[Advendure]: Αργύρη, εμείς οι παλιότεροι σε γνωρίζουμε καλά, όχι μόνο από τα χρόνια του ορεινού τρεξίματος, αλλά και μέσα από τις εντυπωσιακές σου διασχίσεις, είτε με ποδήλατο είτε πεζοπορικά. Μίλησε μας λίγο για σένα, για να σε γνωρίσουν και οι αναγνώστες που ίσως δεν είχαν ακόμη την ευκαιρία να ανακαλύψουν τι ακριβώς κάνεις εκεί έξω.

[Αργύρης Βαμβακίτης]: Δημήτρη, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν — όπως όλα τα παιδιά, βέβαια — δραστήριος κι ήθελα να ξοδεύω όλη τη μέρα παίζοντας έξω από το σπίτι. Στις πρώτες τάξεις του δημοτικού ήρθε ο στίβος κι ένα πρόγραμμα το οποίο έσπρωχνε μαθητές που είχαν κλίση στον κλασικό αθλητισμό, ν’ ασχοληθούν μ’ αυτόν.

Έτσι κι έγινε! Δεν σταμάτησα ποτέ και μονίμως καταλάμβανε ένα μεγάλο κομμάτι των ενδιαφερόντων μου.

Αρκετά αργότερα, βρέθηκα τυχαία να διαβάζω ένα ορειβατικό περιοδικό, που μ’ έκανε να στρέψω το ενδιαφέρον μου στο βουνό. Ήταν όμως και την ίδια εποχή περίπου όταν έμαθα για τους λαϊκούς αγώνες τρεξίματος (ασφάλτου). Το ένα έφερε το άλλο και σύντομα άρχισαν οι σκέψεις του πώς μπορώ να ενώσω δραστηριότητες κι ενδιαφέροντα. Έτσι ξεκίνησα να ψάχνω για αγώνες ορεινού τρεξίματος, στους οποίους συμμετείχα.

Εκμεταλλεύτηκα τη φυσική κατάσταση που είχα απ’ αυτούς, ώστε να κάνω μικρές πεζοπορικές διασχίσεις τα Σαββατοκύριακα που δεν εργαζόμουν, όπως και στις διακοπές. Η εξερεύνηση τόπων και προσωπικών ορίων όμως είναι εθιστική, κι έτσι οι ολιγοήμερες πεζοπορικές διασχίσεις έγιναν πολυήμερες, ώστε να βιώσω και να γνωρίσω περισσότερες γωνιές της χώρας μας — κι όχι μόνο!

Το ποδήλατο μέχρι τότε υπήρχε κυρίως σαν ένα ακόμη άθλημα, αλλά από τότε και μετά έγινε αχώριστος σύντροφος, ώστε να προσεγγίσω μέρη μακρινά και να καλύψω μεγάλες αποστάσεις, στην προσπάθεια να υπάρχει κι ένας πλουραλισμός σ’ αυτά που αγαπούσα.

Περού, Ισλανδία, Νορβηγία, Φινλανδία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Αυστρία, Ελβετία, Λετονία, Λιθουανία, Ιορδανία είναι κάποιες χώρες απ’ αυτές που επισκέφθηκα λόγω της αγάπης που τρέφω γι’ αυτές τις δραστηριότητες.

Περού, μπροστά στους Γίγαντες!

[Advendure]: Μιλώντας για το “εκεί έξω”, είναι φανερό πως η φύση δεν είναι απλώς ένα σκηνικό για σένα, αλλά ένα ουσιαστικό κομμάτι της ζωής σου, τόσο στην επαγγελματική σου πορεία όσο και στις προσωπικές σου αναζητήσεις και περιπέτειες. Ισχύει αυτό;

[Αργύρης Βαμβακίτης]: Πολύ εύστοχη ερώτηση με ελάχιστες λέξεις! Το ανθρώπινο είδος είναι κομμάτι της φύσης, γεννήθηκε κι εξελίχθηκε μέσα σ’ αυτή. Προφανώς και φτιάξαμε τον πολιτισμό, υλικά αγαθά αλλά και πολιτισμό, επικοινωνία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σταματήσαμε ν’ ανήκουμε στη φύση. Μέρος της έλξης που ασκείται σε αρκετούς από εμάς θεωρώ ότι υπάρχει γι’ αυτόν τον λόγο. Αν λοιπόν κάποιος θέλει να μάθει, ν’ ασχοληθεί αλλά και να ζήσει κομμάτι της ζωής του σ’ αυτή, στ’ αυτιά μου ακούγεται απολύτως λογικό. Είναι σαν να λέμε ότι κάποιος επιστρέφει στη χώρα καταγωγής του ύστερα από χρόνια εργασίας σε μία άλλη χώρα.

 Δολομίτες, επιστροφή από την χειμερινή σεζόν, διασχίζοντας ποδηλατικά Ελβετία -Ιταλία -Ελλάδα!

[Advendure]: Το ορεινό τρέξιμο υπήρξε για χρόνια ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής σου, ξεκινώντας ήδη από το 2007. Αν και δεν συμμετείχες συχνά σε αγώνες - θυμάμαι πως υπήρξαν και χρονικά διαστήματα που έμεινες μακριά - κάθε φορά που στεκόσουν στη γραμμή εκκίνησης, άφηνες πίσω σου ένα δυνατό αποτύπωμα. Τι είναι αυτό που θυμάσαι με νοσταλγία από εκείνα τα χρόνια; Πώς βλέπεις να εξελίσσεται σήμερα ο χώρος του ορεινού τρεξίματος, τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα; Και τέλος, μέσα σε αυτή την περίοδο που για σένα θα την αποκαλούσα “εποχή των μεγάλων διασχίσεων”, συμμετέχεις ακόμη σε κάποιους αγώνες;

[Αργύρης Βαμβακίτης]: Πάντα προσέγγιζα κάτι καινούργιο με σεβασμό, χωρίς να το υποτιμώ. Έτσι έκανα και με το ορεινό τρέξιμο. Τα πρώτα χρόνια δεν έτρεχα ανταγωνιστικά όλους τους αγώνες στους οποίους συμμετείχα, αν και είμαι οπαδός της σκληρής προετοιμασίας και προσπάθειας. Όσο όμως περνούσε ο καιρός κι ερχόταν η εμπειρία, ξεκίνησα να στέκομαι στην αφετηρία για να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου. Έμεινα εκτός αγωνιστικής δράσης κάποια διαστήματα, γιατί ήθελα να προστατέψω τον εαυτό μου από την πνευματική κόπωση της επανάληψης, λόγω τραυματισμών κτλ. Ποτέ δεν αποτέλεσε για εμένα κίνητρο το να μείνω στον χώρο η συμμετοχή σε αγώνες και το πλασάρισμα στην τελική κατάταξη!

Νοσταλγώ τον ενθουσιασμό όλων μας για το άγνωστο, την επιρροή που το τρέξιμο άσκησε στην καθημερινότητα. Όμως, περισσότερο, νοσταλγώ την επαφή με ανθρώπους που έφερε αυτό στη ζωή μου.

Ύστερα από τη μεγάλη έκρηξη στον χώρο τα πρώτα χρόνια και μέχρι πρόσφατα, λογικό είναι να υπάρχει μία καμπή αριθμητικά. Όμως βλέπω συνεχώς ότι, από πλευράς εξειδίκευσης κι επιδόσεων, η ανοδική πορεία συνεχίζεται.

Μάλλον σε κάποια χρόνια από τώρα θα ξαναγνωρίσει άνθηση, κυρίως γιατί υπάρχει ένας δυνατός πυρήνας αλλά κι επειδή το μόνο που χρειάζεται κάποιος είναι όρεξη, ίσως ένα ζευγάρι παπούτσια, και μπορεί να τρέξει παντού, σχεδόν όλες τις μέρες του έτους (παρά το γεγονός ότι όσο περνούν τα χρόνια δημιουργούμε ανάγκες περιττού εξοπλισμού).

Δεν συμμετέχω πλέον σε αγώνες, χωρίς να αποκλείω στο μέλλον την παρουσία μου σε κάποιους, οι οποίοι να έχουν τα στοιχεία εκείνα που μου κινούν το ενδιαφέρον.

Νέα Ζηλανδία: ο καλύτερος μεσημεριανός ύπνος που είχα!

[Advendure]: Επαγγελματικά δραστηριοποιείσαι στον χώρο του σκι, δουλεύοντας ως εκπαιδευτής σε μέρη όπως η Ελβετία και αν δεν κάνω λάθος και η Αυστραλία. Πες μας λίγα λόγια για αυτή την πλευρά της ζωής σου. Πώς ξεκίνησε, τι σε κρατά σε αυτήν, και τι εμπειρίες κουβαλάς από αυτά τα διαφορετικά μέρη;

[Αργύρης Βαμβακίτης]: Ακριβώς! Τα τελευταία χρόνια εργάζομαι στην Ελβετία και την Αυστραλία, οπότε έχω... ξεχάσει τα καλοκαίρια! Ασχολήθηκα με τόσο ζήλο και αγάπη με το σκι, κυρίως γιατί ήθελα να κάνω διασχίσεις και κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Βρισκόμουν στην καλύτερη φυσική κατάσταση που μπορούσα, και όμως, στις χειμερινές εξορμήσεις ήμουν τραγικά αργός πάνω στο χιόνι (χαχαχα).

Είναι ένα άθλημα όπου η τεχνική κατάρτιση μπορεί κυριολεκτικά να διαρκέσει μια ολόκληρη ζωή - κι αυτό κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μου. Σε αυτό προστίθεται και η αγάπη μου για τη διδασκαλία.

Ακόμα πιο σημαντικό, όμως, είναι η αγάπη που βλέπω να γεννιέται στους μαθητές μου για το άθλημα· η χαρά, η ικανοποίηση, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά το τέλος του μαθήματος. Κάποιοι από αυτούς μεταφέρουν αυτή την αγάπη για πάντα μαζί τους, περιμένοντας την επόμενη φορά - το επόμενο Σαββατοκύριακο, τον επόμενο χειμώνα - που θα ξαναβάλουν τα πέδιλα και θα ξαναγίνουν παιδιά, ανεξαρτήτως ηλικίας. Πόσο όμορφο μπορεί να είναι αυτό για έναν δάσκαλο;

Τέλος, μέσα από αυτό το επάγγελμα γνωρίζω ανθρώπους που με επηρεάζουν θετικά, και μπορώ κι εγώ να κάνω το ίδιο. Η ανταλλαγή απόψεων, κουλτούρας, οπτικής... είναι μόνο λίγα από τα θετικά!

                                      11 το βράδυ στην Φινλανδία, νομίζοντας ότι ζω σ έναν πίνακα του Bob Ross!

[Advendure]: Ας περάσουμε τώρα στο κεφάλαιο των μεγάλων διασχίσεων, είτε με ποδήλατο είτε πεζοπορικά, μια δραστηριότητα που φαίνεται να σε εκφράζει βαθιά τα τελευταία χρόνια. Πώς προσεγγίζεις μια τέτοια πρόκληση; Ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία επιλέγεις μια διάσχιση και πώς οργανώνεις τον σχεδιασμό της; Και ίσως το σημαντικότερο: με ποια φιλοσοφία ξεκινάς κάθε τέτοιο ταξίδι; Τι αναζητάς μέσα από αυτό;

[Αργύρης Βαμβακίτης]: Κάθε πολυήμερη διάσχιση πρέπει να προκαλεί ενθουσιασμό, γιατί είναι ευκαιρία για νέες εμπειρίες. Κυρίως επιλέγω αυτές που έχουν όμορφη κι άγρια φύση. Προσπαθώ ενίοτε να έχει κι αλληλεπίδραση με τους ντόπιους. Κυρίως εξερευνώ τις περιοχές μόνος, αν και κάποιες φορές θα είμαστε παρέα με τον καλό φίλο Δημήτρη Δεσποινιάδη.

Προτιμώ να κουβαλώ όλα τα απαραίτητα, όπως αντίσκηνο, υπνόσακο, φαγητό (όσον αφορά το φαγητό, μπορεί να έχω σημεία ανεφοδιασμού κατά το μήκος της), μαζί μου, ώστε η εμπειρία να είναι πιο έντονη κι αυθεντική.

Θα ήθελα να τονίσω εδώ ότι η μοναχική προσπάθεια ενέχει περισσότερους κινδύνους και θα πρέπει να προσεγγίζεται με περίσσεια προσοχή κι οργάνωση. Οι γνώσεις κι η εμπιστοσύνη γι’ αυτό που κάνουμε χτίζονται μέσα από τα χρόνια και με μικρά βήματα κάθε φορά. Τίποτα δεν χαρίζεται και δεν έρχεται από μόνο του κι άμεσα!

Ανέφερα ότι τις περισσότερες φορές είμαι μόνος. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει χρόνος για εσωτερική αναζήτηση χωρίς τους αντιπερισπασμούς της καθημερινότητας, ευθύνη κι οργάνωση, αφού κάθε λάθος μπορεί να είναι σημαντικό κατά τη διάρκεια του ταξιδιού (θυμίζω ότι δεν υπάρχει ίχνος ανθρώπινης παρουσίας σε μεγάλο μήκος των διαδρομών). Κάπου εκεί έρχονται κι οι ερωτήσεις… Αγαπώ αυτό που κάνω; Παίρνω αυτό που θέλω απ’ την προσπάθεια; Με γεμίζει, και σε ποιον τομέα άραγε;

Ακόμη κι ένα διήμερο μπορεί να σε γεμίσει – Ελβετία!

[Advendure]: Ανοίγοντας το κεφάλαιο των μεγάλων διασχίσεων, δεν θα μπορούσαμε να μην σταθούμε σε ορισμένες που ξεχωρίζουν, τα τελευταία χρόνια. Μία από αυτές είναι αναμφίβολα η ποδηλατική διάσχιση της Ευρώπης, από το νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ελλάδας, το ακρωτήριο Ταίναρο, μέχρι το βόρειο άκρο της Νορβηγίας, το North Cape και πίσω. Μια διαδρομή 5.150 χιλιομέτρων που διαπερνά ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Ποιες εικόνες και ποια συναισθήματα κουβαλάς από αυτό το μοναδικό ταξίδι; Δώσε μας μερικά στοιχεία και highlights!

[Αργύρης Βαμβακίτης]: Αρκεί να γράψω ότι ύστερα από 3 χρόνια, και παρόλο που δεν ήταν το μοναδικό ταξίδι που έχω κάνει, υπάρχουν στιγμές που προβάλλονται μπροστά μου χωρίς τη θέλησή μου! Έχει χαραχθεί τόσο βαθιά μέσα μου. Εννοώ ότι μπορεί να περπατώ πηγαίνοντας για ψώνια, σκεπτόμενος τη λίστα γι’ αυτά, και ξαφνικά να θυμηθώ εκείνη τη βουτιά στη λίμνη, κάπου στη Σουηδία· να βγαίνω έξω γρήγορα, μιας και τα νερά ήταν παγωμένα, να σκουπίζομαι βιαστικά, να κάθομαι και να τρώω ψωμί με φυστικοβούτυρο, έχοντας την αίσθηση ότι είναι από τα καλύτερα “πιάτα” που είχα ποτέ μου.

Εκείνο το μεσημέρι που σταματώ στη Φινλανδία για ένα μικρό σέρβις, κι ο ιδιοκτήτης να μου δίνει ένα καπέλο για δώρο, ώστε να θυμάμαι την επίσκεψη στο μαγαζί του. Το απόγευμα που πέρασαν ώρες συζήτησης χωρίς να το καταλάβω, με ανθρώπους που μόλις γνώριζα (τον Γιώργο και τη Χρύσα), κι όμως είχα την εντύπωση ότι ξέραμε τόσα πολλά ο ένας για τον άλλον.

Οι τυχαίοι πελάτες αλλά και ιδιοκτήτες ποδηλατικών καταστημάτων στη Γερμανία, που εθελοντικά και με ζήλο έψαξαν να βρουν ακτίνες για τον χαλασμένο τροχό του ταλαιπωρημένου ποδηλάτου. Ο Σέρβος συνοριοφύλακας που αναφώνησε ότι οι Έλληνες είμαστε αδέρφια τους, θυμίζοντάς μου τις καλές σχέσεις των δύο χωρών. Ο βοσκός στην Αλβανία, που με νοήματα μου ζητούσε συγγνώμη επειδή με ξύπνησε ένα πρωινό, αφού πέρασε με το κοπάδι του δίπλα από το αντίσκηνο.

Εκείνο το κρύο αεράκι που ερχόταν από το απόλυτο βόρειο σημείο του πλανήτη μας, λίγο πριν την άφιξή μου στο Βόρειο Ακρωτήριο στη Νορβηγία. Αλλά και οι τελευταίες στιγμές στο Ταίναρο, με τη χαρακτηριστική ζέστη της Μέσα Μάνης, που πήρα το ποδήλατο στους ώμους, μιας και δεν μπορούσα αλλιώς στο κακοτράχαλο μονοπάτι.

Με το ποδήλατο μου, στο Βόρειο Ακρωτήριο, στη Νορβηγία!

[Advendure]: Αφού διέσχισες ποδηλατικά ολόκληρη την Ευρώπη, ήταν σχεδόν αναμενόμενο - και ίσως αναπόφευκτο - να στραφείς και σε μια μεγάλη διάσχιση εντός συνόρων, αυτή τη φορά πεζοπορικά, ακολουθώντας τα μονοπάτια και τις κορυφογραμμές της Ελλάδας. Από το Γύθειο ως τη Φλώρινα, σε μια διαδρομή που ενώνει ακριτικές περιοχές, τοπία, εποχές και ανθρώπους. Τι σου άφησε αυτό το ταξίδι; Ποιες στιγμές ή εικόνες του έχουν χαραχτεί βαθύτερα μέσα σου;

[Αργύρης Βαμβακίτης]: Ήταν η απόδειξη ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα γεμάτη βουνά και δεν είναι μόνο θάλασσα, βότσαλα και αμμουδιές. Βουνά που μεγάλωσαν ανθρώπους, έκαναν οικογένειες, έφτιαξαν τη ζωή τους. Δυσπρόσιτα, μακρινά, απομονωμένα, πανέμορφα κι επιβλητικά!

Πώς να ξεχάσω εκείνο το σούρουπο στο Ασπρόρεμα, δίπλα στον έρημο οικισμό, με φόντο ένα σπίτι που είχαν πνίξει τα χόρτα και τα βάτα. Εκεί ήταν, μόλις πριν λίγες δεκαετίες, που οι άνθρωποι έμειναν μέχρι το τέλος, επειδή αυτό ήταν το σπίτι τους· ένιωθαν οικεία κι ασφαλείς, ας μην είχαν ανέσεις.

Το Ντελιδήμι από πάνω, μέσα σε άλλα βουνά να το κυκλώνουν και να μην μπορείς να δεις πεδιάδα και θάλασσα πουθενά στον ορίζοντα. Ο Σμόλικας πιο βόρεια, άλλοτε απότομος κι άλλοτε ομαλός. Ο Γράμμος στην ακριτική Ελλάδα έχει ιστορία γραμμένη με θάρρος αλλά και πόνο, γι’ αυτούς που πολέμησαν. Τα κουδούνια απ’ τις αγελάδες να αντηχούν στις πλαγιές, χαμηλά στη Γράμουστα, κι έναν νεαρό να προσπαθεί πάνω στο άλογο να μαζέψει τα ζώα του πριν πέσει το σκοτάδι.

Η κουβέντα με τους ντόπιους, ιστορίες απ’ την περιοχή των Πρεσπών, παλιές και πιο πρόσφατες, παρέα μ’ έναν καφέ στην αρχή κι ένα τσίπουρο μετά.

Ένα κομμάτι της διαδρομής που έκανα, στην οροσειρά της Πίνδου κυρίως, έχει ανιχνευθεί, ενωθεί με παλιά μονοπάτια, ανοιχθεί εξ αρχής ή συντηρηθεί από δύο ανθρώπους: τον Τιμ Σάλμον στο παρελθόν και τον Αποστόλη Τσιμπανάκο στο παρόν (μαζί με ανθρώπους που τους στήριξαν). Κι οι δύο μ’ ένα όραμα: να δείξουν στον κόσμο που θέλει να περπατήσει τη ραχοκοκαλιά της χώρας ότι υπάρχουν κι εδώ μέρη όμορφα, όπως και σ’ άλλες γωνιές της γης.

Έτσι ακριβώς είναι!

                                                                                     O μυθικός Αχελώος!

[Advendure]: Και κάπου εκεί, έρχεται η στιγμή της χώρας των καγκουρό: Down Under! Η Αυστραλία και η μεγάλη πεζοπορική διάσχιση του κλασσικού Heysen Trail. 1.100 χιλιόμετρα, από το ακρωτήριο Jervis μέχρι την οροσειρά Flinders και τις παρυφές του μυθικού Outback, στις ερημικές εκτάσεις κοντά στην Αδελαΐδα. Τοπία, ζώα, φύση και άνθρωποι που μοιάζουν να ανήκουν σε άλλον κόσμο, σε άλλη ήπειρο — γιατί πράγματι ανήκουν. Πώς βίωσες αυτή τη μοναδική εμπειρία; Τι σου αποκάλυψε η αυστραλιανή φύση και τι κουβαλάς μέσα σου από εκείνο το ταξίδι;

[Αργύρης Βαμβακίτης]: Η Αυστραλία, μόνη εκεί που βρίσκεται, είναι μια χώρα τόσο διαφορετική, ακόμη και μέσα στο ίδιο της το έδαφος. Δάση, βουνά, θάλασσες, ποτάμια, ερημότοποι, άγρια ζωή. Σου κρατάει το ενδιαφέρον και ζητά πολύ απ’ τον χρόνο σου για να τη γνωρίσεις.

Θυμάμαι να ξεκινώ την πορεία μου σε επιβλητικά βράχια και στον ορίζοντα να βλέπω μόνο θάλασσα. Για εκατοντάδες χιλιόμετρα, πουθενά στεριά, πουθενά ξηρά. Λάτρεις του surfing να κυνηγούν τα κύματα και τα οχήματά τους παρκαρισμένα δίπλα στην άμμο — για να κοιμηθούν κουρασμένοι μέσα σ’ αυτά στο τέλος της μέρας.

Μπήκα στην ενδοχώρα, στον δρόμο για τους λόφους της Αδελαΐδας. Ποτάμια, μικρές λίμνες, φάρμες απλωμένες που έκανα πολλά, μα πάρα πολλά χιλιόμετρα για να διασχίσω. Νομίζεις ότι υπάρχουν εκεί μόνες τους, κι αναρωτιέσαι αν κάποιος τις φροντίζει, αν υπάρχει στ’ αλήθεια ιδιοκτήτης, έτσι όπως τις βλέπεις, μακριά από όλους κι από όλα.

Οι φωνακλάδες παπαγάλοι, σε κάθε πιθανό χρώμα, φρόντιζαν να είναι το ξυπνητήρι μου κάθε πρωί πριν τις 6!

Αυστραλία: To outback!

Ζέστη, καθώς πλησίαζα προς το outback, την έρημο στην ουσία. Εκείνο το ηλιοβασίλεμα — λίγα δέντρα και θάμνοι γύρω, μόνο μια δεξαμενή με βρόχινο νερό για να πιω. Τίποτα άλλο. Το δηλητηριώδες φίδι, που ανησύχησε από την παρουσία μου και πέρασε στην άμυνα, ευτυχώς χωρίς παρατράγουδα. Ήμουν αρκετά μακριά από νοσοκομεία και πόλεις… καταλαβαίνεις.

Πρόλαβα οριακά να φτάσω στο τέλος της διαδρομής, ένα βράδυ. Το μοναδικό λεωφορείο της εβδομάδας περνούσε το επόμενο πρωί!

Έκλεισα ένα ραντεβού με ανοιχτή ημερομηνία με το κέντρο της χώρας και τη Βόρεια Επικράτεια. Θα επιστρέψω, παρέα με τον πιστό μου σύντροφο — το ποδήλατο — για να γνωρίσω καλύτερα μια άλλη, πιο άγρια πλευρά της Αυστραλίας.

                                                                        Ηλιοβασίλεμα στην μακρινή Αυστραλία!

[Advendure]: Αυτή τη στιγμή, σε βρίσκουμε να έχεις μόλις "βγεί" από μια ακόμη διάσχιση, αυτή τη φορά στη γειτονική Τουρκία. Η περίφημη Λυκία Οδός: ένα μονοπάτι με ιστορία, πολιτισμό και φυσική ομορφιά, που ξεδιπλώνεται σε πάνω από 500 χιλιόμετρα μέχρι τις παρυφές της Αττάλειας. Τι σε έκανε να επιλέξεις αυτή τη συγκεκριμένη διαδρομή; Πώς κυλούν τα πράγματα μέχρι τώρα και πότε προβλέπεις να φτάσεις στο τέλος της; Υπάρχουν κάποιες στιγμές ή τοπία από τη μέχρι τώρα πορεία σου που ξεχωρίζεις ήδη σαν highlights;

[Αργύρης Βαμβακίτης]: Την στιγμή που μιλάμε, έχω μόλις ολοκληρώσει τη Λυκία Οδό. Ήθελα να κάνω κάτι που να έχει και ιστορία … μακρόχρονη, ουσιαστική. Είχα πέσει πριν χρόνια πάνω σε ένα άρθρο για αυτή την περιοχή και το μονοπάτι. Έτσι, βρέθηκα στα παράλια της Τουρκίας, να περπατώ δίπλα σε όμορφες παραλίες, κάποιες γεμάτες τουρισμό, άλλες εντελώς έρημες λίγο πιο πέρα, αφού δεν τις προσέγγιζε κανένας δρόμος. Ίσως να υπήρχαν κάποιες βαρκούλες εκεί… τίποτα άλλο.

Οι Λύκιοι (με καταγωγή από την Κρήτη), οι κάτοικοι αυτής της περιοχής, είχαν μεγαλουργήσει σε πολλούς τομείς, όπως το εμπόριο. Ερείπια σε πολύ καλή κατάσταση βρίσκονται παντού, με μέρη ολόκληρων πόλεων να διασώζονται ακόμη, ύστερα από 2.000 και πλέον χρόνια. Η πόλη Ξάνθος, τα Μύρα με τους λαξευτούς τάφους, τα Πάταρα, είναι λίγα μόνο απ’ αυτά τα μέρη.

Περπατώντας και διαβάζοντας την ιστορία, τις επιγραφές και τις περιγραφές, ένιωθα πως ζούσα ένα ταξίδι στο παρελθόν, μέσα στο ταξίδι του παρόντος. Ήταν όμως και η εμπειρία του να περιηγείσαι σε έναν τόπο με συνεχώς ανερχόμενο τουρισμό, αλλά και χωριά που κρατούνται ακόμη μακριά απ’ αυτόν.

Δεν θα ξεχάσω ένα μεσημέρι, νωρίς, που σταμάτησα για να φάω κάτι σε ένα σπίτι-μαγαζί. Στην ουσία, η κυρία είχε βγάλει τρία τραπεζάκια έξω και έφτιαχνε κάτι πρόχειρο για τους περαστικούς, αλλά και για τους λίγους ντόπιους. Μου ετοίμασε μια λεπτή πίτα με τριμμένη πατάτα, σε φύλλο που άνοιγε εκείνη την ώρα, και την έψησε σε ένα μαντεμένιο δίσκο. Ήταν το γεύμα μου και περιττό να πω ότι δεν ήθελα τίποτα άλλο.

Ευγενικοί και φιλόξενοι οι ντόπιοι, κάποιοι μου προσέφεραν και φρέσκο χυμό πορτοκαλιού για το δρόμο.

Η Λυκία Οδός προσφέρεται για κάποιον που θέλει να ενώσει την πεζοπορία με την ιστορία και να έχει παράλληλα και κάποιες ανέσεις κατά μήκος της διαδρομής.

                            Στα βράχια με τα πολλά ανοίγματα – τρύπες- στην Τουρκία. Λαξευμένοι τάφοι στα Μύρα!

[Advendure]: Αργύρη, με τόσες διασχίσεις πίσω σου, ποιο είναι το επόμενο βήμα; Υπάρχει κάποια διαδρομή που ονειρεύεσαι να πραγματοποιήσεις;

[Αργύρης Βαμβακίτης]: Δεν έφτιαξα ποτέ μία λίστα από την οποία θα έσβηνα τους προορισμούς που θα ολοκλήρωνα. Ο λόγος είναι απλός! Η λίστα αυτή θα ήταν τεράστια και πιθανόν να μην καταφέρω να σβήσω πολλούς απ’ τους τόπους που θα είχε. Νιώθω ότι μόλις άρχισα, ειλικρινά. Είμαι λάτρης της φύσης, μακριά από τις ανέσεις. Υπάρχουν βουνά, έρημοι, στέπες στην Αφρική, Αμερική, Ασία που έχω στο μυαλό μου. Από πολυήμερα μέχρι κάμποσους μήνες. Κάποια θα τα ζήσω!

[Advendure]: Έχεις ζήσει εμπειρίες που η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων ονειρεύονται. Τι έχεις μάθει για τον εαυτό σου μέσα από αυτές τις διαδρομές, και τι θα ήθελες να κρατήσει μέσα του ο αναγνώστης του Advendure που “ταξίδεψε νοερά” μαζί σου μέσα από τη συνέντευξη;

[Αργύρης Βαμβακίτης]: Τα όνειρα ανήκουν μόνο σ’ έναν άνθρωπο, σ’ αυτόν που τα δημιουργεί. Άποψή μου είναι ότι κανένας άλλος δεν πρέπει να τα δημιουργήσει για εσένα. Υπάρχουν όμως δύο άνθρωποι στους οποίους απολογούμαστε. Είχα διαβάσει κάποτε ότι είναι ο οκτάχρονος κι ο ογδοντάχρονος εαυτός μας. Ακόμη θυμάμαι τα καλοκαίρια, αποκαμωμένος απ’ το παιχνίδι, να κοιτάω τη δύση του ήλιου στον Ταΰγετο και να ταξιδεύω σε μέρη μακρινά. Κράτησα τον λόγο μου σ’ εκείνο το παιδί και με το παραπάνω… Απομένει να δω τι θα πει κι ο γηραιότερος εαυτός μου.

Μπορεί να έχω κάνει διάφορα, αλλά με ειλικρίνεια γράφω ότι δεν είμαι ξεχωριστός. Τσαλακώθηκα, πόνεσα, φοβήθηκα, έσπασα, απογοητεύτηκα σε σημείο που δεν πίστευα ότι θα τα καταφέρω. Οι συνθήκες δεν υπάρχουν σχεδόν ποτέ. Η δικαίωση αργεί τραγικά.

Μπορεί να χρειάζονται χρόνια ή και λίγες δεκαετίες, αλλά αξίζει. Αρκετές φορές βούρκωσα επειδή ήμουν γεμάτος, δικαιωμένος, πιστός σ’ αυτό που ονειρεύτηκα.

                                                       Τα Chamois, υπέροχα ζώα μέσα στο σπίτι τους – Ελβετία!

Το ταξίδι μ’ αυτόν τον τρόπο που το ζω μ’ έμαθε αυτό ακριβώς: Ότι, αν και υπάρχουν στιγμές που είσαι μπροστά σε κάτι που φαίνεται αξεπέραστο, βήμα-βήμα θα τα καταφέρεις. Δεν γίνεται να είσαι στην πρώτη μέρα ενός δίμηνου ταξιδιού και να σκέφτεσαι ένα ζεστό μπάνιο, ξεκούραση κι ανέσεις που θα βρεις στο τέλος αυτού. Επίσης έμαθα ότι είμαστε πιο δυνατοί στην πορεία, γινόμαστε καλοί στην επίλυση προβλημάτων, στη διαχείριση των κρίσεων.

Τέλος, ο ανθρώπινος εγκέφαλος βρίσκει μονοπάτια για να εκτελεί αυτά που του ζητούνται. Εννοείται ότι ο πόνος, η ανασφάλεια, η ταλαιπωρία δεν εκλαμβάνονται τόσο έντονα όσο περνούν τα χρόνια. Όλα αυτά είναι σχολείο στο οποίο μαθαίνουμε πολλά για τον εαυτό μας, αλλά και μας κάνουν πιο δυνατούς.

Η ζωή έχει και θα έχει πολλές αναποδιές, αλλά αν το πρόσημο κρατιέται θετικό, τότε κερδίζουμε. Κανένας δεν έφυγε και δεν θα φύγει χωρίς ήττα. Το ίδιο συμβαίνει και στις μεγάλες διασχίσεις. Η επίγευση όμως έχει κάτι γλυκό, πάντα!

Αν αγαπάμε αυτό που κάνουμε, ό,τι κι αν είναι αυτό, πρέπει να συνεχίσουμε να το κάνουμε ακόμη κι αν στιγμές δεν βγάζει νόημα, οι εποχές είναι γκρίζες…

Η χαρά κι η γαλήνη έρχονται κι ας αργούν!!!

Δημήτρης Τρουπής