Φώτης Θεοχάρης: Το χρονικό της αποστολής στα Κ2 (8611m) & Broad Peak (8047m)!

By 19 Οκτ 2021

Τα βουνά μας απελευθερώνουν. Θυμάμαι κάποιος είχε πει ότι «τα βουνά δεν είναι μόνο χιόνια και πέτρες αλλά όνειρα και επιθυμίες». Όνειρα, στα οποία πρωταγωνιστές είμαστε εμείς. Στα όνειρα μας βλέπουμε μόνο την «νίκη». Επιθυμίες, τις οποίες σκεφτόμαστε με βάση τα θέλω μας. Στις επιθυμίες βλέπουμε μόνο την έκβαση τους κι όχι το πως θα πραγματοποιήσουμε την επίτευξη τους.

Το δικό μου όνειρο είχε δημιουργηθεί στο μυαλό μου πριν δύο χρόνια. Ο τίτλος του ονείρου Κ2(8611m) & Broad Peak(8047m). Ωραίο στην σκέψη, αλλά δύσκολο στην πραγματοποίηση του από όλες τις απόψεις. Το 2019 η προπόνηση μου εντατικοποιήθηκε, άρχισε παράλληλα και η αναζήτηση οικονομικών πόρων. Η αποστολή θα γινόταν το καλοκαίρι του 2020, ωστόσο η εμφάνιση της πανδημίας εξάλειψε κάθε δυνατή προσπάθεια στα ψηλά βουνά των Ιμαλαιών. Οπότε η ορειβατική αποστολή μετατέθηκε για το καλοκαίρι του 2021.

 

 

Η προετοιμασία

Το να οδηγηθείς σε μια κορυφή άνω των 8000 μέτρων, δεν είναι ούτε εύκολο αλλά ούτε και δύσκολο. Θα πρέπει η επιλογή των βουνών να γίνεται με κριτήριο τις ικανότητες μας και σε περίπτωση που “στραβώσει” η ασφαλή ανάβαση να μπορούμε να κάνουμε αυτοδιάσωση. Δυστυχώς όλο και περισσότεροι θέλουν να ανεβούν ψηλά βουνά χωρίς την παραμικρή εμπειρία. Στην δική μου περίπτωση μιας και μιλάμε πλέον για εμπορικές αποστολές, το ζητούμενο από οικονομικής πλευράς, η εύρεση πόρων δλδ,  ήταν το δυσκολότερο κομμάτι. Όσον αφορά την σωματική προετοιμασία, η συνεχής ενασχόληση μου με την ορειβασία με βοηθά στον να είμαι σχεδόν έτοιμος για κάθε πρόκληση. Ωστόσο σε κάθε μεγαλοεπίβολο στόχο η άσκηση προσαρμόζεται στις ανάλογες ανάγκες. Με μια πρόταση θα μπορούσα να πω ότι τα υψηλά βουνά θέλουν πολύ ανηφόρα και βάρος στην πλάτη. Η δικιά μου προπόνηση περιλάμβανε εντατικό τρέξιμο, ποδήλατο, βάρη, αναρρίχηση, πολλές πεζοπορίες και ψυχολογική υποστήριξη!

 

Η Αποστολή

Η διάρκεια της αποστολής θα ήταν περίπου 2 μήνες. Η ψυχολογία μου ήταν στο ζενίθ. Τίποτα δεν με σταματούσε. Αποφασισμένος για όλα. Όχι δεν είναι η έλλειψη αντίληψης του κινδύνου αλλά τουναντίον. Η παρουσία κινδύνων με τροφοδοτεί σε αυτή την ανιαρή κατάσταση που ζούμε. Ίσως ο «κίνδυνός» είναι τελικά ο ίδιος μας ο εαυτός…

 

 

Το χρονικό της αποστολής

Στις 14/6 γεμάτος αισιοδοξία και χαρά και έχοντας δύο βαλίτσες γεμάτες με ορειβατικό εξοπλισμό, επιβιβάστηκα στο αεροπλάνο με προορισμό το Ισλαμαμπάντ, πρωτεύουσα του Πακιστάν. Το όνειρό μου έπαιρνε «σάρκα και οστά». Η πολυπόθητη στιγμή που περίμενα ύστερα από την αναβολή της αποστολής το 2020 λόγω της πανδημίας, είχε φτάσει. Στάθηκα και αναλογίστηκα τον συνολικό κόπο και την προσπάθεια που χρειάστηκε για να φτάσω εκεί.

Την επόμενη ημέρα προσγειώθηκα και αντίκρυσα σε ένα άδειο αεροδρόμιο δύο άτομα από το γραφείο που διοργάνωνε την αποστολή να με περιμένουν. Μαζί με άλλα 2 άτομα της αποστολής κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας είχαμε ένα briefing για την μετάβαση μας στην Skardu, την πιο κοντινή κωμόπολη από όπου θα ξεκινούσε το trekking για τα βουνά. Συνηθίζεται οι ορειβάτες να πηγαίνουν με αεροπλάνο στην Skardu για να γλιτώσουν την ταλαιπωρία, αλλά εγώ και οι άλλοι δύο ορειβάτες αποφασίσαμε να πάμε με αυτοκίνητο σε ένα ταξίδι 2 ημερών μέσω του Karakorum highway μιας και ήμασταν εκεί για την περιπέτεια!

Στην 48ωρη περίπου διαδρομή που θεωρείται το όγδοο θαύμα του κόσμου είχα την τιμή να βρίσκομαι με άλλους δύο εξαιρετικούς, διάσημους και αληθινούς αλπινιστές, τον Rick Allen (κάτοχο βραβείου χρυσού πιολε!) και τον Jerry Gore (με εμπειρία σε πολύ δύσκολες αναρριχήσεις). Ξεκινήσαμε μόνοι μας μιας και λόγω προβλημάτων με τις πτήσεις μέσω Κατάρ για Πακιστάν εκέινες τις ημέρες, τα υπόλοιπα άτομα της αποστολής καθυστερούσαν και θα μας έβρισκαν στην κατασκήνωση βάσης. Ανάμεσα στις συνομιλίες και τα γέλια μας στο πρώτο σημείο διανυκτέρευσης δεν θα ξεχάσω το μούσκεμα κρεβάτι (στρώμα και μαξιλάρι) όπου θα κοιμόμουν, απόδειξη ότι το ταξίδι προς το Κ2 δεν θα ήταν εύκολο ούτε στα βασικά. Μιλώντας για τα βασικά, την επόμενη μέρα διαπιστώσαμε ότι ακόμα και ο δρόμος για το Skardu σε κάποια σημεία δεν υπήρχε, ήταν κλειστός και έπρεπε να περιμένουμε να ανοίξει! Εγώ και ο Jerry αποφασίσαμε να περπατήσουμε 2,5 ώρες παρατηρώντας από κοντά τις εκρήξεις των εργατών για την διαπλάτυνση του δρόμου μέχρι να μας βρει πιο μπροστά το αυτοκίνητο με τελικό προορισμό το Skardu. Ανάμεσα στις δυσκολίες ήταν και η έλλειψη βασικών πραγμάτων όπως το ζεστό νερό για μπάνιο όταν φτάσαμε.

Η Skardu αποτέλεσε αφετηρία μας για το χωριό Askole, και έπειτα το Trekking για την Κατασκήνωση Βάσης. Από εκεί πήραμε τα τελευταία απαραίτητα πράγματα για τις ανάγκες της αποστολής, ανάμεσα στα οποία μια τοπική κάρτα SIM που θα μας επέτρεπε να έχουμε επικοινωνία με τους δικούς μας ανθρώπους. Αναμένοντας μια παραπάνω ημέρα στη Skardu και περιμένοντας την άφιξη του liaison officer από το Ισλαμαμπάντ για να πάρουμε τις απαραίτητες άδειες για τα βουνά, επισκεφθήκαμε την κοντινη λίμνη Satpara lake (Τεχνιτή λίμνη) η οποία βρίσκεται σε υψόμετρο 2626μ. Στην Skardu  γνώρισα και ένα ζευγάρι από τα Ηνωμένα αραβικά Εμιράτα (Η.Α.Ε): ο Saeed Al θα επιχειρούσε ανάβαση και στα δύο βουνά ενώ η γυναίκα του Nayla φιλοδοξούσε να γίνει η πρώτη γυναίκα από τα Η.Α.Ε που θα ανέβαινε στο Broad Peak.

 

 

Έχοντας τις άδειες στα χέρια μας για τους ελέγχους των Πακιστανικών αρχών, ξεκινήσαμε το ταξίδι προς το χωριό Askole με σκοπό να εγκατασταθούμε τελικά στην πρώτη κατασκήνωση (Jhola 3150m). Επιβαστηκαμε σε αυτοκίνητα Land Rover 30ετιας σε άριστη κατάσταση. Εγώ διάλεξα το άσπρο αυτοκίνητο. Το ταξίδι μέχρι το Askole είναι 6-7 ώρες οδήγηση, σε ένα κακοτράχαλο δρόμο και επικίνδυνο χωματόδρομο. Καθώς περνούσαμε από μικρά χωριουδάκια έβλεπα ανθρώπους μέσα στην απόλυτη φτώχεια με υποτυπώδη σπίτια από πέτρες και λάσπη και ξύλα. Συνάντησα παιδιά που πήγαιναν σχολείο, τα σχολεία στο Πακιστάν διακρίνονται σε σχολείο αγοριών και σχολείο κοριτσιών. Μας χαιρετούσαν συνεχώς, έβλεπα στα μάτια τους την αθωότητα τους, πόσο θα ήθελα να είμαι ξανά παιδί. Παρατηρούσα ότι για να πάνε σχολείο έκαναν χιλιόμετρα δρόμου μεσα στη βροχή και στον αέρα μονάχα τους. Με έπιασαν τα δάκρυα (χωρίς βέβαια να το δείξω στους υπόλοιπους συνοδοιπόρους μου) σκεφτόμενος πόσο σκληρή ζωή έχουν και ότι αν είχα μια ευχή θα ήταν να μην υπήρχε φτώχεια στον κόσμο. Στην συνέχεια μια αμμοθύελλα στο δρόμο έκανε την εμφάνιση της. Ο δρόμος από χειρότερος έγινε κάκιστος. Η βροχή κατά τόπους δυσχέραινε το έργο του οδηγού στις ολισθηρές λασπώδες πλαγιές. Μαζί με την δυσχέρεια αυτή, η δικιά μου ψυχή πηγαινοερχόταν από την μια η ολισθηρότητα και από την άλλη πλευρά οι γκρεμοί. Κάπου στα μισά του δρόμου κάναμε στάση για μεσημεριανό γεύμα, παρόλο το απομακρυσμένο τοπίο το φαγητό ήταν φρέσκο και νόστιμο. Φτάσαμε στο Askole. Συνηθίζεται στα χωράφια να δουλεύουν οι γυναίκες και οι άντρες ως δουλεύουν ως βασταζοι ως την Κατασκήνωση Βάσης του Κ2 για τους ορειβάτες αλλά και για τους πεζοπόρους που κάνουν το trekking. Φτάσαμε κατά τις 22:00 το βράδυ στην κατασκήνωση Jhola, μια πολύ μεγάλη κατασκήνωση με περίπου 200 άτομα μαζί με τους βασταζους να έχουν κατακλύσει το σημείο. Στη κατασκήνωση είδα ανθρώπους από Πολωνία, Ρωσία, Βρετανία και από άλλες χώρες. Οι πιο πολλοί είχαν έρθει να κάνουν το trekking μέχρι την κατασκήνωση βάσης του Κ2.

Ξεκινήσαμε στις 08:00, το πρωί της επόμενης ημέρας. Το κλίμα ήταν δροσερό αρχικά αλλά στη συνέχεια η ζέστη ήταν αφόρητη. Το μονοπάτι είχε αρκετή κίνηση, πολλοί βασταζοι, μουλαρια και πεζοπόροι. Ήταν αξιοθαύμαστο να βλέπεις τόσο κόσμο σε ένα τόσο απομονωμένο μέρος. Το μονοπάτι κινείται δίπλα στον ποταμό και είναι εξαιρετικά αμμώδες. Μετά από αρκετές ώρες φτάσαμε στο Paiju Camp κατάμαυροι από την σκόνη. Η νέα μας κατασκήνωση ήταν από τα λιγοστά μέρη με δένδρα, για την προστασία μας από τον ήλιο. Φτάνοντας έστησα το αντίσκηνο μου Salewa Litetrek II Pro, η οποία με συντρόφευε όλο αυτό το διάστημα. Το βράδυ είχε γλέντι η κατασκήνωση, έβλεπα τους ακούραστους βαστάζους να χορεύουν και να τραγουδούν παραδοσιακά τραγούδια. Είναι αξιοθαύμαστο ενώ κουβαλούν στην πλάτη όλη μέρα τα 25κιλών φορτία να έχουν ενέργεια να γλεντούν. Αυτοί οι άνθρωποι είναι πάντα εξυπηρετικοί και ευγενικοί. Ενώ έβγαζα διάφορες φωτογραφίες, ένας από αυτούς τους ανθρώπους με καλοσύνη μου πρόσφερε ζεστό ψωμί που μόλις είχαν φτιάξει (δεν ήταν της δικιάς μου ομάδας) αποδεικνύοντας ότι είναι άνθρωποι με καλοσύνη και αγάπη…

 

 

10η μέρα - Rest day στο Paiju Camp

Την επόμενη ημέρα (ημέρα ξεκούρασης), πρότεινα να πάμε μια βόλτα για εγκλιματισμο λίγο παραπάνω. Κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας μας είδαμε ένα C-130 αεροσκάφος του στρατού να περνάει από πάνω μας, σε ένα σημείο κοντά στην κατασκήνωση μας βρίσκεται μια κατασκήνωση του πακιστανικου στρατού. Λίγο αργότερα ξανα πέρασε το αεροπλάνο και τέσσερα αλεξίπτωτα έκαναν την εμφάνιση τους, ήταν προμήθειες για τους στρατιώτες. Αναπόλησα τον καιρό που ήμουν στην θητεία μου στις Ειδικές Δυνάμεις ως Αλεξιπτωτιστής. Φτάσαμε στο επιθυμητό σημείο που θέλαμε σήμερα, φάγαμε τα σνακ και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Γυρίσαμε στη κατασκήνωση, στις αποστολές συνεχώς έχεις κάτι να κάνεις, οπότε έπλυνα μερικά ρούχα και καθάρισα τα πράγματα μου. Μιας και λόγω της πανδημίας και των καταστάσεων με τις πτήσεις αρκετοί ορειβάτες θα ερχόντουσαν αργότερα, το προσωπικό που είχαμε ήταν ολιγομελές και τους βοηθούσαμε όσο γινόταν. Προσωπικά έστηνα μόνος το αντίσκηνο μου και καθαρίζα την τραπεζαρία μας. Άλλωστε το βουνό μας διδάσκει ότι μέσω της αλληλοβοήθειας μπορούμε να επιτύχουμε. Το απόγευμα με βρήκε μέσα στην σκηνή να απολαμβάνω τη μουσική μου. Γενικά το πρόγραμμα των αποστολών είναι, Climb- Eat-Listen a Song- Sleep and Repeat!

 

11η μέρα - Paiju Camp3430m to Urdukas camp 4061m .19km +1000m/-380m

Την επόμενη ημέρα και ώρα 05:00, η ελαφριά βροχή με ξύπνησε. Eτοιμαστήκαμε αρκετά νωρίς γιατί έπρεπε να αποφύγουμε τον ήλιο διότι η διάρκεια της πεζοπορίας μας προβλεπόταν να είναι μεγάλη και με μεγάλες υψομετρικές διάφορες. Ξεκινήσαμε όλοι και μετά από μια ώρα πεζοπορίας περίπου μπήκαμε στον παγετώνα baltoro. Ο παγετώνας είναι ένα ατελείωτο ανεβοκατεβασμα παγοπετρωδων λοφίσκων με ασταθείς πέτρες. Καθώς μπαίναμε πιο βαθιά στο παγετώνα ένα δέος με συνεπήρε. Ήμουν ανάμεσα σε γίγαντες! Κορυφές όπως Paiju peak, Trango tower, Nameless peak, Lobsang Spire. Πέρασαν μερικές ώρες πεζοπορίας και ξαφνικά είδα μπροστά μου ένα ποτάμι που κατέβαινε απο ένα παγετώνα στα δεξιά μου, έπρεπε να το περάσω, οπότε έβγαλα τα παπούτσια και το πέρασα. Το νερό ήταν παγωμένο, τουλάχιστον πλύθηκαν τα πόδια μου! Με το πέρασμα του ποταμού κάναμε στάση για μεσημεριανό γεύμα. Μας είχαν δώσει το πρωί μια μικρή σακούλα με ένα ψωμάκι, δύο τυρακια, μια πατάτα, ένα αυγό και αποξηραμένα φρούτα. Στην συνέχεια από ένα ρυάκι φίλτραρα νερό για να έχω μαζί μου. Το μεγαλύτερο μέρος της πεζοπορίας ήμουν μόνος μου, το απόλαυσα. Άκουγα ελληνική μουσική, τραβούσα φωτογραφίες και απολαμβάνα το τοπίο. Μόνο στα ντοκυμαντέρ του National Geographic έβλεπα αυτά τα τοπία. Τελικά έφτασα στην κατασκήνωση, τακτοποίησα τα πράγματα μου. Η κατασκήνωση Urdukas βρίσκεται σε μια πλαγιά πάνω από το παγετώνα baltoro, έχει μερικούς πράσινους θάμνους και είναι η τελευταία κατασκήνωση με λίγο πράσινο. Οι επόμενες κατασκηνώσεις θα ήταν επάνω στο παγετώνα. Από τους έξι που είμαστε στη ίδια ομάδα, ο ένας είχε πρόβλημα με το στομάχι του και διανυκτέρευσε σε ενδιάμεση κατασκήνωση.

 

 

12η μέρα - Acclimatization day /Urdukas Camp

Μετά το πρωινό της επόμενης ημέρας, ετοιμαστήκαμε για να περπατήσουμε ψηλότερα στην πλαγιά. Καθώς ανεβαίναμε εμφανίστηκε μπροστά μας το Broad Peak! Η ορατότητα ήταν πεντακάθαρη. Φτάσαμε στο επιθυμητό επίπεδο για να "πάρουμε" το υψόμετρο, καθίσαμε περίπου 45 λεπτά και στην συνέχεια πήραμε το δρόμο της επιστροφής για την κατασκήνωση. Μιας και ήταν ηλιόλουστη μέρα, άρπαξα την ευκαιρία να πλύνω το κεφάλι μου και μερικά ρούχα. Μετά το μεσημεριανό γεύμα ο καιρός άλλαξε δραματικά, μια αμμοθύελλα έκανε την εμφάνιση της και όλη η σκηνή μου γέμισε μέσα με σκόνη. Ήμουν μέσα στη σκηνή με ιατρική μάσκα για να μπορώ να αναπνέω. Πρώτη φορά αντιμετώπισα τόσο πολύ σκόνη. Ευτυχώς κόπασε μετά από αρκετή ώρα. Τίναξα τα πάντα. Είναι μια συχνή διαδικασία αυτές τις μέρες. Το απόγευμα διάβασα σε ηλεκτρονική μορφή τον Ερωτόκριτο και τον Χορό του Ζαλόγγου από τις εκδόσεις Τα κλασσικά Εικονογραφημένα (παλιά κόμικς). Ευτυχώς ο φίλος Δημήτρης με είχε προμηθεύσει με αρκετά ηλεκτρονικά βιβλία που μου κρατούσαν συντροφιά.

 

13η μέρα (26/6) Urdukas Camp to Goro II (postponed)

Την επόμενη ημέρα συνεχίσαμε την πορεία μας την κατασκήνωση Goro II 4300m. Το βράδυ δεν είχα κοιμηθεί αρκετά, από τη μια ένιωθα ζέστη και από την άλλη κρύωνα. Άνοιξα την πόρτα της σκηνής μου και χιόνιζε. Κατέβηκα να πάρω το πρωινό, έφαγα και ετοιμάστηκα ώστε να ξεκινήσουμε. Οι βασταζοι όμως δεν ήθελαν να ξεκινήσουμε λόγω της χιονόπτωσης. Είναι πολύ δύσκολο το περπάτημα μέσα στην χιονόπτωση με βάρος στην πλάτη. Ο καιρός έγινε καλύτερος άλλα δυστυχώς η απόφαση να παραμείνει η ομάδα εδώ ήταν τελειωτική. Δεν έχασα την διάθεση μου και έκανα βόλτες πέριξ της κατασκήνωσης. Είδα να βάζουν πέταλα στα άλογα και να σφάζουν τις κότες. Στην πρόχειρη τραπεζαρία μας το θέμα συζήτησης ήταν γιατί κάνουμε ορειβασία. Για μένα μόνο και μόνο που έρχομαι σε επαφή με τα στοιχεία της φύσης μου αρέσει, η επαφή με την κουλτούρα κάθε τόπου, η εξερεύνηση του βουνού κλπ. είναι μερικοί από τους πολλούς λόγους που κάνω ορειβασία. Το βράδυ ανυπομονούσα να ξημερώσει ώστε να πάμε στην επόμενη κατασκήνωση. Ένα βήμα πιο κοντά στο στόχο!

 

 

14η μέρα - Urdukas Camp προς ενδιάμεση κατασκήνωση ανάμεσα στην Goro II και Concordia Camp.(intermediate camp 4430m) 18.5km

Την επόμενη ημέρα στις 06:30 ήμασταν ήδη καθοδόν. Οι οδηγίες που είχαμε λάβει ήταν ότι θα κατασκηνώσουμε περίπου δύο ώρες μετά την κατασκήνωση GORO II. Τρείς ώρες μετά την εκκίνηση, ήταν ώρα για ένα σνακ. Μας είχαν δώσει μια μικρή σακούλα με μια μικρή πατάτα λίγο τυρί,ψωμί, 4 χουρμάδες και μερικούς ξηρούς καρπούς. Προτίμησα να φάω αφού πέρασα ένα μικρό παγετωνικο ποταμάκι. Έδωσα τα μισά τρόφιμα σε ένα βασταζο διότι ήμουν σίγουρος ότι είχα μερικές μπάρες δημητριακών στην τσάντα και ότι η κατασκήνωση θα ήταν κοντά με βάση ότι ήδη είχα περάσει από την GORO II. Οι ώρες περνούσαν και κατασκήνωση δεν έβλεπα. Συναντήθηκα με τους υπόλοιπους συνοδοιπόρους μου και αρχίσαμε να ανησυχούμε. Ήμασταν 10 ώρες χωρίς να δούμε την πολυπόθητη κατασκήνωση. Αρχίσαμε να κάνουμε σκέψεις ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να συνεχίσουμε να περπατάμε και να φτάσουμε τουλάχιστον στο Concordia Camp. Το μπιβουακ κάτω από το Gasherbrum IV φαινόταν αναπόφευκτο.  Κάναμε ένα briefing με τους υπόλοιπους της ομάδας να δούμε τι έχουμε από υλικά. Εγώ ειχα μια αλουμινοκουβερτα και το πουπουλένιο μπουφάν μου. Ευτυχώς μετά από 11 ώρες ανεβοκατεβαινοντας τον παγετώνα βρήκαμε την ενδιάμεση κατασκήνωση που μας είχαν στήσει. Πρέπει να περιμένεις πάντα το αναπάντεχο στα βουνά. Έστησα το αντίσκηνο μου και απόλαυσα το όμορφο τοπίο, μπροστά μας και αριστερά βρισκόταν το Broad Peak, ευθεία το Gasherbrum IV, στο βάθος το GII, δεξιά μας το Mitre peak και ακριβώς αριστερά μας το Marble Peak.

 

15η μέρα - intermediate camp 4430m to K2 BC 5000m. 15.2km

Σηκώθηκα στις 05:00, μάζεψα γρήγορα το αντίσκηνο μου και πήγα να φάω το πρωινό μου. Σήμερα η μέρα μας είχε προορισμό την Κατασκήνωση βάσης κάπου ανάμεσα στο Broad Peak BC και K2 BC. Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τον παγετώνα και ξαφνικά είδα μπροστά μου να κατεβαίνουν 10 κορίτσια Πακιστανικής καταγωγής που είχαν έρθει να κάνουν το Trek. Λίγο πιο μετά φτάσαμε στο Concordia Camp και στρίψαμε αριστερά στο Godwin Austin Glacier. Μαζί μου ήταν ένας βασταζος 29 ετών. Περπατούσαμε μαζί, κάναμε στάσεις μαζί. Του έδωσα όλα μου τα μπισκότα και ένα λίτρο νερό και η αντίδραση του ήταν να ευχαριστεί τον Αλλάχ. Στη συνέχεια έβλεπα αντίσκηνα από μακριά και νόμιζα ότι φτάνω στην κατασκήνωση βάσης μας. Ήταν όμως η κατασκήνωση βάσης του Broad Peak. Την προσπεράσαμε και μετά από ακόμα δύο ώρες φτάσαμε στην Κατασκήνωση Βάσης του Κ2. Είδα επιβλητικό το τεράστιο βουνό Κ2 να ορθώνεται μπροστά μου, το οποίο κυριολεκτικά είναι πολύ κάθετο! Δεν είχα λόγια.

 

 

16η μέρα - K2 BC Rest day

Το φως του ήλιου με ξύπνησε. Ανοιξα την πόρτα της σκηνής και είδα μπροστά μου ολόκληρο το Κ2. Δέος με πλυμμήρισε! Ο "κτίστης" της γης έκανε πολύ ωραία δουλειά. Στην συνέχεια σηκώθηκα για να πάρω το πρωινό μου. Η μέρα περιλάμβανε τακτοποίηση των πραγμάτων και προσωπική καθαριότητα. Σε μια σκηνή , πάνω σε μια πέτρα 40Χ30 εκατοστά και ένα κουβά με νερό έκανα το πρώτο μου μπάνιο στο BC, μιας και η μέρα ήταν ηλιόλουστη και ζεστή. Μετά έβγαλα όλο τον εξοπλισμό μου έξω από το αντίσκηνο και το τακτοποίησα ώστε να ξέρω που είναι το κάθε τι. Στην τραπεζαρία μας ανταλλάσσαμε τα προσωπικά πλάνα μας σχετικά με τον εγκλιματισμό προς τις υψηλότερες κατασκηνώσεις. Εγώ την επόμενη κιόλας μέρα αποφάσισα ότι θα πάω στο Camp 1 (κατασκήνωση 1) του Broad Peak. Την νύχτα δεν μπορούσα να κοιμηθώ καλά, κοιμήθηκα το πολύ μια ώρα.

 

17η μέρα - K2 BC - Camp 1 - K2 BC

01:00, 02:00, 03:00 συνεχώς κοιτούσα το ρολόι, δεν κοιμήθηκα. Κατά τις 03:45 ντύθηκα για το πρωινό στις 04:00. Είχα δώσει ραντεβού 04:30 με τον Ahmad να πάμε μαζί στο Camp 1 του Βroad Peak. Τελικά μαζί μας ήρθαν ο Rick Allen και ο Jerry Gore μέχρι την βάση του βουνού. Οι συγκεκριμένοι συνοδοιπόροι θα κατασκηνώσουν στο Japanese camp 5300m. Καθώς κατεβαίναμε από το BC Κ2 προς το Broad Peak όλα ήταν παγωμένα, καθώς περνούσαμε ένα μικρό ποτάμι, γλίστρησα και έπεσα μέσα. Τα γάντια, το παντελόνι μου στην πίσω πλευρά, το fleece στα μανίκια όλα έγιναν μούσκεμα και η δεξιά μου μπότα γέμισε νερό. Άλλαξα αμέσως γάντια. Το ατυχές συμβάν δεν με πτόησε και συνέχισα. Κάποια στιγμή θα έβγαινε ο ήλιος και θα στέγνωνα. Αφήσαμε τους Rick και Jerry στην βάση του βουνού. Βάλαμε τα κραμπον μας και αποφάσισα να ανέβω χωρίς χρήση σταθερών σχοινιών. Η δυσκολία της εν λόγω διαδρομής είναι PD. Ωπερ και εγένετο, μαζί με Ahmad ανεβήκαμε σχετικά γρήγορα χωρίς χρήση σταθερών σχοινιών στο camp 1. Καθίσαμε μια ώρα. Απόλαυσα την πανοραμική θέα. Κοιτούσα ένα μέρος του bottleneck στο Κ2. Συνομίλησα με ένα Λιθουανό, Sulus αν θυμάμαι καλά το όνομα του και του έδωσα μέρος του πρόχειρου φαγητού μου για να το έχει μαζί του έξτρα το βράδυ, μιας και εγώ θα γυρνούσα πίσω στο BC. Επιστροφή από τα ίδια μέχρι την βάση του βουνού αλλά μετά έπρεπε να βρούμε καλύτερο δρομολόγιο για να φτάσουμε πίσω στο BC του Κ2. Το μεσημέρι ο ζεστός καιρός λιώνει τα χιόνια και τον πάγο και τα ρυάκια γίνονται μικρά ποτάμια. Ήδη είχαμε ξεφύγει από το την πορεία μας και έπρεπε να διασχίσουμε τον παγετώνα. Σε ένα σημείο και ενώ το νερό ήταν ορμητικό, ο Ahmad βρήκε ένα σημείο για να περάσουμε. Περνάει πρώτος και στην συνέχεια πήγα να περάσω και μου έδωσε το χέρι του, εκείνη την στιγμή η μεγάλη πέτρα που πατούσα κύλησε και το αριστερό μου πόδι μπήκε ολόκληρο στο νερό. 2 στα 2. Οι μπότες μου σήμερα έγιναν ενυδρείο! Φτάσαμε στο BC κουρασμένοι. Ήταν μια μοναδική εμπειρία για να ξεκινήσει ο εγκλιματισμός προς το βουνό.

 

 

18η μέρα - K2 BC Rest day

Ξύπνησα κατά τις 05:00. Ένιωσα λίγο κουρασμένος απο την χθεσινή ημέρα. Όλη η μέρα πέρασε μη κάνοντας τίποτα εκτός από να τρώω και διαβάζω. Διάβασα Αστερίξ και Οβελίξ. Και παρατηρούσα το χιόνι που έπεφτε συνεχώς.

 

19η μέρα - K2 BC - Monument Gilkey

Αποφασίσαμε μιας και περιμέναμε να έρθει ο υπεύθυνος Basecamp Manager της διοργανώτριας εταιρείας της αποστολής, να πάμε μια βόλτα στο μνημείο νεκρών ορειβατών του Κ2, BROAD PEAK και Gasherbrum που βρίακεται σε απόσταση αναπνοής από το BC K2. Παρατήρησα στις πλακέτες μνήμης διάφορες ηλικίες, εθνικότητες, συγγένειες (πχ.πατέρας-γιος), άνδρες και γυναίκες που πέθαναν στα βουνά αυτά. Όλο αυτό σου προκαλεί μια στεναχώρια και λύπη και σου υπενθυμίζει ότι ο δρόμος για τις κορυφές περιέχει κινδύνους που μπορεί να σου κοστίσει το υπέρτατο αγαθό, τη ζωή. Τι είναι αυτό που κυνηγάμε στα βουνά; Ευχήθηκα καθώς κατέβαινα από το σημείο με τις πλακέτες, να μην μπει άλλη πλακέτα κανενός! Στην συνέχεια έφτασα στο BC K2 όπου είχε έρθει το επόμενο γκρουπ ορειβατών της ίδιας εταιρίας. Γνώρισα τον Jordi από Ισπανία, Mike και Stephan από Αυστρία, Raymon από την Καταλονία, και Paola από την Φιλανδία. Φάγαμε το μεσημεριανό γεύμα όλοι μαζί. Από όλη την αποστολή ήμουν ο μικρότερος σε ηλικία!

 

20η μέρα - K2 BC - Camp 1 k2

Είχαμε δώσει ραντεβού με τον Ahmad και τον Jordi με τον Raymond στις 08:00 να φύγουμε για το camp 1 k2, εγώ με τον Ahmad θα πήγαινα για δύο νύχτες στα 6050μ. Οι άλλοι δύο για camp 1 και πίσω. Αρχίσαμε να περπατάμε στον παγετώνα με πρώτο στόχο το ABC(5300μ). Περνούσαμε μέσα από παγωμένους τοίχους έτοιμοι να καταρευσουν. Προσεχτικά, κοιτούσαμε για κρυφά ρήγματα πάγου. Έφτασα στο ABC μετά από δύο ώρες περίπου. Εκει κάναμε διάλειμμα για νερό και σνακ. Στη συνέχεια αρχίσαμε να ανηφορίζουμε την διαδρομή προς το camp 1, η οποία κινείται ενδιάμεσα από βράχια και λούκι χιονιού. Το λούκι είχε μια πρόσφατη χιονοστιβάδα. Καθώς ανεβαίνουμε ξαφνικά ακούω «Avalanche (!!)». Ακόμη δεν είχα μπει σε σταθερό σχοινί και ήμασταν κιόλας μάρτυρες μιας Χιονοστοιβάδας. Πολύ γρήγορα με ασταμάτητες ανάσες πέρασα αριστερά στην βράχινη ράχη για να προστατευτώ. Ο Jordi και ο Raymond σκαρφάλωσαν λίγο ακόμη και στη συνέχεια επέλεξαν να πάνε πίσω στο BC K2. Το τοπίο ήταν θολό ενώ είχε ελαφριά χιονόπτωση. Πραγματικά δεν ξέρω πως γλιτώσαμε, λίγο πιο πάνω να ήμασταν δεν θα είχαμε σημείο να κρυφτούμε. Συνεχίσαμε με το βλέμμα πάντα προς τα πάνω και όσο πιο κοντά στη βράχινη ράχη. Το βουνό είναι πολύ όρθιο! Έφτασα στο camp 1, έλιωσα νερό για να πιούμε και νερό για το φαγητό. Τακτοποιήσαμε τα πράγματα μας με τάξη και χαλαρώσαμε στους υπνόσακους μας.

 

 

21η μέρα - Camp 1 k2

Το βράδυ δεν κοιμήθηκα καλά, με το που με έπαιρνε ο ύπνος άκουγα ένα θόρυβο, νόμιζα ότι ήταν χιονοστιβάδα και ξυπνούσα. Όλες μας οι τέντες είναι δεμένες με σχοινιά και ασφάλειες χιονιού. Το πρωί ήθελα να πάω τουαλέτα. Η υποτιθέμενη φυσική τουαλέτα βρισκόταν σε μια απότομη χιονινη πλαγιά που για να την προσεγγίσω στο ένα χέρι είχα την ορειβατική αξίνα και στο άλλο σχοινί από ένα ρελέ. Στο camp 1 ήμασταν, εγώ, ο Ahmad και η fixing team. Το camp 2 στο Κ2 δεν είχε φτιαχτεί ακόμη. Η άσχημη κακοκαιρία δεν άφηνε περιθώρια για πρόοδο. Περάσαμε και δεύτερη μέρα στο Camp 1 ώστε την επόμενη να επιστρέφαμε πίσω στο BC του K2. Όλη τη ώρα επικρατούσε αέρας. Συνεχώς ελιώνα το χιόνι για να πίνω νερό. Ήρθε η fixing team το απόγευμα όπου είχαν “φτιάξει” το chimney House, η διαδρομή ως τα 6600m περίπου. Αποφάσισα αναλόγως των καιρικών συνθηκών να συνεχίσω μέχρι εκεί για εγκλιματισμο την επόμενη ημέρα.

 

22η μέρα Camp 1 - chimney House

Ξύπνησα με πονοκέφαλο από την έλλειψη νερού και ύπνου. Σηκώθηκα ήπια ότι είχε απομείνει στο μπουκάλι μου και άρχισα να φτιάχνω νερό. Ο καιρός έξω ήταν ηλιόλουστος με σύννεφα στο ορίζοντα. Έφαγα μια μπάρα δημητριακών και ξεκινήσαμε για επάνω. Συνεχώς άνοιγα βήματα στο βαθύ χιόνι που βυθιζομουν ως το γόνατο, ενώ πίσω μου ερχόταν ο Ahmad (προσωπικός βαστάζος). Παράλληλα προσπαθούσα να μην τραβάω τα σταθερά σχοινιά αλλά να σκαρφαλώνω τα πιο απότομα σημεία με την χρήση πιολε, λίγο χέρι και κραμπον. Έφτασα ως την αρχή του chimney House. Ο καιρός άρχισε να χαλάει, παντού από πάνω μου έπεφτε χιόνι (sprintdrift), φυσούσε και τα μάγουλα μου πονούσαν από το κρύο. Ο Ahmad θα πήγαινε στο Camp 2 να αφήσει κάτι πράγματα που του είχε δώσει η εταιρεία στην οποία εργάζεται. Κατέβηκα μόνος μου στο camp 1 έλιωσα νερό και έφαγα αφυδατωμένη τροφή. Η ώρα περνούσε και ο Ahmad δεν είχε εμφανιστεί. Άρχισα να ανησυχώ, είχαν περάσει αρκετές ώρες, εντελώς τυχαία ήρθαν στο Camp 1 δύο άτομα από την fixing team και τους είπα το γεγονός. Μου είπαν να μην φύγω από την σκηνή και θα πήγαιναν να τον ψάξουν. Μετά από αρκετή ώρα είδα μια κουκίδα να κουνιέται, ήταν ο Ahmad, είχε ταλαιπωρηθεί και ερχόταν σιγά σιγά. Τελικά περάσαμε άλλη μια νύχτα στα 6070μ.

 

23η μέρα Camp 1 k2 to BC.

Μάζεψα τον υπνόσακο μου, πακέταρα το σακίδιο μου και ξεκίνησα για το BC. Στην αρχή ο καιρός ήταν ανοιχτός αλλά στην συνέχεια έκλεισε και είχα το νου μου. Έκανα απανωτά ραπέλ (καταρρίχηση με σχοινί) κοιτούσα συνεχώς ψηλά μήπως κάποια αθόρυβη χιονοστιβάδα ερχόταν. Έφτασα στο τέλος του λουκιού. Συνέχισα την πορεία μου προς τον παγετώνα. Ένας μικρός λαβύρινθος από παγωμένους στύλους. Βγαίνοντας από τον λαβύρινθο, έχει σειρά ο επίπεδος παγετώνας, που με πολύ προσοχή περνούσα τα ρήγματα πάγου. Έφτασα στο BC. Δεν είχα φάει μια ολόκληρη μέρα. Μόνο δύο καραμέλες για πρωινό. Adventure time...

 

 

24η μέρα - K2 BC Rest day

Ξύπνησα κατά τις 07:00. Το body battery στο ρολόι έλεγε 100%! Είχα κοιμηθεί αρκετά ίσως η καλύτερη νύχτα ύπνου που είχα έως τώρα στην αποστολή. Άνοιξα την πόρτα της σκηνής, όλα ήταν κάτασπρα, είχε χιονίσει περίπου 7cm χιόνι. Με το χιόνι δεν βλέπεις την βρωμιά (σκουπίδια στα βουνά). Έφαγα για πρωινό 4 ομελέτες, 100γρ μέλι, 60γρ φυστικοβουτυρο, 5 ψωμάκια, 1 ψωμάκι με Nutella, και μισό μπωλ γάλα με δημητριακα σοκολάτας και βρώμη για να αναπληρώσω δυνάμεις. Έκανα αποθήκευση ενέργειας γτ στο επόμενο rotation θα πείναγα πάλι. Στην συνέχεια τοποθέτησα έξω από την σκηνή μου, σε μια βάση πέτρας και σε ένα μικρό μπαμπού ξυλάκι δύο σημαίες. Μια διπλότυπη Ελλάδας και Κύπρου και μια Ελληνική μονού σταυρού που μου είχε δώσει ο φίλος Παναγιώτης.

 

25η μέρα - K2 BC - Rest day

Ημέρα ξεκούρασης και χαλάρωσης. Καθάρισα τη σκηνή μου.

 

26η μέρα - K2 BC - Rest day

Σήμερα η μέρα είχε πλύσιμο ρούχων στο παγετωνικο ποτάμι (κυριολεκτικά πάγωσαν τα χέρια μου). Ένα από τα απρόοπτα της ημέρας ήταν καθώς ήμουν ξαπλωμένος στην σκηνή, κάποιος "πάρκαρε" από έξω δύο yaks, κάτι μεταξύ αγελάδας κι βοδιού με μπόλικες τρίχες. Στην συνέχεια πήραν το ένα κι το πήγαν στο ποτάμι και μπροστά μου έγινε η σφαγή του. Είπα δμέσα μου ότι δεν θα ξαναφαω κρέας! Μετά ετοίμασα το σακίδιο μου για την επόμενη ημέρα όπου θα έκαμα τον τελευταίο εγκλιματισμο στο Broad Peak με στόχο το Camp 2 στα 6300m.

 

 

27η μέρα - K2 BC - Camp 2 Broad Peak

Γύρω στις 05:30 αναχωρήσαμε από το BC του K2 για την κατασκήνωση Camp 2 του Broad Peak. Αυτή την φορά είχα μαζί μου αρκετές μπάρες δημητριακών και φαγητό. Πήρα το δικό μου καμινέτο-γκαζάκι για να λιώνω χιόνι και να πίνω αρκετό νερό. Στις low cost εταιρίες πρέπει να είσαι έτοιμος για κάθε απρόοπτο στα logistics. Μαζί μου ήταν η Πάολα από την Φιλανδία, μητέρα δύο παιδιών (στην ηλικία μου περίπου τα παιδιά της), δυνατή και με πειθαρχία. Αυτή τη φορά  δεν χρησιμοποίησα τα σταθερά σχοινιά έως το Camp 1 όπου μετά από μια ολιγόλεπτη στάση για ξεκούραση συνεχίσαμε προς το Camp 2 όπου βρίκαμε τον Rick και τον Jerry. Η διαδρομή κινείται σε χιόνινο πεδίο εναλλάξ ανάμεσα σε βράχια. Η παρουσία μιας προηγούμενης χιονοστιβάδας με έκανε να μην εφησυχάζω καθόλου και να παρατηρώ τα πάντα γύρω μου. Φτάνοντας στο camp 2 βρήκα μια σχεδόν επίπεδη επιφάνεια για να κοιμηθώ στην σκηνή. Ο ύπνος μου ήταν καλός. Μόνος μου στην σκηνή, λιώνοντας χιόνι, φτιάχνοντας φαγητό και σκεφτόμενος την αυριανή μέρα.

 

28η μέρα Camp 2 - Camp 3 Broad Peak

Τα δάχτυλα των ποδιών μου, ήταν όλο το βράδυ παγωμένα. Φόρεσα τις διπλές μπότες και για πολύ μεγάλη απόσταση τα δάχτυλα μου ήταν παγωμένα. Το πρωί κρύωνα πολύ. Χέρια και πόδια όλα παγωμένα, δεν ήθελα να σταματήσω για να βγάλω τα μεγαλύτερα γάντια από το σακίδιο πλάτης. Δυστυχώς ο βαστάζος υψομέτρου αρρώστησε, οπότε κουβάλησα όλα μου τα πράγματα. Συνεχίζοντας προς το Camp 3, έως ένα σημείο παρατηρώ ότι πλέον δεν υπήρχαν σταθερά σχοινιά αλλά έπρεπε να συνεχίσουμε. Έβγαλα το Piolet (ορειβατική σκαπάνη) μου και με αργά βήματα έφτασα στο υποτιθέμενο camp 3. Δεν υπήρχαν σκηνές έτοιμες της εταιρείας μας, οπότε σκαψαμε και καθαρίσαμε τον χώρο για να τοποθετηθεί η σκηνή. Μετά από λίγο ήρθε ο Rick, έστρωσα σε ένα χιονινο πεζούλι το υπόστρωμα μου και καθίσαμε ατενίζοντας τη όμορφη θέα στα 7000μ. Το βράδυ δεν κοιμήθηκα καλά, ζεσταινομουν. Δεν χρησιμοποίησα συμπληρωματικό οξυγόνο.

 

 

29η μέρα - Camp 3 Broad Peak- BC K2

Σηκώθηκα στις 04:35, έλιωσα χιόνι για να πιω νερό αλλά και για να πάρω μαζί μου. Έφαγα δύο παγωμένες μπάρες δημητριακών. Έξω είχε δυνατό αέρα. Φόρεσα τα ρούχα μου και και την μάσκα θυέλλης. Πήρα το Piolet μου και άρχισα να κατεβαίνω. Όταν βρήκα τα σταθερά σχοινιά, συνέχισα με αλλεπάλληλα ραπέλ περνώντας απ'το Camp 2, Camp 1 έως και στο τέλος της πλαγιάς. Συνέχισα μόνος μέσα στον παγετώνα ως το BC K2. Ο παγετώνας υποτίθεται ότι έχει μαρκαριστει με "κουκούς" (πέτρες μια πάνω στην άλλη) για να μην χαθείς. Αλλά σε έναν παγετώνα που κάθε μέρα λιώνει το ίχνος της πορείας δεν είναι ποτέ ίδιο!!! Ο εγκλιματισμός μου τελείωσε και ήμουν έτοιμος για summit push.

 

30η μέρα - K2 BC - Rest day

Ξύπνησα υπό τον ήχο της πτώσης χιονιού στο αντίσκηνο μου. Σύντομα σηκώθηκα και πήγα στην τραπεζαρία για πρωινό όπου είχαμε briefing για το πώς ο καθένας θα κινηθεί στο βουνό (Broad Peak). Το πλάνο μου ήταν να κινηθώ κατευθείαν στο camp 2 τις επόμενες ημέρες. Μαζί μου θα ήταν και ο βαστάζος υψομέτρου Akbar. Είναι πολύτιμη η βοήθεια των βαστάζων και της fixing team για να γίνει μια κορυφή. Το βράδυ είχαμε διάφορες συζητήσεις περί στυλ αναβάσεων κλπ.

 

31η μέρα - K2 BC - Rest day

Το βράδυ είχα ανήσυχο ύπνο. Ξύπνησα το πρωί με τα χείλη μου να είναι κολλημένα, έχουν καεί από τον ήλιο γιατί βάζω μόνο lip balm χωρίς αντηλιακή προστασία... πήρα το πρωινό μου. Σήμερα ο καιρός ήταν καλύτερος με μερική ηλιοφάνεια αλλά με αρκετό αέρα.

 

32η μέρα - K2 bc Rest Day (nightmare)

Δεν μπορούσα να σηκωθώ, είχα τάση για εμετό, ζάλη και εξαιρετική αδυναμία. Δε μπόρεσα να φάω πρωινό. Το ίδιο μεσημέρι έφαγα μια χούφτα ρύζι και ένα μικρό ψωμί- πιτακι. Το απόγευμα έπινα νερό για να μην αφυδατωθεί ο οργανισμός μου. Μάλλον η ασθένεια υψόμετρου φαίνεται ότι νε είχε χτυπήσει με χρονοκαθυστερηση. Έλιωσα όλη μέρα στην σκηνή σαν να είχα hangover από κακό μεθύσι...

 

 

33η μέρα - K2 BC

Υποτίθεται ότι σήμερα θα ξεκινούσα για το Camp 2 Broad Peak, ένιωθα καλύτερα αλλά σίγουρα όχι για summit push. Έμεινα μόνος μου στο Basecamp της εταιρείας μας ενώ όλοι έφυγαν για summit push. Η θέληση μου ήταν τόση δυνατή αλλά η προστασία της υγείας μου ήταν πιο σημαντικη. Θα παράμενα στο BC K2 ώσπου να αναρρώσω πλήρως έχοντας στόχο το Κ2. Συζητήσαμε με τον manager και με συμβούλεψε να προσπαθούσα το Broad Peak μετά το Κ2.

 

34η μέρα - K2 BC -

Ξύπνησα νιώθοντας κάπως καλύτερα από την προηγούμενη μέρα. Σκέφτηκα να ντυθώ να ξεκινήσω κατευθείαν για το camp 3. Ήταν ο αυθορμητισμός μου που με ώθησε στιγμιαία αλλά αμέσως σκέφτηκα πως κάτι τέτοιο θα ήταν εντελώς επικίνδυνο. Άνοιξα τη σκηνή μου, είχε ηλιοφάνεια, ζεστό καιρό. Άκουσα τον μάνατζερ της αποστολής να μιλάει στον ασύρματο με τη fixing team. Τους έχει τελειώσει το σχοινί, δεν είχαν κάνει σωστούς υπολογισμούς. Έμαθα ότι θα κατέβαιναν παρακάτω να κόψουν από εύκολα σημεία της διαδρομής σχοινί για να το πάρουν μαζί τους ώστε να φιξαρουν παραπάνω. Σκέφτηκα πως τελικά ήταν καλύτερα που έμεινα εκεί! Ένας λόγος που δεν μου αρέσουν οι εμπορικές αποστολές είναι ότι "κρέμεσαι" από την τύχη της εκάστοτε fixing team. Ίσως στο μέλλον προσπαθήσω χαμηλότερες κορυφές, ανέγγιχτες. Άλλωστε η δημιουργία ή περιπέτεια μιας νέας διαδρομής δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο. Στην συνέχεια ενώ ήμουν στο σημείο που έπιανε Ίντερνετ, είδα κάποιον να κατεβαίνει από το βουνό. Ήταν ο Jerry Gore, ένιωθε κουρασμένος και έτσι αποφάσισε να μην επιχειρήσει να πάει ψηλότερα. Αργότερα το απόγευμα είδα αρκετούς να κατεβαίνουν, έμαθα ότι ένα βασταζος ήταν σε άσχημη κατάσταση, τον χτύπησε η ασθένεια υψόμετρου και τον κατέβαζαν. Κατά τη διάρκεια του δείπνου ενθάρρυνα τον Jerry με θετικές σκέψεις κι ότι είχε πάρει τη σωστή απόφαση. Του είπα ότι θα πάμε μαζί μετά το K2. Όταν πήγα για ύπνο στην σκηνή μου είδα έναν να κατεβαίνει από το βουνό, έμαθα ότι ήταν ο Jordi, κατέβαινε σαν ρουκέτα. Τι είχε συμβεί δεν έμαθα...

 

 

35η -36ημέρα (non stop)- K2 BC

Ξύπνησα με το τραγούδι της Νανά Μούσχουρη, «Μακριά στο Κατμαντού». Στη συνέχεια πήρα το πρωινό μου με τον Jerry και τον Jordi. Δυστυχώς τα πράγματα δεν πήγαν τόσο καλά για την προσπάθεια ανάβασης στο Broad Peak, πολλά σφάλματα και κακή διαχείριση των logistics από την πλευρά της διοργανώτριας εταιρείας. Ελπίζω να γίνει μάθημα για το Κ2. Αν και χρειαζόταν πολύ πολύ δουλειά και εκεί. Ένιωσα χαρούμενος που δεν μπήκα καν στη διαδικασία της ανάβασης με φόντο τα λάθη που έγιναν στην προσπάθεια των άλλων ορειβατών.

Η νύχτα έμελε να εξελιχθεί σε εφιάλτη, τραγικές στιγμές, τραγικές φιγούρες. Ήταν σκοτάδι και ακόμη υπήρχαν άνθρωποι στην κόψη πριν την κορυφή. Είχαν κολλήσει. Κόλλησαν (περίμεναν) στο σημείο εκεί γιατί δύο διαφορετικά ατυχήματα έγιναν. Είχαν πέσει σε μια crevasse (ρήγμα πάγου) δύο άνθρωποι σε διαφορετική στιγμή και προσπαθούσαν να τους απεγκλωβίσουν. Μια Ρωσίδα και ένας Κορεάτης. Ο Κορεάτης πριν πέσει και ενώ είχε ήδη πέσει η Ρωσίδα, ήθελε να περάσει. Του έλεγαν ότι πρέπει πρώτα να απεγκλωβίσουν τη Ρωσίδα αλλά αυτός επέμενε να περάσει και κάπως έτσι πέθανε... Τα νέα από τη μία στιγμή ήταν καλά και την επόμενη στιγμή τα χειρότερα. Δεν ήξερες τι να πιστέψεις. Κάποιοι έκλαιγαν. Ο Jordi ήταν έτοιμος για διάσωση. Όλο το βράδυ οι συζητήσεις τι μπορεί να έχει γίνει, τα λάθη, το ότι υπάρχουν φίλοι μας εκεί πάνω μας στεναχωρούσε και κάνεις μας δεν κοιμήθηκε ούτε δευτερόλεπτο. Περάσαμε το βράδυ όλοι μαζί, πελάτες, κάποιοι βασταζοι, προσωπικό του BC σε μια σκηνή με έναν ασύρματο. Στις 05:00 το πρωί είχαμε την πληροφορία ότι θα έρθει ελικόπτερο για διάσωση, ο Jordi ήταν ήδη έτοιμος, ήθελε ακόμη τρείς ανθρώπους. Ετοιμαστήκα με την στολή μου και το σακίδιο και περιμέναμε το ελικόπτερο. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ με την σκέψη ότι κάποιοι άνθρωποι βρίσκονται σε κίνδυνο. Έπρεπε να δράσουμε. Τελικά πληροφορηθήκαμε ότι κατέβαιναν από την κόψη (όμως μισή αλήθεια αποδείχτηκε και αυτό). Μάθαμε ότι το ελικόπτερο θα ερχόταν τελικά στις 09:00 (τελικά δεν χρειάστηκε).... όντως βλέπαμε κάποιους φακούς να κατεβαίνουν. Περίπου στις 07:00 πήρα μήνυμα στο δορυφορικό μου σύστημα μηνυμάτων από τον Fahad ότι κοιμήθηκε έξω στα 7800μ και ότι χρειαζόταν οξυγόνο και νερό. Μαζί του ήταν και άτομα από την fixing team. Ήταν και αυτοί καταβεβλημένοι... Πήγε 15:00 και δεν είχαν φτάσει ούτε καν στο camp 3. Η επιστροφή τους ήταν εξαιρετικά αργή. Φοβόμασταν... Στις 18:47 έλαβα μήνυμα ότι βρίισκόταν στο camp 3. Ήταν όλοι τους καλά αλλά εντελώς κουρασμένοι. Εκεί βρίσκονταν κάποιοι βασταζοι που τους είχαν πάει οξυγόνο, νερό και φαγητό...

Κάποια σtιγμή είδαμε ότι μερικοί δικοί μας κατέβαιναν από το βουνό για το BC K2. Τους περιμέναμε. Δυνατά συναισθήματα δημιουργήθηκαν από όλη την τραγική ιστορία της προσπάθειας ανάβασης. Αργά το απόγευμα έφτασε ο Saeed που είχε ανέβει στην κορυφή. Τον περίμενε με ανυπομονησία η γυναίκα του και όταν τον είδε έτρεξε να τον αγκαλιάσει.Σκέφτηκα τι όμορφο που είναι να σε αγαπούν και να σε περιμένουν με ανυπομονησία!!! Πλέον στο BC K2, περιμέναμε τον Fahad ο οποίος επρόκειτο να τα φτάσει την επόμενη ημέρα... Στο δείπνο ήμασταν όλοι ξάγρυπνοι με τα πρόσωπα μας εμφανώς καταβεβλημένα.

Δυστυχώς η κατάσταση με το Broad Peak δεν ήταν το μοναδικό πράγμα που μας απασχόλησε. Επικοινωνίες μέσω ασυρμάτου για μεγάλη χιονοστιβάδα μεταξύ C3 - C2 μας ανησύχησε αλλά και το απρόοπτο της υγείας ενός βαστάζου υψομέτρου (HAP) άλλης ομάδας όπου έπαθε κολικό νεφρού. Σαν αποκορύφωμα χάλασε το φερμουάρ του υπνόσακου που είχα για το BC που έμελλε να χρησιμοποιείται πια ως πάπλωμα ή να προσπαθώ να τυλίγομαι σαν κάμπια!

 

 

37η μέρα - K2 BC -

Ξύπνησα το πρωί, πήγα για πρωινό και να δω τον Fahad που είχε φτάσει τα μεσάνυχτα. Τα χέρια του έχουν υποστεί ζημιές από τα κρυοπαγήματα. Ήμασταν όλοι χαρούμενοι που όλοι ήταν πλέον στο BC K2 ζωντανοί! Κατά τη διάρκεια της ημέρας έγιναν διάφορες συζητήσεις περί λανθασμένων χειρισμών αλλά και της έλλειψης οργάνωσης γενικότερα. Προσπαθήσαμε να δούμε τι πλάνο μπορούσαμε να κάνουμε στο Κ2. Το Κ2 δεν είναι ούτε Έβερεστ ούτε Broad Peak. Έχει λιγοστές θέσεις για κατασκήνωση και εξαιρετικό βαθμό δυσκολίας. Αν γινόταν κάτι παρόμοιο με το Broad Peak, η τραγωδία θα ήταν βέβαιη. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση που υπήρχαν άτομα που απλά το πρώτο τους βουνό ήταν το Έβερεστ και είχαν έρθει να "κατακτήσουν" το Κ2. Μερικοί δεν είχαν στο ενεργητικό τους ούτε μια διαδρομή σε πάγο αλλά ούτε είχαν υπάρξει επικεφαλείς σε βράχο ακόμη και σε βουνό με εύκολο βαθμό δυσκολίας. Πίστευαν ότι με τα χρήματα μπορούσαν να κάνουν τα πάντα και με ασφάλεια. Κάτι τέτοιο αποδείχθηκε ότι δεν ισχύει (βλ.Broad Peak). Από την αποστολή μας θα έφευγαν με ελικόπτερο δύο άτομα.

 

38η μέρα K2 BC

Το στρες ήταν εμφανές σε όλους μας. Κάναμε ένα briefing με τον μάνατζερ της αποστολής. Κάτι δεν μου ταίριαζε σωστά σε όλη την οργάνωση. Ωστόσο πήρα τα μέτρα μου!!! Είχα μόνο μια ευκαιρία, αποφάσισα ότι θα προσπαθούσα για το καλύτερο αλλά με όσο το δυνατόν ασφαλέστερη ανάβαση και κατάβαση. Με αφορμή την ημέρα γιορτής για τους μουσουλμάνους «Happy Eid», έφτιαξαν ένα κέικ με γεύση ανανά και Nutella, που μας χάρισε όμορφες στιγμές χαράς παρέα με τους βασταζους, την fixing team και τον γιό του αδικοχαμένου Ali Sadpara (winter k2 2021), τον Sajid.

 

39η μέρα - K2 BC  

Ακόμη μια μέρα στο BC K2. Είχε Συννεφιά και λίγο κρύο. Τα βουνά πάνω από τα 7000μ ήταν κλειστά από τα σύννεφα. Ο ήλιος κάπου κάπου έκανε την εμφάνιση του, μου ζέσταινε μόνο το κορμί μόνο, γιατί το μυαλό είχε καεί από τις πολλές σκέψεις. Κ2 ή Broad Peak? Το ελικόπτερο για τους φίλους μας δεν ήρθε ούτε εκέινη την ημέρα...

 

40η μέρα - K2 BC

Ξύπνησα με διάφορες σκέψεις. Όλοι ήθελαν να πάνε στο Κ2. Αυτό ήταν αδύνατο, δεν υπήρχε αρκετός χώρος. Επίσης δεν είχαν μπει τα σχοινιά πάνω από το camp 4. Κάποιοι ήθελαν να πάνε έως το Camp 4 απλά για την εμπειρία.. Δεν γινόταν όλος αυτός ο κόσμος να χωρέσει στα Camp 1 και 2. Η προσπάθεια ανάβασής μου στο Κ2 ίσως δεν θα ήταν η καλύτερη επιλογή. Πολύς κόσμος, λίγος χώρος, τα σχοινιά δεν ήταν έτοιμα, το παράθυρο καιρού ήταν αρκετά ευμετάβλητο. Το μετεωρολογικό δελτίο έλεγε ήλιο στο Κ2 και ήταν κλειστό από σύννεφα! Εκείνο το απόγευμα έπρεπε να αποφασίσω πως θα κινούμουν την επόμενη ημέρα. Ήταν η τελευταία εβδομάδα της αποστολής και έπρεπε να δράσουμε!!!!!

 

 

Το χρονικό της ανάβασης στο Broad Peak

 

Μέρος 1ο

‌Ξημερώματα στις 05:30 της 24/7/21, ήμουν ο μόνος από την εταιρεία Karakorum expeditions που θα επιχειρούσε το δεύτερο παράθυρο καιρού για summit push. Ο μάνατζερ μου έδωσε δύο βαστάζους για να μεταφέρουμε εκ νέου τα πράγματα ψηλά στις κατασκηνώσεις. Ξεκινήσαμε με θετική ενέργεια και διάθεση. Φτάνοντας στο crampon point(5100μ) (σημείο όπου βάζουμε τα ειδικά καρφιά στα παπούτσια για να ξεκινήσουμε την ανάβαση στο βουνό) ο ένας βασταζος μου είπε ότι ένιωθε εξαντλημένος και δεν μπορούσε να συνεχίσει. Του είπα να πάει να ξεκουραστεί. Αμέσως φορτώθηκα τα πράγματα (συμπληρωματικό οξυγόνο, φαγητό κλπ). Το σακίδιο μου ζύγιζε πάνω από 17 κιλά. Ο έτερος βασταζος ο Αλί επωμίστηκε και αυτός έξτρα βάρος. Αρχικά στόχος ήταν να πάμε στο camp 2 (6162μ) για ύπνο. Φτάσαμε σχετικά νωρίς παρόλο το βάρος χάρη στον καλό εγκλιματισμο των προηγούμενων ημερών. Κατά την διαμονή μας στο camp 2, ελιώνα συνεχώς χιόνι για να έχουμε καθαρό νερό να πίνουμε. Το βράδυ κοιμηθηκαμε σχετικά καλά αλλά δυστυχώς η βάση της σκηνής δεν ήταν ευθεία αλλά με ελαφριά κλίση. Χρησιμοποίησα και μια αλουμινοκουβέρτα για να μην γινόμαστε μούσκεμα από κάτω. Το πρωί της επόμενης μέρας ξεκινήσαμε για το Camp 3. Γενικά ένιωθα υγιής και δυνατός. Φτάσαμε στο camp 3 με αρκετή ζέστη. Ο δυνατός ήλιος σε συνδυασμό με την αντανάκλαση στο χιόνι μας έλιωνε. Καθάρισα την σκηνή μας και τακτοποίησα τα πράγματα. Την ίδια μέρα ένα δυσάρεστο νέο με συγκλόνισε. Έμαθα ότι ο καινούριος φίλος μου Rick πέθανε στο Κ2,α στην προσπάθειά του να  ανέβει από μια νέα διαδρομή.

Το πρόγραμμα ήταν να ξεκουραστούμε και το βράδυ της ίδιας ημέρας να ξεκινήσουμε για επάνω. Στο Camp 3 (7030μ) υπήρχαν αρκετά άτομα αλλά κανείς δεν ήθελε την ίδια μέρα να πάει για κορυφή. Οπότε επέλεξα να πάμε την επόμενη μέρα το βράδυ ώστε να μην είμαι μόνος την ημέρα της ανάβασης αλλά να υπάρχουν άτομα τριγύρω για περισσότερη ασφάλεια. Το βράδυ δεν κοιμήθηκα καλά, η βάση της σκηνής με έκανε να νιώθω σαν ς (σίγμα) τελικό. Την 26/7 προσπάθησα να πιω αρκετό νερό, να φάω καλά και να ξεκουραστώ όσο καλύτερα γινόταν. Ο Αλί μου είπε ότι δεν ένιωθε καλά να έρθει μαζί μου στην προσπάθεια για την κορυφή, ένιωθε πόνο στα πόδια. Κατά τις 19:30 άρχισα να ετοιμάζομαι, φόρεσα την πουπουλένια στολή, ετοίμασα το σακίδιο πλάτης μου (τρεις μπουκάλες οξυγόνου, 2.5 λίτρα νερό, μπάρες δημητριακών, ασύρματο, δορυφορικό τηλέφωνο, έξτρα μπαταρία για φακό, σημαίες των χορηγών και ένα fleece). Ο λόγος που πήρα τρεις μπουκάλες οξυγόνου είναι ότι θα ήμουν μόνος χωρίς βασταζο υψομέτρου και ήθελα να νιώθω όσο το δυνατόν ασφαλής. Στις 20:00 ξεκίνησα για την κορυφή. Μπροστά μου βρήκα άτομα που τα προσπέρναγα, ώσπου να φτάσω τον πρώτο που ήταν μπροστά τον Sulus από την Λιθουανία. Μαζί ανοίγαμε τα βήματα. Μέχρι να φτάσουμε στα 7300μ δεν υπήρχε σχοινί. Από εκεί και μετά προσπαθούσα συνεχώς να βγάζω το σχοινί από το παγωμένο χιόνι. Μέχρι τα 7500+/- με αρκετή δυσκολία τραβώντας με το ζουμαρ και σε αρκετά σημεία το χιόνι ήταν βαθύ και με δυσκόλευε στην προσπάθεια να βγει το σχοινί. Μετά τα 7500μ+/- δεν ήταν πλέον καθόλου δυνατό να βγει το σχοινί γιατί το χιόνι ήταν παγωμένο. Βρισκόμασταν μπροστά μαζί με τον Sulus στα 7600 σε μια πλαγιά με κλίση περίπου 40+/-μοιρες. Ενώ προχωρούσα σε μερικά σημεία ακούσα ένα θόρυβο σαν κάτι να σπάει, ώσπου σε ένα σημείο λίγο κοντά σε μέρος με σερακ είδα μπροστά μου να σπάει μια πλάκα χιονιού που τη συνόδεψε ένας υπόκωφος ήχο. Δεν μου άρεσε καθόλου αυτό. Ο Sulus επικοινώνησε μέσω ασυρμάτου με τους υπόλοιπους ορειβάτες και τους είπε να περιμένουν πίσω. Μπροστά μου βρισκόταν τα σερακ, επάνω σε μια πλάκα χιονιού που είχε σχηματίσει μια τεράστια ρωγμή. Ένιωθα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Πίσω βρίσκονταν κάποιοι Ρώσοι επαγγελματίες σκιέρ με τα χιονοπέδιλα στα σακίδια οι οποίοι έκαναν τεστ χιονοστιβάδας επιτόπου. Το χιόνι ήταν εξαιρετικά ασταθές και βαθύ. Μεταξύ του πρώτου Summit push και εκίνης της στιγμλης υπήρξαν αρκετές μέρες πυκνής χιονόπτωσης. Αποφασίσαμε όλοι μαζί ότι θα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο να συνεχίίζαμε υπό αυτές τις συνθήκες. Επιπλέον δεν υπήρχε σχοινί. Στην πλαγιά πηγαίναμε ένας ένας ανά 20μετρα και με πολύ αργό ρυθμό ώστε να μην προκαλέσουμε χιονοστιβάδα. Στα 7300μ όπου υπήρχε το υποτιθέμενο camp 4 καθίσαμε όλοι μαζί να ξεκουραστούμε. Έπειτα φτάσαμε στο Camp 3 εμφανώς στεναχωρημένοι αλλά τουλάχιστον δώσαμε προτεραιότητα στην ασφάλεια μας. Τα βουνά θα είναι εκεί!

 

 

Μέρος 2ο

Βρίσκόμουν στο camp 3, προσπαθούσα να βγάλω την ορειβατική στολή μου και να κοιμηθώ. Κοιμήθηκα μια ώρα περίπου και κατά τις 06:00 το πρωί ετοιμάστηκα και ενγμλερωσα τον βαστάζο υψομέτρου ότι θα έφευγα για το BC K2. Άρχισα σταδιακά να κάνω τα ραπέλ (καταρρίχηση), ευτυχώς ήταν πρωί ακόμη και τα χιόνια ήταν σκληρά. Μετά από μια ώρα έφτασα στο camp 2, εκεί βρήκα ένα Βέλγο ορειβάτη που περίμενε τους φίλους του από το Camp 3. Μου πρόσφερε μπισκότα και συζητήσαμε τι συνέβη και δεν ανεβήκαμε στην κορυφή. Στην συνέχεια τον άφησα και προχώρησα προς το Camp 1. Το σακίδιο μου ήταν γεμάτο πράγματα, πολύ βαρύ. Όμως παρόλο την κούραση δεν καταλάβαινα τίποτα. Έφτασα στο camp 1, ύπια νερό και έφαγα ένα τελευταίο κομμάτι μιας μπάρας δημητριακών. Ήταν εμφανές πλέον στο camp 1, τα χιόνια είχαν λιώσει από τις μεγάλες θερμοκρασίες και είχαν εμφανιστεί τα βράχια όπου ήταν ετοιμόρροπα. Κατέβηκα με πολύ προσοχή, προσπάθησα στα βράχια να πατάω σαν την γάτα , ώστε να μην προκαλέσω λιθόπτωση. Από τα ραπέλ με το σχοινί κάποιες πέτρες ξεκόλλαγαν και έπεφταν δίπλα μου σφυρίζοντας. Κούραση και λιθοπτωση έβαλαν το μυαλό μου να δουλεύει στο κόκκινο, είχα έντονο στρες να μην μου έρθει καμία πέτρα στο κεφάλι. Λίγο πιο πάνω από το crampon point είχε δημιουργηθεί πλέον ένας μικρός καταρράκτης, το σχοινί έχει κοπεί και είχε μείνει ένα "κλωνάρι" από τα τρία που έχει. Είχα τοποθετήσει τη συσκευή (κουβαδάκι) για ραπέλ αλλά την είχα μόνο σαν ασφαλεία χωρίς να βάζω πίεση και κατέβαινα με καταρρίχηση με χέρια και πόδια, όπως ακριβώς σκαρφαλώνουμε. Έφτασα στο crampon point, όπου με περίμενε ένας βασταζος από το BC, είχε έρθει με μια coca cola και μπισκότα. Καθίσαμε εκεί περίπου τρεις ώρες περιμένοντας τον Αλί (βασταζο υψομέτρου) που ερχόταν από το camp 3. Όλη την ώρα που καθόμασταν βλέπαμε πέτρες να κατρακυλούν. Ο Αύγουστος δεν ενδείκνυται για μεγάλα βουνά, τα χιόνια λιώνουν γρήγορα από τις μεγάλες θερμοκρασίες και υπάρχουν έντονες λιθοπτωσεις. Στην συνέχεια ήρθε ο Αλί και συνεχίσαμε έως το BC K2. Είναι τρομερό το πώς άλλαξε σε μερικές μέρες το τοπίο από την ζέστη (φαινόμενο του θερμοκηπίου? Ίσως). Φτάνοντας στο BC K2 το κλίμα δεν ήταν και το καλύτερο. Τι είχε συμβεί; Λόγω του θανάτου του φίλου Rick Allen, ο manager της αποστολής ακύρωσε την αποστολή στο Κ2. Όλοι οι βασταζοι υψομέτρου και πελάτες κατέβηκαν από το βουνό. Πριν το ερχομό μου ήδη τρεις πελάτες έφυγαν αρκετά θυμωμένοι με την κατάσταση. Οπότε κάπως έτσι μια προσπάθεια/ελπίδα στο Κ2 πήγε "περίπατο". Η μέρα μου στο BC K2, ήταν γεμάτο συζητήσεις περί βουνών, αποστολών, ταξιδιωτικών γραφείων/υπηρεσιών. Στην αρχή ένιωθα στεναχωρημένος, θυμωμένος αλλά στην συνέχεια τα άφησα αυτά τα συναισθήματα και έκανα όμορφες σκέψεις και νέα όνειρα! Το βουνό χαλιναγωγεί χαρακτήρα!

Αναμέναμε να έρθουν οι βασταζοι για να φύγουμε από το BC K2 και να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής... Περίπου δύο μήνες εδώ, σκαρφάλωσα και στα δύο βουνά Κ2 και Broad Peak, κοιμήθηκα στην αγκαλιά τους, ένιωσα διάφορα συναισθήματα, βίωσα νέες έντονες εμπειρίες. Χωρίς κορυφή, αλλά όπως έχω μάθει στην ζωή μου, τελικά η κορυφή είναι απλά μια στιγμή ενώ όλη η διαδικασία στο να φτάσεις στην κορυφή είναι η εμπειρία! Επιπλέον νιώθω χαρούμενος που βρίσκομαι στην κορυφή της καρδιάς αγαπημένων ανθρώπων!!!

 

47η μέρα K2 BC στο GORO II

Παγετώνας...

 

48η μέρα GORO II στο Khobutse Camp

Παγετώνας...

 

49η μέρα Khobutse Camp στο Monche Camp

Παγετώνας και κοτρωνια...

 

 

50η μέρα - Monche Camp στο Askole

‌Ξυπνήσαμε κατά τις 06:00. Πήραμε το πρωινό μας. Η σημερινή ημέρα θα ήταν η τελευταία μέρα πεζοπορίας, άφιξη στο χωριό Askole και στη συνέχεια τελικός προορισμός το Skardu. Ξεκινήσαμε με τον Jerry Gore με αργά και σταθερά βήματα για να απολαύσουμε το τοπίο. Μετά από μια ώρα περίπου περπάτημα είδα τα άλογα σταματημένα, λέω κυκλοφοριακής συμφόρησης.. από τα άλογα! Ωστόσο η συμφόρηση οφείλετο στο ότι το ποτάμι ήταν φουσκωμένο και έπρεπε να βγάλουμε όλα τα πράγματα μας από τα άλογα, να περάσουμε κρατώντας σχοινί από τα βράχια πλάι στο ποτάμι, όπου έπρεπε να βγάλουμε και τα παπούτσια μας και να περάσουμε όλα τα υλικά μας μέσω αυτής της διαδικασίας. Τα άλογα έπρεπε να πάνε μέσω άλλου επικίνδυνου γλιστερού μονοπατιού χωρίς να είναι φορτωμένα. Όλη αυτή η διαδικασία διήρκεσε αρκετές ώρες. Στη συνέχεια φτάσαμε στο σημείο όπου μας περίμεναν τα αυτοκίνητα. Στο σημείο αυτό χάρισα ορειβατικό εξοπλισμό. Η Salewa Greece θα φορεθεί αρκετά στο Βaltoro Glacier.

Φάγαμε το μεσημεριανό γεύμα στο Askole. Την ώρα που ήταν να φύγουμε ξαφνικά είδα όλο το χωριό παραταγμένο έξω από τα αυτοκίνητα μας να παρατηρούν την διένεξη μεταξύ οδηγών και διοργανωτή, οι οδηγοί ήθελαν τρεις φορές επάνω το κόμιστρο για το Skardu....Τριγύρω ήταν πάρα πολλά μικρά παιδάκια, πήγα αγόρασα αρκετά πακέτα με μπισκότα και τους τα μοίραζα. Αν είναι να κρατήσω κάτι από αυτή την αποστολή, θα είναι τα χαμόγελα από τα παιδιά... Λίγο πιο έξω απ' το χωριό, είχε γίνει κατολίσθηση και είχε αποκοπεί ο δρόμος. Ειχαν έρθει άλλα αυτοκίνητα από την άλλη μεριά για να μας παραλάβουν. Οπότε αφήσαμε τα έτερα αυτοκίνητα, πήραμε στα χέρια τα πράγματα μας, περάσαμε με τα πόδια μέσα από ορυζώνες και ρέματα ώστε να φτάσουμε στα άλλα αυτοκίνητα. Καθώς ελισσόμασταν στον κακοτράχαλο δρόμο του Καρακορούμ ξαφνικά μπροστά αντικρίσαμε κάποια βράχια που είχαν πέσει, βγήκαμε έξω και αρχίσαμε να καθαρίζουμε τον δρόμο... Πιστεύω ότι είναι πιο εύκολο να ανέβει κάποιος στο Κ2 παρά προσπελάσει τον δρόμο από skardu για Askole χωρίς να συμβεί κάτι αναπάντεχο. Πολλές φορές η ψυχή μου πήγε στην "Κούλουρη"! Το βράδυ μας βρήκε στο ξενοδοχείο στο Skardu, ταλαιπωρημένους, χωρίς ζεστό νερό για να κάνουμε μπάνιο. Το βράδυ στο δωμάτιο μου είχαν μπει δύο τεράστια σερσένια και τα κυνηγούσα να τα διώξω έξω από το δωμάτιο, η ώρα πήγε 03:00 για να κοιμηθώ...

 

51η μέρα Skardu town προς Islamabad

Μετά από μια βόλτα στη κωμόπολη Skardu μεταφερθήκαμε στο τοπικό αεροδρόμιο.

Γλιτώσαμε δύο μέρες δρόμο στο γνωστό ΚΚΗ (Καρακορουμ Εθνικός δρόμος, τι δρόμος βέβαια!) μέσω της πτήσης μας. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Ισλαμαμπάντ και οδηγηθήκαμε στο ξενοδοχείο. Οι μουσώνες είχαν ήδη αρχίσει στην περιοχή, είχε αρκετή βροχή.

 

52η μέρα Islamabad Pakistan

Μετά από μια βόλτα στο Ισλαμαμπάντ η πτήση μου για Ελλάδα κανονίστηκε για την 05/08/2021.

 

 

Επίλογος - K2 and Broad Peak expedition

«Αντίο, είπε η αλεπού. Αυτό είναι το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό. Δεν βλέπουμε καλά, παρά με την καρδιά μας. Το ουσιαστικό είναι αόρατο για τα μάτια» - Μικρός πρίγκιπας.

Η ορειβατική αποστολή έφτασε στο τέλος. Η αρχή και το τέλος κάθε εγχειρήματος για μένα ξεκινά και τελειώνει στο σπίτι. Ένα ορειβατικό δρώμενο περίπου δύο μηνών έλαβε χώρα στο μακρινό Πακιστάν, στα βουνά Κ2 (8611m) και Broad Peak (8047m). Μια φοβερή εμπειρία που με γέμισε με πολλές αναμνήσεις που με κάνουν να χαμογελάω κι όχι μόνο και θα είναι για πάντα χαραγμένες στην καρδιά και στο μυαλό μου. Το ταξίδι θα ήταν αδύνατο χωρίς την στήριξη μερικών ανθρώπων, είτε σε ψυχολογικό επίπεδο είτε σε οικονομικό επίπεδο. Άνθρωποι και εταιρείες στάθηκαν δίπλα μου από την αρχή, με εμπιστεύτηκαν και πίστεψαν σε μένα. Ωφείλω ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για ΟΛΑ.

 

Φώτης Θεοχάρης

 

View this photo set on Flickr

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ