Eδώ και λίγα σχετικά χρόνια, διανύουμε μια περίοδο που τα ρεκόρ σε αγώνες δρόμου κάθε μορφής (στίβος, άσφαλτος ή βουνό) σπάνε το ένα μετά το άλλο και μάλιστα με εμφατικό τρόπο. Η διαφορά όμως μεταξύ αυτών των ρεκόρ είναι ότι ενώ η αθλητική επιστήμη γνωρίζει τι χρειάζεται για να κατεβάσει κατά 2 ολόκληρα λεπτά στο Βερολίνο το παγκόσμιο ρεκόρ (2.11.53) στο μαραθώνιο γυναικών η Tigst Assefa Tessema από την Αιθιοπία, δεν έχει ακόμη φτάσει σε καθαρό συμπέρασμα γιατί για παράδειγμα η Αμερικανίδα Courtney Dauwalter κατέβασε πάνω από μια ώρα (15.29.34) το ρεκόρ διαδρομής στο περίφημο Western States Endurance Run το καλοκαίρι του 2023. Τα όρια και πως οι κορυφαίοι αθλητές τα ξεπερνάνε είναι κάτι που μετά από δεκαετίες έχει κατά ένα πολύ μεγάλο βαθμό αναλυθεί στις “κανονικές” αποστάσεις, αλλά όχι στις υπεραποστάσεις, οι οποίες είναι σχετικά καινούργιο άθλημα και άγνωστο ακόμη πεδίο μελέτης, όσο αφορά την απόδοση σε τέτοια επίπεδα.

 

Πολλοί από εμάς όταν ακούμε για το άθλημα των υπεραποστάσεων τρεξίματος έχουμε στο μυαλό μας ότι οι συμμετέχοντες σε αυτό δεν είναι άλλοι από επαγγελματίες αθλητές ή τουλάχιστον χρόνια αθλούμενοι. Άνθρωποι δηλαδή συγκεκριμένου μοτίβου ζωής, απολύτως αθλητικού, αυστηρά υγιεινού, με ανύπαρκτα ίχνη καταχρήσεων στο ιστορικό τους. Οπαδοί της ορθοφαγίας, της ισορροπίας, της σταθερότητας, της πειθαρχίας.

Μετά από έναν αγώνα υπεραπόστασης το σώμα υφίσταται πολλές αλλαγές στη φυσιολογία του. Μια σημαντική νέα μελέτη εξέτασε τον τρόπο με τον οποίο αυτές οι αλλαγές ποικίλλουν μεταξύ των αθλητών. Ενώ υπάρχουν πολλές ομοιότητες, η διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών δείχνει ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα για μελλοντικές μελέτες φυσιολογίας και θεωρίας προπόνησης. Οι υπεραποστάσεις μπορούν να προκαλέσουν μεγάλες “καταιγίδες” στο σώμα. Δεν χρειάζεται παραπομπή σε μελέτες για αυτή τη διαπίστωση, ειδικά αν κάποιος έχει δει κάποια στιγμή δείγματα ούρων μετά από αγώνα. Έχω δει μερικά κύπελλα ούρων μετά από καυτούς και εξαντλητικούς υπερμαραθώνιους με χρώματα όπως της Coca Cola ή μιας τοματόσουπας.

Πλησιάζει η ώρα για τον πρώτο σου αγώνα υπεραπόστασης σε βουνό. Το στομάχι σφίγγεται κάθε φορά που σου έρχεται στο μυαλό, κάθε φορά που βλέπεις το trailer από πέρυσι. Όσο πλησιάζουν οι μέρες τόσο πιστεύεις ότι δεν έχεις κάνει τίποτα σωστά. «Η προπόνηση ήταν αρκετή; Μήπως έκανα πολλά τώρα τελευταία; Γιατί νιώθω κουρασμένος; Με τι ρούχα να ξεκινήσω; Τι παπούτσια να φορέσω; Πόσο φαγητό να κουβαλάω μαζί; Τι να βάλω στο drop bag; Τα μπατόν να τα κουβαλάω συνέχεια; Με τι ρυθμό να πάω; Θα τερματίσω;;;;» Μην αγχώνεσαι! Δεν είσαι ο μόνος που τα σκέφτεται όλα αυτά. Πίστεψέ με, ακόμη και ο πιο έμπειρος σκέφτεται ακριβώς τα ίδια με εσένα. Διάβασε τους Μύθους & τις Πραγματικότητες για τους αγώνες ultra και θα καταλάβεις το γιατί. Γιατί ο αγώνας που έρχεται δεν είναι ποτέ ίδιος με τον αγώνα που έγινε πέρυσι ή πρόπερσι. Αυτή η αβεβαιότητα της τελικής έκβασης είναι ίσως που μας κάνει να συνεχίζουμε να τρέχουμε ξανά και ξανά σε μεγάλους αγώνες. Αυτή είναι η μαγεία των αγώνων υπεραπόστασης. Χαλάρωσε λίγο λοιπόν και διάβασε μερικά πράγματα που ίσως σε βοηθήσουν να τρέξεις τον πρώτο σου μεγάλο αγώνα όσο απροβλημάτιστα γίνεται.

Σημασία δεν έχει αν είσαι πρωταθλητής με επιδόσεις αλλά να βρίσκεις τον προσωπικό πρωταθλητή μέσα σου. Δε μπορώ να μιλήσω για επιδόσεις , δεν υπήρξα ποτέ πρώτος κάπου . Αυτό δε σημαίνει πως δεν προσπαθώ. Προσπαθώ καθημερινά για να βρω το προσωπικό μου όριο. Αυτό που ορίζει το δικό μου σώμα. Πολλοί αυτοί την περίοδο είστε εν μέσω προετοιμασίας. Άλλοι για τον ιστορικό αγώνα του Σπαρταθλου, άλλοι για να γευτείτε το παραμυθένιο αγώνα του ROUT, άλλοι για τον Μαραθώνιο της Αθήνας . Άλλοι έχετε ως στόχο μια συμμετοχή σε κάποιον ημιμαραθωνιο. Σιγουρα κάποιοι στερούνται περισσότερα, πονάνε περισσότερο, τρέχουν περισσότερο. Ωστόσο υπάρχει κάτι κοινό σε όλους. Ο αλλος εαυτός μας.

Σελίδα 1 από 3

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ