Ανατριχίλα! Έχω κάνει τόσο δρόμο με τη μηχανή από την Αθήνα και ξαφνικά το Τσεπέλοβο εμφανίζεται σαν να είμαι στη Λάμψη του Κιούμπρικ. Με αυτό τον αγώνα ξέρεις! Ξέρεις από πριν τι σε περιμένει και τι περιμένεις εσύ. Στην εστία του Τσεπέλοβου μένουν εδώ και καιρό πρόσφυγες, οπότε το πάρκο του αγώνα μεταφέρθηκε, σοφά κατ’ εμέ, στο προαύλιο του Γυμνασίου-Λυκείου του χωριού. Η κυκλική διάταξη δημιούργησε μια αίσθηση φεστιβάλ, λίγο rockwave. Πολλές εταιρίες έστησαν τα περίπτερά τους, ενώ υπήρχε καντίνα που πρόσφερε τα πάντα, εγκατάσταση για το pasta party, για τη συναυλία του Σαββάτου, βάθρο για τις απονομές και μια τρομερή ντουζιέρα. Ο σύλλογος έχτισε πάγκους και τοποθέτησε κουρελούδες, εγκαθιστώντας μαζί και μια μεγάλη τέντα. Η γραμματεία γρήγορη, υποδειγματική και τυπική όπου χρειάστηκε. Φυσικά, παράλληλα με την τεχνική ενημέρωση από τη διοργάνωση, οι συζητήσεις έδιναν και έπαιρναν ενώ μικρά παιδιά, παρέες από πρόσφυγες, ζευγάρια, παρέες και γνωστοί αθλητές του χώρου χάριζαν στον αγώνα αυτή τη μοναδική αύρα που τον χαρακτηρίζει.

Η εκκίνηση δόθηκε τα ξημερώματα του Σαββάτου στις 4.45 για τον αγώνα TERA των 80 χιλιομέτρων και στις 06.30 για τον Μαραθώνιο. Πριν μιλήσουμε για την προσωπική μας εμπειρία να σταθούμε στους νικητές και τις τρομερές επιδόσεις τους! Όπως αναφέραμε ήδη στην ανταπόκριση μας, οι δυο μεγάλοι αγώνες της διοργάνωσης «The North Face Zagori Mountain Running» είχαν την τιμητική τους το Σάββατο 23 Ιουλίου. Ο Μαραθώνιος ολοκληρώθηκε ενώ, ως συνήθως μέχρι αργά τη νύχτα, οι «σκληροί» δρομείς του TERA τερμάτιζαν. Στον αγώνα των 80 χιλιομέτρων πήραν εκκίνηση 219 δρομείς και τερμάτισαν οι 176. Η έκπληξη δεν έγινε και ο Δημήτρης Θεοδωρακάκος συνέτριψε το ρεκόρ αγώνα και πήρε την πρωτιά με  9.24.22. Δεύτερος τερμάτισε ο Χάρης Καλαμπούκας με 9.31.52, κάνοντας με τη σειρά του καλύτερο χρόνο από το παλιό ρεκόρ αγώνα. Τρίτοι τερμάτισαν μαζί, σε μια κίνηση που δείχνει την αξία των αθλητών ορεινού τρεξίματος, ο Ιωάννης Παπαηλίας και ο Φάνης Αρκουμάνης με 10.35.21. Στις Γυναίκες, επίσης με ρεκόρ γυναικών η Κατερίνα Τσεκοσκα με χρόνο 11.49.06. Δεύτερη, με φόρα από τον Όλυμπο η Δήμητρα Μπίκα με 12.44.05 και τρίτη η Σοφία Καλογήρου με 13.25.27.

Στον Μαραθώνιο συνέβη κάτι μοναδικό αλλά μάλλον αναμενόμενο με όσα μας έχει δείξει η συγκεκριμένη αθλήτρια. Η Γλυκερία Τζιατζιά, εκτός από την πρωτιά στις γυναίκες, κατέλαβε την τρίτη θέση της γενικής κατάταξης με χρόνο 4.58.14, που αποτελεί συντριβή του ρεκόρ γυναικών. Νικητής ήταν ο Γιατσεκ Μπόκοτς με χρόνο 4.44.29, ο Νίκος Καλοφύρης ακολούθησε με χρόνο 4.50.33 ενώ  την τρίτη θέση στους άντρες κατέλαβε ο Θωμάς Παρτσάνης με χρόνο 5.04.31. Στις γυναίκες, δεύτερη ήταν Μυρσίνη Κολυφά με χρόνο 6.13.50 και τρίτη η Βιργινία Παπαποστόλου με χρόνο 6.13.51. Συνολικά, πήραν εκκίνηση 295 δρομείς.

Την επόμενη μέρα η δράση μεταφέρθηκε εξ ολοκλήρου στους Κήπους απ’ όπου δόθηκε η εκκίνηση για τον ημιμαραθώνιο και τον αγώνα των 10 χιλιομέτρων. Το πλήθος των φίλων και συγγενών περίμενε τον τερματισμό των δρομέων γεμίζοντας ασφυκτικά το όμορφο χωριό και την πλατεία του.

Με πολύ ζεστό καιρό από νωρίς, 499 αθλητές πήραν εκκίνηση  στα 21 χιλιόμετρα, και η τελική κατάταξη των θέσεων του πόντιουμ ήταν η εξής:

1. Δημήτρης Σελέτης 1.44.08

2. Κοσμάς Πλακέτας 1.50.06

3. Βαγγέλης Νουλας 1.50.26

Στις γυναίκες οι τρεις πρώτες θέσεις ήταν:

1. Αθανασία Τσουμελέκα 2.19.26

2. Μαρία Αποστόλου 2.22.46

3. Δημήτρα Χαιροπούλου 2.25.00

Στα 10 χιλιόμετρα πήραν εκκίνηση 507 αθλητές και  η κατάταξη των τριών πρώτων νικητών ήταν η εξής:

1. Μιχάλης Καραγιώργος 43.33

2. Εμμανουηλ Πουρίκας 43.59

3. Βαλεντίνος Πουρίκας 45.44

Και στις γυναίκες:

1. Ευσταθία Φλώρου 55.05

2. Βασιλεία Παπαδοπούλου 56.31

3. Αmanda Τenfjord 58.35

Από τους «μικρούς» αγώνες ξεχωρίσαμε ότι οι νικητές είναι νεαρής ηλικίας, γεγονός που δείχνει τη μελλοντική εξέλιξη του αθλήματος. Μακάρι, τα παιδιά αυτά με τον καιρό να μεταπηδήσουν και στους «μεγάλους αγώνες». Πολύ συγκινητική ήταν και η παρουσία των Ισραηλινών αθλητών με προβλήματα όρασης τους οποίους παρακολουθήσαμε «εν δράση».

Η σηματοδότηση και οι σταθμοί, πέρα από κάποια παράπονα που ακούσαμε από τους «80άρηδες» για την τροφοδοσία σε κεντρικούς σταθμούς, ήταν και πάλι στα standards που μας έχει συνηθίσει η διοργάνωση. Θα πρέπει να υπάρχει πρόβλεψη για μεγαλύτερες ποσότητες τροφίμων καθώς έλειψαν οι στέρεες τροφές από το Πάπιγκο και την Αστράκα, ειδικά για τους τελευταίους αθλητές.  

Ίσως να χρειάζεται στο μαραθώνιο ένας μινι-σταθμός νερού στη μέση της διαδρομής για την Αστράκα ή ένας έλεγχος αν υπάρχει νερό διότι φέτος η μεσαία πηγή δεν είχε νερό, ενώ η τρίτη έβγαζε πάρα πολύ λίγο με αποτέλεσμα οι  δρομείς  να συνωστίζονται. Επίσης, στους τερματισμούς των 80αρηδων καλό είναι να υπάρχει πρόβλεψη νερού-τροφής για τους πιο αργούς δρομείς.

Επίσης, θα πρέπει να οργανωθεί λίγο καλύτερα η επιστροφή με βαν από το Τσεπέλοβο στους Κήπους των αθλητών του Μαραθωνίου, ακόμα και με μια προεγγραφή, ώστε να γνωρίζει η διοργάνωση ποιοι επιθυμούν να επιστρέψουν και δεν έχουν μέσο. Φήμες λένε ότι το αυτοκίνητο του Βασίλη Τζουμάκα έμαθε το δρόμο και πάει πλέον μόνο του τη διαδρομή!!!

Έλα όμως που δεν κρατιέμαι και θέλω να πω τα δικά μου. Όταν έχεις τρέξει ξανά έναν αγώνα τέτοιου βεληνεκούς, πρώτον κάνεις έναν απολογισμό της χρονιάς που κλείνει και δεύτερον προσπαθείς να κατεβάσεις το χρόνο σου σε αυτή τη μοναδική προσπάθεια για αυτοβελτίωση. Ο αγώνας στο Ζαγόρι έχει το στυλ «ήμουν και εγώ εκεί». Είναι γιορτή, είναι το αντίθετο από αυτό που ζούμε στην καθημερινότητα μας  τα τελευταία χρόνια. Με ενθουσιάζει το γεγονός ότι έρχονται οικογένειες με παιδιά, αθλητές και αθλήτριες – πρότυπα, αθλητές δυνατοί που κάνουν απλά το Hobby τους, 50αρηδες που τρέχουν 42 και 80 χιλιόμετρα και τερματίζουν περήφανα στις αγκαλιές των ανθρώπων τους.

Όλη αυτή η κοινότητα τι είναι τελικά; Ποιοι περπατάνε στις 5 το πρωί στη Σκάλα Τσεπέλοβου, ανεβαίνουν την Αστράκα ενώ άσπρα άλογα περνάνε από μπροστά τους, ανεβοκατεβαίνουν τα γεφύρια του 18^ου αιώνα ενώ άλλοι, τυφλοί με το συνοδό τους, ζουν το μεγαλείο του τόπου μέσα από τα βήματα τους και αντιπαραβάλλουν στη δυσκολία, το μεγαλείο της προσωπικής τους περιπέτειας.

Και ξέρεις ποιους άλλους σέβομαι απεριόριστα; Τους αθλητές των δέκα χιλιομέτρων που απλώς περπατάνε γιατί το σώμα τους δεν τους βοηθάει, την κοπέλα που με δεμένο γόνατο πήγε τον αγώνα χέρι-χέρι με το φίλο της.

Είναι αυτή η αίσθηση του περάσματος από το ξημέρωμα στο φως, κάπου εκεί στην ανηφόρα για το Μεγάλο Πάπιγκο. Νερό, τζελάκια και νιώθω την πάλη του σώματος μου και της ψυχής μου. Τα πρώτα 15 χιλιόμετρα ανεβοκατεβαίνουμε στα πλάγια του βουνού και περνάμε το φαράγγι αριστερά – δεξιά. Είμαι συγκεντρωμένος γιατί φοβάμαι το δεξί μου πόδι που είχα γυρίσει στον Όλυμπο. «Μη γυρίσεις, τίποτα μη ζητήσεις»! Η ανηφόρα για το Πάπιγκο αναδεικνύει το τοπίο. Τους βράχους, το ποτάμι, η φύση είναι εκεί και εγώ ένα μέρος της.

«Γιατί τρέχετε βρε παιδί μου τόσα χιλιόμετρα μέσα στα βουνά; Βλαμμένα είστε;» Ρωτάνε οι αδερφές μου. Γι’αυτό βρε κορίτσια! Γι’αυτό το τοπίο σε συνδυασμό με έναν υγιή συναγωνισμό με άλλους 250 ωραίους τύπους και τύπισσες. Για να επανατοποθετώ  καθημερινά τον εαυτό μου σε σχέση με τους άλλους και να τον πλάθω, όσο μπορώ. Στο Μεγάλο Πάπιγκο τρώω καρπούζι λες και είναι η τελευταία μου φορά. Όταν τρέχω, δεν ξέρω ποτέ τι θα μου κάνει εντύπωση, τι θα θελήσω σε ένα σταθμό ή πιο τραγούδι θα μου κολλήσει στο μυαλό. Φέτος μου κόλλησε ένα κρητικό του Αντώνη Μαρτσάκη, η «Καλημέρα». Ουσιαστικά, αυτό λειτουργεί ως «μάντρα», ως προσευχή. Σε βοηθάει να ξεχνάς την κούραση αλλά και να φέρνεις στο νου σου ένα αγαπημένο πρόσωπο.

Ανεβαίνω την Αστράκα με τη φοβερή Γεωργία από τα Ιωάννινα, η οποία φοβάται τα σκυλιά στο Μικρό Πάπιγκο και την καθησυχάζω αλλά δεν φοβάται να ανέβει πολύ γρήγορα το βουνό. Το ανέβασμα για εμάς είναι κατέβασμα για τους 80αρηδες. Όπως πέρσι, πρόκειται για μια πολύ ευχάριστη συνάντηση ενώ στο καταφύγιο όλοι μαζί τροφοδοτούμαστε και προχωράμε.

Άλογα. Ανεβαίνω και βλέπω άλογα. Ρωτώ τους διπλανούς «τα βλέπετε και σεις ή το χάνω;». Το τοπίο είναι εκπληκτικό, επιβλητικό και προχωράμε πια προς το 2^ο μισό. Περνάμε από τη λίμνη Ρομπόζι και το, γνωστό από πέρσι, κοπάδι από αγελάδες που μας κοιτάνε μασουλώντας και μουγκανίζοντας, διερωτώμενες τι κάνουν οι άνθρωποι ρε παιδιά;

Η εμπειρία! Μεγάλο πράγμα η εμπειρία. Ξέρω πια τι θα πει Μέγας Λάκκος, Αυγερινός, Σκάλα. Μοιράζω τις δυνάμεις μου, έχω αποφύγει λάθη που έκανα. Μήπως έτσι δεν είναι και η ζωή μας; Το τοπίο είναι χαοτικό, σου προκαλεί δέος και ταράζει ότι έχεις σίγουρο. Χωρίς να μιλάει το βουνό, σου ζητάει σεβασμό στην επόμενη πέτρα που θα πατήσεις, στον επόμενο ανήφορο, στο τι θα αφήσεις πίσω σου.

Στο συγκεκριμένο αγώνα, είδα τα πιο λίγα πεταμένα τζελάκια. Μακάρι αυτό να μας γίνει συνείδηση και να ελαχιστοποιήσουμε τα ίχνη μας, τα σκουπίδια μας, σε αυτό το παρθένο μέρος. Δεν μπορεί να είμαι αθλητής αν δεν σεβαστώ το χώρο που με φιλοξενεί.

Κατεβαίνω τη Σκάλα Τσεπέλοβου και ξέρω πια ότι κατάφερα να είμαι πιο γρήγορος φέτος. «Έφτασες μεγάλε» «Μπράβο, τελείωσε» μου φωνάζουν! Περιμένω το χειροκρότημα στην πλατεία και όποιος δεν το έχει ζήσει, του χρόνου να δηλώσει συμμετοχή στα 80 ή τα 42! Είναι μαγική η αίσθηση ότι έχεις κάνει μια διαδρομή σαν τεράστιο φίδι, εσύ, η ανάσα σου και οι σκέψεις σου, οι συναθλητές και ξαφνικά είσαι ξανά μέσα στον κόσμο, στους ανθρώπους που πίνουν τον καφέ τους, συζητάνε και αναγνωρίζουν την προσπάθεια σου.

Στον τερματισμό, όλα οργανωμένα. Η Αρετή, τρεις μέρες στο μικρόφωνο, μας υποδέχεται πολύ ζεστά, τα drop bags στη θέση τους, τα μακαρόνια μας, τα νερά μας. Όπως πέρσι, περίμενα και την επόμενη μέρα να χαρώ τους μικρούς αγώνες, οπότε στο Δίλοφο μοίρασα νερά παρέα με τους εθελοντές ενώ πήγα και στον πρώτο σταθμό του 10αριού πιο πολύ για εμψύχωση. Η βοήθεια σε σταθμούς είναι μια ακόμα ωραία στιγμή καθώς έχεις τη δυνατότητα να δεις όλους τους τύπους δρομέων και να πάρεις δύναμη από αυτούς που καταθέτουν την ψυχή τους σε έναν αγώνα που για εμάς μπορεί να είναι μια προπόνηση.

Να είναι καλά ο Λευκαδίτης δρομέας που με άφησε στη διασταύρωση των Κήπων και οι τρομεροί 9 Κύπριοι με το βανάκι τους, ο δρομέας και οκτώ συγγενείς του, που έφτασαν μέχρι την Πίνδο συνδυάζοντας αγώνα και διακοπές. Τους σταμάτησα θέλοντας και μη, νομίζοντας ότι ήταν το βαν του αγώνα. Μπαίνω μέσα, βλέπω τις κυρίες 60  plus, τους λέω «Τρέχατε;» «Όι, ο υιός μου που οδηγάει»! Εκεί συνειδητοποιώ την  όμορφη τρέλα που κουβαλάμε και επιβεβαιώνω ότι θα ξαναπάω. Αξίζει! Αξίζει γιατί το North Face Zagori Mountain Running είναι ένας από τους πιο ολοκληρωμένους αγώνες της Ελλάδας, προσπαθεί και βελτιώνεται και αν κάτι στραβό βρεθεί, δεν φοβούνται να το ακούσουν και να το διορθώσουν. Συγχώρα με αν σε κούρασα, μεγάλος αγώνας, μεγάλο άρθρο!

Νιώθω περήφανος που τρέχω μαζί με το Δημήτρη, το Νίκο, την Ιωάννα, τη Μαρία, τις δύο Ασημίνες του αθλήματος, το Γιώργο τον Jacek και τον Ντενυ. Εύχομαι τα προσφυγόπουλα που έτρεξαν στον παιδικό αγώνα να βρουν σύντομα και ειρηνικά το δρόμο τους. Μακάρι να σας φώναζα έναν-έναν να μιλήσουμε για αυτό τον αγώνα και να νύχτωνε στα βουνά της Πίνδου.

Άρης Γαβριελάτος

Photo ©: Άρης Γαβριελάτος, The North Face Zagori Mountain Running