1. Βελτίωση αερόβιας ικανότητας (βλέπε σχετικό άρθρο του συγγραφέα που δημοσιεύεται ήδη το Α-Ζ). Πρέπει να δοθούν ερεθίσματα βελτίωσης στο βασικό αερόβιο & ενίοτε στο «κατώφλι» (μία φορά την εβδομάδα).
2. Αύξηση αντοχοδύναμης με εξομοίωση των συνθηκών βουνού. Τρέξιμο λοιπόν συνεχόμενο με τακτά ερεθίσματα δύναμης, όπως ανεβοκατεβάσματα κερκίδων, υπερπηδήσεις εμποδίων, ανεβοκατεβάσματα σε πάγκο, skipping σε άμμο κλπ.
3. Χρήση γιλέκου με βάρη ή ορειβατικού σακιδίου, σε συνεχόμενο τρέξιμο ή μακράς διαρκείας (3min – 15min) intervals.
4. Τις τελευταίες 2-3 εβδομάδες συνιστώνται ερεθίσματα διαρκείας με υψηλότερη γαλάκτωση (2,5 - 3,0 mmol/lt), συνεχόμενης μορφής, για προσαρμογή σε υποξικές συνθήκες.
5. Η υποξική interval προπόνηση, με μικρής διάρκειας δρομικά κομμάτια και περιορισμένο αριθμό αναπνοών, θεωρείται μάλλον υπερβολική.

Οι «δόσεις» των παραπάνω ερεθισμάτων και η συχνότητά τους, πρέπει να προγραμματίζονται με βάση την υποδομή του ορειβάτη, το χρόνο που έχει στη διάθεσή του, τους στόχους του και τις άλλες ιδιαιτερότητές του. Δηλαδή με λίγα λόγια, η προπόνηση πρέπει να εξατομικεύεται.
Πέρα από την προπόνηση όμως, είναι απαραίτητος ο αιματολογικός – βιοχημικός έλεγχος, ακόμα και ορμονικός σχεδιασμός εξωγενούς ενίσχυσης, πριν, στη διάρκεια και μετά την αποστολή.