Το 1986 ξεκίνησε σαν τα προηγούμενα χρόνια εκείνης της εποχής, όπου όλα έμοιαζαν να πηγαίνουν καλύτερα. Η Ελλάδα διήγε ήδη τη δεύτερη τετραετία του ΠΑΣΟΚ και της περίφημης «Αλλαγής», ενός έξυπνου, επικοινωνιακού τρυκ του δημιουργού της Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος φορούσε πλέον γραβάτα και συνομιλούσε -εξ ανάγκης?- και με πολιτικούς που δεν χαρακτηρίζονταν επαναστάτες. Το «Εοκικό» (από την ΕΟΚ) χρήμα ήδη έρεε προς την άτακτη παρέα του νότου, με τους γλεντζέδες κατοίκους της, που πήγαιναν για ύπνο όταν ξημέρωνε, ενώ οι Ευρωπαίοι έτριβαν τα μάτια τους με το εξωπραγματικό φαινόμενο! Στους δρόμους οι περαστικοί σιγοψιθύριζαν τα σουξέ της εποχής, που είχαν αλλάξει πλέον ύφος και άγγιζαν περισσότερο τη νέα γενιά. Στον κόσμο κυριαρχούσε η Περεστρόικα του τελευταίου Σοβιετικού ηγέτη, Μιχαήλ Γκορμπατσώφ,την ώρα που ΗΠΑ και Βρετανία ήταν κάτω από την εξουσία υπερσυντηρητικών ηγετών. Ο κόσμος της τέχνης είχε ξεσηκωθεί μαζί με τους μαύρους Νοτιοαφρικάνους για την αποφυλάκιση του εμβληματικού ηγέτη Νέλσον Μαντέλα. Τα βράδια η Ελλάδα έβγαινε ταβέρνα και τραγούδαγε Παιδιά της Πάτρας, στο σπίτι έβλεπε βιντεοκασέτες και έγχρωμη τηλεόραση και προσκηνούσε το αστέρι του Νίκου Γκάλη στα παρκέ του μπάσκετ. Η ελληνική κοινωνία ζούσε μια γενικότερη ανεμελιά και ελαφρότητα που χάριζε η ευημερία των οικονομικών δεικτών. Ο νεοέλληνας αποκτούσε και πάλι καινούργιες συνήθειες χάρη στις ...«καλύτερες μέρες» των Σοσιαλιστών, οι οποίοι όπως όλοι οι πολιτικοί εξάλλου, έκαναν μνημόσυνο με …ευρωπαϊκά κόλλυβα.

Η περίπτωση του ατυχήματος στον Όλυμπο τα Χριστούγεννα του 1979, είναι μια ιστορία που ούτε μέχρι τότε αλλά ούτε και μετά, είχε όμοιά της στα ελληνικά βουνά. Το γεγονός είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός μεγάλου δράματος, απ αυτά που μπορούμε να συναντήσουμε μόνο στις μεγάλες οροσειρές του κόσμου: μια πολυμελής ομάδα χάνει τον προσανατολισμό της μέσα στη χιονοθύελλα, προσπαθώντας μάταια να βρει ένα καταφύγιο. Η ομάδα εξαντλημένη καθηλώνεται μια ολόκληρη νύχτα στο ύπαιθρο και στα στοιχεία της φύσης, μη μπορώντας να βρει ούτε και τη μοναδική έξοδο διαφυγής από το φυσικό «οχυρό» που έχει εγκλωβιστεί σε υψόμετρο 2600 μέτρων. Πολλά από τα μέλη της καταφέρνουν να επιβιώσουν χάρη στις ολονύκτιες προσπάθειες των υπολοίπων. Την επόμενη μέρα, άυπνοι, χωρίς τροφή και χωρίς νερό, καταφέρνουν να αποδράσουν απ τον εφιάλτη, ανακαλύπτοντας μέσα στη θύελλα αυτή τη μοναδική οδό διαφυγής, την οποία είχαν ακολουθήσει για να μπουν στον εφιάλτη τους. Όμως για κάποιους ήταν ήδη αργά…