ευαισθητοποίηση για την κλιματική αλλαγή, και η προβολή των σημείων του πλανήτη που καταστρέφονται από αυτή την κρίση. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή…

Δεν είναι πολλά τα μέρη της γης στα οποία δεν έχει επισκεφθεί ο άνθρωπος. Η Ανταρκτική και ο Νότιος Πόλος ανέκαθεν ήταν πόλος έλξης εξερευνητών και adventurers. Άλλωστε μία χρυσή σελίδα στην Ιστορία της Εξερεύνησης έχει γραφτεί για τον επικό «αγώνα» κατάκτησης του Νοτίου Πόλου των Robert Falcon Scott και του Roald Amundsen με νικητή τον 2ο για πέντε μόλις βδομάδες το 1911. Μία λοιπόν από τις τελευταίες μεγάλες περιπέτειες στον πλανήτη μας είναι και η μοναχική, χωρίς καμία εξωτερική ή άλλη βοήθεια, διάσχιση της αφιλόξενης Ανταρκτικής με τα πόδια. Μέσα τον φετινό Νοέμβριο όχι ένας, άλλα δύο φιλόδοξοι άνθρωποι της περιπέτειας και της εξερεύνησης θα ξεκινήσουν ο καθένας μόνος του, τον δικό τους «αγώνα» για να διασχίζουν σύροντας το έλκηθρό τους ολομόναχοι την νοτιότερο ήπειρο του πλανήτη μας. Ο λόγος για τους Colin O’ Brady και Louis Rudd

Στις 27 Ιουνίου 1911 τρεις εξερευνητές, ο Apsley Cherry ­Garrard, ο Edward Adrian Wilson και ο Henry Robertson Bowers ξεκίνησαν ένα ταξίδι από το στενό του McMurdo της Ανταρκτικής προς το ακρωτήρι Κρόζιερ, την περιοχή που εκκολάπτονται τ' αυγά των αυτοκρατορικών πιγκουίνων. Σκοπός τους ήταν να αποσπάσουν μερικά αυγά και να τα φέρουν πίσω στην Αγγλία προς όφελος της επιστήμης. Εκείνη την εποχή επικρατούσε η θεωρία ότι στο έμβρυο εγγράφονται όλα τα στάδια της εξέλιξης του είδους (recapitulation theory). Πίστευαν ότι η μελέτη των αυγών θα αποκάλυπτε πολύτιμες πληροφορίες για τη σχέση μεταξύ ερπετών και πουλιών.

Η επική προσπάθεια του Shackleton για μια διάσχιση προς την επιβίωση, πίσω στα 1914, αποτελεί μια από τις πιο ηρωικές ιστορίες που ειπώθηκαν ποτέ, ένα τεράστιας σημασίας ορόσημο στην σύγχρονη ιστορία της περιπέτειας. H Lizzie Hawker, στην πρώτη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο Advendure, είχε αναφερθεί σε αυτήν την επική περιπέτεια επιβίωσης απαντώντας σε ερώτημα μας, τονίζοντας ότι όλα καταλήγουν τελικά στην εξερεύνηση. Τόσο του περιβάλλοντος γύρω μας, όσο φυσικά και των ορίων μας τόσο σωματικά όσο και διανοητικά. Ακριβώς αυτό έρχεται να επιβεβαιώσει η προσπάθεια που θα ξεκινήσει την Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013 -σχεδόν 100 χρόνια μετά – από μια ομάδα τολμηρών εξερευνητών, να επαναλάβουν το μεγαλύτερο και δραματικότερο μέρος της επικής αυτής ιστορίας διάσωσης.

Μια από τις πιο σημαντικές αποστολές στο Νότιο Πόλο, όχι μόνο για φέτος αλλά και γενικά στην ιστορία των Ανταρκτικών διασχίσεων ήταν η “Kites on Ice”, η οποία ολοκληρώθηκε στις 11/01. Πέντε άνθρωποι, η Αμερικανίδα Matty McNair (53), τα παιδιά της Sarah (18) και Eric (20), μαζί με τους Βρετανούς Hilary και Conrad Dickinson, ξεκίνησαν στις 02/11 από τον Κόλπο Hercules, έφτασαν στις 23/12 στον Νότιο Πόλο και επέστρεψαν στο σημείο εκκίνησης στις 11/01 (συνολικά 70 ημέρες και 2.220 km). Η 5μελής ομάδα αξιοποίησε τη δύναμη του ανέμου χρησιμοποιώντας «αετούς» (kites) για να προωθείται γρήγορα.

Σελίδα 1 από 2

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ