Εννοείται πως όλο αυτό μου κίνησε την περιέργεια και δεν άργησα να μάθω τι ήταν αυτό το παράξενο project: ο τύπος σχεδίαζε να πραγματοποιήσει μια διαδρομή που θα ένωνε τις 55 ψηλότερες κορυφές άνω των 2.000 μέτρων στον Όλυμπο. Του άρεσε – λέει - το νούμερο και το γεγονός ότι όλα αυτά περιγράφονται σε ένα βιβλίο. Συγγραφέας και δημοσιογράφος γαρ.

Στην αρχή πίστεψα πως όλο αυτό ήταν ένα αθλητικό project. Για ποιο άλλο λόγο, εξάλλου ένας υπερμαραθωνοδρόμος θα ήθελε να κάνει κάτι τέτοιο; Και μάλιστα, λίγες μέρες πριν τρέξει στο PTL στις Άλπεις; Σίγουρα ήταν μια μεγάλη προπόνηση πριν από ένα πολύ μεγάλο αγώνα. Έλεγε, βέβαια, διάφορα περίεργα περί ομαδικής δουλειάς και συνεργασίας στην περιοχή, αλλά δεν έδωσα και πολύ σημασία. Εξάλλου, τι μπορεί να ξέρει ένας ξένος;

Λίγες μέρες αργότερα τον συνόδευσα σε μια εξερεύνηση στην περιοχή του Καλόγερου και είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε αρκετά. Αν και ξένος, ο Mig, είχε παρατηρήσει ότι δεν υπάρχει σύνδεση, συνεργασία και επικοινωνία μεταξύ των τοπικών κοινοτήτων και των ανθρώπων γύρω από το μυθικό βουνό. Επίσης, ότι οι περισσότεροι πεζοπόροι και ορειβάτες πηγαίνουν κυρίως στις 2-3 ψηλότερες κορυφές, χρησιμοποιώντας συγκεκριμένα μονοπάτια, ενώ υπάρχουν τόσο πολλά υπέροχα μέρη για εξερεύνηση. Ότι, σε αντίθεση με ότι συμβαίνει στις Άλπεις ή στα Πυρηναία, δεν έχουμε την κουλτούρα να δούμε το βουνό ως playground. Να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε, να δημιουργήσουμε διαδρομές, να δοκιμάσουμε τα όρια μας, όπως για παράδειγμα στο Chamonix που διοργανώνουν ένα σωρό προκλήσεις, τύπου FKT. Μου είπε πως θέλει να εμπνεύσει τον κόσμο προς αυτή την κατεύθυνση, «να δημιουργήσει ο καθένας τη δική του περιπέτεια στο βουνό».

Τότε κατάλαβα ότι όλο αυτό δεν είχε να κάνει με τα χιλιόμετρα ή το χρόνο. Είχε να κάνει με τη σύνδεση: κορυφών, περιοχών, ίσως και ανθρώπων. Γι’ αυτό και η διαδρομή του θα ξεκινούσε από τον Κοκκινοπηλό και θα κατέληγε στο Λιτόχωρο, σαν την Haute Route που ενώνει το Chamonix με το Zermatt. Είχε να κάνει με την εξερεύνηση και την περιπέτεια.

Τελικά, στις 17-18 Αυγούστου το 55 PEAKS project έγινε πραγματικότητα: 55 κορυφές άνω των 2.000 μέτρων, 130 χιλιόμετρα, 8.200 μέτρα θετική υψομετρική, 42 ώρες. Τον περιμέναμε στο 55 PEAKS, στο Λιτόχωρο με πίτσα, μπύρα και ένα κουβά με κρύο νερό για να βάλει τα πόδια του.

Οι αντιδράσεις των ανθρώπων «του χώρου» ήταν πολλές και θετικές, αλλά το πιο σοβαρό ήταν το «γιατί δεν έγινε νωρίτερα, γιατί δεν το κάναμε νωρίτερα» που είπαν αρκετοί. Για τον Mig, ένα τέτοιο project ήταν λογικό. Δεν ήταν τόσο πρόκληση γι’ αυτόν, ούτε τόσο δύσκολο τεχνικά είναι, ούτε κάτι πολύ extreme, όπως π.χ. να ενώσεις κορυφές στις Άλπεις. Ένιωσε, όμως, ότι έπρεπε να γίνει, είπε.

Τον ρώτησα γιατί στον Όλυμπο. Τι τον τραβάει να έρχεται εδώ ξανά και ξανά. Γιατί ένας άνθρωπος με τόση εμπειρία από αγώνες και βουνά, που θα μπορούσε να πάει οπουδήποτε, να ξοδέψει τόσο χρόνο και ενέργεια σε ένα project εδώ; Σίγουρα έχει εδώ φίλους και δικούς του ανθρώπους. Έχει τρέξει στον Olympus Mythical Trail και στο ROUT κάμποσες φορές. Είναι ο μύθος που περιβάλλει τον Όλυμπο;

Ο Mig πιστεύει ότι ο Όλυμπος είναι ένα πολύ ιδιαίτερο βουνό. Όχι πολύ ψηλό. Όχι πολύ τεχνικό. Αλλά έχει μια ιδιαίτερη πνευματικότητα, μια ιδιαίτερη ενέργεια. Κάτι υπάρχει εδώ. Είναι σίγουρα και ο μύθος που τον περιβάλλει. Πιστεύει ότι τα πράγματα θα αλλάξουν και η περιοχή θα αναπτυχθεί ούτως ή άλλως. Και ότι είναι στο χέρι μας αν θα κάνουμε κάτι για αυτό ή αν θα καθίσουμε άπραγοι να παρακολουθούμε τις εξελίξεις. Χρειάζεται, λέει, ένα σχέδιο από τις τοπικές αρχές ώστε να μπορούμε να ελέγξουμε τις εξελίξεις. Να προστατέψουμε το βουνό, χωρίς όμως να αρνηθούμε κάθε μορφή ανάπτυξης. Είχε, ακόμα, την αφοπλιστική ειλικρίνεια να παραδεχτεί ότι για να κάνεις ένα σημαντικό project στις Άλπεις πρέπει να είσαι πάρα πολύ δυνατός, ενώ εδώ είναι πολύ πιο εύκολο.

Όταν έχεις την ευκαιρία να συζητάς με έναν άνθρωπο που έχει τρέξει σε μερικούς από τους πιο σκληρούς αγώνες υπεραποστάσεων (Barkley Marathons, PTL, Tor Des Geants, Transgrancanaria ,TDS κ.α.), δεν μπορείς παρά να κάνεις την ερώτηση: Γιατί ultra;

Υπάρχουν, λέει, πολλές απαντήσεις. Το να ανακαλύπτεις ένα μέρος του εαυτού σου. Ένας υπερμαραθώνιος σε φέρνει σε μια κατάσταση που προσπαθείς επί ώρες να ελέγξεις την κούραση, τον πόνο, την έλλειψη ύπνου, το ανακατεμένο σου στομάχι και έντονα συναισθήματα. Χάνεις κάτι το ανθρώπινο και γίνεσαι ένα απλό ζώο, σκληρό και ξεκάθαρο. Όχι αυτός που θα ήθελες να είσαι, αλλά αυτός που πραγματικά είσαι. Είναι και αυτό που είπε ο Jaret Campbell, ο μοναδικός άνθρωπος που έχει τερματίσει 3 φορές τον Barkley Marathons, ότι τα πράγματα που μαθαίνεις υποφέροντας σε έναν υπερμαραθώνιο σε κάνουν πιο δυνατό απέναντι στις προκλήσεις της πραγματικής ζωής.

Εκτός, όμως, από τους υπερμαραθώνιους, ο Mig έχει και τα  διάφορα project του, όπως το να ενώσει σε μια διαδρομή 100 χιλιομέτρων, τα διάφορα bivy στην Αόστα ή να βρει τη διαδρομή με την οποία θα κάνει τη μεγαλύτερη θετική υψομετρική σε ένα βουνό. Τα project θεωρεί ότι είναι ένας τρόπος για τον καθένα να ξεφύγει από τα καθορισμένα πλαίσια ενός αγώνα και να κάνει αυτό που πραγματικά θέλει, κυνηγώντας τις δυνάμεις του.

Λίγο πριν φύγει για την εντελώς επίπεδη χώρα του και από εκεί για τις Άλπεις και το PTL, o παράξενος αυτός Ολλανδός, μου αποκάλυψε ένα μυστικό του: ότι σκέφτεται να τρέξει για μια τελευταία (;) φορά στο Barkley Marathons.

Κι εγώ έμεινα να αναρωτιέμαι πως γίνεται ένας Ολλανδός να πήγε και στις 55 ψηλότερες κορυφές – και μάλιστα σε δυο μέρες - για να μας δείξει τι μπορούμε να κάνουμε σ’ αυτό τον απίστευτο ορεινό όγκο που στέκεται πάνω από το κεφάλι μας, κι εμείς να μην έχουμε πάει ούτε στις μισές. Και με έκανε να ντραπώ που μέχρι τώρα θεωρούσα τον εαυτό μου άνθρωπο «του βουνού». Δεν ξέρω ποιος είναι ο ξένος τελικά…

Θώμη Σολδάτου