Κάποιες φορές σκέφτομαι τους λόγους για τους οποίους μου αρέσει αυτό το μοναχικό τρέξιμο και γιατί σε άλλους αρέσει να μαζεύονται σε παρέες και να τρέχουν μαζί. Φυσικά είναι ένα θέμα καθαρά προσωπικό για τον καθένα μας, αλλά έχω καταλήξει μετά από μια εικοσαετία στα ακόλουθα συμπεράσματα:

Καταρχάς, από μόνο του το τρέξιμο είναι ένα μοναχικό άθλημα, παρότι θεωρείται γενικώς μια κοινωνική δραστηριότητα. Ιδιαίτερα αν κάποιος προετοιμάζεται για κάποιον μεγάλο σε διάρκεια αγώνα, το να τρέξει και να “υποφέρει” μόνος του στην προπόνηση ίσως του ενισχύσει τις ψυχολογικές άμυνες για το τι θα βιώσει στον αγώνα, πιθανότατα μόνος.

Στην σύγχρονη κοινωνία μας η καθημερινή ποσότητα πληροφορίας, η ταχύτητα με την οποία εναλλάσσεται μπροστά στα μάτια μας και το μυαλό μας, καθώς και η επικοινωνία που δεχόμαστε έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Όταν τρέχω είναι η ώρα μου να αποφορτιστώ και να κάνω ένα restart στο μυαλό μου και την ψυχή μου. Να μείνω για λίγο μόνος – έστω με τις σκέψεις μου – που μπορεί να είναι ελπίδες και όνειρα, αναμνήσεις και επιθυμίες, παράγωγα του μυαλού μου όταν είναι μοναχικό και αποφορτίζεται. Το να ιντριγκάρεις άλλωστε τη φαντασία σου ενώ τρέχεις παράγει και ιδέες για αγώνες, άρθρα και εμπειρίες. Έχω παρατηρήσει ότι μετά, έχοντας και την επίδραση του runners high, νιώθω πολύ πιο όμορφα και ανανεωμένος. Το ίδιο λέει και η οικογένεια μου και οι φίλοι μου.

Ιδιαίτερα στο ορεινό τρέξιμο η εμπειρία του να “αισθάνομαι” τη φύση γύρω μου, αλλά και την προσπάθεια που καταβάλω είναι πολύ περισσότερο ζωντανή όταν τρέχω μόνος. Ακόμη περισσότερο όταν εξερευνώ καινούργια μονοπάτια και μέρη που δεν έχω επισκεφτεί στο παρελθόν. Είμαι 100% προσηλωμένος στην εμπειρία και σε αυτά που βλέπω, ακούω, μυρίζω και αισθάνομαι και αυτό είναι μια από τις μεγάλες “μαγείες” του τρεξίματος.

Τρέχοντας με άλλους, όλο το γκρουπ ασυναίσθητα “κλειδώνει” στο ρυθμό κάποιου από τους συναθλητές και φυσικά αυτό δεν βοηθάει (εκτός κι αν κλειδώσουν στο δικό μου ρυθμό .. χαχα), ιδιαίτερα σε προπονήσεις με στόχο και πίεση. Είναι και αυτό μια σημαντική παράμετρος σε προετοιμασία αγώνων στόχου.

Τέλος, είναι γνωστό εδώ και χρόνια ότι έχω “χαλασμένο θερμοστάτη” που λέει και ο Τάκης. Δεν βρίσκεις εύκολα κάποιον να τρέχει μεσημέρι, καλοκαίρι με καύσωνα ή χειμώνα με πολύ κρύο χωρίς πρόβλημα. Τελικά τώρα που το σκέφτομαι, μήπως αυτό είναι και η αιτία των μοναχικών μου τρεξιμάτων;

Εσείς αλήθεια, τι προτιμάτε;

Cheers,

Δημήτρης Τρουπής