Όλοι Τρέχουν! Κύριο

Περισσότεροι αγώνες, νέα μονοπάτια στα βουνά, καινούριες προκλήσεις και μία δρομική κοινότητα που ολοένα και μεγαλώνει! Λίγο πολύ όλα αυτά είναι γνωστά και μονάχα όποιος έχει τα μάτια του κλειστά δεν μπορεί να δει τι ακριβώς συμβαίνει. Όμως δεν θα σχολιάσω αυτού του είδους τη φαινομενική ανάπτυξη αλλά κάτι διαφορετικό.

 

 

Έχετε σκεφτεί τι κάνατε πριν αρχίσετε το τρέξιμο; Πριν πάρετε και ‘σεις τα βουνά διανύοντας πλέον εκατοντάδες χιλιόμετρα κάθε χρόνο; Αρκετοί δεν έκαναν εντελώς τίποτα, δεν είχαν ιδιαίτερη σχέση με τον αθλητισμό ή τον πρωταθλητισμό μέχρι που κάτι συνέβη στη ζωές τους και ξεκίνησαν να τρέχουν, δίχως να τους ενδιαφέρει αν ποτέ θα “τερματίσουν” παρά μόνο οι αναμνήσεις που θα συλλέξουν σ’ αυτό το ταξίδι! Άλλοι πάλι ασχολούνταν με κάποιο άθλημα, ξεκινώντας από μικρή ηλικία, είτε σε πανελλήνιο ή σε διεθνές επίπεδο, υιοθετώντας τον αθλητισμό / πρωταθλητισμό ως τρόπο ζωής. Για τους τελευταίους το ορεινό τρέξιμο δεν είναι παρά η συνέχιση αυτού του τρόπου ζωής πρωταρχικά και έπειτα το ερώτημα αν μπορούν να τα καταφέρουν εξίσου καλά σε κάτι που μοιάζει τόσο απλό. Ποια είναι, λοιπόν, τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία, των μεν και των δε, καθώς γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι της διαρκώς αυξανόμενης δρομικής κοινότητας;

 

  

Πολλοί θα σκεφτείτε πως όσοι είχαν “προϋπηρεσία” στον αθλητισμό σίγουρα έχουν σημαντικό προβάδισμα έναντι αυτών που δεν αθλούνταν καθόλου στο παρελθόν. Ωστόσο, κατόπιν προσωπικής διαπίστωσης κατάλαβα ότι δεν υπάρχει κάποιος κανόνας και πως αρκετές φορές η παραπάνω πρόταση απλώς δεν ισχύει! Παρόλα αυτά ας εξετάσουμε μερικές περιπτώσεις ώστε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως όχι μόνο όλοι τρέχουν αλλά πολλές φορές τρέχουν και γρήγορα! Παρακάτω θα σας μεταφέρω τους δικούς μου συλλογισμούς και τις προσωπικές μου απόψεις μέσα από τις οποίες κατέληξα στο προηγούμενο συμπέρασμα.

 

Θα ξεκινήσω από τη μεγαλύτερη μερίδα δρομέων, αυτή, όσων δεν είχαν προηγουμένως επαφή με κάποιο άθλημα και ακούγοντας για μαραθώνιους έβγαζαν μπιμπίκια! Για όλους αυτούς υπήρξε κάποια στιγμή που για τον έναν ή τον άλλο λόγο ξεκίνησαν το τρέξιμο. Μπορεί να ήταν κάποιος σοβαρός λόγος υγείας ή απλά η επιθυμία να αδυνατίσουν ή και τα δύο μαζί. Επίσης υπάρχει περίπτωση να ήταν η συναναστροφή με νέους ανθρώπους που γνώρισαν οι οποίοι ήδη είχαν εντάξει το ορεινό τρέξιμο στις ζωές τους. Είναι φανερό, λοιπόν, πως υπάρχουν χιλιάδες λόγοι και αιτίες γι’ αυτούς τους δρομείς και όσο κι αν φαντάζει τεράστιο να ξεκινάει κάποιος από το απόλυτο μηδέν, άλλα τόσα πλεονεκτήματα κρύβει!

 

 

Αρχικά ένας τέτοιος τύπος δρομέα είναι εύπλαστος όπως ένα κομμάτι ζυμάρι! Μπορεί να ξεκινήσει να δουλεύει πάνω σε ένα σωστό πρόγραμμα, δικό του ή κάποιου προπονητή, με μεγαλύτερη ευκολία αφού δεν έχει να προσαρμοστεί και να αλλάξει προπονητικές συνήθειες από κάποιο προηγούμενο άθλημα. Μάλιστα, με αυτόν τον τρόπο θα καταφέρει να δει άμεσα αποτελέσματα στην πρόοδό του! Επίσης η ραγδαία εξέλιξή του από αγώνα σε αγώνα και από τη μια προπόνηση στην άλλη θα τον τροφοδοτεί διαρκώς με μεγάλα αποθέματα θετικής ψυχολογίας και διάθεσης ενώ η όρεξή του να ανακαλύψει περισσότερα για τη νέα αυτή δραστηριότητα θα κρατάει σώμα και πνεύμα σε εγρήγορση! Βέβαια, ως αντιστάθμισμα σε όλα τα παραπάνω ένας εντελώς “νέος” δρομέας έχει να γυμνάσει μυϊκές ομάδες του σώματός του που παρέμεναν ανενεργές για χρόνια. Έχει επίσης να αλλάξει το καθημερινό χρονοδιάγραμμά του ώστε να βρει χρόνο για το τρέξιμο ενώ ταυτόχρονα, όχι όμως υποχρεωτικά, να αποκτήσει νέες διατροφικές συνήθειες που θα του παρέχουν τα κατάλληλα καύσιμα γι’ αυτήν τη δραστηριότητα. Τέλος, γι’ αυτόν τον δρομέα ίσως να είναι δυσκολότερο να διακρίνει πού ή σε τι είναι καλύτερος ή για να το εκφράσω διαφορετικά ποιο είναι το φυσικό του χάρισμα ως προς την σωματική του διάπλαση.

 

Όσοι, λοιπόν, δεν ανήκουν στην προηγούμενη ομάδα είναι αυτονόητο πως είναι μέρος των δρομέων που στο παρελθόν εξασκούσαν κάποιο άθλημα, άλλοτε ερασιτεχνικά και άλλοτε επαγγελματικά με επιτυχίες ή και χωρίς.Αυτούς θα τους χωρίσουμε σε υποκατηγορίες με βάση το αθλητικό υπόβαθρό τους και θα αναφερθώ σε ορισμένες μονάχα μιας που μου είναι αδύνατο να γνωρίζω για όλες. Οι πρώτοι, ίσως, που θα ξεκινήσουν το ορεινό τρέξιμο είναι παλιοί αθλητές του στίβου. Γι’ αυτούς το τρέξιμο αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής προπόνησής τους και συνεπώς η μετάβαση στο ορεινό τρέξιμο είναι ευκολότερη. Από τους σπρίντερ των 100 μέτρων μέχρι και τους μαραθωνοδρόμους των 42 χιλιομέτρων υπάρχει μια μεγάλη γκάμα αθλητών στίβου με θετικά και αρνητικά στοιχεία σαν βρεθούν στο βουνό.

 

Τα χρόνια που έκανα πρωταθλητισμό στην Άρση Βαρών, πολλοί μεγάλοι σπρίντερ του ελληνικού στίβου, ορισμένοι μάλιστα ολυμπιονίκες, έρχονταν στο γυμναστήριό μας για να προπονηθούν. Πέρα από την ταχύτητα προσπαθούσαν να αποκτήσουν παράλληλα δύναμη και έκρηξη και γι’ αυτό τους βλέπαμε συχνά να εκτελούν ασκήσεις της Άρσης Βαρών. 

 

 

Παρόλα αυτά ένας σπρίντερ μπορεί να τα βρει σκούρα στο βουνό διότι η δύναμη και η έκρηξη που έχει αποκτήσει στο παρελθόν θα τον βοηθήσουν να ανεβεί μια ανηφόρα πιο εύκολα ή να τρέξει πολύ γρήγορα ένα κομμάτι του αγώνα όμως όλα αυτά θα του είναι άχρηστα αν δεν έχει διάρκεια. Για τον παραπάνω λόγο οι αθλητές αυτοί θα πρέπει να εξασκήσουν αυτήν την ικανότητά τους, να είναι δυνατοί και γρήγοροι, για πολύ περισσότερα χιλιόμετρα. Δουλεύοντας πάνω σ’ αυτό, λοιπόν, θα χρειαστεί να αλλάξουν τις προπονήσεις τους κάτι που θα οδηγήσει και σε σταδιακή αλλαγή του σώματός τους, μιας που δεν θα χρειάζεται πλέον να είναι τόσο μυώδεις! Αντίθετα, αθλητές που προέρχονται από αγωνίσματα αντοχής θα πρέπει να δουλέψουν πάνω στη δύναμη και την έκρηξη ώστε να παραμείνουν ανταγωνιστικοί και στο βουνό.

 

Δεν είναι λίγες οι φορές που είδα δρομείς μαραθωνίων στην άσφαλτο να δυσκολεύονται πάρα πολύ στις συνεχόμενες εναλλαγές ενός ορεινού αγώνα και στο απαιτητικό τερέν! Το κυριότερο λάθος τους ήταν πως θεώρησαν ότι μπορούσαν να κινηθούν με τον ίδιο ρυθμό και στο βουνό. Αντίστοιχα ισχύει και το ανάποδο, ένας καλός αθλητής βουνού να δυσκολεύεται να διατηρήσει ένα γρήγορο ρυθμό σε έναν ασφάλτινο αγώνα. Αυτό όμως δεν είναι ο κανόνας και γι’ αυτό αρκετοί από εμάς έχουμε παρατηρήσει δρομείς που είναι εξίσου γρήγοροι σε βουνό και δρόμο! Φυσικά, υπάρχουν και αθλητές του στίβου, όπως δισκοβόλοι, σφαιροβόλοι, ακοντιστές και άλλοι που δεν έχουν τόσο στενή σχέση με το τρέξιμο.Αυτοί είναι αθλητές που δουλεύουν περισσότερο ασκήσεις επάνω στη δύναμη και την έκρηξη και όχι τόσο στην ταχύτητα και την διάρκεια. Οι τελευταίοι θα πρέπει να προπονηθούν αρκετά ώστε να αποκτήσουν ταχύτητα και διάρκεια σε βαθμό μάλιστα που θα μοιάζουν να ξεκινούν και αυτοί από το απόλυτο μηδέν!

 

 

Επίσης υπάρχουν κάποιοι ορεινοί δρομείς που στο παρελθόν ασχολούνταν με το άθλημα της χιονοδρομίας. Γι’ αυτούς το ορεινό τρέξιμο ήταν απλά το είδος της προπόνησής τους κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών όπου δεν υπήρχε αρκετό χιόνι στα βουνά. Οι συγκεκριμένοι αθλητές, λοιπόν, είχαν μόνο πλεονεκτήματα καθώς μεταπήδησαν αποκλειστικά στους ορεινούς αγώνες τρεξίματος, ενώ το κυριότερο θετικό στοιχείο τους είναι πως το προπονητικό τους περιβάλλον αποτελούταν από δασικούς δρόμους και μονοπάτια με συνεχείς εναλλαγές σε υψόμετρο, κατεύθυνση και τερέν. Απ’ όσο γνωρίζω δεν υπάρχει πιο τρανό παράδειγμα ορεινού δρομέα που ήταν στο παρελθόν χιονοδρόμος, με πολλές διακρίσεις στο σκι αντοχής, από τον γνωστό σε όλους Νικο Καλοφύρη! Όλα τα υπόλοιπα λόγια εδώ περισσεύουν!

 

Μια άλλη κατηγορία ορεινών δρομέων είναι αυτή που στο παρελθόν υπήρξαν αθλητές της κωπηλασίας. Και αν σας φαίνεται ότι το νερό και το βουνό δεν έχουν καμία σχέση τότε λυπάμαι αλλά θα απογοητευτείτε με όσα θα διαβάσετε! Έχοντας αρκετούς καλούς φίλους κωπηλάτες διαπίστωσα πως το προπονητικό τους πρόγραμμα περιλαμβάνει ένα πλήθος ασκήσεων που καλύπτουν όλα τα ζητούμενα για έναν ορεινό δρομέα. Δύναμη, έκρηξη, ταχύτητα και διάρκεια! Μπορώ να πω με μεγάλη σιγουριά ότι η φυσική κατάσταση αυτών των αθλητών είναι εξαιρετική και ουσιαστικά μπορούν να μεταπηδήσουν στο ορεινό τρέξιμο χωρίς να χρειαστεί να αλλάξουν πάρα πολλά. Δύο από τους καλύτερους έλληνες ορεινούς δρομείς, Θεοδωρακάκος και Κουρκουρίκης, ήταν στο παρελθόν κωπηλάτες! Γνωρίζω και άλλους κωπηλάτες, πρώην παγκόσμιους πρωταθλητές όπως Αφεντούλης, Παππάς, Λιόλιος, που στην πρώτη τους επαφή με το ορεινό τρέξιμο τα πήγαν περίφημα και αν αποφασίσουν να εντάξουν το συγκεκριμένο άθλημα στην καθημερινότητά τους θα τα πάνε ακόμα καλύτερα! Μάλιστα, οι κωπηλάτες εκτελούν δρομικές ασκήσειςστο καθημερινό προπονητικό τους πρόγραμμα, όπως επαναλαμβανόμενα τέμπο και διαλειμματικές, με ρυθμό που μπορεί άνετα να συγκριθεί με αυτόν των αθλητών του στίβου!

 

 

Μια ακόμη κατηγορία ορεινών δρομέων, που έχω συναντήσει τα τελευταία χρόνια που αγωνίζομαι στα βουνά, είναι αυτή όσων έπαιζαν μπάσκετ και ποδόσφαιρο στο παρελθόν. Παρότι είναι δύο εντελώς διαφορετικά αθλήματα, στο μυαλό μου οι μπασκετμπολίστες και οι ποδοσφαιριστές έχουν αρκετά κοινά ως ορεινοί δρομείς. Και στα δύο αθλήματα πρέπει να είσαι ταχύς, εκρηκτικός, ευκίνητος και να μπορείς να διατηρήσεις όλα τα παραπάνω για αρκετή ώρα αφού ένας αγώνας μπάσκετ ή ποδοσφαίρου διαρκεί πάρα πολύ. Αυτά τα στοιχεία θα βοηθήσουν όλους τους πρώην ποδοσφαιριστές – μπασκετμπολίστες να κινηθούν γρήγορα σε έναν αγώνα βουνού.

 

 

Οι συνεχόμενες απότομες αλλαγές κατεύθυνσης σε ένα απαιτητικό, δύσκολο δασικό μονοπάτι θα μοιάζουν αρκετά με τις αλλαγές κατεύθυνσης των αθλητών στους ποδοσφαιρικούς αγώνες ή τους αγώνες μπάσκετ καθώς μαρκάρουν τους αντιπάλους τους. Ωστόσο ένα μειονέκτημα των αθλητών του μπάσκετ έναντι των αθλητών ποδοσφαίρου είναι ότι το ψηλό τους ανάστημα μπορεί πολλές φορές να τους στερήσει την ταχύτητα σε ένα κατηφορικό κομμάτι! Παρόλα αυτά ένας ψηλός, γρήγορος μπασκετμπολίστας θα καλύψει μια απόσταση με λιγότερα βήματα από έναν, το ίδιο γρήγορο, κοντύτερο ποδοσφαιριστή. Κάτι που μας φανερώνει πως αν ένας μπασκετμπολίστας και ένας ποδοσφαιριστής τρέχουν με τον ίδιο ρυθμό, ο πρώτος θα πάει μακρύτερα λόγω μεγαλύτερου διασκελισμού!

 

 

Μια διαφορετική κατηγορία ορεινών δρομέων, σε σχέση με όλους τους προηγούμενους, είναι οι πρώην ποδηλάτες. Αν και πολλοί από εμάς χρησιμοποιούμε το ποδήλατο στις προπονήσεις μας ή ως μέσο αποκατάστασης έπειτα από έναν πολύωρο αγώνα βουνού δεν ισχύει το ίδιο και για τους ποδηλάτες. Πολύ καλός μου φίλος, και συνάδελφος στη δουλειά, είναι ποδηλάτης με αρκετές διακρίσεις και παράλληλα προπονητής ποδηλασίας. Δεν τον είδα ποτέ να προπονείται τρέχοντας και αυτό φυσικά μου γεννά ερωτηματικά.

 

 

Θα μπορούσαν οι ποδηλάτες να είναι το ίδιο καλοί ορεινοί δρομείς; Θεωρητικά οι πολύωρες προπονήσεις τους δεν διαφέρουν πολύ από τις πολύωρες προπονήσεις ενός δρομέα. Επίσης, όπως εμείς δουλεύουμε πάνω σε διαλειμματικές ασκήσεις, τέμπο και επαναλαμβανόμενες ανηφόρες και κατηφόρες το ίδιο κάνουν και εκείνοι με τη μόνη διαφορά πως είναι καθισμένοι σε μία σέλα. Άρα σε ό, τι αφορά ταχύτητα, έκρηξη, δύναμη και αντοχή οι ποδηλάτες έχουν πολλά κοινά με τους ορεινούς δρομείς! Ωστόσο, υπάρχει η μία και μοναδική διαφορά πως κανένας ποδηλάτης δεν έρχεται σε επαφή με το έδαφος, παρά μόνο στο δυσάρεστο ενδεχόμενο κάποιας πτώσης…

 

Άλλη μια κατηγορία ορεινών δρομέων που θα σας κάνει εντύπωση είναι αυτή όσων ασχολούνταν στο παρελθόν με την πάλη. Ναι, καλά διαβάσατε, οι παλαιστές τρέχουν και μάλιστα αρκετά καλά! Αν και έχω συναντήσει μονάχα έναν ορεινό δρομέα που ήταν στο παρελθόν παλαιστής, θα αναφέρω το όνομά του καθώς υπήρξε 5ος σε παγκόσμιο πρωτάθλημα πάλης, αν θυμάμαι καλά, και έχει τερματίσει επίσης Σπάρταθλο αλλά και δύο φορές τον Rodopi Advendurun. Ο Χρήστος Μασούρας απέκτησε δυνατά πόδια και κορμό από την ενασχόλησή του με την πάλη ενώ έγινε γρήγορος και εκρηκτικός καθώς μόνο με αυτόν τον τρόπο θα κατάφερνε να χρησιμοποιήσει τις όποιες λαβές για να ακινητοποιήσει τους αντιπάλους του. Παρόλα αυτά ξεκινώντας το ορεινό τρέξιμο, ένας παλαιστής πρέπει να δουλέψει αρκετά πάνω στην αντοχή και τη διάρκεια του, παρότι είναι και αυτές ικανότητες που έχει αποκτήσει από την πάλη παλιότερα, τις οποίες όμως εξασκούσε ως τώρα με διαφορετικό τρόπο.

 

 

Τέλος θα αναφέρω και τη δική μου περίπτωση μιας που πιστεύω ότι είμαι ο μόνος αθλητής Άρσης Βαρών που μεταπήδησε στο ορεινό τρέξιμο, καθώς δεν έχω ακούσει για άλλον που να έκανε το ίδιο. Μόνο που υπάρχει μια μικρή διαφορά σε μένα αφού συνεχίζω ακόμη και τώρα να είμαι αθλητής της Άρσης Βαρών. Η αλλαγή από την Άρση Βαρών στο τρέξιμο μπορεί να μοιάζει ακατανόητη για ορισμένους ωστόσο πρέπει να σας πω ότι οι αρσηβαρίστες έχουν αρκετά κοινά με τους σπρίντερ! Και τα δύο αθλήματα είναι ταχύ-δυναμικά γι’ αυτό αν τύχει να δείτε από κοντά τέτοιους αθλητές θα διαπιστώσετε πως μοιάζουν σωματικά αφού αμφότεροι είναι μυώδεις με έντονα γυμνασμένους τετρακέφαλους! Όμως Άρση Βαρών και μαραθώνιοι ή υπερμαραθώνιοι είναι άκρα αντίθετα.

 

 

Χρειάστηκα αρκετά χρόνια για να αποκτήσω σταδιακά την αντοχή που χρειαζόμουν ώστε να τερματίσω έναν αγώνα υπεραπόστασης βουνού. Ωστόσο, ακόμη και τη στιγμή αυτή που γράφω, αντοχή και ταχύτητα είναι προσόντα που τα εξασκώ συνεχώς! Παρόλα αυτά η δύναμη δεν μου έλειψε ποτέ και ήταν πολλές οι ανηφόρες και οι κατηφόρες που έτρεξα δίχως να ταλαιπωρηθώ ιδιαίτερα.Με τον καιρό άλλαξε και η σωματική μου διάπλαση καθώς πολλοί μυς του σώματός μου έγιναν πιο ελαστικοί χάνοντας αρκετό από τον όγκο τους, αφού στο ορεινό τρέξιμο δεν χρειαζόμουν την ίδια “έκρηξη” με το προηγούμενο άθλημά μου.

 

Κάτι άλλο πάνω στο οποίο έπρεπε να δουλέψω αρκετά ήταν το πάτημά μου στο βουνό και η προσαρμογή με το απαιτητικό δασικό τερέν. Αυτό το τελευταίο στοιχείο, φυσικά, είναι κάτι πάνω στο οποίο όλοι οι δρομείς πρέπει να προπονηθούν είτε αυτοί προέρχονται από άλλο άθλημα ή όχι. Το μοναδικό που δεν άλλαξε καθόλου, όλο αυτόν τον καιρό που ασχολούμαι παράλληλα με το ορεινό τρέξιμο, είναι η όρεξή μου και οι διατροφικές μου συνήθειες, κληρονομιά από την Άρση Βαρών. Χρόνια, τώρα, εφαρμόζω τη “Δίαιτα του Αστροναύτη”, δηλαδή τρώω τα πάντα εκτός από τον αστροναύτη! Και μη φανταστείτε πως προσέχω την ποιότητα του φαγητού. Παρότι θα με χαρακτήριζα ως Σαβουροφάγο-Τρεχαλόσαυρο οι μεγάλες θερμιδικές απαιτήσεις καθώς και οι πολύωρες προπονήσεις στο βουνό δεν αφήνουν ίχνος λίπους επάνω μου, καταφέρνοντας έτσι να διατηρώ τη σιλουέτα μου δίχως κόπο! Ωστόσο η μη ισορροπημένη διατροφή συχνά μου δημιουργεί προβλήματα κατά την ενασχόλησή μου με το ορεινό τρέξιμο και αυτό είναι κάτι το οποίο πρέπει να μελετήσω αρκετά και να εφαρμόσω σωστά!

 

Ποιος, λοιπόν, θα φανταζόταν ότι παλαιστές, ποδηλάτες, μπασκετμπολίστες και άλλοι τόσοι θα μπορούσαν να ασχοληθούν με το ίδιο άθλημα, όλοι τους, επιδεικνύοντας τόσες ικανότητες και εισπράττοντας την ευχαρίστηση που μόνο το ορεινό τρέξιμο προσφέρει;

Λεζπουρίδης Θεοχάρης.

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ