Ο Μιχάλης Στύλλας για τους ανθρώπους που ασχολούνται με τα αθλήματα βουνού σε όλες τις εκφάνσεις τους δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Μόνιμος κάτοικος του βουνού των Θεών τα τελευταία χρόνια ως διαχειριστής του καταφυγίου «Κάκαλος» είναι ίσως από τους λίγους που αποφάσισαν να κάνουν πράξη τα όνειρά τους. Για τους περισσότερους ο 'Mike' είναι γνωστός για τα περίφημα κατορθώματά του στις ψηλές βουνοκορφές και στις απότομες ορθοπλαγιές σε βουνά σε όλον τον κόσμο. Σίγουρα λιγότεροι είναι αυτοί που γνωρίζουν όμως ότι ο Μιχάλης Στύλλας έχει πάρει μέρος σε μερικές από τις πιο δύσκολες και απαιτητικές αγωνιστικές προκλήσεις στον πλανήτη. Το Badwater στην Κοιλάδα του Θανάτου και το Iditarod στην Αλάσκα είναι μόνο μερικά από αυτά. Έτσι, παρότι η παρουσία του σε αγώνες ορεινού τρεξίματος περιοριζόταν τα τελευταία χρόνια στην συμμετοχή του στον ROUT της Ροδόπης, η ανάγνωση του ονόματός τους στις λίστες προεγγραφέντων για τον Tor des Geants δεν μας έκανε έκπληξη. Δεν αντισταθήκαμε λοιπόν στην ανάγκη να μάθουμε περισσότερα για ένα αν μη τι άλλο δυνατό comeback του Mike σε μεγάλους αγώνες στο εξωτερικό.

Η The North Face® ανακοινώνει επίσημα την ένταξη στην ομάδα των αθλητών της, ενός από τους πιο αξιόλογους και δραστήριους, κατά τη τελευταία δεκαετία Ελλήνων ορειβατών, του Μιχάλη Στύλλα.

...και ήταν πολλές και πληθωρικές. Δε νομίζω ότι μεταξύ 16 και 32 ωρών θα μπορούσε κάποιος να μείνει ανεπηρέαστος από έναν αγώνα περιπέτειας που έλαβε χώρα σε ένα καταπληκτικό μέρος, οργανώθηκε από ανθρώπους που φαίνεται ότι έχουν πολύ μεράκι και αγαπούν πολύ αυτό που κάνουν και υλοποιήθηκε χάρη των πολυάριθμων εθελοντών στους οποίους αξίζουν όχι μόνο συγχαρητήρια, αλλά μια μεγάλη ευγνωμοσύνη από όποιον πήρε εκκίνηση σε όλες τις κατηγορίες του ROUT. Ποιος από όλους μας θα έκανε αυτό που έκανε και για όσο το έκανε, το Σαββατοκύριακο 24 και 25 Οκτωβρίου χωρίς ραδιοερασιτέχνες, μέλη ομάδων διάσωσης, ψήστες, μάγειρες, νερουλάδες και άλλους τόσους καλούς και ευγενικούς ανθρώπους οι οποίοι στήθηκαν σε όλο το μήκος της διαδρομής για να διασφαλίσουν την ακεραιότητα των αθλητών. Μάλλον κανένας, έτσι για να μη ξεχνιόμαστε. Τώρα πίσω στις εμπειρίες που λέει η επικεφαλίδα και χωρίζονται σε καλές κα πολύ καλές.

(Όλα άρχισαν στις 29 Σεπτεμβρίου 2000, κάπου στην California)

…φεύγω από τον 4ο σταθμό βοήθειας 39 μίλια μέσα στον αγώνα και νιώθω πάλι καλά, αφού πριν από δύο ώρες τα πόδια μου τα ένιωθα βαριά σαν μολύβι.
-" Έτσι είναι οι αυτοί οι αγώνες", λέω και ξαναλέω στον εαυτό μου, "την μια νιώθεις χάλια και την άλλη πετάς".
Και πράγματι, δεν είναι η πρώτη φορά που τρέχω τέτοια απόσταση αλλά σήμερα κάτι δεν πήγε καλά από την αρχή του αγώνα. Φεύγω λοιπόν από τον σταθμό βοηθείας χαρούμενος που βρήκα πάλι τον εαυτό μου και μπαίνω στο λεγόμενο Cooper Canyon με δυο λίτρα νερό, παρά τις παροτρύνσεις των ανθρώπων που βρισκόταν εκεί να πάρω περισσότερο νερό και Cytomax (διάλυμα υδατανθράκων) μιας που το επόμενο σκέλος περιλάμβανε 11 "ζεστά" μίλια μέσα στο φαράγγι, αλλά εγώ σαν μικρό παιδί ή ακόμα καλύτερα σαν τελείως άπειρος τους λέω: "It's OK, I will be fine…"