[Advendure]: O 6^ος σταθμός της προσπάθειας σας να ανεβείτε στις ψηλότερες κορυφές των 7 ηπείρων πραγματοποιήθηκε στις 20 Μαΐου. Το Έβερεστ ήταν τελικά ο δυσκολότερος μέχρι στιγμής;

[Χριστίνα]: Οι αμέτρητες ιστορίες για το Έβερεστ καθώς και οι ταινίες με έκαναν να είμαι σίγουρα πιο φοβισμένη κατά την ανάβαση αλλά συγχρόνως και πιο καλά προετοιμασμένη. Λέω ότι ήταν ο πιο δύσκολη κορυφή μέχρι στιγμής γιατί έπρεπε να μείνεις συγκεντρωμένος στο στόχο σχεδόν 2 μήνες. Νομίζω αυτή ήταν η σημαντική διαφορά, οι 2 μήνες μακριά από τους δικούς μου ανθρώπους και οι σκέψεις σε όλη αυτή τη διάρκεια για το τι μπορεί να πάει στραβά…

[Βανέσα]: Κατά μια έννοια ήταν ο δυσκολότερος, σε ψυχολογικό επίπεδο κυρίως, αφού η συγκεκριμένη ανάβαση είχε ως προϋπόθεση την παραμονή στο Νεπάλ για περίπου 2 μήνες. 2 μήνες είναι πολύς καιρός να λείπεις από την κανονική σου ζωή, οτιδήποτε και αν κάνεις πόσο μάλλον να βρίσκεσαι σε ένα μέρος με λιγοστές ανέσεις και με το φορτίο μιας αποστολής που είναι όνειρο ζωής αλλά που παράλληλα ενέχει κινδύνους τους οποίους πρέπει να διαχειριστείς αλλά και φόβους που πρέπει να ξεπεράσεις.

[Advendure]: Αναρωτιέμαι αν τα συναισθήματα και η συγκίνηση όταν πατάτε μια ακόμη κορυφή μέσα σε αυτά τα χρόνια που διαρκεί το project “A woman can be” παραμένουν το ίδιο έντονα με εκείνα που νιώσατε την πρώτη φορά. Οι στόχοι αλλάζουν, η εμπειρία σας μεγαλώνει, καινούργια βουνά και προκλήσεις, ίσως πιο μεστά συναισθήματα;

[Χριστίνα]:  Η κάθε κορυφή έχει διαφορετική ένταση και διάσταση των συναισθημάτων. Την μέρα κορυφής στο Έβερεστ είχα χάσει την όραση μου από το αριστερό μάτι, αρχικά σκέφτηκα να τα παρατήσω αλλά η απίστευτη θέα μου έδωσε κίνητρο να συνεχίσω λίγο ακόμα και λίγο ακόμα και κάπως έτσι έφτασα στην κορυφή. Όταν συνειδητοποίησα ότι έφτασα κορυφή σκέφτηκα,  “επιτέλους Ελληνίδα στην στέγη του κόσμου και όχι μόνο μια”  ήξερα ότι αν όλα πήγαιναν καλά δεν θα ήμουν η μόνη θα ακολουθούσε αργότερα η Βανέσα και μια μέρα μετά η Αλίκη.. Ένιωσα τόσο τυχερή που βίωσα αυτή την στιγμή στην κορυφή του κόσμου. Βέβαια όλα αυτά ήταν μόνο για λίγα λεπτά, όταν πλέον κατεβήκαμε σε χαμηλότερο υψόμετρο ένιωσα την ικανοποίηση ότι τα καταφέραμε και συνειδητοποίησα η δυσκολότερη αποστολή μέχρι τώρα στέφτηκε με επιτυχία.

[Βανέσα]:  Σε αυτή την κορυφή το κυρίαρχο συναίσθημα της επιτυχίας και τη συγκίνηση δεν το ένιωσα σε αυτή καθαυτή την κορυφή αλλά στην επιστροφή. Ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα στο πετσί μου αυτό που οι περισσότεροι έμπειροι ορειβάτες λένε ότι «η αποστολή τελειώνει την ώρα που θα φτάσεις πίσω στο base camp και όχι όταν φτάνεις στην κορυφή». Αυτή η αρχή ισχύει για όλα τα βουνά αλλά στο Έβερεστ τα μεγέθη ήταν τέτοια που πραγματικά αισθάνθηκα ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο μέχρι να επιστρέψω στην ασφάλεια της βάσης μου. Τα συναισθήματα γενικά αλλάζουν με τα χρόνια και την εμπειρία αλλά είμαι τυχερή γιατί η ανάβαση στο Έβερεστ με προίκισε με το συναίσθημα της γαλήνης λόγω της επίτευξης του στόχου που αποτελεί ορόσημο στην πορεία των 7 Summits. Αυτή η ηρεμία θεωρώ ότι είναι πιο πολύτιμο συναίσθημα από τη χαρά και τον ενθουσιασμό της πρώτης κορυφής.

[Advendure]: Χριστίνα πάτησες την κορυφή του Έβερεστ πρώτη και αργότερα μέσα στη μέρα ακολούθησε η Βανέσα. Περιγράψτε μας λίγο το οδοιπορικό σας, όσο αφορά το τεχνικό κομμάτι της ανάβασης. Υπήρξαν δυσκολίες; σας επηρέασε ο συνωστισμός που είδαμε σε φωτογραφίες ότι επικρατούσε εκείνες τις μέρες στα τελευταία μέτρα πριν την κορυφή;

[Χριστίνα]:  Η αλήθεια είναι επειδή γνωρίζαμε τις αδυναμίες μας σαν ομάδα (~9 άτομα) βασίσαμε όλη η στρατηγική σε αυτό. Ολοκληρώσαμε τα 2 rotation μέχρι το τέλος Απριλίου και μετά είχαμε αρκετό χρόνο για recover μέχρι να έρθει το πολυπόθητο παράθυρο καιρού. Όταν έφτασε η ώρα για το summit push, όλες οι ομάδες ακολούθησαν το ίδιο πρόγραμμα από το Basecamp στο Camp2 – μια μέρα rest – Camp3 – Camp4 – κορυφή. Εμείς δεν κάναμε το rest στο Camp2 επομένως βγήκαμε μπροστά και έτσι την μέρα κορυφής είμασταν μόνο η ομάδα μας για την προσπάθεια προς την κορυφή. Μπορεί η μέρα να μην ήταν ιδανική, έκανε πολύ κρύο και φύσαγε αρκετά, αλλά το γεγονός ότι δεν συναντήσαμε το traffic των επόμενων ημερών ήταν νομίζω το κλειδί της επιτυχίας.

Την μέρα κορυφής ξέραμε ότι οι συνθήκες δεν ήταν καλές, θα υπήρχε κίνδυνος να παγώσει κάποιος αν περίμενε τα πιο αργά μέλη της ομάδας ή αντίθετα αν κάποιος προσπαθούσε να επιταχύνει η πιθανότητα εξουθένωσης ήταν μεγάλη. Επομένως την μέρα κορυφής ο καθένας ήταν αυτόνομος με τον Σέρπα του για να αυξηθούν οι πιθανότητες κορυφής χωρίς προβλήματα. Σίγουρα με στενοχωρεί που δεν έχω φωτογραφία κορυφής με την ομάδα αλλά ήταν μια ακόμα στρατηγική που εξασφάλισε την ασφάλεια μας.

[Βανέσα]:  Ο κάθε ορειβάτης βιώνει την ανάβαση στο Έβερεστ διαφορετικά. Δεν υπάρχει τεχνική δυσκολία όσον αφορά το σκαρφάλωμα. Οι συνθήκες δημιουργούν τις δυσκολίες. Υπάρχει άγχος για το αν ο καιρός θα είναι ευνοϊκός, αν δηλαδή θα υπάρχει παράθυρο για summit push. Η αγωνία για το πότε θα υπάρξει αυτό το παράθυρο και αν λόγω της πολυήμερης παραμονής σε υψηλό υψόμετρο και του κινδύνου να αρρωστήσεις θα είσαι σωματικά έτοιμη για να κάνεις την τελική προσπάθεια. Πολλοί ορειβάτες χάνουν την κορυφή για λόγους εξωτερικών συνθηκών, από αρρώστια ή εξάντληση του οργανισμού. Το τεχνικό κομμάτι της ανάβασης είναι εν πολλοίς δεδομένο, η δυσκολία ωστόσο έγκειται στην επιλογή της κατάλληλης στρατηγικής για την ανάβαση, στην αυτοπειθαρχία αλλά και στη διαχείριση των ανθρώπων γιατί έχεις να κάνεις με Sherpa (ανθρώπους μιας άλλης κουλτούρας) και συνορειβάτες με διαφορετικά background και διαφορετικές προτεραιότητες. Τέλος σημαντικό θέμα στρατηγικής είναι πως αντιλαμβάνεται ο καθένας τη διαχείριση του κινδύνου, αυτό που είναι αποδεκτό ρίσκο για τον έναν μπορεί να είναι περιττός κίνδυνος για τον άλλο.

[Advendure]: Διαβάσαμε άρθρα και αναρτήσεις στα social media ορμώμενες από φωτογραφίες που απεικόνιζαν δεκάδες συνωστισμένους ορειβάτες στα σταθερά σχοινιά και με τη χρήση οξυγόνου, σχετικά με την "καθαρότητα" και την "αγνότητα" τέτοιων αναβάσεων. Τι έχετε να απαντήσετε σε όσους διατείνονται για το ότι οι αναβάσεις τέτοιου τύπου δεν είναι "by fair means";

[Χριστίνα – Βανέσα]: Οι πρώτοι άνθρωποι που πάτησαν στο Έβερεστ (ο Edmund Hillary και ο Tenzing Norgay) χρησιμοποίησαν οξυγόνο. Δεν ήταν αυτοί ορειβάτες by fair means; Στις περισσότερες αποστολές οι ορειβάτες μέλη της αποστολής ή οι βοηθοί τους φιξάρουν σχοινιά σε δύσκολα περάσματα. Το ότι στο Έβερεστ δεν φιξάρει τα σχοινιά ο καθένας μόνος του ή η κάθε αποστολή μόνη της σημαίνει ότι αυτοί που ανεβαίνουν δεν είναι ορειβάτες; Η πρώτη ελληνική αποστολή το 2004 χρησιμοποίησε και οξυγόνο και σταθερά σχοινιά. Μήπως ούτε αυτοί ήταν ορειβάτες by fair means;

Το ότι υπάρχει μια τάση και ένας θαυμασμός τα τελευταία χρόνια στους ορειβάτες που κάνουν alpine climbing χωρίς οξυγόνο και σταθερά σχοινιά αυτό δε σημαίνει ότι αν χρησιμοποιήσει ένας ορειβάτης σταθερά σχοινιά και οξυγόνο παύει η ανάβαση του να έχει αξία ή να είναι unfair. Βέβαια υπάρχει και το debate του ποιος είναι και ποιος δεν είναι ορειβάτης. Η γνώμη μου ως προς αυτό είναι ότι ορειβάτης μπορεί να λέγεται όποιος ανεβαίνει και σέβεται τα βουνά και τη φύση. Από εκεί και πέρα υπάρχουν διαβαθμίσεις σε έμπειρους και άπειρους ορειβάτες ανάλογα με το πόσα χρόνια ασχολούνται ενεργά με την ορειβασία, πόσα βουνά έχουν ανέβει και τι υψομέτρου βουνά, αν έχουν παρακολουθήσει κάποιες σχολές ή όχι κλπ…

[Advendure]: Χριστίνα, λίγες ημέρες πριν το Έβερεστ, πάτησες και την κορυφή του Lhotse (8.516μ) μαζί με τον Αντώνη Συκάρη. Δυο “οκτάρες” κορυφές μέσα σε λίγες ημέρες. Ήταν κάτι προγραμματισμένο; Μίλησε μας για αυτή την ανάβαση και το πώς σε επηρέασε για τον τελικό στόχο που ήταν φυσικά το Έβερεστ.

[Χριστίνα]:  Φυσικά και δεν ήταν προγραμματισμένο, προέκυψε στην πορεία και συγκεκριμένα όταν κατάλαβα ότι οι μέρες αναμονής για το Έβερεστ ήταν πολύ πιο δύσκολες και περισσότερες από όσο είχα φανταστεί. Εκείνες τις μέρες έβλεπα στο ύπνο μου “μακάρι να γίνει ένας σεισμός ή μια χιονοστιβάδα (χωρίς φυσικά να χτυπήσει κάποιος) ώστε να κλείσει το βουνό και να επιστρέψω στην Ελλάδα”. Ήταν τρομερό ήμουν τόσο κοντά στον πολυπόθητο στόχο και δεν ήμουν καθόλου συγκεντρωμένη. Παρατήρησα ότι τις μέρες που σκαρφαλώναμε δεν σκεφτόμουν τίποτα από αυτά, ήμουν συγκεντρωμένη μόνο στο επόμενο μου βήμα. Έτσι όταν έμαθα ότι κατά τις μέρες αναμονής 3-4 άτομα από την ομάδα μας θα προσπαθούσαν για Λότσε, είπα “θα έρθω και εγώ”. Σκέφτηκα θα είναι η πρόβα τζενεράλε για το Έβερεστ, ευκαιρία για λίγο εγκλιματισμό ακόμα, για να χρησιμοποιήσω τον εξοπλισμό οξυγόνου και να μην βρεθώ προ εκπλήξεως στην προσπάθεια μου για το Έβερεστ. Και έτσι και έγινε όταν ήρθε η ώρα για την μέρα κορυφής του Έβερεστ ένιωθα πιο δυνατή από ποτέ. Πίστευα ότι είχα κάνει ότι περνάει από το χέρι μου για να τα καταφέρω και τώρα μόνο ο καιρός είχε τον τελευταίο λόγο..

Σχετικά με το 2 οχτάρες κορυφές σε 6 μέρες, κάποια στιγμή μου λέει ο Αντώνης, ο οποίος λόγω της πολυετής εμπειρίας του στα βουνά ξέρει σχεδόν κάθε ορειβατική προσπάθεια των Ελλήνων, “Ξέρεις τι κατάφερες; κανείς Έλληνας δεν έχει κάνει 2 οχτάρες σε τόσο μικρό χρονικά διάστημα”. Και εκεί συνειδητοποίησα πόσο τυχερή ήμουν, ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν το είχα φανταστεί… Τελικά πήγαν όλα καλά και είχα την ευκαιρία να γνωρίσω νέους φίλους και σχοινοσυντρόφους!

[Advendure]: Προφανώς για την επιτυχή έκβαση μιας τέτοιας αποστολής σημαντικό ρόλο παίζει και η ποιότητα του εξοπλισμού, ο οποίος θα πρέπει να είναι αξιόπιστος ακόμη και στις πιο αντίξοες συνθήκες. Ποιά ήταν τα πιο σημαντικά κομμάτια που χρησιμοποιήσατε και που δεν θα αλλάζατε με τίποτα;

[Χριστίνα]:  Φυσικά! Σε αυτό το κομμάτι σταθήκαμε τυχερές αφού είχαμε μαζί μας σε αυτή την προσπάθεια την The North Face. Σε ακραίες συνθήκες δεν πρέπει να κάνεις εκπτώσεις στον εξοπλισμό, πρέπει να είσαι σίγουρος ότι έχεις τον καλύτερο. Δεν θα άλλαζα με τίποτα την The North Face Himalayan Suit και τον υπνόσακο μου (Inferno Down Sleeping bag).

[Βανέσα]:  Ο εξοπλισμός ειδικά σε τόσο αντίξοες συνθήκες είναι το Α και το Ω. Οι μπότες και τα γάντια παίζουν το σημαντικότερο ρόλο γιατί το να πάθεις ένα κρυοπάγημα μπορεί όχι μόνο να σου στερήσει την κορυφή αλλά να αποβεί μοιραίο και στη συνέχεια. Εγώ χρησιμοποίησα της Verto S8K boots της The North Face που έχουν αποδειχτεί η καλύτερη επιλογή τόσο στο Denali όσο και στο Everest (και κυρίως σε επίπεδο εφαρμογής) και τα Himalayan Mitts. Ωστόσο οι μεμβράνες της The North Face είναι κορυφαίες και για μένα το σημαντικότερο κομμάτι του εξοπλισμού που δεν πρέπει ποτέ να λυπηθείς τα χρήματα και να αγοράσεις το καλύτερο δυνατό.

[Advendure]: Είστε οι δυο πρώτες ελληνίδες που πάτησαν στο ψηλότερο σημείο της γης. Τι άφησε μεγαλύτερο αποτύπωμα μέσα σας; Η μαγεία του να ατενίζεις τον κόσμο από την στέγη του ή το ότι ήσασταν οι πρώτες που το κατάφεραν;

[Χριστίνα]:  To σημαντικό είναι ότι έγινε η αρχή και επιτέλους Ελληνίδες βρέθηκαν στην στέγη του κόσμου. Νομίζω για αυτό το λόγο είμαστε όλοι τόσο χαρούμενοι, ο προσωπικός στόχος έρχεται σε 2^η μοίρα… Είμαι ευγνώμων που στάθηκα εκεί και αντίκρισα την θέα από τα 8.848μ…

[Βανέσα]:  Το πρώτος, δεύτερος ή τρίτος είναι θέμα συγκυριακό στη συγκεκριμένη περίπτωση γιατί δεν είναι αγώνας δρόμου για να ξεκινήσουν όλοι από κοινή αφετηρία και να δουν ποιος θα κόψει πρώτος το νήμα, ούτε και αυτός είναι ο σκοπός. Αν η Αλίκη είχε ξεκινήσει στις 19/5 μπορεί να ήταν αυτή η πρώτη. Η μαγεία είναι να βρίσκεσαι σε αυτό το απίστευτο μέρος, τόσο κοντά στον ουρανό και να έχεις κάνει όλο αυτό το «ταξίδι».

[Advendure]: Ποιά ήταν τα συναισθήματα σας όταν περνούσατε δίπλα από παγωμένα ανθρώπινα πτώματα; Ποιά ήταν η πρώτη σκέψη σας; Τελικά αξίζει μια τέτοια θυσία για να πατήσει κάποιος την κορυφή;

[Χριστίνα]:  Το βουνό είναι μικρογραφία της ζωής, τα πάντα μπορούν να συμβούν…

[Βανέσα]:  Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι.

[Advendure]: Μαζί με την Αλίκη Αναστασοπούλου, τρεις γυναίκες στο Έβερεστ σε δύο μόλις μέρες! Πως θα μπορούσε να "εξαργυρωθεί" αυτή η επιτυχία τόσο για την ελληνική ορειβασία όσο και για τις ελληνίδες γυναίκες που θέλουν να πραγματοποιήσουν το δικό τους όνειρο;

[Χριστίνα]:  Νομίζω ότι η πιο σημαντική σημασία της λέξης κορυφής είναι η μεταφορική παρά η κυριολεκτική. Η “εξαργύρωση” αυτής της επιτυχίας έρχεται όταν νιώθουμε ότι βάλαμε και εμείς ένα μικρό λιθαράκι για να κινητοποιηθεί κάποιος να κυνηγήσει τη δική του κορυφή…

[Βανέσα]:  Ήταν η χρονιά μας φέτος (γέλιο). Είναι μια επιτυχία γιατί πλέον βρισκόμαστε στο επίκεντρο μια συζήτησης και ενός σπουδαίου κατορθώματος. Για εμένα είναι ένα σημαντικό φορτίο γιατί το επίτευγμα αυτό έχει έναν ισχυρό συμβολισμό και μπορεί να αποτελέσει έναυσμα όχι μόνο για τις γυναίκες αλλά για όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως να ακολουθήσουν το προσωπικό τους όνειρο ανεξαρτήτως ηλικίας, επαγγέλματος ή κατάστασης. Ο στόχος του Έβερεστ αποτέλεσε για μένα το κυνήγι της ευτυχίας και χρειάστηκε να ανέβω ολόκληρο το  βουνό για να τον φτάσω.

[Advendure]: Ένας στόχος σας χωρίζει πλέον από την “Ιθάκη” σας και είναι το Vinson Massif (4.892μ) στην Ανταρκτική. Αν και φαντάζομαι είναι πολύ νωρίς μετά το Έβερεστ, έχετε κάποιο χρονικό πλάνο για αυτή την τελευταία ανάβαση και την ολοκλήρωση του “a woman can be”;

[Χριστίνα]:  Πριν έρθει η ώρα για το πραγματικό βουνό πρέπει πρώτα να κατακτήσουμε το “οικονομικό βουνό” που απαιτείται, άρα είναι δύσκολο να ορίσουμε το χρονικό πλαίσιο.

[Βανέσα]:  Χρονικά η προσπάθεια πρέπει να γίνει τους χειμερινούς μήνες και ο Ιανουάριος είναι πάντα ο ευνοϊκότερος μήνας για την Ανταρκτική. Αν όλα πάνε καλά και με την οικονομική οργάνωση της αποστολής τότε «το γοργόν και χάριν έχει».

[Advendure]: Έχοντας τώρα πραγματοποιήσει την "κλασική" ανάβαση στο Έβερεστ χρησιμοποιώντας οξυγόνο, φιξαρισμένα σχοινιά κλπ υπάρχει στο μυαλό σας το "κάτι παραπάνω"; Κάποιες αναβάσεις σε υψηλές κορφές των Ιμαλάϊων ή του κόσμου σε πιο αλπικό στυλ; Μετά το "7 Summits" τι έπεται;

[Χριστίνα]:  Το βουνό μου έχει μάθει πάντα να κοιτάω τον επόμενο στόχο και να δουλεύω με προσήλωση για αυτό. Όταν ολοκληρωθεί το 7 Summits είμαι σίγουρη ότι θα βρω εύκολα την επόμενη κορυφή/στόχος με την κυριολεκτική ή την μεταφορική έννοια J

[Βανέσα]:  Είμαι άνθρωπος που πιστεύει στο one step at a time γι αυτό μέχρι το τέλος του project προτιμώ να μην αναλώνω τις σκέψεις ή την ενέργεια μου στο τι θα γίνει μετά. Ξέρω με σιγουριά ότι «κάτι παραπάνω» θα γίνει.

Δημήτρης Τρουπής