Κατά καιρούς όλοι σίγουρα θα έχουμε διαβάσει αρκετές επιστημονικές μελέτες σχετικά με την επίδραση που έχει το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων στο σώμα μας. Τα αποτελέσματά τους είναι άλλοτε ενθαρρυντικά αναφέροντας πόσο καλή υγεία μας προσφέρει αυτή η δραστηριότητα και άλλοτε αποτρεπτικά αφού το «τρέξιμο αποστάσεων καταστρέφει το σώμα αργά και βασανιστικά». Η αλήθεια βέβαια είναι πάντα περίπου κάπου στην μέση, αφού μπορεί μεν ο άνθρωπος να «γεννήθηκε για να τρέχει», αυτό το ρητό όμως ισχύει όχι για τον άνθρωπο που το θυμήθηκε ξαφνικά στην ηλικία των 40 ετών…

Τα τελευταία χρόνια όλοι έχουμε γίνει μάρτυρες μιας απίστευτης έκρηξης του δρομικού κινήματος παγκοσμίως –ορεινού ή μη- αλλά και της τρελά αυξητικής τάση στην ζήτηση για ολοένα και πιο δύσκολους, σκληρούς και μεγάλους αγώνες. Καθόλου τυχαίο ότι αγώνες όπως ο Tor des Geants έχουν γίνει η βάση για ακόμη μεγαλύτερα αγωνιστικά εγχειρήματα (βλέπε TransPyrenea) καθώς ο άνθρωπος ως αχόρταγο και αδηφάγο ον αρέσκεται πάντα στην αναζήτηση για κάτι παραπάνω. Όλη αυτή η κατάσταση βέβαια δεν θα μπορούσε να μείνει χωρίς «αντίλογο». Καθημερινά διαβάζουμε αντιφατικές έρευνες σχετικά με την λεπτή κόκκινη γραμμή ανάμεσα στην διατήρηση της καλής σωματικής υγείας και της υπερβολής που θα μπορούσε να καταστεί επικίνδυνη για το σώμα μας. Όσο αυτές οι έρευνες έρχονται στο φως της δημοσιότητας, οι παλιές ιδέες απορρίπτονται και η ετυμηγορία βρίσκεται μέσα σε ένα γκρίζο σύννεφο. Στα πεδία των ερευνών, αντικείμενο πολλές φορές αποτελεί η μυοσκελετική επιβάρυνση από μεγάλες προσπάθειες και οι μελλοντικές επιπτώσεις της, αυτό που είναι κυρίαρχο αντικείμενο των ερευνών τις περισσότερες φορές όμως δεν είναι άλλο από τις επιπτώσεις της καρδιαγγειακής επιβάρυνσης σε πολύ μεγάλες ή πολύ έντονες προσπάθειες.