Μόλις πριν λίγες ημέρες παρακολουθώντας τα post της Jo Manta και του Dean Karnazes από τρεξίματα τους σε μερικές από τις πιο άγριες και εντυπωσιακές περιοχές της Καλιφόρνια, όπως η λίμνη Mammoth και η λίμνη Tahoe. μας ήρθε η ιδέα ενός άρθρου, μιας και οι δύο τους έχουν μεγάλη εμπειρία στο τρέξιμο στα μονοπάτια, τόσο στις ΗΠΑ όσο και στη χώρα μας, Σκεφτήκαμε λοιπόν να ετοιμάσουμε ένα θέμα/συνέντευξη μαζί τους, μέσα από το οποίο να μας μεταφέρουν την εμπειρία του να τρέχεις σε αυτά τα μέρη, αλλά και να συζητήσουμε συγκρίσεις σχετικά με τα μονοπάτια, τη συντήρηση τους, καθώς και την κουλτούρα του trail running στις ΗΠΑ σε σχέση με την Ελλάδα. Και, σαν κερασάκι στην τούρτα, ο Dean αποκάλυψε μια ενδιαφέρουσα είδηση: ένα μελλοντικό camp για Έλληνες στη λίμνη Mammoth!

Μετά την εξαιρετική εμφάνιση και την 2η θέση στο βάθρο των γυναικών πέρσι στo Badwater, στην κοιλάδα του θανάτου, η Τζο Μαντά επιστρέφει στις ΗΠΑ, επίσης για έναν θρυλικό και ιστορικό αγώνα, το περίφημο Leadville 100 miler, στο Κολοράντο. Εδώ δεν είναι η ζέστη ο “εχθρός”, αλλά τα πολύ ψηλά υψόμετρα, με το σύνολο σχεδόν της κούρσας να διεξάγεται πάνω από τα 3.000 μέτρα υψόμετρο, δεν λέγεται άλλωστε τυχαία “Race Across the Sky”. O αγώνας όμως έχει και μεγάλη ιστορική αξία, όχι μόνο γιατί ξεκίνησε το μακρινό 1983, αλλά γιατί τα ρεκόρ αντρών και γυναικών έχουν γίνει δεκαετίες πριν, από τους θρύλους Matt Carpenter (2005) και Ann Trason (1994) και είναι από τα ελάχιστα πλέον ακατάρριπτα στον χώρο των ultra. Λίγες ημέρες πριν την εκκίνηση στις 19 Αυγούστου, μιλήσαμε με τη Τζο, αλλά και τον Κωνσταντίνο Καρνάζη που τη συνοδεύει στην ομάδα υποστήριξης, για όλα όσα αφορούν τον αγώνα, τη συμμετοχή της και την Αμερικανική κουλτούρα στο χώρο των ultra.

Η Ελληνίδα αθλήτρια έκανε εξαιρετική διαχείριση του αγώνα, κέρδιζε σταδιακά έδαφος ξεκινώντας εκτός 20άδας, έφτασε 7^η στο 122^ο μίλι & 6^η στο 131^ο μίλι και τελικά τερμάτισε στην εντυπωσιακή 6^η θέση της γενικής κατάταξης και στην δεύτερη θέση του βάθρου των γυναικών. Η επίδοση της είναι η δεύτερη καλύτερη όλων των εποχών μεταξύ των Ελλήνων αθλητών που τερμάτισαν το Badwater135, μετά το 27:39:32 του Αργύρη Παπαθανασόπουλου το 2015, ενώ είναι η 14^η  καλύτερη όλων των εποχών στις γυναίκες.

Κοιλάδα του θανάτου, Καλιφόρνια. Ακριβώς σε δυο μήνες, 100 αθλητές θα σταθούν στην εκκίνηση ενός θρυλικού αγώνα ultra, του Badwater 135, ο οποίος εκτός της απόστασης και της υψομετρικής του, προσθέτει στο βαθμό δυσκολίας του και τις αφόρητα υψηλές θερμοκρασίες που μπορεί να αγγίξουν τον Ιούλιο τους 54 βαθμούς κελσίου. Μέσα σε αυτούς θα είναι και μια ελληνίδα, η Jo Manta, για την οποία το Badwater αποτελεί “μια πρόκληση που την τρομάζει” όπως μας λέει στην αποκλειστική της συνέντευξη στο Advendure, στην οποία επίσης μας μιλάει για το πώς γεννήθηκε μέσα της η επιθυμία να τρέξει αυτόν τον αγώνα, για την προετοιμασία της, για αυτούς που την στηρίζουν και θα είναι κοντά της αλλά και για άλλα ενδιαφέροντα ultra θέματα!

Το "Κάθε Χρόνο και Καλύτερος" ήταν το κεντρικό συμπέρασμα και από τον φετινό αγώνα 100 μιλίων στην Ροδόπη, τον ROUT 100 Miles (Rodopi AdvEnduRun). Αυτό όπως φαίνεται πως ακολουθούν και μερικοί αθλητές εκ των οποίων χαρακτηριστικότερος εκπρόσωπος ήταν η φετινή νικήτρια του αγώνα, Jo Μαντά η οποία πέτυχε την 2η καλύτερη γυναικεία επίδοση με 30.54.00. Η Jo με συνέπεια και συνέχεια από το 2013 όπου και έτρεξε τον πρώτο της αγώνα υπεραπόστασης, τον Rodopi Challenge 50M, καθιερώνεται στο βάθρο του αγώνα βελτιώνοντας συνεχώς την επίδοσή της με αποκορύφωμα βέβαια την φετινή της σπουδαία νίκη. Δεν χάσαμε λοιπόν την ευκαιρία να μάθουμε περισσότερα για την νικήτρια του δυσκολότερου αγώνα ορεινού τρεξίματος στην χώρα μας...