Ας ξεκινήσουμε με κάτι που σίγουρα περνάει από το μυαλό αθλητών που έχουν τρέξει σε αγώνες στις Άλπεις, όταν αντικρίσουν το Μεγάλο Χωριό και την γύρω περιοχή. Παραδοσιακά, πέτρινα σπίτια και γραφικά σοκάκια με λουλούδια παντού, σε αυλές και μπαλκόνια, πυκνά δασωμένες πλαγιές, ο Καρπενησιώτης ποταμός να κυλάει ορμητικά λίγο πιο κάτω και ο ορεινός όγκος της Καλιακούδας να στέκεται αγέρωχος, κάθετα επάνω μας, όπως τα μεγάλα βουνά στα χωριά των κοιλάδων των Άλπεων. Δεν αποκαλείται άλλωστε τυχαία η περιοχή “Ευρυτανικές Άλπεις”.

Μια δεύτερη “ιδιαιτερότητα” που θυμίζει διοργανώσεις ορεινού τρεξίματος στις Άλπεις, είναι ότι στο μεγαλύτερο μέρος των αγώνων του διημέρου ο αθλητής συναντούσε πολύ μεγάλης κλίσης παρατεταμένες ανηφόρες και κατηφόρες. Τα “ισάδια” ήταν μικρά και μια σταγόνα στον ωκεανό της δυσκολίας που έβρισκε μπροστά του ο αθλητής, ήδη από την αρχή των αγώνων αφού αντιμετώπιζε ένα κάθετο χιλιόμετρο υψομετρικής στα πρώτα 6 χιλιόμετρα, τόσο στον αγώνα των 26Κ, όσο και των 13Κ.

Στο αυξημένο βαθμό δυσκολίας να προσθέσουμε και το μεγάλο κομμάτι ιδιαίτερα τεχνικού πεδίου, κυρίως στις δυο διασχίσεις κορυφογραμμών του αγώνα των 26Κ. Στην πρώτη κορυφογραμμή στο Μέγα Ίσωμα, μετά την “κατάκτηση” της πρώτης κορυφής με το κατέβασμα σε σαθρό έδαφος και αλπικό χορτάρι με κλίση που γλιστρούσε έντονα και στην δεύτερη στην ράχη του Ξηροβουνίου και στα Πινακάκια με τις κάθετα “φυτεμένες” πέτρες, που απαιτούσαν “χορευτικές φιγούρες” για να τρέξεις. Το υπόλοιπο τμήμα ήταν σε πυκνό ελατοδάσος με χωμάτινα μονοπάτια και μικρά τμήματα δασικών δρόμων, όπου η μόνες δυσκολίες ήταν οι καταπονημένοι τετρακέφαλοι στις έντονες κατηφόρες, ιδιαίτερα στα τελευταία χιλιόμετρα, και το αν είχε κάποιος κρατήσει δυνάμεις για την δεύτερη μεγάλη και παρατεταμένη ανηφόρα μετά το χωριό Ανιάδα.

Αν θέλαμε να κάνουμε ένα διαχωρισμό, θα λέγαμε ότι ο αγώνας των 6Κ έχει trail running φιλοσοφία, ο αγώνας των 13Κ είναι καθαρόαιμο ορεινό τρέξιμο και ο αγώνας των 26Κ συνδυάζει ορεινό τρέξιμο και skyrunning σε μεγάλο τμήμα του. Τεχνικά μιλώντας λοιπόν, η διοργάνωση προσφέρει ένα μπουκέτο αγώνων για όλα τα επίπεδα και τις διαθέσεις των αθλητών, αλλά ο μεγάλος αγώνας σίγουρα θέλει εμπειρία, ώστε να βγει όμορφα και απολαυστικά. Διαφορετικά, οι ήχοι των Τρυποκάρηδων που ακούγονταν να ραμφίζουν τα δέντρα στο υπέροχο δάσος λίγα μόλις χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό θα συνοδεύονται και από κεφάλια αθλητών που θα χτυπάνε στους κορμούς διερωτώμενοι γιατί επέλεξαν το Kaliakouda Trail σαν πρώτο αγώνα 20+ Κμ!

Η ομορφιά των διαδρομών είναι αξεπέραστη, καθώς συνδυάζει πανέμορφα ελατοδάση, αλλά και αλπικό τοπίο με καταπληκτική θέα. Στην πρώτη κορυφή στα 1.900 μέτρα υψόμετρο η θέα του Παναιτωλικού, των Αγράφων και του Τυμφρηστού, αλλά και ακριβώς δίπλα της Καλιακούδας, κόβει την ανάσα. Στην δεύτερη κορυφογραμμή, στη ράχη του Ξηροβουνίου, η Χελιδόνα και τα Βαρδούσια στο βάθος έχουν την τιμητική τους. Απίστευτη φυσική ομορφιά και συναρπαστική σχεδίαση διαδρομής που προσφέρουν μια καθαρόαιμη βουνίσια εμπειρία.

Ο Λουκάς Πρατίλας με την ομάδα του για μια ακόμα φορά έκαναν άψογη δουλειά στα μονοπάτια και μάλιστα σε μια τόσο τραχιά και άγρια διαδρομή. Η σήμανση εξαιρετική, σε καθοδηγούσε αρμονικά, ακόμη και στο πολύ δύσκολο αλπικό τοπίο, ενώ οι σταθμοί ανεφοδιασμού ήταν σωστά σχεδιασμένοι και τοποθετημένοι στη διαδρομή και είχαν ότι χρειαζόταν για την προσπάθεια των αθλητών. Οι εθελοντές της διοργάνωσης ήταν άψογοι και χαμογελαστοί, ενώ θα σταθώ ιδιαίτερα στα δυο νεαρά παιδιά του τελευταίου σταθμού στο δάσος, περίπου 3K από τον τερματισμό που δεν σε άφηναν να πάρεις πλαστικό ποτήρι ή μπουκάλι μαζί στη διαδρομή ώστε να μην πεταχτεί κάπου στο δάσος και το επεσήμαιναν μάλιστα σε όποιον ρωτούσε γιατί. Μπράβο τους!

Πλούσιες οι παροχές της διοργάνωσης, να τονίσουμε ιδιαίτερα το εξαιρετικό γιλέκο softshell που δόθηκε στους αθλητές της μεγάλη διαδρομής των 26Κ, ενώ όμορφο ήταν και το αθλητικό μπλουζάκι για τους αθλητές των άλλων διαδρομών. Γενικά, πολλά καλούδια από τους χορηγούς της διοργάνωσης υπήρχαν στην τσάντα του αθλητή. Πανέμορφος ο παιδικός αγώνας το απόγευμα του Σαββάτου, ακόμη και αυτός με δυσκολία αφού τερμάτιζε με … ανηφόρα. Από μικροί στα βάσανα λοιπόν αλλά και στη χαρά του αθλητισμού. Εξαιρετική τεχνική παρουσίαση στο μικρό και όμορφο ιστορικό και λαογραφικό μουσείο του Μεγάλου Χωριού, συνοδεύτηκε από ένα συναρπαστικό “ταξίδι” από τα Άγραφα στο Νταουλαγκίρι των Ιμαλαΐων στα 8.167m, από τον Θωμά Νταβαρινό και το … χυλοπίτα party.

Φυσικά δεν έλειψαν και οι σπουδαίες επιδόσεις στο αγωνιστικό κομμάτι, με τον Δημήτρη Ελευθερίου να κερδίζει τον αγώνα των 26Κ με επίδοση 2.53.48, ενώ στις γυναίκες η Φωτεινή Μειντάνη έσπασε τα χρονόμετρα κατεβάζοντας το προηγούμενο ρεκόρ διαδρομής κατά 15 λεπτά πετυχαίνοντας χρόνο 3.19.38. Μάλιστα ήταν 2η στην γενική κατάταξη!

Στα 13Κ είχαμε επίσης ένα σπουδαίο ρεκόρ διαδρομής στους άντρες από τον νικητή Γιώργο Διαλεκτό με χρόνο 1.26.51, ενώ στις γυναίκες κέρδισε η Σταυρούλα Αγγελοπούλου με επίδοση 1.58.27 (8η γενικής). Στα 6Κ, νικητής στους άντρες ήταν ο Σωτήρης Κάτσαρης με χρόνο 49.21 και στις γυναίκες η Μυρτώ Κριτσόβα με χρόνο 1.05.29 (14η γενικής). Τα συνολικά αποτελέσματα μπορείτε να τα δείτε εδώ.

Ιδιαίτερη αναφορά θα ήθελα να κάνω στον συναθλητή Αναστάσιο Κουμενίδη, ο οποίος αφήνοντας ουσιαστικά τον αγώνα του βοήθησε έναν αθλητή που δεν αισθανόταν καλά και τον οδήγησε με ασφάλεια από την κορυφογραμμή στα Πινακάκια και για 2-3 χιλιόμετρα, μέχρι τον τελευταίο σταθμό ανεφοδιασμού. Πράξη που οδηγεί τη σκέψη μας στις ρίζες και το αγνό περιεχόμενο του ορεινού τρεξίματος που ελπίζουμε να μην χαθεί ποτέ. Πολλά συγχαρητήρια για την πράξη του.

To Μεγάλο Χωριό και η φύση της Ευρυτανίας, καθώς και το μεράκι, το κέφι και ο επαγγελματισμός των διοργανωτών έχουν φτιάξει έναν αγώνα ορεινού τρεξίματος που προσφέρει μια συναρπαστική αγωνιστική εμπειρία, που αν την συνδυάσει κανείς με το καλό φαγητό και τα πλούσια φυσικά και ιστορικά αξιοθέατα της περιοχής αποτελεί μια ολοκληρωμένη πρόταση που σίγουρα πρέπει να βάλετε στο καλεντάρι σας για την επόμενη χρονιά!

Δημήτρης Τρουπής