Τα τελευταία χρόνια, η μέθοδος της παρατεταμένης αποχής από το φαγητό έχει αποκτήσει μεγάλο κοινό καθώς ακολουθείται συχνά για την απώλεια βάρους. Το σχήμα που έχει κερδίσει έδαφος είναι η διαλειμματική νηστεία ή χρονοδιατροφή, η οποία αντιστοιχεί σε έναν πρότυπο τρόπο διατροφής που στηρίζεται στην εναλλαγή περιόδων νηστείας και πρόσληψης φαγητού. Αυτό σημαίνει ότι το άτομο επιτρέπεται να καταναλώσει τρόφιμα μόνο στη διάρκεια ενός συγκεκριμένου χρονικού διαστήματος, το λεγόμενο «παράθυρο» πρόσληψης τροφής.

Για να αποφασίσουμε σχετικά με το πόσο, το πότε και το τι ακριβώς πρέπει να λάβει ως τροφοδοσία ο αθλητής στην διάρκεια μιας αγωνιστικής προσπάθειας χρειάζεται να εξετάσουμε με λεπτομέρεια πως γίνεται η κατανάλωση ενέργειας από το σώμα κατά την διάρκεια του αγώνα. Θα χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα από αγώνα υπεραπόστασης 100 χιλιομέτρων, από το σημαντικό βιβλίο “l’ ultramaratona” του Luca Speciani, ώστε να μελετήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει στον οργανισμό όταν τρέχει μια τέτοια απόσταση. Οι υπολογισμοί μπορούν να μεταφερθούν άνετα και σε οποιοδήποτε άλλο άθλημα κάνοντας μια προσαρμογή τους στις αντίστοιχες συναρτήσεις.

Ας το παραδεχτούμε. Δώσε μας βιβλία προπονητικής ή ηρωικών ιστοριών για επικούς τερματισμούς και αγωνιώδεις περιπέτειες και πάρε μας την ψυχή. Πες μας πως να γίνουμε γρηγορότεροι, δυνατότεροι, να τρέξουμε 50 και 100 μίλια και κάνε χιλιάδες πωλήσεις. Γιατί να διαβάσουμε ένα βιβλίο για αθλητική διατροφή; Αφού κάνουμε 80 με 100 χιλιόμετρα στην καθισιά μας τι να μας πει ένα βιβλίο για το τι, πως και πότε να φάμε;

Στην τέταρτη συνέχεια των άρθρων του, που είναι αφιερωμένα στην συνολική προπόνηση του σώματος του δρομέα, ο Alberto Salazar παρουσίασε και ανέλυσε μια από τις σπουδαιότερες διαχρονικά μορφές δρομικής προπόνησης, την Διαλειμματική προπόνηση (Intervals), μέσα από θεωρητική ανάλυση αλλά και συγκεκριμένα παραδείγματα. Η γενικότερη φιλοσοφία της προπόνησης και οι γενικές αρχές που παρέθεσε, έδωσαν τις κατευθύνσεις που χρειάζονται ώστε να τις προσαρμόσει ο αθλητής κάθε επιπέδου στα δικά του επίπεδα και στόχους. Σε αυτό το πέμπτο άρθρο της σειράς, ο Salazar ασχολείται με δυο βασικούς – αλλά συχνά παραμελημένους – τομείς της δραστηριότητας  κάθε δρομέα. Την διατροφή και την ψυχολογία.

Οι αθλητές αντοχής (ποδηλάτες, δρομείς, κολυμβητές, τριαθλητές) γνωρίζουν την σημασία της τροφοδοσίας και ενυδάτωσης μέσα στον αγώνα τους, αλλά γνωρίζουν και τι θα πει "οικονομία" στην κίνησή τους. Ο καλός αθλητής έχει καταφέρει να πηγαίνει πιο γρήγορα, πιο μακρυά, αλλά... καίγοντας το κατάλληλο καύσιμο. Τα αποθέματα γλυκογόνου στο σώμα μας αρκούν για 2 ώρες στην καλύτερη περίπτωση όταν η προσπάθειά μας είναι στα όρια του αναερόβιου κατωφλιού (έντονη). Το γλυκογόνο είναι το πιο εύκολα προσβάσιμο και άμεσα ενεργό καύσιμο στο σώμα μας... αλλά δεν έχουμε αρκετό για να μας "πάει" σε έναν αγώνα 3 - 6 - 10 ή περισσοτέρων ωρών.