Φυσικά, ακόμη και να ήθελα να περιγράψω αντικειμενικά κάθε στοιχείο του αγώνα πάλι δε θα είχα να γράψω και πάρα πολλά για τον “Hortiatis Trail Run”. Δέκα χρόνια τώρα, όλοι γνωρίζουμε τι εστί Χορτιάτης με τα καλά του και τα κακά του (αν υπάρχουν τα τελευταία) και το ότι τον προτιμάμε σημαίνει πολλά! 

Το 2013, λοιπόν, ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα στα μονοπάτια του Χορτιάτη. Μπορεί να έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε, μα από τη στιγμή που ξαναπάτησα το πόδι μου στο συγκεκριμένο μέρος ένιωσα σα να γύρισα το ρολόι προς τα πίσω. Βέβαια, βοήθησε κι ο καιρός που όπως και πριν μια επταετία έτσι και φέτος ήταν συννεφιασμένος και χειμωνιάτικος δίχως, όμως, τις χαμηλές θερμοκρασίες και το ψιλό χιονάκι της χρονιάς εκείνης. Κάνοντας τούτον τον παραλληλισμό στο μυαλό, σκέφτηκα πως η συμμετοχή μου για φέτος ήταν μια καλή ευκαιρία να συγκρίνω τον Χάρη πριν από εφτά χρόνια με το Χάρη που στεκόταν τώρα κάτω από την αψίδα της εκκίνησης. Φυσικά, ήμουν το ίδιο ανυπόμονος για την αντίστροφη μέτρηση και την έναρξη του αγώνα όπως και τότε. Πέρασε τόσος καιρός κι έτρεξα σε διάφορες διοργανώσεις όλο αυτό το διάστημα μα δεν κατάφερα ποτέ να ξεκινήσω συνετά σε κάποια από αυτές. Συνήθως, φεύγω του σκασμού και μετά επεμβαίνουν η λογική και το κάρδιο-αναπνευστικό για να με φρενάρουν. Οπότε για ποιο λόγο να έκανα κάτι διαφορετικό αυτή τη φορά; Αφήστε που πλέον το έχω για γούρι.

Στα πρώτα 500 μέτρα της διαδρομής έχω ήδη καταραστεί τον εαυτό μου που με βάζει και τρέχω μικρούς αγώνες όπου συμμετέχουν όλες οι “κροτίδες” του αθλήματος (βλ. Πλακετάς, Διαλεκτός και Σία Ο.Ε). Καθώς ξεφυσάω, δε μπορώ παρά να αναρωτηθώ τι έκανε ο παλιότερος εαυτός μου. Απελπισία! Τα ίδια έκανε και τότε. Φτου σου! Δε πρόκειται να διορθωθώ ποτέ που να πάρει; Βρίσκομαι κιόλας στο μονοπάτι, μετά το δασικό δρόμο, που ανηφορίζει για τον ορεινό όγκο του Χορτιάτη. Το τοπίο μουντό μα συνάμα προικισμένο με μια ξεχωριστή ομορφιά. Καστανιές, δρυς και διάφορα αναρριχώμενα αποτελούν την κύρια βλάστηση του βουνού που έχει ρίξει τα κόκκινα, ξερά φύλλα της στο έδαφος για να υποδεχτεί όλους τους δρομείς. Παραδόξως, η λάσπη είναι αισθητά λιγότερη σχετικά με το 2013 οπότε δεν έχω καμία δικαιολογία για να μην πιέσω τα όριά μου. Όσοι με πέρασαν μέχρι τώρα καλώς, (8 τους μέτρησα τους άτιμους) θα δείξω μεγαλοψυχία και θα τους αφήσω. Παρόλα αυτά, οι υπόλοιποι θα πρέπει να μείνετε πίσω μου.
 

Όμως, τι κι αν πήρα την απόφασή μου; Να σου ένας Κουρκουρίκης ξοπίσω μου να ανασαίνει σαν αμαξοστοιχία έτοιμη να παρασύρει όποιον βρεθεί μπροστά της. Τώρα τι να του πω αυτουνού, δεν άκουσε τις σκέψεις μου; Θα είμαι ευγενικός. Θα τον αφήσω να περάσει, θα μετρήσω ως το δέκα και έπειτα θα του ευχηθώ. Άλλωστε, είχε γενέθλια μια μέρα πριν οπότε αυτό είναι το σωστό. 

• Γιάννη, όταν θες να περάσεις πες μου.
• Περνάω, Χάρη…

…1…2…3…4… Άσε το μέτρημα καλύτερα Χάρη και πιάσε τη συζήτηση πριν σου φύγει…

• Γιάννη, χρόνια πολλά και για τα γενέθλιά σου κιόλας! Είδα από το Instagram πως ήταν χθες.
• Ευχαριστώ, Χάρη!
• Τα πόσα έκλεισες;
• Τα 49!
• 49! Τι λες ρε φίλε; Εύχομαι να είσαι γερός!

Σαράντα-εννιά μ@&%κ@ Χάρη. Τρέξε, τι κάθεσαι και τον κοιτάς;

Παρότι η παραπάνω συζήτηση διήρκησε λίγο εμείς τρέχαμε τόσο γρήγορα που, δίχως να το αντιληφθώ, από το 2^ο χιλιόμετρο περίπου που κόλλησα με τον Γιάννη φτάσαμε στο 9^ο και σε ‘κείνη την απότομη ανηφόρα που εμφανίζεται μπροστά σου απλώς για να σου χαλάσει το μέσο όρο στο ρυθμό. Στο μεταξύ, τα χιλιόμετρα που είχαν προηγηθεί διέσχιζαν πανέμορφα μονοπάτια, ανάμεσα από δεκάδες, πυκνά δέντρα, όπου έβαζαν τη φαντασία σου σε λειτουργία και δημιουργούσαν τις αντίστοιχες εικόνες της άνοιξης και του καλοκαιριού, όταν όλα είναι καταπράσινα! Την πανδαισία του τοπίου συμπλήρωνε αρμονικά ο ήχος από το ρυάκι που κατέβαζε τα νερά από τα λιγοστά χιόνια που είχαν λιώσει και τις βροχές των προηγούμενων ημερών. Οι Θεσσαλονικείς είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε ένα θησαυρό σαν κι αυτό δίπλα μας. Σε κάθε εποχή του χρόνου έχει κάτι το μοναδικό να προσφέρει στους επισκέπτες του. 

Τελικά, η ανηφόρα ήταν δύσκολη το 2013 και παρέμεινε δύσκολη για το 2020. Καθόλου δεν άλλαξε. Μόνο εγώ άλλαξα λιγάκι. Γκριζάρισαν τα μαλλιά μου περισσότερο κι απέκτησα σκυλάκι. Ευτυχώς, πάραυτα, που δε χρειάζεται αρκετή ώρα για να βρεθείς στην κορυφή αφού ο “Hortiatis Trail Run” φημίζεται πως είναι ένας μικρός, γρήγορος αγώνας.

Τι κι αν πρωτύτερα αλλάζαμε θέσεις μεταξύ μας με τον Γιάννη, τώρα στον κατηφορικό, δασικό δρόμο και για τα επόμενα ένα-δυο χιλιόμετρα τον έβλεπα να ανοίγει τη διαφορά ανάμεσά μας ολοένα και πιο πολύ. “Ρε θα μας τρελάνουν αυτοί οι 40-φεύγα τύποι! Δε βαριέσαι θα τον προλάβω στο μονοπάτι…” σκέφτηκα και προσπάθησα να διατηρήσω το γρήγορο ρυθμό που έδινε μπροστά ο Κουρκουρίκης. Μπαίνοντας σε ένα κατηφορικό μονοπάτι στα αριστερά μας με πέτρες και κροκάλες συνειδητοποίησα πως το ίδιο πράγμα έλεγα και πριν από 7 χρόνια, κάθε φορά που με προσπερνούσε κάποιος. “Θα τον προλάβω στο μονοπάτι”… Άραγε πόσους πρόλαβα στο μονοπάτι όλα αυτά τα χρόνια; Η φωνή του υποσυνείδητου ήρθε για να μου δώσει απάντηση. “Χάρη, τρέξε γιατί δε σε βλέπω να προλαβαίνεις κανέναν”! Το συγκεκριμένο μονοπάτι που οδηγεί στον επόμενο δασικό δρόμο, κοντά στην περιοχή του Κισσού θέλει αρκετή προσοχή. Ιδιαίτερα τις βροχερές μέρες, όπως τη σημερινή που μόλις είχε ξεκινήσει να ψιχαλίζει. Το πετρώδες τερέν, στο σημείο αυτό, κρύβει παγίδες που μπορούν να προκαλέσουν μια άσχημη πτώση στην καλύτερη των περιπτώσεων. Ευτυχώς, ο Θεός μου τη χάρισε για σήμερα και πλησίασα ξανά τον Γιάννη σώος κι αρτιμελής.

Έχω εκφράσει κι άλλες φορές ότι σιχαίνομαι τους μικρούς, σύντομους αγώνες και ο λόγος είναι επειδή δεν είμαι τόσο γρήγορος δρομέας (πάντοτε σε σύγκριση με άλλους). Ωστόσο, τις καλύτερες ευκαιρίες που μου έχουν δοθεί κάθε φορά για κυνηγητό τις συνάντησα μονάχα σε τέτοιου είδους διοργανώσεις. 

Η διαδρομή μας οδηγεί πλέον δεξιά σε μονοπάτι που κινείται κάτω από πανύψηλα έλατα. Το τοπίο αυτή τη φορά είναι εντελώς διαφορετικό, θυμίζει ψηλότερα βουνά και όχι το Χορτιάτη με την κορυφή των 1.200 μέτρων υψόμετρου. Λίγο παραπάνω το μονοπάτι γίνεται πιο φαρδύ και βρίσκω ευκαιρία να περάσω και πάλι μπροστά από τον Γιάννη, γεγονός που δε σημαίνει τίποτα αφού είναι αθλητής που σίγουρα θα το παλέψει μέχρι τον τερματισμό. “Να με πάρει… Δε γίνεται να πάει λίγο πιο σιγά να κόψω κι εγώ μια στάλα”;  Αργότερα θα διαπίστωνα πως έτσι αδιάκοπα θα τρέχαμε ως το τέλος. Το κομμάτι του αγώνα που ακολουθεί μετά την έξοδο από το μονοπάτι είναι ίσως το καλύτερο για να προσφέρεις δύναμη και να σου χαρίσουν κουράγιο οι υπόλοιποι δρομείς τους οποίους συναντάς με αντίθετη φορά.

Να κι ο σταθμός τροφοδοσίας! Αναρωτιόμουν το τελευταίο δεκάλεπτο πού να είχε πάει; “Εδώ ήμασταν και πιο πριν…” μου είπε κάποιος εθελοντής “…μα περάσετε με τον Γιάννη τρέχοντας δίχως να σταματήσετε”! Όντως το κάναμε και ήμασταν το ίδιο απορροφημένοι όπως και τώρα που δε σταματήσαμε για δεύτερη φορά. Ο δασικός δρόμος που ήταν εντελώς γυμνός από βλάστηση τριγύρω, είχε αρχίσει να τρυπώνει και πάλι ανάμεσα στα δέντρα. Το χώμα μύριζε βροχή και ο τερματισμός πλησίαζε όλο και πιο πολύ. Η λάσπη είχε αρχίσει κι αυτή να βαραίνει τα παπούτσια σε ορισμένα σημεία της διαδρομής μα αυτός δεν ήταν λόγος για να κόψω ταχύτητα. 

Στα 3 χιλιόμετρα που απόμειναν, μετά το πέρασμα μέσα από το καταφύγιο του Σ.Ε.Ο Χορτιάτη, αλλάξαμε θέσεις με το Γιάννη άλλες δύο φορές. Βλέπετε, ούτε οι ίδιοι είχαμε αποφασίσει ποιος θα τερμάτιζε μπροστά και ποιος πίσω. Λίγη σημασία είχε για τους δυο μας αν η μάχη για το βάθρο είχε καθοριστεί. Είμαι βέβαιος ότι όπως για μένα, έτσι και για ‘κείνον αυτό το κυνηγητό μέχρι την τελευταία στιγμή έχει μεγαλύτερη αξία από οποιοδήποτε κύπελλο! Είναι το δώρο που μας έκανε ο Στέλιος Καϊάφας κι ο “Hortiatis Trail Run” στα δέκατα γενέθλιά του για ακόμη μια χρονιά! 

Να ζήσεις, λοιπόν, Χορτιάτη και χρόνια πολλά…    

Θεοχάρης Λεζπουρίδης