ADVENDURE is the leading web portal in Greece about Mountain Running, Adventure, Endurance and other Mountain Sports
Δεν νομίζουμε γενικά ότι υπάρχει κάποιος στη «κοινότητα» του βουνού που να μην γνωρίζει ποιος είναι ο Παύλος Τσιαντός. Ίσως δεν αρκούν οι “σελίδες” του site για να χωρέσουμε αυτά που έχει κάνει στο βουνό από πιτσιρικάς. Διεθνής Οδηγός Βουνού IFMGA, Απόφοιτος της Εθνικής σχολής Σκι & Αλπινισμού της Γαλλίας (ENSA), Οδηγός Βουνού ΕΟΟΑ, Εκπαιδευτής της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας, Αναρρίχησης & Ορειβατικού Σκι., Μέλος Δ.Σ. της East European Mountain Guide Association και με πολλές σπουδαίες αποστολές σε εμβληματικά βουνά του κόσμου. Όταν δεν τον βλέπετε σε κάποια κόψη ή σε κάποιον βράχινο τοίχο, σίγουρα θα δημιουργεί κάποιο ντοκιμαντέρ. Ενίοτε τα κάνει πετυχημένα και τα δύο! Ο Παύλος μας λέει πολλά στη συνέντευξη του, μεταξύ άλλων διηγείται μια σπουδαία ιστορία που δεν είναι γνωστή, ενώ μας εκφράζει ένα όνειρο του: Θα τον ενθουσίαζε μία κινηματογραφική αποστολή στο όρος Dhaulagiri (8.167m), όπου θα του δινόταν η ευκαιρία να διηγηθεί με εργαλεία την εικόνα και την αφήγηση το ιστορικό των Ελληνικών προσπαθειών σε αυτό το βουνό. Μακάρι αυτή τη συνέντευξη να βοηθήσει στο να βρεθούν οι πόροι ώστε να το πραγματοποιήσει. Πρόσωπο της Salewa για τον μήνα Οκτώβριο, ο Παύλος Τσιαντός!
[Advendure]: Πώς ξεκίνησες την ορειβασία και την αναρρίχηση;
[Παύλος Τσιαντός]: Είναι αλήθεια ότι μάλλον δυσκολεύομαι να πω ποια ήταν η αρχική έμπνευση. Βασικά είναι ένας συνδυασμός πολλών πραγμάτων και καταστάσεων. Σίγουρα όμως το ξεκίνημα έγινε από τη Τσεχία, όπου γεννήθηκα και πέρασα τα πρώτα δώδεκα χρόνια της ζωής μου, μέχρι την 6η δημοτικού. Είναι η χώρα από την οποία κατάγεται ο Adam Ondra ο καλύτερος - κατά γενική ομολογία - αναρριχητής του κόσμου αυτή τη στιγμή, και δεν είναι τυχαίο.
Η παράδοση της Τσεχίας - που είναι μια χώρα με πληθυσμό ίδιο με την Ελλάδα και με ψηλότερη κορυφή ίσια με την Πάρνηθα - στηρίζεται στα σχολικά χειμερινά camp σε καταφύγια, σε εκδρομές σε αναρριχητικούς προορισμούς όπως το Adrspach όπου έβλεπα ανθρώπους να σκαρφαλώνουν στους κάθετους πύργους και σίγουρα αποτελούσαν έμπνευση. Επίσης στην έκτη τάξη συμμετείχα σε εβδομαδιαία εκπαιδευτική κατασκήνωση σκι. Εννοείται και με την οικογένεια πολλές πεζοπορίες.
Μετά ήρθε η μεγάλη αλλαγή, όπου ο πατέρας μου αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα και μεταφερθήκαμε σε ένα πρωτόγνωρα ζεστό μέρος με φλαταδούρα και χωρίς παιδικό πρωτάθλημα ice hockey, που ονομάζεται θεσσαλική πεδιάδα. Τα βοηθήματα στα προσωπικά μου υπαρξιακά εκείνης της περιόδου, ήταν οι Μουσικές Ταξιαρχίες, οι Dead Kennedys, η Οικολογική Κίνηση Θεσσαλονίκης και το Κίνημα των Πρασίνων που τότε ξεκινούσε ως νέα ελπίδα. Μέσα σε αυτή την ρωσική ρουλέτα της εφηβικής πορείας αδυνατούσα να δω στον κοντινό ορίζοντα τα σχήματα του Κισσάβου και του Ολύμπου. Μόνο όταν ξέφυγα από τον στενό κορσέ του ελληνικού σχολείου/οικογένειας και αποφάσισα να αναζητήσω τους ορίζοντες μου - με όποιο κόστος - έφτασα σε αυτά τα βουνά και μου κλέψανε ένα μέρος την καρδιάς για πάντα. Εδώ δεν θα σταματήσω να μνημονεύω τον πρώτο εκπαιδευτή και μέντορα μου Βασίλη Γραβάνη, που αποτέλεσε τη βασική έμπνευση για τη σχέση μου με τα βουνά από τότε μέχρι σήμερα. Η οποία σχέση δεν σημαίνει ότι το βουνό είναι όλη η ζωή μου αλλά αποτελεί ένα πολύ δυνατό και αστείρευτο back up.
Διαβάζοντας το On The Road του Jack Kerouack, Άλπεις St. Moritz. Επιδιορθωμένο σακίδιο POLO, all star, μπύρα και ωτο στοπ!
[Advendure]: Ποια ήταν η πιο αξέχαστη περιπέτεια / αποστολή / εμπειρία σου μέχρι στιγμής και τι αποτύπωμα άφησε μέσα σου;
[Παύλος Τσιαντός]: Δύσκολη ερώτηση. Φαντάζομαι είναι σαν να ρωτάς μια μάνα πιο είναι το αγαπημένο της παιδί. Όλες οι αποστολές/περιπέτειες είναι γέννημα μιας διεργασίας που προϋποθέτει καταρχήν τη θέληση ή ακόμα και την ανάγκη να μπεις στη διαδικασία. Ακολουθεί η επιλογή του στόχου, η προετοιμασία και η εκτέλεση. Αυτό που έχει σημασία - δυστυχώς όχι για όλους - είναι η επιλογή και η τήρηση συγκεκριμένου στυλ που ταιριάζει στη προσωπική σου ιδιοσυγκρασία και ιδεολογία βασισμένη στην ιστορική εξέλιξη και στην δεοντολογία του σπορ. Εδώ είναι που η σύγχρονος τρόπος ορειβασίας το χάνει λίγο.
Θα ήταν εύκολο να διηγηθώ κάποια - λίγο πολύ - γνωστή ιστορία επιβίωσης από Άλπεις ή Ιμαλάια αλλά επειδή προτιμώ να μην επαναλαμβάνομαι, επέτρεψε μου να πω μια όχι τόσο γνωστή, που όμως υπήρξε ένα από τα κλειδιά στο πέρασμα μου από έναν απλά έμπειρο ορειβάτη σε εκπαιδευτή και οδηγό βουνού. Και εδώ δεν εννοώ τα πτυχία και τις πιστοποιήσεις αλλά το γεγονός ότι γίνεσαι πια δάσκαλος. Όχι στα θρανία, αλλά σε ένα εκτεθειμένο περιβάλλον όπου η ευθύνη σου είναι τεράστια. Όχι μόνο για την ασφάλεια στη διάρκεια της εκπαίδευσης, αλλά και για το αποτέλεσμα, δηλαδή με ποιες γνώσεις τεχνικής και δεοντολογίας, θα συνεχίσουν όταν αυτονομηθούν οι μαθητές σου.
Ήμουν αρχηγός της αποστολής της ΕΟΟΑ για νέους έως 30 ετών. Στόχος ήταν να «ψηθούν» σε τεχνικές διαδρομές μεγάλου υψομέτρου, 6000 μέτρων, στη Cordillera Blanca του Περού. Ανάμεσα στις διαδρομές που επιλέξαμε ήταν και η διαδρομή πάγου Ferrari (D/70º) στο Alpamayo 5947m. Την ομάδα για αυτό το στόχο αποτελούσαν οι Λένια Μάνδρου, Τζένη Κάραλη, Παναής Αθανασιάδης και εγώ. Στην αρχή συναντάμε μια τεράστια ριμέ 30 μέτρων που μας ανάγκασε να τραβερσάρουμε αριστερά μέχρι να βρούμε είσοδο στη ορθοπλαγιά. Με αυτό τον τρόπο όμως -χωρίς να το γνωρίζουμε αρχικά - καταλήξαμε στη διαδρομή Vasco Francese όπου πριν από λίγες μέρες 8 ορειβάτες χάσανε τη ζωή τους από όγκο πάγου που αποκόπηκε κοντά στην κορυφή. Όταν συνειδητοποιήσαμε που είμαστε μας πλάκωσε το ψυχολογικό βάρος της απόφασης για το αν πρέπει να συνεχίσουμε ή να υποχωρήσουμε. Ο ενθουσιασμός των παιδιών και το γεγονός ότι ήταν μια κρύα μέρα που μείωνε τις πιθανότητες να επαναληφθεί μια αποκοπή πάγου μας έκανε να συνεχίσουμε. Όταν όμως τελείωνα την τελευταία σχοινιά βρέθηκα κάτω από μια κορνίζα τουλάχιστον πέντε μέτρων, αδιαπέραστη. Βρισκόμουν κυριολεκτικά πέντε μέτρα κάτω από τη κορυφή. Αριστερά μου είδα μια εύκολη ράμπα πάγου που παράκαμπτε τη κορνίζα. Όμως αν τη συνέχιζα υπήρχε περίπτωση να αποκολληθεί κάτι κάτω από τα πόδια μου. Σε αυτή τη περίπτωση θα το έστελνα κατευθείαν πάνω στα παιδιά που ήταν στο ρελέ από κάτω σε απόσταση 40 μέτρων. Κοιτούσα τη ράμπα, κοιτούσα τα παιδιά… το ίδιο και το ίδιο πολλές φορές. Στην πραγματικότητα έπαιρνα το χρόνο μου για να ζυγίσω τη φιλοδοξία του αρχηγού που ήταν πολύ κοντά στην επιτυχία και την ευθύνη του αρχηγού για το αν κάτι πήγαινε στραβά. Όσοι με γνωρίζουν φαντάζομαι ότι ήδη μαντέψανε την τελική απόφαση. Υποχωρήσαμε. Αργότερα όταν παρτάραμε στα μπαράκια του Χουαράζ, ξέραμε ότι είχαμε ξεπεράσει όλες τις τεχνικές δυσκολίες, και μας έλειπε μόνο κάτι λίγο για την επιτυχία. Αυτό το λίγο όμως που αφήσαμε, μας πρόσφερε μια μεγάλη εκπαιδευτική ευκαιρία που ήταν εν τέλη και ο στόχος της αποστολής. Το λέω στους μαθητές μου σε κάθε ευκαιρία: μόνο όταν μάθει να υποχωρεί χωρίς πολλά-πολλά, φτάνει στην ολοκλήρωση του ένας ορειβάτης.
Guiding στις Άλπεις!
[Advendure]: Ποιες είναι μερικές από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετώπισες εκεί έξω και πώς τις διαχειρίστηκες;
[Παύλος Τσιαντός]: Σίγουρα περιλαμβάνονται οι κινηματογραφήσεις και η παραγωγή ταινιών στις αποστολές του Cho Oyu και του Everest. Στο Cho Οyu, 8200m, προσθέτω και την ανάβαση με όλο τον κινηματογραφικό εξοπλισμό, με χρήση μόνο ενός ενδιάμεσου camp και χωρίς μπουκάλες οξυγόνου. Στη λίστα είναι οπωσδήποτε οι αναβάσεις σε αλπικό στυλ των κορυφών Communism 7495m και Kongde Ri 6187m. Οφείλω να συμπεριλάβω και την ανάβαση στο Kusum Kanguru 6367m όπου δε φτάσαμε στη κορυφή λόγω ελλιπούς πληροφορίας και λάθος στυλ. Όμως το 7ήμερο συνεχόμενο push σε αλπικό στυλ χωρίς ασυρμάτους, ενδιάμεσα camp και ελάχιστο φαγητό σε διαδρομή δυσκολίας D+, με μήκος ούτε και εγώ θυμάμαι .. 2000 μέτρα (;), ακόμα μου προκαλούν ρίγη δέους για τη τρέλα που κουβαλούσαμε. Αφήνω απ’ έξω τις Άλπεις και κάποιες άλλες προκλήσεις για να μη το κουράσουμε.
Στη διαχείριση όλων αυτών υπάρχει πάντα ένας κοινός παρονομαστής. Καλή προετοιμασία και τεχνική κατάρτιση, καλή φυσική κατάσταση, καλή ψυχολογία, ομαδικό πνεύμα, εμπιστοσύνη στους συντρόφους σου και φυσικά μπόλικη τύχη!
Αναρρίχηση στις σχισμές του Adrspach, Τσεχία!
[Advendure]: Τι είναι αυτό που σε κάνει να αισθάνεσαι σαν “σπίτι σου” την Salewa, σαν φιλοσοφία και σαν σχέση του brand με τη φύση.
[Παύλος Τσιαντός]: Η POLO ξεκάθαρα! Όταν πηγαίνω στα κεντρικά γραφεία της POLO στο Φάληρο, αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου λόγο της πολύχρονης σχέσης και συνεργασίας μας. Χωρίς την POLO δεν θα μπορούσα να είχα κάνει ότι έκανα. Είναι μια ελληνική εταιρία που παράγει και όχι μόνο εμπορεύεται και αυτό πάντα το εκτιμούσα και υποστήριζα.
Στα σχολικά είδη σκίζει. Η βαφτιστήρα μου ήθελε πολλές φορές δώρα POLO και κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως την περνούσε - όπως και οι συμμαθητές της - για ξένη εταιρία! Πιστεύω πως μια εταιρία ορειβατικών ειδών σε μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα χρειάζεται καταρχήν τη στήριξη του ντόπιου κοινού για να μπορεί να αναπτυχθεί και να εξελιχθεί. Σε αυτή τη λογική ήμουν πάντα δίπλα της, και ως ανταπόδοση συνέβαινε και το αντίστροφο. Σχεδόν παντού έχω πάει με σακίδιο POLO με αποκορύφωμα την κορυφή του Έβερεστ. Και ξέρεις κάτι; Η πλάτη και η μέση μου είναι τούμπανο χαχα!
Λοιπόν τυχαίνει τώρα η POLO να είναι πλέον και αντιπρόσωπος της Salewa στην Ελλάδα και αυτό μας πήγε σε λίγο διαφορετικά μονοπάτια. Το βασικό είναι πως μας έδωσε πρόσβαση σε κορυφαίο ρουχισμό και εξοπλισμό. Όμως παρόλο που είπα «τυχαίνει», νομίζω πως δεν είναι τυχαία η επιλογή. Από την αρχή αισθάνομαι μια ιδιαιτερότητα και οικειότητα στην προσέγγιση της Salewa και στη φιλοσοφία της. Ως ambassadors μας έχουν κοινοποιηθεί κάποια guidelines για το τι πρεσβεύει και θέλει να συνδέει με το brand της η Salewa. Θα σας αποκαλύψω μερικά: «Salewa ambassador is brave, humble, focusing on quality over quantity, illustrates sustainable lifestyles, showing the action to preserve the natural environment» και τέτοια. Πουθενά δεν βλέπω πίεση για υπερκατανάλωση ή επιθετική προωθητική πολιτική. Το αντίθετο, υπάρχει μια χαλαρή προσέγγιση και ελευθερία με έμφαση στη ποιότητα και όχι στη ποσότητα των δράσεων των ambassadors της. Μπορώ να αναφέρω ενδεικτικά και το «Second life program» δηλαδή ένα πρόγραμμα ανταλλαγής προϊόντων σε δεύτερο χέρι μεταξύ χρηστών για το οποίο μπορεί κανείς να ενημερωθεί μέσα από την ιστοσελίδα της Salewa. «Όσο περισσότερο παραμένει ένα προϊόν σε χρήση, τόσο λιγότερα αρνητική επίπτωση έχει για το περιβάλλον» λέει η Salewa. Αυτό δεν το ακούς εύκολα από άλλες εταιρίες.
Από την αρχή ένιωσα πως η φιλοσοφία του brand με εκφράζει. Αισθάνομαι λοιπόν σαν σπίτι μου σε αυτή τη νέα σχέση που για εμένα πλέον έχει το όνομα POLO - Salewa.
Στην κορυφή του Έβερεστ με σακίδιο POLO!
[Advendure]: Ως πρεσβευτής της Salewa, ποια είναι μερικά από τα αγαπημένα σου κομμάτια εξοπλισμού και πώς βελτιώνουν την απόδοσή σου και την εμπειρία σου στα βουνά και τη φύση γενικότερα;
[Παύλος Τσιαντός]: Όπως θα ξέρεις η γκάμα του εξοπλισμού της Salewa είναι πολύ μεγάλη. Περιλαμβάνει από μικρά αξεσουάρ όπως καπελάκια, πορτοφόλια και μπαντάνες, μέχρι και τεχνικό εξοπλισμό αναρρίχησης, ξεχωριστά τμήματα ειδών για όλα τα παρακλάδια του outdoor sport, έως και την flagship σειρά επαγγελματικού εξοπλισμού Ortles. Προσωπικά βρίσκω διαμάντια σε όλες τις κατηγορίες. Για παράδειγμα είχα αγαπήσει ένα hoody της σειράς Hemp (οργανικά υφάσματα από ίνες κάνναβης) το οποίο το φόραγα ακόμα και στον ύπνο μου, μέχρι να μου το απαλλοτριώσουν από απλώστρα όπου το είχα κρεμάσει για να στεγνώσει σε ένα κάμπιγκ. Δυστυχώς δεν ξαναβγήκε στην επόμενη έκδοση και έχω ζαλίσει από τότε τη Salewa να βγάλει έστω ένα για εμένα χαχα! Από την άλλη, φέτος δούλεψα στις Άλπεις τη φουτουριστική μπότα Ortles Couloir, η οποία κέρδισε τις εντυπώσεις του κόσμου που δεν μπορούσε να καταλάβει αν είναι πιο κοντά σε αναρριχητικό παπούτσι ή μπότα ορειβατικού σκι. Και μιας και αναφέρθηκα σε υπόδημα πρέπει να σημειώσω την τεράστια πρόοδο που έχει κάνει η Salewa τα τελευταία χρόνια σε αυτό τον τομέα, όπου η άνεση τους ξεπερνάει ακόμα και προϊόντα εταιριών που δραστηριοποιούνται αποκλειστικά σε παραγωγή υποδημάτων.
Εκπαίδευση IFMGA στον Καύκασο της Γεωργίας!
[Advendure]: Τι σε συνδέει με τους άλλους αθλητές της ομάδας; Τι έχετε κοινό σαν φιλοσοφία και οπτική του outdoor;
[Παύλος Τσιαντός]: Η σύνδεση εκ των πραγμάτων δεν είναι η ίδια με όλα τα μέλη της ομάδας. Για παράδειγμα με την Όλγα Χαραμή έχουμε συναντηθεί μόνο μια φορά, ενώ με τον Ηρακλή Μωυσίδη μας συνδέει φιλία και κοινή πορεία πολλών ετών από τα πρώτα μας ορειβατικά βήματα. Με το Φώτη Θεοχάρη επίσης δεν έχει τύχει να κάνουμε κάτι κοινό στο βουνό μέχρι στιγμής. Οι Δημήτρης Δεσποινιάδης και Γιάννης Χέλης υπήρξανε μαθητές μου, και ο Γιάννης επίσης συνεργάτης σε διάφορες φάσεις. Με τον Κώστα «Μαλλιά» Μουγκολιά μας συνδέει φιλία και μια πολυετή συνεργασία στις σχολές ορειβασίας – αναρρίχησης του ΑΟΣ.
Θα πρόσθετα επίσης και μια παρόμοια ρομαντική ματιά στα πράγματα. Το πρώτο Salewa Athletes Camp, όπου συναντηθήκαμε όλοι μαζί για πρώτη φορά πέρυσι στο καταφύγιο Μπάφι της Πάρνηθας, ήταν ένα βήμα για γνωριμία, ανταλλαγή απόψεων και δυνητικά σύσφιξη σχέσεων. Υπάρχει στα σκαριά σχέδιο για κάποιες κοινές δράσεις σε διάφορα παρακλάδια του outdoor. Η φιλοσοφία και η οπτική για το outdoor είναι κάτι προσωπικό και σίγουρα υπήρξε ένα πρώτο φίλτρο στην επιλογή της ομάδας της Salewa. Επίσης είναι και κάτι το δυναμικό, οπότε θα δείξει στη συνέχεια πως τα πάμε και φυσικά φαντάζομαι υπάρχει πάντα ενεργή η δυνατότητα προσθηκών ή αφαιρέσεων που να εξυπηρετούν το σκοπό μιας κοινής φιλοσοφίας και οπτικής.
Ομιλία εμψύχωσης στο TEDx Athens 2011. Κεντρικό θέμα: «The ones who Do». Θέμα ομιλίας η κινηματογράφηση στο Έβερεστ!
[Advendure]: Τι συμβουλή θα έδινες σε κάποιον που μόλις ξεκινάει την ορειβασία/πεζοπορία ή κάποια άλλη outdoor δραστηριότητα;
[Παύλος Τσιαντός]: Ένα πράγμα που θα συμβούλευα είναι να κάνει μια ενδοσκόπηση αρχικά και να βάλει σε ένα πλαίσιο τους λόγους για τους οποίους ψάχνεται έτσι, και πόση σημασία έχει η έξοδος στην outdoor – δηλαδή υπαίθρια να το πούμε και στα Ελληνικά - δραστηριότητα. Αν απαντηθεί αυτό, μπορεί να περάσει στην επιλογή δραστηριότητας, ανάλογα τα γούστα, την ιδιοσυγκρασία και τη διάθεση έκθεσης στο ρίσκο και σε τι βαθμό. Μια βασική παράμετρος στην υπαίθρια δραστηριότητα λοιπόν είναι η έκθεση σε ρίσκο, άρα συνειδητά ή ασυνείδητα επιλέγουμε να εκτεθούμε σε αυτό και να ζήσουμε μια περιπέτεια. Η πλειοψηφία των Ελληνίδων μανάδων και δασκάλων θεωρούν ρίσκο ακόμα και το να εκτεθεί το παιδί σε βροχή ή κρύο. Ως έφηβος αργότερα το παιδί έρχεται αντιμέτωπο με τις προκλήσεις της υπαίθρου και συναντάμε δύο καταστάσεις. Την υπολογισμένη έκθεση στο ρίσκο που προκύπτει μετά από εκπαίδευση, φιλοσόφηση του θέματος και εξασφάλιση κατάλληλου εξοπλισμού. Αυτό συνήθως συμβαίνει με τα παιδιά που είχαν τη τύχη να έχουν ένα σχετικό background στην οικογένεια ή το σχολείο. Από την άλλη μπορούμε α συναντήσουμε ένα άλογο και παράλογο ρίσκο χωρίς κανένα πλαίσιο και προεργασία και φυσικά αυτό είναι πάρα πολύ επικίνδυνο.
Αφού γίνει η επιλογή της δραστηριότητας λοιπόν, πάμε στην εκπαίδευση και στη μελέτη της δεοντολογίας, με σκοπό να αποκτήσει κανείς μία στιβαρή βάση σε σχέση με την τεχνική κατάρτιση αλλά και μια συγκεκριμένη κατεύθυνση ως προς τη τήρηση του στυλ βάσει της ιστορίας και της δεοντολογίας που ήδη προαναφέραμε.
Και βέβαια δεν θέλω να παρουσιάσω μια παθητική κατάσταση όπου πρέπει πάντα απαραίτητα να τηρούμε τους κανόνες. Οι κανόνες υπάρχουν για να τηρούνται αλλά και για να παραβιάζονται επίσης, ώστε να έχουμε δυνατότητα να προχωρήσουμε σε νέους ορίζοντες. Όσοι το κάνανε, όσοι μείνανε στην ιστορία, ακόμα και αν απέτυχαν στο τέλος και το πληρώσανε με τη ζωή τους, σίγουρα δεν ήταν τυχαίοι και από το πουθενά.
Και καταλήγοντας, αν βρεθεί μία νέα/ος αντιμέτωπη/ος με το ερώτημα τι πρωτεύει: η ασφάλεια ή η ψυχαγωγία; απαντάω η ψυχαγωγία. Όμως ιδανικά με τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια.
Με την κόρη μου - Αγιοφάραγγο!
[Advendure]: Πώς προετοιμάζεις για τις αποστολές σου, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά; Μπορείς να μοιραστείς κάποιες από τις ρουτίνες ή τις τεχνικές σου προετοιμασίας;
[Παύλος Τσιαντός]: Προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι ακολουθώ κάποια σταθερή ρουτίνα. Όταν δραστηριοποιείσαι all around, υπάρχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά στις απαιτήσεις της άνοιξης, του καλοκαιριού ή του χειμώνα, οπότε προσαρμόζω το πρόγραμμα μου αντίστοιχα. Αυτό που έχει σημασία είναι να παραμένει η δραστηριότητα στο μυαλό και στη καρδιά σου, γιατί αν χαλαρώσει αυτή η σχέση θα αρχίσει να φθίνει.
Ιστορικά υπάρχουν δύο βασικές κατηγορίες προσέγγισης, η αθλητική και η πιο ακατέργαστη με κυρίαρχο στόχο τη περιπέτεια. Για τον αθλητισμό απαιτείται μια σταθερή προπόνηση με πρόγραμμα για την μεγιστοποίηση των επιδόσεων. Για την περιπέτεια αρκεί μια πιο χαλαρή σχέση, όμως όταν έρθει η ώρα, απαιτείται παρόλα αυτά μια υψηλού βαθμού αφοσίωση και επιμονή στο στόχο. Χαρακτηριστικός εκπρόσωπος αυτού του στυλ ήταν παράδειγμα ο Βρετανός Don Whilllans. Όταν ο Chris Bonnington ετοίμαζε κάποια αποστολή, έστελνε κόσμο να τον αναζητήσουν στα μπαρ της πόλης και να τον ειδοποιήσουν. Μόλις έβγαινε από αυτή τη ρουτίνα ο Don έπιανε τις ορθοπλαγιές των Ιμαλάιων και έγραφε ιστορία. Φαντάσου επίσης ότι υπήρχε ένα κίνημα στη Τσεχία που το moto του ήταν: «Μέσα από τη μη προετοιμασία πετυχαίνουμε πιο έντονες ψυχικές συγκινήσεις!» Δε χρειάζεται να το σχολιάσουμε χαχα! Ήταν όμως η έκφραση του στυλ μιας ολόκληρης γενιάς. Για αυτούς είχαν περισσότερη αξία οι έντονες εμπειρίες και συγκινήσεις από μια αθλητική επίδοση.
Έχω λοιπόν περάσει κατά καιρούς από όλα τα στάδια. Τελευταία όμως μέσα από την ωρίμανση και με το ρόλο του εκπαιδευτή και οδηγού βουνού φυσικά προσέχω και προετοιμάζομαι περισσότερο. Αερόβια άσκηση, τρέξιμο, ποδηλασία και κολύμπι περιλαμβάνεται πάντα στο πρόγραμμα προετοιμασίας για τη διατήρηση καλής φυσικής κατάστασης. Φυσικά δεν λείπει η αναρρίχηση έξω στα βράχια ή σε τεχνητή πίστα. Σχετικά με τη ψυχολογία, όταν έχω την κατάλληλη τεχνική κατάρτιση, καλή φυσική κατάσταση και δυνατή αυτοπεποίθηση αντίστοιχα με τις απαιτήσεις του στόχου, αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σε καλό δρόμο. Όμως διαφορετικό είναι το θέμα της ψυχολογίας όταν για παράδειγμα δεν είσαι στα καλύτερά σου λόγο αποχωρισμού με τους οικείους σου πριν από μια μακρόχρονη αποστολή και άλλο η ψυχολογία στο σημείο κλειδί που πρέπει να «χώσεις» για περαιτέρω δράση ενώ τα πράγματα ζορίζουν. Το δεύτερο έχει πολύ μεγάλη σημασία γιατί παίζεται πολλές φορές η ίδια η ζωή σου. Εκεί από την εμπειρία μου τα πάω καλά - αν και δεν ξέρω αν είναι θέμα προετοιμασίας ή αν είναι και λίγο έμφυτο -, τόσο που ώρες-ώρες εκπλήσσομαι με τα άγνωστα αποθέματα του εαυτού μου. Αλλά εκεί βρίσκεται νομίζω και η ουσία της ορειβασίας και του outdoor. Να χαίρεσαι την ύπαρξη σου στο φυσικό - για πολλούς πλέον ιδιαίτερο - περιβάλλον και μέσα από αυτή την έκθεση να ανακαλύπτεις τις άγνωστες πτυχές του εαυτού σου.
Μαζί με τον αείμνηστο καθηγητή μας στην ENSA, Frederic “Titi” Gentet!
[Advendure]: Με βάση την εμπειρία σου, πως βλέπεις την εξέλιξη του outdoor στη χώρα μας, αλλά και διεθνώς; Ποιες τάσεις βλέπεις να κυριαρχούν στο άμεσο μέλλον αλλά και πιο μακριά στο χρόνο;
[Παύλος Τσιαντός]: Ως προς τη φύση των δραστηριοτήτων του outdoor, παίρνοντας την ορειβασία σαν αιχμή - αυτό που γενικά γνωρίζω - νομίζω ότι οι ένδοξες χρυσές εποχές έχουν περάσει. Μιλάω για το στοιχείο της εξερεύνησης, ανακάλυψης και το άνοιγμα νέων διαδρομών. Όταν για παράδειγμα οι δυτικοί ορειβάτες αντίκρισαν για πρώτη φορά τα Ιμαλάια από τη πλευρά του Νεπάλ τη δεκαετία του ’50, είχαν μπροστά τους ένα απίστευτα παρθένο πεδίο ανοιχτό για νέες προκλήσεις περιπέτειες. Ακολούθησε μια φρενίτιδα εθνικών αποστολών που σκαρφάλωναν έναν-έναν όλους τους στόχους για δεκαετίες.
Το ίδιο είχε προηγηθεί νωρίτερα στις Άλπεις και σε όλες τις οροσειρές του κόσμου. Ακόμα και στην Ελλάδα όταν παράδειγμα ο Μιχαηλίδης έβαζε ένα στόχο, είχε μπροστά του ένα παρθένο πεδίο και με την εξαιρετική φαντασία του επέλεγε μια γραμμή που αργότερα θα γινόταν κλασσική. Σήμερα αν ένας νέος σταθεί στο ίδιο σημείο με τον Γιώργο Μιχαηλίδη και κοιτάξει το ίδιο πεδίο, θα αντικρίσει μια άλλη εικόνα. Οι περισσότερες γραμμές έχουν σκαρφαλωθεί, οπότε αυτό που μένει είναι οι επαναλήψεις. Το γεγονός αυτό έχει αφαιρέσει από την ορειβασία το κάποτε κυρίαρχο στοιχείο της ανακάλυψης και εξερεύνησης και αυτό αλλάζει τα πράγματα. Σίγουρα υπάρχουν ακόμα νέες γραμμές που μπορούν να γίνουν αλλά πλέον απαιτούν ψιλή τεχνική και αθλητική εξειδίκευση, αστείρευτη φαντασία και την επίγνωση ότι αν δεν πας την πεπατημένη, πιθανόν να γαργαλάς τα απόλυτα άκρα. Το free solo του Alex Honnold στη Nose, η νέα διαδρομή Dawn Wall στα Yosemite ή η ακραία περιπέτεια στη διαδρομή “Round trip ticket” στη βόρεια ορθοπλαγιά του Jannu 7700m το αποδεικνύουν. Στη χώρα μας αν πάμε παράδειγμα πίσω στο moto της Salewa: «ναι στη ποιότητα και όχι στη ποσότητα των δράσεων», δεν μπορώ να πω ότι παίζει κάτι μεγάλο. Νομίζω το καλύτερο που συμβαίνει γίνεται στη σπορ αναρρίχηση με μια μεγαλύτερη μάζα να σκαρφαλώνει πλέον μεγάλες δυσκολίες. Στο εξωτερικό παρ’ όλα αυτά εξαιρώ τις προσπάθειες των γνωστών-αγνώστων, Νίκου Κρούπη και της παρέας του που κυνηγάνε ακόμη ακριβώς αυτό το χαμένο στοιχείο της εξερεύνησης. Θεωρώ πως για την έμπνευση των νέων στο χώρο αυτές οι αναβάσεις έχουν μεγαλύτερη αξία από κάποιες ατομικές ακριβοπληρωμένες προσπάθειες σε οκτάρες με βαστάζους πέρα από το base camp, και σταθερά σχοινιά σε όλη τη διαδρομή, και μπουκάλες οξυγόνου. Οι Ανδρέου και Παπαρίνος επίσης άνοιξαν φέτος δική τους διαδρομή στο μακρινό Τατζικιστάν. Ωραία πράγματα να τα ακούς…
Guiding στον Όλυμπο!
[Advendure]: Ποια επερχόμενα σχέδια ή στόχους έχεις στο μυαλό σου; Τι θα σε ενθουσίαζε να πραγματοποιήσεις; Πώς σκοπεύεις να το υλοποιήσεις;
[Παύλος Τσιαντός]: Θα με ενθουσίαζε μία κινηματογραφική αποστολή στο όρος Dhaulagiri, 8167m, όπου θα μου δινόταν η ευκαιρία να διηγηθώ με εργαλεία την εικόνα και την αφήγηση το ιστορικό των Ελληνικών προσπαθειών σε αυτό το βουνό. Τρεις Έλληνες ορειβάτες έχουν χάσει τη ζωή τους εκεί. Ο Νίκος Παπανδρέου, ο Μπάμπης Τσουπράς και ο Αντώνης Συκάρης. Διαφορετικές αποστολές, διαφορετικές εποχές, διαφορετικές περιστάσεις. Το σενάριο δεν το έχω ακόμα τελεσίδικα διαμορφωμένο, αλλά στο μυαλό μου υπάρχουνε άπειρες μικρές και μεγάλες ιστορίες διαθέσιμες, και είμαι πεπεισμένος ότι η ταινία θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το Ελληνικό, ίσως ακόμα και το διεθνές κοινό.
Στην αποστολή όπου χάθηκε ο Μπάμπης Τσουπράς ήμουν και εγώ μέλος. Τον περίμενα στη κατασκήνωση 3 να επιστρέψει από τη προσπάθεια κορυφής, όμως δεν επέστρεψε ποτέ. Οπότε γνωρίζω το βουνό από πρώτο χέρι. Τώρα, πως σκοπεύω να το υλοποιήσω; Εδώ είναι το ερώτημα, την υποστήριξη της Salewa την έχουμε εξασφαλισμένη αλλά το βασικό πρόβλημα είναι πάντα η περαιτέρω χρηματοδότηση. Ίσως μου δίνεις μια ευκαιρία μέσα από αυτή την ανάρτηση, αν είναι κάποιος που νομίζει ότι του κινεί το ενδιαφέρον και έχει τα μέσα, να επικοινωνήσει μαζί μας. Είναι στενάχωρο ότι μετά την επιτυχία του Έβερεστ και ενώ πιστεύαμε ότι θα είναι ένα εφαλτήριο για νέα πράγματα, ουσιαστικά δεν έχει γίνει τίποτα μεγάλο και συλλογικό που να ξεκινά αμιγώς από τη βάση του Ελληνικού χώρου.
Guiding στις Άλπεις!
Προηγούμενα άρθρα της σειράς:
Τα Πρόσωπα της Salewa (Ιούνιος 2024): Δημήτρης Δεσποινιάδης – Ένας ταξιδευτής του κόσμου!
Δημήτρης Τρουπής
Κατάγεται από το Ξυλόκαστρο Κορινθίας και ζει μόνιμα στην Πάτρα. Συμμετείχε στην συντακτική ομάδα του Adventure Zone από το 2009, ενώ μαζί με τον Τάκη Τσογκαράκη ίδρυσαν και "τρέχουν" το Advendure. Το τρέξιμο στα μονοπάτια των βουνών και η μεταφορά εικόνων και συναισθημάτων μέσα από τα άρθρα του αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του. Παθιάζεται με τους αγώνες ορεινού τρεξίματος, υπεραντοχής και περιπέτειας. Έχει πολλές συμμετοχές και διακρίσεις σε αγώνες ορεινού τρεξίματος όλων των αποστάσεων, με έμφαση στους αγώνες ultra trail. Θεωρεί ότι το τρέξιμο και η πεζοπορία στη φύση είναι μια εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου, μας φέρνει πιο κοντά σε αυτήν και μας κάνει να αγαπήσουμε περισσότερο το περιβάλλον.
www.advendure.com