Στην φετινή επετειακή διοργάνωση του Σπάρταθλου θα συμμετέχει και η Lizzy Hawker, μια κορυφαία αθλήτρια σε παγκόσμιο επίπεδο με μεγάλες ικανότητες υπεραντοχής και διαχείρισης περιπέτειας τόσο σε αγώνες υπεραποστάσεων βουνού όσο και δρόμου. Η Hawker έρχεται στην Ελλάδα μόλις δυο εβδομάδες μετά την μεγάλη της νίκη στο Run Rabbit Run 100 miler στην Αμερική. Το 2012 ήταν μια πολύ επιτυχημένη χρονιά για την Βρεταννίδα αθλήτρια αφού στα τέλη Αυγούστου κέρδισε με μια επιβλητική εμφάνιση το διάσημο The North Face Ultra Trail du Mont Blanc (UTMB) στις Άλπεις, ενώ νωρίτερα - τον Ιούνιο - έκανε και ενα επιτυχημένο πέρασμα απο τον μεγαλύτερο Αμερικανικό αγώνα, το Western States 100 miler, καταλαμβάνοντας την 6η θέση.

Για μια πρώτη γνωριμία με την Lizzy να τονίσουμε ότι η αγάπη της για τα βουνά ξεκίνησε πολύ νωρίς, με μια επίσκεψη στο Matterhorn με την οικογενειά της σε ηλικία μόλις 6 ετών. Η δρομική της καριέρα άρχισε όμως πολύ αργότερα. Στην ηλικία των 24 ετών, τρέχοντας στον Μαραθώνιο του Λονδίνου. Με τον κόσμο των υπεραποστάσεων "γνωρίστηκε" λίγο αργότερα, σε ηλικία 29 ετών τρέχοντας το 2005 στο UK 100km Championship και για πρώτη φορά στο The North Face Ultra Trail du Mont Blanc (UTMB). Μετά απο αυτήν την πρώτη γνωριμία, οι μεγάλες εμφανίσεις έρχονταν σαν την βροχή, με κυριότερες στιγμές το παγκόσμιο ρεκόρ γυναικών σε δρόμο το 2011 διανύοντας 247 χιλιόμετρα και 76 μέτρα στο Πρωτάθλημα της Βρεταννικής Κοινοπολιτείας, τις 5 νίκες σε 6 συμμετοχές στο UTMB, το παγκόσμιο ρεκόρ διάσχισης απο το base camp του Everest στο Kathmandu σε 72.25 ώρες (ενα εντυπωσιακό ρεκόρ διάσχισης σε βέλτιστο χρόνο - FKT), και την νίκη της το 2006 στο IAU 100 km World Championships στην Κορέα με 7:28:46. Η προσωπική της ιστοσελίδα περιέχει όλες τις λεπτομέρειες για την δρομική της καριέρα.

H Lizzy Hawker σπούδασε φυσικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Cambridge και πήρε το διδακτορικό της στην ωκεανογραφία των πόλων (Polar Oceanography). Αμέσως μετά το Πανεπιστήμιο ταξίδεψε στην Ανταρκτική ως μέλος του British Antarctic Survey με θέμα την έρευνα πάνω στην κλιματική αλλαγή. Το πέρασμα της σε μια άλλη σφαίρα δραστηριότητας - τον κόσμο της υπεραντοχής - έγινε το 2005 και ήταν τόσο έντονο που αποφάσισε να αφήσει πίσω της την ακαδημαϊκή καριέρα και να αφοσιωθεί στην νέα της αγάπη. Άλλωστε οι προπονήσεις, οι αγώνες και τα ταξίδια για ορεινές διασχίσεις και περιπέτειες δεν της άφηναν πολλά χρονικά περιθώρια. Η πορεία της μετά απο την επιλογή αυτή κρίνεται σοφή, αν κρίνει κανείς από την εξέλιξη της δρομικής της καριέρας αλλά και την αφοσίωση της στην κοινωνική και περιβαλλοντική βιωσιμότητα που προκύπτει από τις ποικίλες δραστηριότητες της. Ας γνωρίσουμε όμως την Lizzy μέσα από την αποκλειστική συνέντευξη που έδωσε στο Advendure.com:

[Advendure]: The Ultra-Trail du Mont-Blanc (UTMB), ο αγώνας 24 ωρών σε δρόμο της Βρεταννικής Κοινοπολιτείας, η διάσχιση απο το Everest camp στο Kathmandu το 2007 ... τρία πολύ διαφορετικά μεταξύ τους δρομικά γεγονότα, αλλά και τρείς εντυπωσιακές επιδόσεις. Μιλησέ μας σχετικά με την σωματική και διανοητική προσέγγιση σου στις τρείς αυτές τελείως διαφορετικές δοκιμασίες, λαμβάνοντας υπόψιν την εντελώς διαφορετική "φύση τους", φιλοσοφία τους και τις δρομικές απαιτήσεις τους.

[Hawker]: Κάθε ενα απο αυτά τα δρομικά γεγονότα αποτελεί μια μοναδική σωματική και διανοητική πρόκληση. Αλλά ταυτόχρονα μοιράζονται και μια κοινή φιλοσοφία, ότι εντέλει πρέπει να διατηρήσεις την συγκεντρωσή σου και να διαχειριστείς οποιαδήποτε πρόκληση σου παρουσιάζουν τα βουνά (ή ο δρόμος), το ίδιο το σώμα σου και το μυαλό σου. Για να το πετύχεις αυτό πρέπει πάντα να προσπαθείς να διαχειριστείς την κάθε στιγμή (be in the moment). Όταν μπορείς να διατηρήσεις την ένταση της συγκέντρωσης τότε αντιλαμβάνεσαι ότι τα οριά σου δεν είναι τελικά εκεί που σκεφτόσουν ότι βρίσκονται.

[Advendure]: Η πρώτη σου απόπειρα - το Φθινόπωρο του 2011 - να διασχίσεις επιτυχώς το περίφημο  Great Himalaya Trail (GHT) στο Νεπάλ δεν ήταν επιτυχής - όπως διαβάσαμε στα ρεπόρτ της αποστολής - διότι έχασες διαμέσου ενος ατυχήματος κρίσιμο εξοπλισμό, συσκευές επικοινωνίας, άδειες πρόσβασης κτλ...Μιλησέ μας λίγο γι'αυτο το εγχείρημα. Σκέφτεσαι να επιστρέψεις κάποια στιγμή στο Νεπάλ και να το ολοκληρώσεις; Ποιό είναι το βασικό κριτήριο για να πάρει κάποιος απόφαση να επιχειρήσει κάτι τόσο δύσκολο; Μήπως η κατάρριψη του ρεκόρ των αδερφών Crane πίσω στο 1983, ή η γοητεία της άγριας φύσης του Νεπάλ; ή μήπως εντέλει ενας συνδυασμός αυτών και άλλων παραγόντων;

[Hawker]: Πολύ απλά, το Great Himalaya Trail είναι ενα ταξίδι "όνειρο ζωής" για εμένα ... Λατρεύω να κινούμαι χρησιμοποιώντας μόνο τις δικές μου δυνάμεις στις ψηλές οροσειρές - έτσι η ευκαιρία να βρίσκομαι στα ψηλά μονοπάτια των Ιμαλαίων μου είναι κάτι πολύτιμο. Μου αρέσει ιδιαίτερα να βρίσκομαι σε "άγριες" και απομονωμένες περιοχές. Σε οποιοδήποτε τέτοιο περιβάλλον όπου οι ανέσεις που έχουμε συνηθίσει στον μοντέρνο τρόπο ζωής μας είναι περιορισμένες και που βρίσκεσαι τόσο κοντύτερα στην φύση, μπορείς να γίνεις πιο ανοικτός στην προσωπική σου ενδοσκόπιση. Όταν έχεις απομονωθεί απο τις παγίδες της μοντέρνας ζωής, όταν εκτείθεσαι στα στοιχεία της φύσης και αισθάνεσαι το μεγαλείο της ελευθερίας του ταξιδιού, τότε νιώθεις την ωμότητα της άγριας φύσης και νιώθεις ευάλωτος, οπότε αντιλαμβάνεσαι τις πραγματικές δυνατότητες του σωματός σου, του μυαλού σου και του "πνευματός σου". Γίνεσαι απο τα πράγματα πιο προσεκτικός.

(σ.σ. η Hawker τονίζει ιδιαίτερα ότι)...Σε ενα τέτοιο ταξίδι γίνεται σχεδόν αδύνατο να μιλήσεις για ρεκόρ, μιας και προσπάθειες για διασχίσεις στα Ιμαλάια έχουν γίνει - και γίνονται - με πολλούς διαφορετικούς τρόπους (π.χ. μένοντας σε χαμηλότερα υψόμετρα ή ακολουθώντας τα υψηλότερα περάσματα, χρησιμοποιώντας διαφορετικό εξοπλισμό και αυτονομία - μόνος ή με ομάδα)

[Advendure]: Eίμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι στο μέλλον η μεγαλύτερη πρόκληση υπεραντοχής θα είναι αυτό που συντομογραφικά ονομάζεται επιδόσεις FNT (Fastest Known Times - γρηγορότερες διασχίσεις), και ο λόγος είναι ότι ο άνθρωπος ώς οντότητα αναζητά πρωτόγονες αξίες. Αθλητές και αθλήτριες, σε σόλο ή ομαδικές προσπάθειες, να προσπαθούν να καλύψουν όσο γρηγορότερα μπορούν διαδρομές όπως το Great Himalaya Trail, ή συγκεκριμένες διαδρομές σε μονοπάτια αποστάσεων π.χ. 1000 χιλιομέτρων και ίσως παραπάνω μερικές φορές. Ποιά η αποψή σου για αυτήν την προοπτική;

[Hawker]: Πιστεύω ότι μερικοί απο εμάς έχουν μια έμφυτη τάση και ανάγκη για εξερεύνηση, και όσο αποκαλύπτετε όλο και μεγαλύτερο κομμάτι του πλανήτη μας και γίνεται γνωστό σε όλους μας, τέτοιου τύπου προκλήσεις θα αποτελέσουν τρόπους να εξερευνήσουμε βαθύτερα τόσο το περιβάλλον γύρω μας όσο και τον ίδιο τον εαυτό μας με ένα εντελώς καινούργιο τρόπο.

[Advendure]: Τόσο ως αθλήτρια όσο και ως άνθρωπος της περιπέτειας, μιλησέ μας για τις σκέψεις σου σχετικά με την επική προσπάθεια του Shackleton για μια διάσχιση πρός την επιβίωση πίσω στα 1914. Αυτή η ιστορία αποτελεί μια απο τις πιο ηρωικές ιστορίες που ειπώθηκαν ποτέ, ενα ορόσημο στην σύγχρονη ιστορία της περιπέτειας. Ποιά είναι για εσένα η σχέση μεταξύ επιβίωσης και περιπέτειας και κατά συνέπεια με την αντοχή, σωματική και διανοητική;

[Hawker]: Αποτελεί σαφώς μια απο τις πιο ηρωικές προσπάθειες επιβίωσης και αντοχής. Για μένα όλα καταλήγουν στην εξερεύνηση. Τόσο του περιβάλλοντος γύρω μας, όσο φυσικά και των ορίων μας τόσο σωματικά όσο και διανοητικά.

[Advendure]: Υπάρχουν κορυφαίοι δρομείς βουνού και υπεραποστάσεων που ενσωματώνουν στα προπονητικά τους προγράμματα "συμβατικές" μεθόδους προπόνησης όπως διαλειμματικές σε στάδιο, τρεξίματα ρυθμού (tempo runs) σε άσφαλτο κτλ...Άλλοι πάλι επιλέγουν απλά να τρέχουν στο βουνό σε καθημερινή βάση. Ποιά η δική σου προπονητική φιλοσοφία; Τι προτιμάς και πιστεύεις ότι σου ταιριάζει;

[Hawker]: Αδιαμφισβήτητα η καρδιά μου ανήκει στα βουνά, εντούτοις πραγματικά απολαμβάνω την πρόκληση διαφορετικών μορφών τρεξίματος και μάλιστα σε ποικιλία εδαφών! Η φιλοσοφία μου είναι να μαθαίνω να "γνωρίζω" τον εαυτό μου, και να προπονούμαι με την "αίσθηση" (by feel) σε κάποιο ορισμένο βαθμό. Δεν υπάρχει για μένα τυπική προπονητική εβδομάδα - η προπονησή μου τείνει να μεταβάλλεται κατά την διάρκεια της χρονιάς σε συνάρτηση με τον επόμενο αγώνα ή πρόκληση που τείνω την προσοχή μου - π.χ. αν είναι απόστασης μαραθωνίου ή λιγότερο, εαν είναι αγώνας πόλης (άσφαλτος) ή βουνό, εάν είναι υπεραπόσταση (σε βουνό με κλίσεις, μονοπάτι ή δρόμος). Κάθε τύπος αγώνα απαιτεί διαφορετική προπόνηση. Μετά όμως απο τόσα αγωνιστικά χρόνια έχω χτίσει ενα επίπεδο "βασικής αντοχής" έτσι ώστε για κάθε επόμενο αγώνα στόχο απλά να προσαρμόζω την προπόνηση για να καλύπτω τις απαιτήσεις του.

[Advendure]: Τρέχεις σε πολλούς αγώνες υπεραποστάσεων υψηλών απαιτήσεων κατά την διάρκεια της χρονιάς με κορυφαίου επιπέδου επιδόσεις. Πώς καταφέρνεις να έχεις τέτοιου επιπέδου αποκατάσταση μεταξύ των αγώνων, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά; Εννοώ ότι το σώμα χρειάζεται χρόνο για να αποκατασταθεί και επίσης ότι η πλειονότητα των αθλητών νιώθουν ψυχολογικά "άδειοι" ή "εξαντλημένοι" μετά από έναν απαιτητικό αγώνα υπεραπόστασης. Το πρόβλημα αυτό είναι ζωτικής σημασίας αν θες να μπεις 100% σε νέο προπονητικό κύκλο για τον επόμενο αγώνα ή κάποια ορεινή διάσχιση στην περίπτωση σου.

[Hawker]: Είμαι τυχερή μιας και φαίνεται ότι έχω ταχεία αποκατάσταση. Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι αγωνίζομαι εντός των ορίων μου (within myself) τις περισσότερες φορές, έχοντας να δώσω κάτι ακόμη όταν φτάνω στην γραμμή τερματισμού. Δεν έχω μάθει ακόμη να "αδειάζω" τον εαυτό μου κατά την διάρκεια ενός αγώνα, και ίσως αυτό να οφείλεται στο ένστικτο του ατόμου που έχει ασχοληθεί με την ορειβασία και τις ορεινές διασχίσεις όπου πάντα αφήνουμε διαθέσιμη ενέργεια ώστε να μπορούμε να κατέβουμε το βουνό ή να επιστρέψουμε. Η πολύ καλή μου και γρήγορη αποκατάσταση σημαίνει ότι μπορώ να αγωνίζομαι συχνότερα από ότι θα ήταν φυσιολογικό. Εντούτοις, ακόμη και έτσι πρέπει να παίρνεις τα μέτρα σου. Όπως είπες, δεν είναι μόνο η αποκατάσταση του σώματος που παίζει ρόλο αλλά εξίσου και η ζωντάνια και φρεσκάδα του πνεύματος που είναι πολύ σημαντική παράμετρος. Υπάρχουν περιπτώσεις που ακόμη και αν το σώμα έχει αποκατασταθεί πλήρως και είναι έτοιμο για τον επόμενο αγώνα, αν η καρδιά και η ψυχή δεν είναι έτοιμες, το να τρέξεις δεν είναι δυνατό. Νομίζω ότι όλοι μας πρέπει να μάθουμε να "αφουγκραζόμαστε" τον εαυτό μας, το σώμα μας, το μυαλό μας και τα συναισθήματα μας, και να ξέρουμε έτσι πότε πρέπει να πηγαίνουμε μπροστά και πότε να κάνουμε πίσω. Φυσικά προσπαθούμε, αλλά μερικές φορές κάνουμε λάθος επιλογές, ξεκινώντας ίσως έναν αγώνα ενώ δεν θα έπρεπε, ή έχοντας μια πολύ έντονη περίοδο, που μετά θα χρειαστεί σίγουρα λίγο ήρεμο χρόνο για να αποκατασταθεί η ισορροπία.

[Advendure]: Η σωστή διανοητική & πνευματική διαχείριση των αγώνων υπεραποστάσεων, ή των μεγάλων ορεινών διασχίσεων, αποτελεί κατά κοινή ομολογία κλειδί για την επιτυχία της προσπάθειας. Πώς καταφέρνεις και διατηρείς την διανοητική σου συγκέντρωση μετά από τόσες ώρες σε έναν αγώνα; Αποτελεί ένα χαρακτηριστικό που κάποιος μπορεί να προπονήσει, επιπρόσθετα με την σωματική προετοιμασία που απαιτείται για τόσο δύσκολους αγώνες;

[Hawker]: Σε όλους τους αγώνες υπεραποστάσεων και τις δραστηριότητες υπεραντοχής το διανοητικό επίπεδο και η διαχείριση του είναι εξίσου σημαντικό με το σωματικό, αν όχι περισσότερο! Νομίζω ότι η διανοητική προετοιμασία πραγματικά αποτελεί μέρος της καθημερινής ζωής μας, προέρχεται από τον τρόπο που ζεις την ζωή σου, την φιλοσοφία σου. Κατά κάποιο τρόπο το να διατηρείς την διανοητική σου συγκέντρωση σε έναν αγώνα υπεραπόστασης ενισχύεται εάν γνωρίζεις το τι πας να κάνεις, το κίνητρο σου για τον αγώνα. Το κίνητρο δεν έρχεται μόνο από την νίκη ή τον συναγωνισμό. Σε τελική ανάλυση δεν έχει να κάνει μόνο με τον αγώνα. Για μένα το κίνητρο βρίσκεται πολύ βαθιά μέσα μου - να προσπαθώ να κάνω το καλύτερο που μπορώ σε κάθε δεδομένη στιγμή. Είναι σχετικό με το ταξίδι - σωματικό, διανοητικό ή πνευματικό - η προετοιμασία - το ενδιάμεσο - η αναζήτηση των ορίων.

[Advendure]: Γιατί οι υπεραποστάσεις φαίνεται να επηρεάζουν βαθύτερα τους αθλητές που μπαίνουν σε αυτές; Είναι περισσότερο το συναισθηματικό κομμάτι ή το μέγεθος της πρόκλησης που κάποιος έχει να αντιμετωπίσει;

[Hawker]: Η ένταση της προσπάθειας και η πρόκληση του γεγονότος αφορούν βασικά το τι θεωρούμαι "κανονικό" για εμάς! Η διανοητική δύναμη και το κουράγιο να ανακαλύψεις τα δικά σου όρια μπορούν να σε οδηγήσουν να ανακαλύψεις πράγματα που δεν φανταζόσουν ότι είναι πιθανά. Αυτό μπορεί να είναι ένα τρέξιμο 5, 50 ή 500 χιλιομέτρων, δεν έχει σημασία. Αυτό που είναι σημαντικό είναι να προκαλέσεις τον εαυτό σου με τέτοιο τρόπο ώστε να ανακαλύψεις σε βάθος τον εαυτό σου. Νομίζω ότι οι υπεραποστάσεις αποτελούν ένα θαυμάσιο  "όχημα" για αυτόν τον στόχο. Το πάθος και η αφοσίωση που μοιράζεται μεταξύ των αθλητών κάνει τις υπεραποστάσεις κάτι πολύ περισσότερο από την πρόκληση του αγώνα. Καταλήγει να γίνεται ένα μοιραζόμενο ταξίδι εξερεύνησης και υπεραντοχής μέσα στο μεγαλύτερο ταξίδι της ίδιας της ζωής μας.

[Advendure]: Ο επόμενος μεγάλος αγώνας σου είναι η 30ή επέτειος του Σπάρταθλου, στο τέλος Σεπτεμβρίου. Καταρχάς αποτελεί μεγάλη χαρά για την κοινότητα τρεξίματος στην χώρα μας να σε καλωσορίζει για έναν αγώνα. Όπως ίσως γνωρίζεις, το Σπάρταθλο αποτελεί έναν ιστορικό αγώνα υπεραπόστασης και μάλιστα θεωρείται από τους δυσκολότερους στον πλανήτη. Μίλησε μας για τις σκέψεις σου και τα συναισθήματα σου σχετικά με τον αγώνα, καθώς προετοιμάζεσαι για να τρέξεις σε έναν αγώνα που αναβιώνει τα βήματα του Φειδιππίδη από την Αθήνα στην Σπάρτη.

[Hawker]: Είναι πολύ μεγάλη χαρά για εμένα να επισκέπτομαι την Ελλάδα για πρώτη φορά και μάλιστα για να συμμετάσχω σε έναν τέτοιο ιστορικό αγώνα υπεραπόστασης. Προσεγγίζω την γραμμή της εκκίνησης με όλα εκείνα τα πανέμορφα συναισθήματα: του φόβου, του ενθουσιασμού, της αμφιβολίας, της χαράς! Για μένα το Σπάρταθλον έρχεται μετά από ένα καλοκαίρι αγώνων ορεινού τρεξίματος, και αμέσως μετά από ένα αλλαγμένο ως προς την διαδρομή UTMB, και τα 100 μίλια του Αμερικάνικου Run Rabbit Run. Είμαι λίγο σκεπτική στο να τρέξω τόσα χιλιόμετρα σε άσφαλτο μετά από ένα καλοκαίρι στα μονοπάτια. Την ίδια στιγμή όμως είμαι πολύ ενθουσιασμένη να έχω την ευκαιρία να δοκιμάσω κάτι καινούργιο - μη έχοντας προσδοκίες - απλά αφήνοντας τον εαυτό μου να ζήσει "την στιγμή". Όπως σε κάθε αγώνα, ελπίζω απλά να τρέξω όσο καλύτερα μπορώ σε κάθε στιγμή της κούρσας, να δώσω ότι μπορώ, να αισθανθώ χαρά του τρεξίματος και να μοιραστώ την εμπειρία.

[Advendure]: Πώς επιλέγεις τα δρομικά σου project (αγώνες, διασχίσεις κτλ...); Έχεις κάποια ιδιαίτερα πλάνα - μετά την συμμετοχή σου στο Σπάρταθλο - για το υπόλοιπο του 2012 και το 2013;

[Hawker]: Έχω τόσα πολλά όνειρα - αλλά τελικά αυτό που πραγματικά έχουμε είναι το "εδώ και τώρα", έτσι το πιο σημαντικό όνειρο είναι να είμαι πραγματικά παρούσα σε αυτήν εδώ την στιγμή του ταξιδιού της ζωής!

[Advendure]: Είσαι κάτοχος διδακτορικού (Ph.D) στην ωκεανογραφία των πόλων, εργάστηκες στο British Antarctic Survey και σαν σύμβουλος - συγγραφέας του βιβλίου του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης που συνόδευσε το πρόγραμμα της διάσημης σειράς του BBC "Frozen Planet". Μιας και είσαι τόσο περιβαλλοντικός επιστήμονας όσο και δρομέας ορεινού τρεξίματος, πιστεύεις ότι η παγκόσμια "έκρηξη" αγώνων βουνού και συμμετοχών σε αυτούς τους αγώνες παίζει κάποιο σημαντικό ρόλο στην αύξηση της περιβαλλοντικής μας ενημέρωσης και παιδείας;

[Hawker]: Είναι φανταστικό το γεγονός της ανάπτυξης του ορεινού τρεξίματος σε όλον τον πλανήτη, και το ότι γίνεται όλο και πιο δημοφιλές ώς άθλημα. Πιστεύω ότι ίσως είναι σημείο των καιρών το ότι η υπεραντοχή καταλαμβάνει όλο και περισσότερο την φαντασία και το πάθος των ανθρώπων. Ελπίζω επίσης ένθερμα ότι καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι στρέφονται πρός τα αθλήματα υπεραντοχής, και αντιμετωπίζουν προκλήσεις σε ενα περιβάλλον που αγαπούν, θα έρθει ταυτόχρονα και μια αναγνώριση της υπευθυνότητας που έχουμε να φροντίζουμε το περιβάλλον.

Δημήτρης Τρουπής