Στο πλησίασμα η έκπληξη επιτείνεται και γίνεται σοκαριστική καθώς συνειδητοποιείς πως το ζευγάρι που αγκαλιάζεται είναι άντρες, αλλά είναι πια αργά να απομακρυνθείς, ήδη σ’  έχουν δει και σε καλούν να πλησιάσεις, άλλωστε αυτοί, πολύ πριν τους αντιληφθείς εσύ, είχαν ακούσει το κουδουνάκι σου, αυτή τη μοναδική σου νυχτερινή συντροφιά στη φιλόξενη και αφιλόξενη Ροδόπη. 

Πλησιάζεις λοιπόν και όσο πλησιάζεις συνειδητοποιείς τα λάθη σου, καταρχάς η φωτιά ήταν μεγαλύτερη απ’ όσο αρχικά σου φάνηκε και στο στραφτάλισμά της  κάτι σου λέει πως αυτό που διακρίνεις δεν είναι τόσο ερωτικό  όσο  φάνηκε  με την πρώτη ματιά. Αν και η πρώτη ματιά στην κατάστασή σου δε λέει τίποτα, ούτε και η δεύτερη, ούτε καν η τρίτη. Άλλωστε πόσες φορές πολλούς  σαν κι εσένα, παλαιότερους, δεν τους άκουσες να μιλάνε με πάσα σιγουριά  για αρκούδες σκαρφαλωμένες σε δέντρα, για αγγέλους, τζίνια , ξωτικά, και όλα αυτά τα πλάσματα που εμφανίζονται στο δάσος όταν η εξουθένωση αδυνατίζει τη συνείδηση. 

Αυτός ο εθελοντής διασώστης από τη Θεσσαλονίκη που σίγουρα αυτό το βράδυ της Παρασκευής, ξημέρωμα Σαββάτου, είχε κάτι καλύτερο, με την έννοια του πιο ερωτικού, να αγκαλιάσει, επέλεξε να ’ρθεί αμέσως με το σχόλασμα σ’ αυτή τη βουνοκορφή στα 1500 μέτρα ύψος, να οδηγήσει τρεις- τέσσερις  ώρες από τη  Θεσσαλονίκη μέχρι τη βάση των διασωστών, να οδηγήσει άλλες τρεις ανάβοντας ένα συμπλέκτη για να ακουμπήσει το διασωστικό του όχημα όσο πιο κοντά γίνεται στην Πυραμίδα 148, να περπατήσει παραπάνω από  μία ώρα φορτωμένος απίθανα πράγματα. 

Γιατί;

Για ν’ αγκαλιάζει ένα αλουμινολάχανο μία η ώρα τη νύχτα.

Γιατί σαν αλουμινολάχανο είχανε κάνει τον αθλητή οι διασώστες  στην προσπάθειά τους  να φύγει το τρέμουλο, να ζεσταθούν λίγο τα παγωμένα του άκρα, να επανέλθει η ταραγμένη του συνείδηση. Κι όμως το χαλάλισε όλο αυτό, ένιωθε την ώρα που το  ‘κανε πως άξιζε να υποστεί όλα αυτά για να ’ναι εκεί και να  υποστηρίξει έναν παγωμένο άνθρωπο και η αγκαλιά αυτή, νομίζω εγώ, που στεκόμουν δίπλα και το  έβλεπα όλο αυτό, μπορεί  εύγλωττα να  εκφράσει και μια  άλλη  συλλογική αγκαλιά, όλων των εθελοντών του ROUT, 150  βορειοελλαδίτες άνθρωποι που άλλος στα καζάνια της τροφοδοσίας, άλλος στη βαβούρα των τηλεπικοινωνιών, άλλος στην ιατρική φροντίδα, άλλος στις σκούπες των αναξιοπαθούντων,  με  φοβερή διάθεση, αγόγγυστα, και ιδιαίτερο μεράκι προσφέρουν χρόνο, χρήμα , κόπο για να γίνει αυτό το φθινοπωρινό συναπάντημα.

Όχι χωρίς ανταλλάγματα, κανείς- στην εποχή μας- δεν είναι τόσο ανιδιοτελής ή τόσο υποχρεωμένος ώστε κάθε χρόνο ίδια εποχή να δίνει το συνεπές του παρών σε κάτι που ’ναι σίγουρα κοπιαστικό. Και ποια είναι τα ανταλλάγματα;

• Πρωταρχικά η ικανοποίηση της ουσιαστικής  συμμετοχής σε κάτι μεγάλο και όμορφο, γιατί καλές οι προσωπικές επιτυχίες του καθενός μας αλλά οπωσδήποτε εμπεριέχουν κάτι εγωιστικό ή πιθανώς  και αυτιστικό, η αίσθηση όμως ότι μαζί με κάποιους συνανθρώπους ολοκληρώνεις κάτι έμορφο προσφέρει άλλης ποιότητας ευχαρίστηση.
• Μετά η αίσθηση του συγχρωτισμού μ’ ανθρώπους περίεργους, και ας υποστηρίξει κάποιος ότι οι πιο ενδιαφέροντες άνθρωποι δεν είναι οι περίεργοι.
• Η ικανοποίηση που βλέπεις στα πρόσωπα των αθλητών όταν τους φροντίζεις αλλά και το λακωνικό πλην μεστό τους «ευχαριστώ» που εκφράζουν και δια ζώσης αλλά και διαδικτυακά.
• Έπειτα ο καθένας από μας, τους εθελοντές, μπορεί να ’χει και πιο προσωπικούς λόγους – ταπεινούς ή και υψηλόφρονες- για να ‘ναι κει. Για παράδειγμα ποια άλλη περίσταση θα σου ‘δινε τη δυνατότητα  να ξενυχτήσεις δίπλα σ’ ένα ρυάκι μ’ έναν νεανικό ή ανομολόγητο έρωτα ( δε με αφορά)  ή  να συναπαντήσεις δυο παιχνιδιάρικα ζαρκαδάκια κάτω από το μαντρί του Ζουγρή ( μ’ αφορά);
• Για να μην προσθέσουμε τα φθινοπωρινά χρώματα της Ροδόπης, τον έναστρο τεράστιο ουρανό, το δροσερό αέρα που φέρνει στα πνευμόνια σου  ο βουλγαρικός βοριάς ή και την ικανοποίηση ότι είσαι άντρας που δε φοβάται να ξενυχτήσει στο βουνό- μπορεί να ‘σαι και εξίσου άφοβη γυναίκα (με δέος αντιμετωπίζω τις κοπέλες που περνούν από το σταθμό μου άγρια μεσάνυχτα και μπαίνουν μόνες τους να διασχίσουν το δάσος πηγαίνοντας για  τη Γιαμουρλού).

Χίλιους λόγους μπορώ να βρω αλλά δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία, αρκεί ο καθένας να βρει τους δικούς του, προσωπικούς ή συλλογικούς,  γιατί  ο ROUT δεν είναι ο  αγώνας των εθελοντών, είναι των αθλητών, απλώς την ώρα που αυτοί τρέχουν για 30-40 ώρες τον αγώνα τους,  κάποιοι ετοιμάζουν 30 καζάνια κοτόσουπα και 40 μερίδες σουτζουκάκια, άλλοι τους περιμένουν 30-40  ώρες για να τους καταμετρήσουν, κάποιοι περπατάνε 30-40 χιλιόμετρα για να περιμαζέψουν χαμένους ή εξαντλημένους και αυτός είναι ο αγώνας των εθελοντών, λιγότερο λαμπερός αλλά εξίσου όμορφος...    
             

Το κείμενο ανήκει στον εκ συστάσεως Εθελοντή του ROUT - Δημήτρη Φυσεκίδη. Το Δημήτρη τον έχουν συναντήσει όλοι οι αθλητές του ROUT απ΄το 2009 στα Ελληνοβουλγαρικά Σύνορα στο Σταθμό της Πυραμίδας