Την ιδιαίτερη εικόνα του τοπίου συμπλήρωνε με τον καλύτερο τρόπο η πολύχρωμη εικόνα δεκάδων αθλητών, που αδημονούσαν να διασχίσουν την ραχοκοκαλιά της Αμοργού, αυτού του τόσο ιδιαίτερου Κυκλαδίτικου νησιού. Ένιωθες την ενέργεια διάχυτη στον χώρο αλλά και την συγκίνηση των τριών κοριτσιών που είχαν φτάσει – μέσα από χίλια κύματα - στην στιγμή που ονειρεύονταν για το νησί τους και η οποία κορυφώθηκε με δάκρια όταν μας είδαν να ξεχυνόμαστε στα σκαλιά της Μονής με την καμπάνα να χτυπάει δυνατά. Μια όμορφη στιγμή που δικαίωνε κόπους μηνών και την οποία ακολούθησαν ή προηγήθηκαν πολλές άλλες στην διάρκεια του διημέρου του Amorgos Trail Challenge 2017.

Πάμε μια κόντρα μέχρι εκεί ψηλά στο βράχο;

Ναι, πάμε .. από εδώ είναι πιο γρήγορα .. ή όχι;

Λαχάνιασα αλλά θα σε περάσω στο σκαρφάλωμα…

Σιγά, θα φας την σκόνη μου στην κατηφόρα ..

Τι λες; Πάμε να βουτήξουμε; 

Λόγια που ανασύρονταν μέσα μας από το μακρινό παρελθόν του καθενός μας. Το Spike του Σαββάτου στη Νικουριά, αυτό το ιδιόμορφο νησάκι που μοιάζει με δεινόσαυρο και προφυλάσσει από τον Αιγαιοπελαγίτικο άνεμο την παραλία του Αγίου Παύλου, θύμισε σε πολλούς από εμάς παιχνίδια και κόντρες από τα παιδικά μας χρόνια. Τότε που δεν μας ένοιαζε τίποτε άλλο παρά πως το θα παραβγούμε με τους φίλους μας και πως θα στήσουμε τις δικές μας “περιπέτειες” και κατορθώματα χωρίς να μας νοιάζει αν θα ματώσουμε ή θα χτυπήσουμε. Τα λίγα λεπτά που κράτησε η προσπάθεια κάθε αθλητή από τα τρία κύματα που πήραν εκκίνηση ήταν μια έκρηξη αδρεναλίνης, αλλά και ισορροπίας, σε μια πολύ δύσκολη τεχνικά ανάβαση και κατάβαση. Η μη ύπαρξη σηματοδοτημένης πορείας δε, έβαζε και το μυαλό αλλά και την τύχη στο παιχνίδι, μετατρέποντας το Spike σε μια πολύ γρήγορη αλλά σύνθετη δοκιμασία σώματος και νου. Ανταμοιβή για τους αθλητές; μα τι άλλο από την ευχαρίστηση της έντασης και της συμμετοχής σε κάτι που δεν είχαν ξανακάνει και αμέσως μετά μια βουτιά στην δροσερή θάλασσα. Για τους διοργανωτές και τους εθελοντές; ότι κατάφεραν να υλοποιήσουν κάτι που πριν μερικούς μήνες – αλλά και το Καλοκαίρι – φαινόταν ακατόρθωτο, έστω σε μια μικρότερη διαδρομή από αυτή που είχαν σχεδιάσει αρχικά. Είμαι σίγουρος ότι κανείς στο νησί δεν φανταζόταν πριν το ορεινό τρέξιμο μπει για τα καλά στην ζωή της Αμοργού ότι η μικρή και “ατίθαση” Νικουριά θα φιλοξενούσε αθλητές που θα έτρεχαν πάνω-κάτω στα βράχια της!

Ξαναγυρίζοντας στην μεγάλη διαδρομή του Amorgos Trail Challenge, την ανάβαση στην Μονή που μας έκοψε απότομα την ανάσα διαδέχτηκε το τρέξιμο στο χωμάτινο μονοπάτι μιας μακριάς και εντυπωσιακής σάρας με την θέα του Αιγαίου δεξιά μας, και διαδοχικά σε ένα χωματόδρομο που “κατέβασε” τους παλμούς μας σε πιο φυσιολογικούς ρυθμούς, για να ακολουθήσει η διάσχιση της ραχοκοκαλιάς του νησιού από πολύ τεχνικά και γεμάτα πέτρα μονοπάτια αλλά και καλντερίμια που ατένιζαν το Αιγαίο – εκπληκτικό το κομμάτι της διαδρομής στον Άγιο Μάμμα - μέχρι να φτάσουμε στην συνεχόμενη κατάβαση για το χωριό Ποταμός που δοκίμασε τους τετρακέφαλους μας. Ήδη ο ήλιος ψηλά έπαιρνε την σκυτάλη από τον άνεμο και δημιουργούσε με την κάψα του μια δύσκολη δοκιμασία καθώς τρέχαμε προς την Λαγκάδα, μέσα από το παλιό και μεγάλης μαστοριάς χτιστό καλντερίμι. Η λιτανεία της Αγίας Σοφίας που είχε προηγηθεί του αγώνα θαρρείς και συνεχιζόταν από τους σκυφτούς, αμίλητους και κάθιδρους αθλητές.

Η διάσχιση της Λαγκάδας αλλά και των άλλων παραδοσιακών χωριών στη διαδρομή ήταν πολύ όμορφη με τους κατοίκους τους - μεγαλύτερης ηλικίας οι περισσότεροι - να χειροκροτούν με κέφι τους αθλητές, συμμετέχοντας σε κάτι πρωτόγνωρο γι’ αυτούς. Στην διαδρομή συναντούσαμε και αρκετούς πεζοπόρους, κυρίως Γάλλους, που επίσης ήταν ενθουσιώδεις. Το κομμάτι Λαγκάδα – Θολάρια ήταν πανέμορφο, πιο εύκολο τεχνικά, αλλά εκτεθειμένο στον ήλιο, όπως και η κάθοδος στον Δρυ.

Φεύγοντας από τα Θολάρια, το τεχνικό μονοπάτι οδηγούσε μετά από λίγα χιλιόμετρα στην αμμουδιά, πάντα με τη θέα του κόλπου της Αιγιάλης στο οπτικό μας πεδίο. Άλλη μια πρωτοτυπία του αγώνα, αφού τα τελευταία 800 μέτρα ήταν η διάσχιση της αμμουδιάς, πριν τερματίσουμε μέσα σε ενθουσιασμό μπροστά από το Diving Center. Εκεί μας περίμεναν άφθονοι και σε μεγάλη ποικιλία φυσικοί χυμοί, μπανάνες και σνακ, μπύρες και παγωμένο νερό. Είναι προφανές ότι η βουτιά στην δροσερή θάλασσα μετά από ώρες τρεξίματος στα μονοπάτια της Αμοργού ήταν το καλύτερο “μετάλλιο” που μπορούσαμε να πάρουμε εκείνη τη στιγμή, αλλά και η καλύτερη αποθεραπεία για τα κουρασμένα κορμιά μας.

Οι διαδρομές του Amorgos Trail Challenge ήταν σπουδαίας αισθητικής αξίας, με πολλές εναλλαγές τοπίων, διασχίσεις παραδοσιακών χωριών μέσα από υψηλής τέχνης καλντερίμια και απίστευτη θέα στο Αιγαίο. Από την εκκίνηση μέχρι και τον τερματισμό μας προκαλούσε έντονα συναισθήματα με τις εικόνες που δεχόμασταν από παντού.  Μπορώ πλέον να πω με σιγουριά, ότι αν θεωρήσουμε ότι οι Κυκλάδες εννοιολογικά είναι η θάλασσα, ο ήλιος, ο άνεμος και το τραχύ - βραχώδες τοπίο, ο αγώνας είναι ο αντιπροσωπευτικότερος - από αυτούς που έχω συμμετάσχει μέχρι στιγμής - αυτής της πανέμορφης περιοχής της πατρίδας μας.

Τα έντονα συναισθήματα όμως και η ομορφιά δεν κατακτώνται εύκολα, πόσο μάλλον σε ένα “δύσκολο” νησί σαν την Αμοργό. Η μεγάλη διαδρομή της διοργάνωσης είχε υψηλό δείκτη δυσκολίας - παρότι αρχικά μας ξεγελούσε η σχετικά μικρή για τα χιλιόμετρα θετική υψομετρική - κυρίως λόγω του έντονα τεχνικού πεδίου σε πολλά σημεία της, της συνεχούς εναλλαγής ανηφόρας-κατηφόρας που δυσκόλευε στην σταθεροποίηση του ρυθμού και της ζέστης που επικράτησε μετά το 12^ο χιλιόμετρο μέσα στον κύκλο της Αιγιάλης. Ήθελε πολύ προσεκτική διαχείριση, τόσο στην εκκίνηση με τα πολλά σκαλιά, όπου μέχρι το ύψος της μονής και την πρώτη ευθεία είχαμε ήδη κερδίσει +120 μέτρα θετικής υψομετρικής, όσο και στο κομμάτι της κατάβασης των 3 Km στον Ποταμό μιας και το ακολουθούσε η παρατεταμένη ανηφόρα για την Λαγκάδα μέσα στην υψηλή θερμοκρασία της ημέρας. Πιο εύκολη η μικρή διαδρομή, αλλά επίσης με έντονη ζέστη, ενώ το Spike ήθελε ιδιαίτερη προσοχή λόγω του κακοτράχαλου εδάφους που ήταν επίσης γεμάτο με διάσπαρτους θάμνους και αγκάθια, αλλά ευτυχώς σύντομο. Γενικά μιλώντας, κάθε διαδρομή σου άφηνε μετά τον τερματισμό μια αίσθηση ότι κατάφερες κάτι δύσκολο και ιδιαίτερα συναρπαστικό.

Έχοντας ζήσει την “εξέλιξη” της διαμόρφωσης των μονοπατιών από τον Ιούνιο και την πρώτη μου επίσκεψη στην Αμοργό μέχρι και την μέρα του αγώνα, μόνο συγχαρητήρια αξίζουν για την δουλειά καθαρισμού και συντήρησης που είχε γίνει. Δημιουργήθηκε ένα ασφαλές πεδίο για τον αγώνα, αλλά και για τους πεζοπόρους που τον Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη, τα χρησιμοποιούν για να γνωρίσουν τις ομορφιές του νησιού. Διπλό το κέρδος δηλαδή, κάτι που είναι ουσιαστικά μια από τις “προσφορές” του ορεινού τρεξίματος σε κάθε περιοχή που πραγματοποιείται αγώνας. Εξαιρετική και η σήμανση, δεν άφηνε καμιά πιθανότητα να χαθεί ο αθλητής, χρησιμοποιώντας και εθελοντές δείκτες σε κρίσιμα σημεία διασταυρώσεων ή μέσα στα χωριά, οι οποίοι έκαναν πολύ καλά την δουλειά τους.

Επαρκείς οι σταθμοί ανεφοδιασμού και κατάλληλα τοποθετημένοι, με ότι χρειάζεται ένας αθλητής για τέτοιου μήκους αγώνα (ίσως λίγο περισσότερο ισοτονικό στα ποτήρια να χρειαζόταν), ενώ πολύ πρόθυμοι, ευγενικοί αλλά και ενθουσιώδεις ήταν οι εθελοντές που τους επάνδρωναν, με χαρακτηριστικότερο σημείο τον σταθμό στην Λαγκάδα όπου γινόταν κυριολεκτικά χαμός! Τα συγχαρητήρια είναι διπλά μιας και οι περισσότεροι εθελοντές ήταν νέοι άνθρωποι και παιδιά, άπειροι σε τέτοιες διοργανώσεις, αλλά με θέληση να μάθουν και να προσφέρουν. Είμαι σίγουρος ότι κάθε χρονιά θα βελτιώνονται και περισσότερο.

Αναφέρθηκα πριν στα κέρδη που αφήνει ένας αγώνας ορεινού τρεξίματος σε μια περιοχή. Παρατηρώντας το βράδυ της Κυριακής στην τελετή των απονομών, πόσα νέα παιδιά από την Αμοργό έτρεξαν στους αγώνες, ήρθαν σε επαφή με τον αθλητισμό και γνώρισαν το άθλημα μας, μόνο χαρά μπορεί να νιώθουμε μιας και αυτό το γεγονός είναι από τα πλέον σημαντικά. Το ίδιο και για τον εθελοντισμό, αφού γεμίσαμε εικόνες από νέους να προσφέρουν με κέφι έργο σε κάθε πτυχή της διοργάνωσης.

Στο Amorgos Trail Challenge υπήρχε διάχυτη μια ατμόσφαιρα φιλοξενίας, όχι απλά για έναν αγώνα ορεινού τρεξίματος, αλλά σε κάθε εκδήλωση, όπως στην υποδοχή μας μέσα στη νύχτα όταν φθάσαμε με το πλοίο και στον αποχαιρετισμό στις 4.45 τα ξημερώματα της Δευτέρας στο λεωφορείο από τις τρείς κοπέλες / ψυχές της διοργάνωσης, στο πολύ όμορφο pasta party στην γραφική κεντρική πλατεία της Χώρας και φυσικά στην απίστευτη γιορτή που στήθηκε το βράδυ της Κυριακής στο λιμάνι της Αιγιάλης.

Χαριτολογώντας με φίλους συναθλητές λέγαμε ότι τελικά όλα ήταν έτσι φτιαγμένα ώστε να φτάσουμε σε αυτό το γλέντι που με μαεστρία στήθηκε μέχρι αργά τη νύχτα σαν να είναι αυτός ο πραγματικός λόγος που ήρθαμε στην Αμοργό και όχι ο αγώνας! Ονομαστική η παράδοση των μεταλλίων σε κάθε αθλητή ξεχωριστά, οι βραβεύσεις των νικητών, η κλήρωση πολλών δώρων από τους χορηγούς και φυσικά το φαγοπότι που ακολούθησε με το παραδοσιακό πατατάτο που μάλιστα ήρθε με φορτηγάκι στον χώρο του γλεντιού, τα ξεροτήγανα, οι μπύρες και τα κρασιά. Όταν δε άρχισε το βιολί, το λαούτο και ο χορός με τα νησιώτικα, πραγματικά έγινε ένας χαμός που κράτησε ώρες. Τελικά η ιδέα της βραδινής απονομής και του γλεντιού αποδείχθηκε εξαιρετική. Είναι άλλωστε “ειδικοί” σε αυτό οι Αμοργιανοί και το απέδειξαν με τον καλύτερο τρόπο!

Οι σημαντικές εκπτώσεις στα ακτοπλοϊκά εισιτήρια για τους αθλητές και τους συνοδούς τους, τα πολλά δώρα που κληρώθηκαν, τα χρηματικά (συμβολικά) έπαθλα για τους νικητές (εδώ χωράνε κάποιες ενστάσεις απειρίας), οι εκπτώσεις σε συνεργαζόμενα ξενοδοχεία, εστιατόρια και καφετέριες χορηγούς του αγώνα, η πολύ όμορφη πάνινη race bag που περιείχε από ψημένη και αποξηραμένα φρούτα μέχρι έναν πολύ χρήσιμο οδηγό-βιβλίο της Αμοργού, το τεχνικό μπλουζάκι των αθλητών αλλά και τα μετάλλια, συμπλήρωσαν το εξαιρετικό πακέτο της διοργάνωσης για τους αθλητές και τους συνοδούς τους. Το pasta party προσέφερε ζυμαρικά δυο ειδών, αναψυκτικά και μπύρες, στην πολύ όμορφη πλατεία της Λότζας στη Χώρα, ενώ ήταν θερμή η υποδοχή από τους οικοδεσπότες και λεπτομερής η τεχνική ενημέρωση. Μικρές αστοχίες που ίσως υπήρξαν στο διήμερο των αγώνων είναι ασήμαντες σε σχέση με αυτά που μας πρόσφερε απλόχερα η διοργάνωση και φυσιολογικές αν σκεφτούμε ότι ο αγώνας διοργανώθηκε για πρώτη φορά και μάλιστα από μια ομάδα που αρχικά δεν είχε σχέση με το ορεινό τρέξιμο.

Για όσους αποφάσισαν να μείνουν λίγο παραπάνω στο νησί, το παγκόσμιο τουρνουά καταδύσεων στην Αγία Άννα που αναβίωσε 30 χρόνια μετά την ταινία “Το Απέραντο Γαλάζιο” και η Γαστρονομική Εβδομάδα της Αμοργού, συμπλήρωσαν ιδανικά τη διοργάνωση.

Στο αγωνιστικό κομμάτι του Amorgos Trail Challenge 2017, στην μεγάλη διαδρομή του αγώνα νικητής ήταν ο συνήθης ύποπτος Νίκος Ροδόπουλος της Tecnica με την εξαιρετική επίδοση 1.37.21, δεύτερος ο Θανάσης Παγουνάδης της Adidas/MyProtein με χρόνο 1.42.02 και τρίτος ο Χρήστος Αγνουσιώτης (Anavasi) με χρόνο 1.46.25. Στις γυναίκες, στην πρώτη θέση του βάθρου βρέθηκε η Kampf Marianne (Haempu) με επίδοση 2.19.28, δεύτερη τερμάτισε η Αθανασία Τζουμελέκα (My Athlete) με χρόνο 2.25.36 και τρίτη η Φωτεινή Κολόκα της Dynafit Greece με επίδοση 2.31.44.

Στον μικρό αγώνα, στους άντρες, πρώτος τερμάτισε ο Κωνσταντίνος Βασιλάκης της Adidas Runners Athens / MyProtein με επίδοση 42.06, δεύτερος ο Μιχάλης Μανιός της Active Land με χρόνο 42.33 και τρίτος ο Ανάργυρος Ρούσσος (Ύφεστος Θήρας) με επίδοση 45.03. Στις γυναίκες στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου βρέθηκε η Σταυρούλα Παναγιώτου με χρόνο 1.05.42, δεύτερη ήταν η Christina Bertolano με χρόνο 1.07.13 και τρίτη η Herr Maja με επίδοση 1.07.58.

Στο Spike του Σαββάτου νικητής ήταν ο Νίκος Ροδόπουλος της Tecnica με επίδοση 07.52, ενώ πρώτη γυναίκα τερμάτισε η Φωτεινή Κολόκα της Dynafit Greece με επίδοση 12.47.

Τα συνολικά αποτελέσματα του Amorgos Trail Challenge 2017 μπορείτε να τα δείτε εδώ.

Το Amorgos Trail Challenge ήταν ο τρίτος αγώνας του Cyclades Trail Cup 2017. Το πρωτάθλημα των Κυκλάδων συνεχίζεται με επόμενο σταθμό την Άνδρο την 1^η Οκτωβρίου, την Δονούσα στις 28 Οκτωβρίου και τέλος την Τήνο στις 2&3 Δεκεμβρίου. Ας μου επιτραπεί εδώ μια παρατήρηση. Ένα Πρωτάθλημα δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, κάτι άυλο και ασαφές, marketing,  μπροσούρες, φυλλάδια, ημερίδες και δελτία τύπου. Είναι χώμα και πέτρες, μονοπάτια και τόποι, όραμα και όνειρα, ιδρώτας και μόχθος, απογοήτευση και χαρά, και πάνω απ’ όλα είναι οι άνθρωποι του κάθε τόπου που είτε διοργάνωσαν, είτε βοήθησαν εθελοντικά, αλλά και αυτοί που σαν αθλητές συναγωνίστηκαν σε κάθε αγώνα του. Το Πρωτάθλημα είναι ο κρίκος που θα ενώσει όλα αυτά τα στοιχεία που παρήγαγαν οι τόποι και οι άνθρωποι τους και θα τα πάει ένα βήμα πιο πέρα, δίνοντας περισσότερη λάμψη στον εκάστοτε αγώνα και όχι παίρνοντας λάμψη από αυτόν. Ένα Πρωτάθλημα για να έχει πραγματικό λόγο ύπαρξης πρέπει να έχει ξεκάθαρα κίνητρα συμμετοχής για τους αθλητές, κανονισμούς για κάθε πτυχή του, βαθμολογική ή όχι, και συγκεκριμένα έπαθλα ήδη από την αρχική του προκήρυξη.  Μόνο τότε μπορούμε να μιλάμε για ένα Πρωτάθλημα σαν κάτι σημαντικό για το άθλημα. 

Ο πρώτος αγώνας ορεινού τρεξίματος στην Αμοργό πέρασε στην ιστορία, αφήνοντας μια πολύ γλυκιά γεύση σε όλους, διοργανωτές, κατοίκους, εθελοντές, αθλητές και τους συνοδούς τους. Η Ιωάννα, η Δέσποινα, η Σοφία, ο Αντώνης με το αστείρευτο κέφι και ταπεραμέντο (Αντώνη μου χρωστάς μια ξενάγηση – ξέρεις εσύ), και όλοι αυτοί που βοήθησαν πρέπει να είναι ευχαριστημένοι. Κάθε εμπόδιο για καλό λέει ο λαός μας και οι δυσκολίες από την αναβολή του αγώνα την Άνοιξη, μόνο καλό έκαναν τελικά. Τους έδωσαν τον χρόνο να σχεδιάσουν και να υλοποιήσουν καλύτερα τον αγώνα και αυτό το διαπιστώσαμε όλοι όσοι ήμασταν κοντά στη διοργάνωση όλο αυτό το διάστημα. Και αυτοί άδραξαν την ευκαιρία και έβαλαν με τον καλύτερο τρόπο την Αμοργό στον χάρτη του ορεινού τρεξίματος της χώρας μας, αλλά προσέφεραν και κάτι σημαντικό για το νησί τους σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα.

Johanna: Πως νιώθεις όταν κάνεις κατάδυση;

Jacques: Είναι ένα συναίσθημα σαν να γλιστράς αλλά να μην πέφτεις. Το δυσκολότερο πράγμα όμως είναι όταν φτάνεις στον πάτο της θάλασσας!

Johanna: Γιατί;

Jacques: Γιατί πρέπει να βρεις έναν πολύ καλό λόγο για να επιστρέψεις στην επιφάνεια … και δυσκολεύομαι να βρω κάποιον ...

Εμείς, σε αντίθεση με τον Jacques του “Απέραντου Γαλάζιου” δεν δυσκολευτήκαμε να βρούμε πολλούς λόγους για να επιστρέψουμε στην Αμοργό και το Amorgos Trail Challenge 2018, το οποίο προτείνουμε ανεπιφύλακτα σε όσους φίλους συναθλητές δεν αναζητούν απλά έναν αγώνα ορεινού τρεξίματος αλλά μια συνολική εμπειρία φιλοξενίας και αθλητικού τουρισμού σε ένα από τα ωραιότερα νησιά των Κυκλάδων.

Δημήτρης Τρουπής

Photo ©: GO experience, Sportcyclades24