Με αυτό το δεδομένο, το μυαλό μου ένιωσε ελεύθερο να γεννήσει μια τρελή ιδέα, ένα μικρό έπος, μια δοκιμασία. Μια διαδρομή που να ενώνει όλες τις κορυφές της Ζήρειας (μικρής και μεγάλης) πάνω από τα 2000m με όσο το δυνατόν λιγότερο εξοπλισμό και χωρίς διανυκτέρευση (non stop), με αφετηρία το Κεφαλάρι.

Αμέσως άνοιξα το χάρτη της Ζήρειας και το βιβλίο του Νέζη «Τα Ελληνικά Βουνά» για να δω τις κορυφές (μιας και η Ζήρεια έχει πολλά τριγωνομετρικά σημεία εκτός κορυφών) και η διαδρομή άρχισε να σχηματίζεται. Ένα συνοθύλευμα από μονοπάτια, χωματόδρομους και φυσικά ελεύθερες πορείες σε πλαγιές και ράχες. Με ανάπτυγμα περίπου 30 χιλιομέτρων και 3000 θετική υψομετρική.

Το φοβερό είναι ότι την ιδέα αυτή τη μοιράστηκα με τον Νίκο και τον Λευτέρη και ψήθηκαν! Έτσι, Παρασκευή λίγο πριν το σούρουπο, παρκάραμε το αυτοκίνητο στο Κεφαλάρι, ήπιαμε ένα καφεδάκι στο καφενείο, ρίξαμε μια τελευταία ματιά στο χάρτη και στις 22:00 ξεκινήσαμε να περπατάμε. Δυο λίτρα νερό, μια βέστα, δυο μπάρες, ένα γνήσιο φαλάφελ από την πλατεία Βάθης και μια αλουμινοκουβέρτα ήταν όλα κι όλα τα πράγματα που είχαμε ο καθένας.

Η διαδρομή ξεκινάει από την άκρη του χωριού και ακολουθεί το μονοπάτι για την «Ντούσια», όπου ήταν και η πρώτη κορυφή. Μας έμεναν άλλες εφτά! Προχωρούσαμε βήμα βήμα μέσα στη φωτεινή σφαίρα των φακών μας. Τα φώτα από τα χωριά και τις πόλεις του Κορινθιακού έμοιαζαν σαν μικρές αστροπολιτείες, συνέχεια του έναστρου ουρανού που μας σκέπαζε.

Στην αρχή της διάσχισης!

Συνεχίζοντας την κορυφογραμμή βορειοδυτικά, εννοείται χωρίς μονοπάτι, περάσαμε από το Χιόνι, την 2083 και την Τσούμα.

                                                                                                   Τσούμα!

Πλέον είχαμε τελειώσει με τις κορυφές της μικρής Ζήρειας και η ώρα ήταν 03:00. Με κατεύθυνση νότια, άλλοτε χύμα και άλλοτε σε γιδόστρατα, φτάσαμε στο χωματόδρομο - τη γέφυρα μας από τη μικρή στη μεγάλη Ζήρεια.

Μικρή Ζήρεια!

Στις 04:30, έχοντας τη μικρή πίσω μας και τη μεγάλη μπροστά μας, εκεί στο πλάι του δρόμου, σκεπαστήκαμε με την αλουμινοκουβέρτα για μια ώρα και… κοιμηθήκαμε. Στις 05:30, πλέον με τον ουρανό να χαράζει, μαζέψαμε το “σεντόνι” μας, φάγαμε για πρωινό λίγα αμύγδαλα και ξεκινήσαμε για την περίφημη κορυφή “Παράγκα” με το φως του ήλιου που ανέτειλε να δίνει ένα ζεστό χρυσαφένιο χρώμα στο γρασίδι, αλλά να μας δείχνει και τις άγριες θερμοκρασιακές προθέσεις του.

                                                                                      Ώρα για λίγο .. ύπνο!

                                                                                            Παράγκα!

Από τη “Παράγκα”, κάτω χαμηλά εκεί που τα γελάδια μπλέκονταν με τα άλογα που κάλπαζαν, φαινόταν ο ατελείωτος χωματόδρομος που θα μας οδηγούσε κάτω από τον Προφήτη Ηλία. Και ναι! ήταν ατελείωτος... στο δρόμο μονολογούσαμε ότι βαριόμαστε, κλωτσούσαμε πέτρες δεξιά και αριστερά και προσπαθούσαμε να τιθασεύσουμε το μυαλό μας. Παρηγοριά το άγριο χάδι του Αίολου που δεν μας άφησε στιγμή μόνους, περπατώντας όλη την ώρα με τη βέστα.

                                                                                        Άγρια άλογα!

Λίγο μετά τις 10:00, είχαμε νικήσει τη βαρεμάρα και ήμασταν στην κορυφή του Προφήτη Ηλία. Αντικειμενικά η πιο ωραία κορυφή, με φοβερή θέα προς το Φενεό, τον Χελμό, τη Ντουρντουβάνα, αλλά και νοτιότερα το Μαίναλο, τον Ταΰγετο και τον Πάρνωνα, ενώ η κορυφογραμμή προς το διάσελο με την “Ψηλή Κορυφή”, στη γέννηση της Φαρμακίλας, θυμίζει κάτι από την άγρια ηπειρωτική Ελλάδα.

                                                                               Κορυφογραμμή Προφήτη Ηλία!

Κατηφορίζοντας λοιπόν προς το διάσελο, πήραμε τον τελευταίο χωματόδρομο που μας οδήγησε κοντά στο "Κόκκινο βράχο", την προτελευταία μας "κορυφή", σε "..." μιας και δεν μοιάζει με αυτόνομη κορυφή αλλά απόληξη της κύριας.

Όπως και να 'χει, μετά τον "Κόκκινο βράχο" μας έμεναν τα τελευταία 80 μέτρα υψομετρικής μέχρι την "Ψηλή Κορυφή" και έτσι, μετά από 15,5 ώρες, ήμασταν στα 2.375m, στην κορυφή της Μεγάλης Ζήρeιας, ολοκληρώνοντας το πέρασμα μας από τις 8 κορυφές άνω των 2.000m.

Ψηλή Κορυφή Ζήρειας!

Ήταν η στιγμή για τις τελευταίες μπουκιές από το φαλάφελ... και αγναντεύοντας γύρω μας τις ράχες και τις κορφές να μονολογούμε "Πήγαμε και εκεί; Ναι. Και εκεί; Και εκεί και δίπλα και ότι βλέπουν τα μάτια μας το περπατήσαμε..."

Η συνέχεια ήταν απλή, μέσα από τη χαράδρα της "Φαρμακίλας" με θέα στο Φενεό, κατηφορίσαμε προς Γκούρα, με τον ήλιο βέβαια να έχει αγριέψει και τον Αίολο να μας έχει εγκαταλείψει, αλλά με τον Γιώργο να μας περιμένει στο χωματόδρομο με αγροτικό στο τέλος του μονοπατιού για να μας οδηγήσει στη ταβέρνα της Γκούρας. Ενώ αργά το απόγευμα μας βρήκε να ξαπλώνουμε κάτω από τα έλατα στη λίμνη Δόξα και να σηκωνόμαστε το άλλο πρωί!

Μέλη ομάδας: Νίκος Δάρης, Λευτέρης Καραχάλιος, Κώστας Μουγκολιάς

Στοιχεία διαδρομής: Ημερομηνία: 5-6 Ιουνίου 2024 - Αφετηρία: Κεφαλάρι, Τερματισμός: Γκούρα

Κορυφές:

• Μικρή Ζήρια: Ντούσια 2.086m, Χιόνι 2.120m., 2083, Τσούμα 2.021m
• Μεγάλη Ζήρια: Παράγκα 2.033m, Προφήτης Ηλίας 2.257m, Κόκκινοβράχος 2m260m, Ψηλή Κορυφή 2.375m

Απόσταση: 35 χιλιόμετρα

Υψομετρική: 3.300m

Χρόνος: 18 ώρες

Εξοπλισμός: 2 λίτρα ηλεκτρολύτες, 3 μπάρες δημητριακών, 1 φαλάφελ, 1 βέστα, 1 αλουμινοκουβέρτα, Φακός, Χάρτης

Κώστας Μουγκολιάς

Ο Κώστας είναι απόφοιτος Οδηγός Βουνού της ΕΟΟΑ, Εκπαιδευτής της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας, Αναρρίχησης & Ορειβατικού Σκι, Συνοδός Βουνού πιστοποιημένος από τον ΕΟΠΠΕΠ, χαρτογράφος στην γνωστή μας Ανάβαση, μέλος στον ΑΟΣ, μα πάνω απ όλα εραστής των Βουνών. Είναι επίσης μέλος της ομάδας της Salewa Greece!